Evet ben de erkek boyundan ziyade kiloya odakli yazdığını düşündüm. Algiladigim şey şuydu "kendi boyuna ve kilosuna bakmadan 190 boyda adam istiyor, 90 kilo insan önce kendine baksin".
Yazdiklarinizda belli kelimeler var cok kullandığınız
yani bazen dıştan bakmak gerek kendimize ve insanlara.
Eşimle, arkadaşlarıyla, eşimin ailesiyle, kendi ailemle iletişimim çok iyi. 2 tane de 18 yıllık dostum var. Ama yeni tanıştığım insanlarla arkadaşlığım uzun sürmüyor. Ben aslında öyle çok eleştiren, sivri dilli biri değilim. Yeni bir ortamda da az konuşurum. İnsanların kendini iyi hissetmesi için gerektiğinde beyaz yalan da söylerim. Yukarıda belirttiğim olaylarda tek seferde silip atmam ama bir kaç kez üst üste karşılaşınca o kişinin bir benliği yokmuş da başkalarını ezerek o benliğe ulaşmaya çalışıyormuş hissene kapılıyorum. Aciz geliyor gözüme. Özellikle kadın arkadaş topluluklarında öyle bazen hiç tanımadıkları bazen de tanımaya fırsat dahi vermedikleri birini ortamda ağza alınmayacak kelimeler kullanarak alçaltıp, bunun üzerinden kendilerini yüceltmelerine katlanamıyorum. Çok kötü hissediyorum. Kendimi tutamayıp onları onaylamadığım bir şeyler söylüyorum. Bu sefer onlar bana sert çıkıyor sonra da bitiriyorum arkadaşlıklarımı. Ben belki hata yaptıklarının(bana göre) farkına varırlar da bir daha böyle konuşmazlar diye düşünüyorum saçma bir şekilde. Ama onaylamadığımı belli etmeyip sussam da bitiyor bende. Eskiden kendimi hiç suçlamazdım. Hatalı onlar derdim. Ama hep mi hatalı onlar? Fazla empati kuruyorum. Birine bariz bir şekilde haksızlık yapılmışsa durduramıyorum kendimi. Belki de küçüklük travmalarım yüzünden. Yani banane deyip, ortamı bozmayabilirim. Evet belki dostum olmazlar ama en azından iki muhabbet ettiğim arkadaşlarım olur. Bu pandemi de çok tetikledi beni. Evden çalışıyorum, numaramı değiştirip tüm sosyal medya hesaplarımı kapatıp tüm bu arkadaş dediğim insanları hayatımdan çıkardım. Pişman değilim ama bundan sonra nasıl bu saçma duygumla başedebilirim diye konu açtım. Terapi de alıyorum. Umarım bir şeyleri farkedebilirim.Yazdiklarinizda belli kelimeler var cok kullandığınız
Onaylamak/elestiri gibi
Belli ki elestirel bir yapınız var
Insanlari da hosunuza gitmiyorsa kendinizce uyarma ve kendilerini düzeltmek için yönlendirme eğilimindesiniz
Mesela biri bana bencil demisti, ben de eee diyelim ki bencilim nolacak demistim ben sana kendini düzelt diye söylüyorum demisti! Ben de sen bencil deyince ben değişmeyeceğim ayrica senin gibi de düşünmeyeceğim cevabini vermiştim
Yani hayata elestirel gozle bakmak, cok fazla koseleri olmak ancak kisinin kendisini yorar. Biraz esnek olmak ve olani oldugu gibi de kabul edebilmek gerekiyor.
Sizin verdiğiniz örnekler cok uç gelse de demek ki öyle insanlar da var ve sizin karsiniza çıkıyorlar. Acaba bunun sebebi ne olabilir? Belki de kabullenici olmayi öğrenmeniz gerekiyordur.
Gecenlerde bir arkadasla tartistik facebookta. Aslinda onun yazdiklarina hic tanımadığım insanlar bile benimle benzer cumleleri olmuş arkadas da yorum yapanlar hakkında "dur bakayim şu şe...siz" ne yazmış bakayım demisti. Diger yandan da insanlar empati kurmuyor diye kızıyordu. Halbuki kendisi çok sabit fikirli yaklaşıyordu olaya. Bu kisi de 40 yasinda bekar biri, arkadasi da yok, hic bir sosyal hayati da. Bu kisi benim üniversiteden arkadasim ve üniversitede de bir kizla beraber takilirlardi ama diger ortamlara girmezdi sonra onunla da yollari ayirdi, kendince yalnizlik iyidir derdi ama aslında en son bahsettiğim tartismada farkettim ki mutsuz, iletisimde sorun yasiyor ve çözüme de yanasmiyor. Eeee haliyle ben de onunla çok muhabbet etmek istemiyorum çünkü sohbet boyunca ben onu sakinlestirmek icin kafa yordum ama düzgün bir diyalog da kuramadık. Insan arkadaşıyla yeri gelir dertlesir, yeri gelir sacmalar yeri gelir baskasini cekistirir. Bunlar mantikli olmak zorunda da degil ki.
Bu arada evli olduğunuzu söylemişsiniz, esinizle.iletisiminiz nasıldır?
Ben 8 senedir yalniz yasiyorum ve cevrem de cok kisitli maalesef ama ben bu pandemide insanlarin gercek yuzunu öyle net gordum ki. Arkamdan arkadaslar beni baskalarina karsi korumuşlar, hakkımda atıp tutanlar olmuş lily öyle degildir demişler :) inanin hic ummazdim
Yok tabi ki de kırılmadım. Ama o arkadaşımın o kızla hiç bağlantısı yok. Kadın çocuğun 10 sene önceki sevgilisi. Hiç bir bağlantıları yok. Tek sorunu o çocuğun o kızla 3 yıl birlikte olması. Başka hiç bir bağlantıları yok. Bende bir sorun olduğuna eminim ama bir türlü anlayamıyorum. Sanki haklıymışım gibi geliyor. Doğrusunu yapıyormuşum gibi hissediyorum ama işte sonucu yalnızlık oluyor.
Beni o kadar iyi anlamışsınız ki gerçekten çok teşekkür ederim. Aynen söylediğiniz gibi oluyor. Zaten terapi iyi gelmezse kabullenip oturacağım oturduğum yerde. Üzülüp kırılmaktansa eşimle ailemle yetineceğim. Ama son kez düzeltmeye çalışacağım. Bu şekilde çok kırılıp, üzülüyorum.
Yok tabi ki de kırılmadım. Ama o arkadaşımın o kızla hiç bağlantısı yok. Kadın çocuğun 10 sene önceki sevgilisi. Hiç bir bağlantıları yok. Tek sorunu o çocuğun o kızla 3 yıl birlikte olması. Başka hiç bir bağlantıları yok. Bende bir sorun olduğuna eminim ama bir türlü anlayamıyorum. Sanki haklıymışım gibi geliyor. Doğrusunu yapıyormuşum gibi hissediyorum ama işte sonucu yalnızlık oluyor.
Sosyal medya hesaplarımı da işte ipleri tamamen koparıp kendime yönelirsem bu huzursuzluktan kurtulurum belki diye kapattım. Çünkü kendimi her seferinde başarısız olarak görüyorum. Ben doğuluyum. Orda çalıştım beş yıl. O kadar güzel arkadaşlıklarım oldu ki. Kıymet bilen insanlardı. Çünkü alternatif az, gidilecek mekanlar sınırlı. Zaman bol. O yüzden insanlar birbirine ihtiyaç duyuyorlar ve böyle kırıp dökmüyorlar. Şimdi İstanbul’da yaşıyorum. Burda insanlar kıymet bilmiyor. Hiç korkmadan birbirinin arkasından atıp tutuyorlar. Ben buna hiç alışamadım. Eşimin işi olmasa bir dk durmam burada. Bilmiyorum belki şehri suçluyorum ama bu yaşadıklarımın sebebini bulacağım umarım
Aynı benMerhaba değerli kk üyeleri.
Benim kimine göre küçük bana göre kocaman bir derdim var. Ben insanlarla sağlıklı bir iletişim kuramıyorum. Arkadaşlıklarım kısa süreli oluyor. 31 yaşındayım ve bir tane kadın, bir tane de erkek arkadaşım var sadece. Bu hayata sadece iki kişi ile devamlı bir arkadaşlığım oldu. İnsanlar benden hoşlanmıyor sanırım. Bu hafta psikologla ilk seansıma başladım ama size de anlatmak istiyorum. Belki bana yardımcı olabilirsiniz.
Ben yeni biriyle tanıştığımda ilk zamanlar güzel gidiyor. Cana yakın ve sıcak kanlı biriyim. Kendimi bir çok konuda geliştirmeye çalışırım. Normal konularda sohbet ederken çok iyi ama iş insanların kendini övme konusuna gelince ben çuvallıyorum. İnsanların kendileriyle ilgili boş balon gibi egolarını dinlerken dilimi tutamıyorum ya da onaylayamıyorum. İçimde o insana karşı değişik bir duygu oluşuyor. Değersizleşiyor gözümde. Hatta sinirlendiriyor. Yani diyorum ki bu yaşına gelmiş biri nasıl da kendini tanıyamaz, dış görünüşünü değerlendiremez. Örnek vermem gerekirse; bir arkadaşım 1.60 boyunda 90 kilo, ortalama güzellikte bir kadın. Ama bir erkek 190 boyunun üstünde olmazsa ben o erkeğe erkek demem diyor. İşte ben çok güzelim. Bunlar kilo değil, şişkinlik. Kalçam şöyle güzel, oram böyle güzel, şuram şöyle güzel... aynı zamanda biri onu redderse takıntı haline getirip, benim gibi bir kadını nasıl beğenmez falan diyor. Ben de bir sinir, bir öfke oluşuyor ki sormayın. Yani bir şey demiyorum ama “bak senin kendine bakışında, kendini algılayışında bir sorun var. Kimse bulunmaz hint kumaşı değil. Sen de öyle” diyorum ve ipler kopuyor. İşte başlıyor “sen beni kıskanıyorsun, çekemiyorsun” falan. Bunun gibi bir sürü örnek var hayatımda. İyi kötü buna benzer. Yani biri gerçeklik dışında(hem de bariz bir şekilde) bir şey dediğinde ben onaylayamıyorum.Şimdi ben bu durumda ne demeliyim. “Evet, sen dünya güzelisin, bütün erkekler kapında dizilmeli, halt etmiş o adam” mı demeliyim. Siz böyle durumlarda ne yapıyorsunuz?
İkinci konu ise kalabalık arkadaş grubunda oluyor. Mesela biri haksız yere tanımadığı birilerine sırf kendini üstün göstermek için bir şeyler dediğinde ben yine onaylayamıyorum. Bunun bir örneği; kadın bir arkadaşımı(az önceki kadın arkadaş değil) sevgilisi 3 ay sonra terketti. 5 kız oturuyoruz. Kız çocuğun eski sevgilisini gösterip” bu çirkin o...u ile bile 3 yıl çıkmış. Beni üç ayda terketti. Ben bu kıza 10 basarım. Köpek edeceğim bu adamı” dedi. Ben de “kızla kendini neden kıyaslayıp o kelimeyi kullanıyorsun. Bunun güzellikle çirkinlikle ne alakası var” dedim diye resmen beni ortamda rezil ettiler. Demedikleri kalmadı. Bu arada bu arkadaşların hepsi belli bir eğitimi almış, meslek sahibi insanlar.
Şimdi ben nerede hata yapıyorum. Lütfen bana bir yol gösterin.
hislerime tercüman olmuşsun yeminle . hiç arkadaşım yok . Ama gerçekten çok büyük bir sıkıntı
Doğrucu DavutMerhaba değerli kk üyeleri.
Benim kimine göre küçük bana göre kocaman bir derdim var. Ben insanlarla sağlıklı bir iletişim kuramıyorum. Arkadaşlıklarım kısa süreli oluyor. 31 yaşındayım ve bir tane kadın, bir tane de erkek arkadaşım var sadece. Bu hayata sadece iki kişi ile devamlı bir arkadaşlığım oldu. İnsanlar benden hoşlanmıyor sanırım. Bu hafta psikologla ilk seansıma başladım ama size de anlatmak istiyorum. Belki bana yardımcı olabilirsiniz.
Ben yeni biriyle tanıştığımda ilk zamanlar güzel gidiyor. Cana yakın ve sıcak kanlı biriyim. Kendimi bir çok konuda geliştirmeye çalışırım. Normal konularda sohbet ederken çok iyi ama iş insanların kendini övme konusuna gelince ben çuvallıyorum. İnsanların kendileriyle ilgili boş balon gibi egolarını dinlerken dilimi tutamıyorum ya da onaylayamıyorum. İçimde o insana karşı değişik bir duygu oluşuyor. Değersizleşiyor gözümde. Hatta sinirlendiriyor. Yani diyorum ki bu yaşına gelmiş biri nasıl da kendini tanıyamaz, dış görünüşünü değerlendiremez. Örnek vermem gerekirse; bir arkadaşım 1.60 boyunda 90 kilo, ortalama güzellikte bir kadın. Ama bir erkek 190 boyunun üstünde olmazsa ben o erkeğe erkek demem diyor. İşte ben çok güzelim. Bunlar kilo değil, şişkinlik. Kalçam şöyle güzel, oram böyle güzel, şuram şöyle güzel... aynı zamanda biri onu redderse takıntı haline getirip, benim gibi bir kadını nasıl beğenmez falan diyor. Ben de bir sinir, bir öfke oluşuyor ki sormayın. Yani bir şey demiyorum ama “bak senin kendine bakışında, kendini algılayışında bir sorun var. Kimse bulunmaz hint kumaşı değil. Sen de öyle” diyorum ve ipler kopuyor. İşte başlıyor “sen beni kıskanıyorsun, çekemiyorsun” falan. Bunun gibi bir sürü örnek var hayatımda. İyi kötü buna benzer. Yani biri gerçeklik dışında(hem de bariz bir şekilde) bir şey dediğinde ben onaylayamıyorum.Şimdi ben bu durumda ne demeliyim. “Evet, sen dünya güzelisin, bütün erkekler kapında dizilmeli, halt etmiş o adam” mı demeliyim. Siz böyle durumlarda ne yapıyorsunuz?
İkinci konu ise kalabalık arkadaş grubunda oluyor. Mesela biri haksız yere tanımadığı birilerine sırf kendini üstün göstermek için bir şeyler dediğinde ben yine onaylayamıyorum. Bunun bir örneği; kadın bir arkadaşımı(az önceki kadın arkadaş değil) sevgilisi 3 ay sonra terketti. 5 kız oturuyoruz. Kız çocuğun eski sevgilisini gösterip” bu çirkin o...u ile bile 3 yıl çıkmış. Beni üç ayda terketti. Ben bu kıza 10 basarım. Köpek edeceğim bu adamı” dedi. Ben de “kızla kendini neden kıyaslayıp o kelimeyi kullanıyorsun. Bunun güzellikle çirkinlikle ne alakası var” dedim diye resmen beni ortamda rezil ettiler. Demedikleri kalmadı. Bu arada bu arkadaşların hepsi belli bir eğitimi almış, meslek sahibi insanlar.
Şimdi ben nerede hata yapıyorum. Lütfen bana bir yol gösterin.
Ben de aynen böyle düşünüp tüm iletişimimi kestim. Ama işte insan yalnız hissediyor. Bir süre sonra da hatayı kendimde aramaya başladım. Psikologla üçüncü seansı yaptık bugün. Pek bir değişim olmadı düşüncelerimde. Yani insanları bazen duymak istedikleri şeyleri duymak isterler dedi. O yüzden böyle karşıyı küçümsüyorlar ve onay almak istiyorlar dedi. Bu onları rahatlatıyormuş. Bana hala saçma geliyor ama umarım bir yerlere varabilirim.
Gercekten sacma sapan bir toplum olduk ciktik bu bence insanlikla alakali bir durum degil buraya özgü.
İş yerinde zaten öyle kendi köşemde takılırım. Teneffüslerde çocukların sorularını falan çözerim. Öğretmenler odasına çok nadir uğrarım. Başıma yine dert açmayayım diye. İş yerinde böyle bir durumla karşılaşsam çok kötü olurum. Bu konu yüzünden korkumdan kimseyle iletişim bile kuramıyorum. Dilimi tutamam ya da kendime yeni bir dert edinirim diye. Psikologla seanslarım güzel giderse belki bir adım atarım da bu sefer fiyasko ile sonuçlanmaz.
