seninle anlaşamıyoruz çünkü söylediklerimi anlamıyorsun. tamam sen de hastaysan umarım tedavi olur ve dünyaya iyi bir çocuk yetiştirirsin.
takvim gelmişMuhtemelen. Psikyatrik yardim sart. Burdan ne soylesek bos.
Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası çocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gördüğümde onu öpüp sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkaç yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık çocuk-bebek görmeye tahammül edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye ödüm kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve köşe bucak kaçıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mümkün değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum ve çıldırmamak için hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum öfkeden. İleride bir gün hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammül edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de köpeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana öyle sevimli geliyor ki onlardan birkaç gün bile ayrılsam dayanamayıp hüngür hüngür ağlıyorum. Öte yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz görünüyorlar ki yüzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?
Abence tedavi ol. Elbette çocuk istemek veya sevmek zorunda değilsin ama bahsettiğin şeyler psikolojik bir sorun bebce. Sarışın bebek görünce kusmak ne demek?Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası çocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gördüğümde onu öpüp sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkaç yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık çocuk-bebek görmeye tahammül edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye ödüm kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve köşe bucak kaçıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mümkün değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum ve çıldırmamak için hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum öfkeden. İleride bir gün hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammül edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de köpeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana öyle sevimli geliyor ki onlardan birkaç gün bile ayrılsam dayanamayıp hüngür hüngür ağlıyorum. Öte yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz görünüyorlar ki yüzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?
Herkes her kadın anne olmak zorunda değil elbette ama bu düşünceler bu sebepler bana hiç normal gelmedi bir travma gibi resmen bence tedavi şart..Çevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..
Sassy arkanı dön ve en yakın duvara anlat,daha iyi bir dönüt alacağına eminimseninle anlaşamıyoruz çünkü söylediklerimi anlamıyorsun. tamam sen de hastaysan umarım tedavi olur ve dünyaya iyi bir çocuk yetiştirirsin.
Tamamdir şekerim niye korkuyosun bu kadar dogurmazsin olur biter. Zaten iyilesmeden sakin sakin dogurma.Çevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..
Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası çocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gördüğümde onu öpüp sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkaç yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık çocuk-bebek görmeye tahammül edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye ödüm kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve köşe bucak kaçıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mümkün değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum ve çıldırmamak için hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum öfkeden. İleride bir gün hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammül edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de köpeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana öyle sevimli geliyor ki onlardan birkaç gün bile ayrılsam dayanamayıp hüngür hüngür ağlıyorum. Öte yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz görünüyorlar ki yüzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?
Sassy arkanı dön ve en yakın duvara anlat,daha iyi bir dönüt alacağına eminim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?