Çevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..
ne gerizekali insanlar var ya. allah akil fikir versin. Hayatindan vazgecemezmis ay bedenini paylasamazmis. Rabbime insallah gun gelir bebek diye yalvarirsinda insallah sana bi bebek vermez. Sen anne olmayi haketmiyorsun. bunu o kadar cok istiyorum ki allahtan. Cok yalvarirsin insallah ama rabbim nasip etmesin. Hayvan seni ettigin laflara bak
Düşündükçe artarak devam eder.Bazen çok da ‘şey yapmamak’ gerek.
