İleri Derece Çocuk Fobisi

Konu bana biraz komik gelmekle beraber bu kadar aşırı tepkiler için uzmana görünün. :))

gerçekten çok değişik ama kınamaya gelmez. belki gerçekten söylediği gibi sadece yaşayan anlar. seni anlayabiliyorum diyemem çünkü böylesine hiç rastlamadım. şöyle düşünsen mesela kendini seven, fazlasıyla saygısı olan, hayatını bir şekilde oturtmuş sosyal bir insansın. seni sen olman için bir kadın bedenini paylaştı seninle. annen. kötü mü etmiş? o da senin gibi dişünüyor olsaydı var olmayacaktın. çocuk sevemeyen insanların neredeyse hepsi kendileri anne oldukları vakit öyle seviyorlar ki evlatlarını. bence değişilmez bir his. ayrıca arkadaşlarım anne oldu şunu yapamıyor bunu yapamıyor demeyin. evet söylediklerinizi belki sık sık yapamıyorlar (nadir yaparlar aşırı vakit isteyen bir durum değil) ama bir melek yetişiriyorlar. onlarla vakit geçirmek belki daha caziptir. siz evinizdeki ‘çocuklarınızı’ nasıl seviyor görüyorsanız böyle düşünün. vel hasıl kelam psikolojik destek şart. ileride evlenmek istediğin türlü türlü sorun olarak karşına çıkar bu durum

Goldenchocolate .!.:

Çevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..

Genişletmek için tıkla...

Bak bu yazdıkların daha anlaşılabilir
Etrafındakilere bu şekilde anlattığında aldığım tepkilerden dolayımı arttı ve tiksinme durumuna kadar geldi acaba
Etrafındakilere anlatma
Psikologa git
Yoksa git gide kötüleşebilir bu durum

Bunlar nasil tepkiler ya ?! Kiz zaten bu dertten muzdarip.Hayir bu nasil hadsizliktir ki beddua eden olmus !! Kliniklik konu sahibi mi yoksa tanimadigi etmedigi derdini anlatan insana hakaret boyutunda laflar eden beddua edenler mi (simdi konu sahibi zaten cocuk istemiyor beddua degil diyecekler ki yemezler ! ) bilemedim.

Şakamı bu, git kendını kısırlastır bişi yap.
Aklıma bebegını balkondan atan kadını getırdın keske yazmasaydın buraya.ve bnde senden tiksindim

Bu arada konu sahibi evet normal degilsin.Tedavi gormen sart.Neyseki en azindan bir tuhafligin bilincindesin.

Cocuk sahibi olmak istememe saygi duyulmasi gereken birsey kimsenin laf soylemek haddine degil.
Hayatinin akisinin degisecegine ayak bagi olarak gorecegine inancindan cocuk sahibi olmak istemeyen bir suru insan vardir.

Yalniz tiksinmek, mide bulantisi, ofke kontrolunu saglayamama bunlar asiri geldi. Yardim almalisiniz bunu takintiya cevirmissiniz istemeden bir gun yabanci bir cocuga zarar verebilirsiniz davranis veya sozlerinizle.

Benim adim karpuz .!.:

Şakamı bu, git kendını kısırlastır bişi yap.
Aklıma bebegını balkondan atan kadını getırdın keske yazmasaydın buraya.ve bnde senden tiksindim

Genişletmek için tıkla...

ya sen iyi misin? lohusalık vs derken mi böyle oldun? ben senden tiksindim ne ya?

kadın HASTA. bu kliniklik bir durum. sağlıklı bir boyutta değil.

kendinizi ne zannediyorsunuz ya sayfalarca alttan alttan beddua,hakaret?

hanginizin çocuğuna bir şey demiş? kedi köpek sevmeyen olur da insan yavrusu sevmeyen olamaz mı? cidden şaka gibisiniz.

hiçbiriniz mi okuduğunuzu anlamıyorsunuz? burada point "sen anne olmaağğğğ,pislikkkkk inşşş hamile kalamazsığğnnn" filan değil. psikolojik sorun derecesinde bir kadın yazmış onu anlayabiliyorsan tavsiye ver yoksa başka konulara geç diye.

konu sahibi size de tavsiyem konunuzu kapattırıp psikiyatrik tedaviye başlamanız.

bebek sevmemek anlaşılır ama tiksinmek vs çok uç nokta. umarım atlatırsınız.

ben bu konudan acil çıkayım ban yemeden...

sassyassyy .!.:

ya sen iyi misin? lohusalık vs derken mi böyle oldun? ben senden tiksindim ne ya?

kadın HASTA. bu kliniklik bir durum. sağlıklı bir boyutta değil.

kendinizi ne zannediyorsunuz ya sayfalarca alttan alttan beddua,hakaret?

hanginizin çocuğuna bir şey demiş? kedi köpek sevmeyen olur da insan yavrusu sevmeyen olamaz mı? cidden şaka gibisiniz.

hiçbiriniz mi okuduğunuzu anlamıyorsunuz? burada point "sen anne olmaağğğğ,pislikkkkk inşşş hamile kalamazsığğnnn" filan değil. psikolojik sorun derecesinde bir kadın yazmış onu anlayabiliyorsan tavsiye ver yoksa başka konulara geç diye.

Genişletmek için tıkla...

Ne kadar haklisiniz bende okuyunca yorumlari icim tuhaf oldu sanki burdakiler taslama icin hazirda bekliyo gibime geliyo artik ve konu acmaya korkar oldum hemen bi polemik yaratmalar saldirmalar kadinin derdi var yazmis daha ne saldiriyosunuz ama demi

Goldenchocolate .!.:

Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası çocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gördüğümde onu öpüp sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkaç yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık çocuk-bebek görmeye tahammül edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye ödüm kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve köşe bucak kaçıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mümkün değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum ve çıldırmamak için hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum öfkeden. İleride bir gün hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammül edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de köpeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana öyle sevimli geliyor ki onlardan birkaç gün bile ayrılsam dayanamayıp hüngür hüngür ağlıyorum. Öte yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz görünüyorlar ki yüzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?

Genişletmek için tıkla...

Size tek ve garanti tavsiyem rahminizi ve yumurtaliklarinizi aldırın bu en önemlisi sizden olacak bebeğin hayrına olur. Bu kadar strese gireceğine bu iş bir ameliyata bakar.

ertugrulunhalimesi .!.:

Size tek ve garanti tavsiyem rahminden ve yumurtaliklarinizi aldırın bu en önemlisi sizden olacak bebeğin hayrına olur. Bu kadar strese gireceğine bu iş bir ameliyata bakar.

Genişletmek için tıkla...

psikolog tavsiye etmiyorsunuz da geri dönüşü olmayan yollara sokuyorsunuz. daha çok genç yıllar sonra fikri değişip anne olmak istediğinde yanında siz mi olacaksınız? insanlar buraya dertleriyle geliyor siz ise üstten üstten alelade cevaplar veriyorsunuz

Bende daha çok bebek sevici idim.bakma işi zor gelirdi zaman geçtikçe bağırıp yirtinan bebekler beni korkuturdu.kardesim gibi bir gaz küpünü büyüttük annemle büyüyünce insan gibi olmadi o ayri.su biyolojik saat mevzusu ileri yasta down sendromlu çocuk riski ve yapabiliyorken çocuk yapabilmek. Bunlar beni ikna etti

ertugrulunhalimesi .!.:

Size tek ve garanti tavsiyem rahminizi ve yumurtaliklarinizi aldırın bu en önemlisi sizden olacak bebeğin hayrına olur. Bu kadar strese gireceğine bu iş bir ameliyata bakar.

Genişletmek için tıkla...

İyi de kendi bebeğimden tiksiniyorum dememiş ki
Çevremdeki bebeklerden rahatsız oluyorum demiş
İnsanlar neden kendi gibi olmayanları anlayamıyorlar?

Kimsenin bebeğine zarar vermedikten sonra sevmemesinin, hatta iğrenç bulmasının kendisinden başka kime zararı var?

Ya lütfen hayatta her şeye kendi penceremizden bakmayalım.

Bence konu sahibinin günlük yaşantısını rahatlatması için bir yardıma ihtiyacı var.

morcivertkedi .!.:

psikolog tavsiye etmiyorsunuz da geri dönüşü olmayan yollara sokuyorsunuz. daha çok genç yıllar sonra fikri değişip anne olmak istediğinde yanında siz mi olacaksınız? insanlar buraya dertleriyle geliyor siz ise üstten üstten alelade cevaplar veriyorsunuz

Genişletmek için tıkla...

Her ihtimali göze alacaksın yoksa psikolojik tedavi gördü diye %100 düzeleceğinin garantisi var mı? Çok çocuğa bebeğe şiddet haberleri okuyoruz niye çünkü o insanlar da çocuk sevmiyor. Ben dedim diye gidip yaptıracak değil ya korkuyormuş hamile kalmaktan madem ben de en garanti yolunu söyledim.

Konu sahibi öncelikle burdaki kötü yorumları sonuna kadar okuma pas geç. Sen kendini tanıyıp çözüm arıyorsun, onlarsa kendi kotuluklerini görmeyip sana saldırıyor. Bence sen hepsinden daha normalsin. Ve işin tuhafı bence bu kafadaki kadınlar yüzünden hoşlanmama durumu nefret boyutuna ulaştı. Özellikle ülkemizde çocuk sevmiyorsan öl, sen nasıl kadınsın gibi dayatmalar bizim gibileri iyice uzaklastirdi. Ben yurtdışına gide gele beni bu duruma ülkemdeki ana anlayışının ittiğini farkettim. Bizim ülkede kadın kendinden vazgeçer, çocuk bık dediği an dibinde biter çocuk o sebeple ortada bisey yoksa bile ağlamayı huy edinir her dediğini kendini ona adsmıs kadına yaptırır. Kadının gözünün feri gider ama sorsan dünyanın en güzel duygusu der(yersen) . Diğer birçok ülkede annelik böyle birşey değil önce kadın mutlu olacak ki mutlu çocuk yetişecek, çocuk sınırlarını bilecek vs vs. Neyse ben 34 yaşımdayım evliyim ikinci yazdigin yorumdaki sebeplerden hala çocuk yapmıyorum. Bir bebege niye bakar ki insan yıllarca anlayamıyorum. Senin zaten henüz yaşın küçük bunları düşünmemeye çalış. Kimseye de bahsetme senden epey büyüğüm tecrübeme güven:) çünkü toplumumuz seni anlayabilecek olgunlukta ve iyilikte değil. Önünde uzun zaman var çocuk için. Tek tavsiyem çocuklu inanlarla bir arada bulunma. Ben zamanında çok bulundum kadınlar hayatlarını ne hale getirmiş gördüm insan kendine bunu niye yapar dedim hep. Oysaki herkes aynı olmak zorunda değil. Ayrıca istemiyorsan yapmazsın ben yapmıyorum mesela:) canım istemezse yapmam düşüncesi beni rahatlatti şimdi bebegi sevip ağlayinca annesine veriyorum:).

Spizella .!.:

İyi de kendi bebeğimden tiksiniyorum dememiş ki
Çevremdeki bebeklerden rahatsız oluyorum demiş
İnsanlar neden kendi gibi olmayanları anlayamıyorlar?

Kimsenin bebeğine zarar vermedikten sonra sevmemesinin, hatta iğrenç bulmasının kendisinden başka kime zararı var?

Ya lütfen hayatta her şeye kendi penceremizden bakmayalım.

Bence konu sahibinin günlük yaşantısını rahatlatması için bir yardıma ihtiyacı var.

Genişletmek için tıkla...

Bak yine diyorum canım zarar vermeyeceği ne malum sevmemesi anlarım ama nefret duyguları mevcut hemde gayet bilincinde konu sahibi. Psikolojik destek alabilir ama bunun %100 garantisi var mı düzelmesi için? Haberlerde internette görüyoruz okuyoruz ben dün konu açtım çocuğa bebeğe şiddet diye ya ilerde çocuk sahibi olduğun da bu düşünceleri geri gelirse kendi çocuğundan da nefret ederse tiksinirse işte bunları yaşamaması için ben sadece bir öneride bulundum ister uygular ister uygulamaz konu sahibine kalmış.

ertugrulunhalimesi .!.:

Her ihtimali göze alacaksın yoksa psikolojik tedavi gördü diye %100 düzeleceğinin garantisi var mı? Çok çocuğa bebeğe şiddet haberleri okuyoruz niye çünkü o insanlar da çocuk sevmiyor. Ben dedim diye gidip yaptıracak değil ya korkuyormuş hamile kalmaktan madem ben de en garanti yolunu söyledim.

Genişletmek için tıkla...

şuan korkuyor bence doğru yöntemler denerse anne olmak isteyecektir. tabi ki siz deyince hemen gidip yaptırmayacak ama aklının bir köşesinde duracaktır. ayrıca bebeğe şiddet vs vs saptırmayın ben şuan hemen anne olsun mu dedim

Goldenchocolate .!.:

Çevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..

Genişletmek için tıkla...

Valla tam da bahsettiğiniz durumdayım bütün gece nerdeyse hiç uyumadım her yerim dayak yemiş gibi ağrıyor
Ama gene de sizin yerinizde olmak istemezdim bütün eziyetlere rağmen evlatlarıma ve diğer başka evlatlara karşı evren dolusu sevgi var içimde.
İstemiyorsanız istemeyin, sevmiyorsanız sevmeyin ama oturup da kimsenin hayatını ve bebeğini aşağılamayın.

Normal degilsin