ama sunu bıI o kapı gıbı anneye de yarın oburgun bır geIın geIecek ve nasıImıs arka pIana atıImak o sevdıgı oguIIarı gorecekIer o zman,kıme yakın oIdukIarını o zman anIarIar bence
Siz de çok güzel anlatmışsınız yaşadıklarınızı. Aslında dertlerimiz o kadar da benzer ki. Şu araba olayını duyunca gülmeden edemedim ( sinirimden gülüyorum ) Çünkü aynı şekilde bizim de bir arabamız oldu yıllar sonra zar zor para biriktirerek aldılar. Daha kardeşim 15 yaşında ama annemin de teşvikiyle kardeşime araba sürmesini öğretti babam. Annemin gururunu görmeniz lazım ne kadar mutlu oluyor onu öyle gördükçe. Ballandıra ballandıra da anlatıyor konukomşuya. Ben 19 yaşındayım bana soran bile yok ama kardeşim 18 yaşına bastığı anda alıcaklar ehliyet çok belli. Ben de istiyorum öğrenmek ehliyet almak ama bana sen işine başlayınca alırsın kendine diyorlar çok doğalmış gibi.
Ama çok da mutlu oldum evlenmiş olmanıza. Dediğiniz gibi artık ailenizi eşiniz olarak görebilme fırsatınız var. İnşallah bunu bana da nasip eder Allah. Ailemden dolayı mıdır bilmem ama evlenip gerçekten mutlu olacağım bir aile kurma isteği var hep içimde. Tabi anne babanın yerini tutamaz bu aile ama mutlu olmak için çok güzel bir sebep bu :) Ayrıca kardeşim de bana ileride kırgın olucak diye korkuyorum. Bana düşkündür çok, gelir bana sarılır hep öper durur küçük bir çocuk gibi ama ben içimden gelerek karşılık veremiyorum ona. Ona olan kıskançlığımı unuttuğum çok nadir zamanlarda ancak gerçekten gösterebiliyorum ona karşı sevgimi. Keşke anneler bu abla-kardeş ilişkisini bozmasalar, geri dönülmez hatalar bunlar. Ama gördüğünüz ve bildiğiniz gibi hiçbir şey de gelmiyor elden. Karakterleri bu annelerimizin değişmiyor. Elimizdekilerle mutlu olup, bizi üzen olayları görmezden gelmek en iyisi, bunu yapabilicek gücü versin Allah bize. Ben inanıyorum ki sizin çocuklarınızla çok mutlu bir hayatınız olucak. :) Kendim adıma konuşmam gerekirse tekrarlıyorum her şeyden önce hayırlısı olsun Allah.ın takdiri ama inşallah sadece tatlı mı tatlı kızım olur. Siz de aynı düşüncedeyseniz benimle sizin içinde aynı şeyleri diliyorum. :)
Emin olun eş de tutuyor anne babanın yerini. Hani anne babadır nede olsa yerini kimse tutamaz diye birşey yok. Yerini kimsenin dolduramayacağı anne babalar vardır ve o şekilde aile-evlat ilişkisi. Ama benim anlattığım gibi sinir olduğum çoook şey olduğu için, hep haksızlığa uğradığımı düşündüğüm için hiç eksiklik hissetmedim evlendiğimde. Hiç anne-babadır yeri dolmaz diye düşünmedim. Sizi en çok seven, en çok düşünen kimse onun yeri dolmaz o kadar. Mesele kan bağı değil yani bence. Sizin de Allah karşınıza hep iyi insanlar çıkarsın, kendi anne babanızdan daha çok düşünen daha çok seven bir eşiniz olsun inşallah:)
Annemden hic bir zaman ayrim gormedik. 3 kardes buyuduk esit sevdi esit ilgilendi hatta doverken bile esit sekilde doverdi:)
Ama babam hic dusunmeden sorgulamadan hep benim yanimdaydi. Ben simarirdim digerleri ceza alirdi, ben istedigimi almak icin dukkan dukkan gezerken digerleri epey ugrasirdi. Kiz kardesim hep oz cocugu o biz uveyiz diye dalga gecerdi.... simdi kardeslerim bana hep ters davraniyorlar acaba sebebi babam mi????
Ya çok korkunç bir şey bu ben tabi ki sizi anlayamam çünkü çok şükür ki biz iki kız kardeşiz asla annem ya da babam bizi kayırmadı. Aramızda 6 yaş fark var ama ona bi çöp alındıysa bana da alınır. Ki artık öyle ki almasalar bile kardeşim hani ablama diyor. Ya da ben hani karrdeşime diyorum . Mesela annem bana sarılsa göz işareti yapıp ona da sarıl diyorum küsmesin diye yani çok şükür ki sıkıntı yok ama böyle olayları çok duyuyorum üzülüyorum yani nedir yani erkek çocuk . Yarın öbür gün elden ayaktan düşünce oğlun mu bakacak sanıyorsun bu kadar şımartılınca. Yine o arkanı döndüğün çocuğuna kalacaksın. Ki genelde arka plana atılan çocuklar merhametli oluyor çok üzülüyorum. Benim babam da 6 kardeş hepsi erkek ve annesi çocukları kayırıyor ki babaanne bile demiyorum . Bu dünya da olmasa da öbür tarafta çıkacak haberleri olsun.. Allah sana da sabır versin hiç takma tamam biliyorum zor o senin annen ama o da böyle yapacak bir şey yok. Kendini de parçalasan yine kendini haklı çıkaracak . Ve oğlunun karısına nasıl kaynanalık yapacağını var sen düşün işte böylle böyle k.bakma yanlış anlama takıntılı obsesif kaynanalar oluyor. Kocasından göremiyor oğluna sarıyor yazık .. İnşallah bizler adaletli anneler olmayı başarabiliriz..
Uzunca bir zamandır yaşadıklarımı yazıp içimi dökmek istiyordum ama bi türlü kendime yediremiyordum. Yok canım diyordum kendime... Buraya yazıcak kadar büyük bi derdin de yok. Sen büyütüyorsun sen olaylara farklı bakıyorsundur, sonuçta onlar senin ailen. Bunları söyleye söyleye içimde dertlerim tasalarım o kadar büyüdü ki. Bu saatte yatağımdan kalkıp bunları bana yazdıracak kadar... Çünkü artık sabrım tamamen tükendi. Ailemden kimsenin umrunda değil benim üzgün olmam. Onların davranışları yüzünden gün ve gün eriyorum ama bunu ya görmüyorlar ya da görmezden geliyorlar. Asıl konuya girmem gerekirse de olay başta annem. Evet annem, ne acı değil mi bir insanı eriyip bitiren derdinin aslında onun için en değerli varlık olan annesinin olması. Hep annemi sevdim ama bir yandan hep uzak kaldım ona. Beni sürekli kendisinden uzaklaştırdı. Hep bir mesafe koydu. Beni kendine rakip gibi gördü. Onun yapamadıklarını yaptığımı gördüğünde beni desteklemek yerine kıskanmayı tercih etti. Mutsuzluklarıma üzülür gibi yaptı ama içinde bi yerlerde mutluluk hissetti. Bir anne nasıl böyle hisseder aklım almıyor. Her zaman üzülme sebebim annem oldu. Başta yanlış anlıyorum dedim ergenlik dönemimdenmiş dedim ama geçti gitti yıllar değişen hiçbir şey olmadı, annemle daha da uzaklaşmamızdan başka. Şimdi anne kız değilde iki yabancıyız sanki. Hep içimden geçirdim annesizlik elbette çok kötü ama yanında annen olup da ona ulaşamamak duvarlar arkasından bakmak daha da iç acıtıcı diye. O kendini sadece erkek kardeşime adadı. O doğduğunda kendimin annesiz kalışını açık ve net izledim ben. Uzun yıllar savaştım bununla olmayan gücümle. Gördüm hep onu severken ona oğlum derken içinin titreyişini. Bana yapmadığı anneliği, göstermediği ilgiyi ve sevgiyi ona nasıl da güzel gösterdiğini gördüm. Onun hep bir oğlu oldu sadece. Haddime düşmez ama peki onun oğluna verdiği değeri oğlu ona gösteriyor mu derseniz de hayır. Tam tersi o bunu kullanıyor. Onu çok sevip her dediğini yapan annesi var ya güya işte onu hizmetçisi gibi kullanıp emirler verip duruyor gözümün önünde. Ki daha kardeşim 14 yaşında olduğu halde büyük bir güç var elinde. Her istediği olan üzerine titrenilen bir prens adeta evde. Evimizde bile diyemiyorum çünkü artık evim olarak bile göremiyorum. Manevi sevgiden umudumu çoktaan kestim artık ben. Nasıl oldu bilmiyorum bu ama artık manevi birşeyler elde edemiyceğimi anlayıp sanırım kendimi maddi açıdan tatmin etmeye başladım. Ama öyle bir duruma geldik ki artık bütün maddi olanaklar da ona çevrildi. Üniversite okuyan ben olamama rağmen ve hatta genç kız olamam rağmen sürekli tutumlu olmam söyleniyor kendime bir üst aldığımda aylarca başka birşey aldırılmıyor ama her hafta prenslerine son moda kıyafetler alınıyor. Merak ediyorum ona harcanan bu para bana gelince neden yok oluyor. Bana gelince paramız az borcumuz çok diyip vicdanen kendilerini acındırıyorlar ama oğullarına gelince hiç lafı olmadan herşey pat diye alınıyor. İşte manevi ayrımcılıktan sonra maddi ayrımcılığı da gördüğümde artık sabrım tükendi. Ama bu hiçbir şeyi de değiştirmiyor elbette. Babam da annemin yaptıklarını görmezden gelip sanki çok mutlu bir ailemiz var gibi davranıyor. Sorunlarımla zerre kadar ilgilenmiyor. Evde hiçbir rolü yok yani para kazanmak dışında. Ama en azından babam ayrımcılık yapmıyor herkesi eşit seviyor. Bu yüzden az da olsa tek dayanağım babam. ŞU konuya da değinmeden edemiycem ben ders konusunda hep ailenin gururu oldum hep dereceler yaptım bulunduğum şehirde. Ama kardeşim tabi ki bu kadar rahat bir aileden dolayı hiç ders çalışmayan tembelin teki. Geçen gün babam veli toplantısına gitmiş de söylenen kötü şeyler üzerine yarıda bırakmış çıkmış gelmiş. Hepsinin ağzında aynı söz oğlunuz çok tembel hiç çalışmıyor. Ee çocuk nasıl çalışsın tabi anne babasının parasını yemekle, gününü gün etmekle meşgul bütün gün. Bense hem paramız gitmesin hem de ailem beni sevsin diye senelerce kendime hiç vakit ayırmadan ders çalıştım. Hata sizde sürekli şımartıyosunuz çocuğa ders çalış diye hiç bir yaptırımda bulunmuyorsunuz diyorum, cevap bile veremiyorlar. Çünkü haklıyım. Uzun lafın kısası sırf o ERKEK diye onun pohpohlanması benimse çoğu yönden ondan çok ilerde olmama rağmen eziliyor olmam canıma tak etti. Gene bir gün bankada sıra beklerken yanımdaki arkadaşıma annemin ona yaptığı ayrımcılıkları anlatıyordum. Yanımızda oturan bayan da kulak misafiri olmuş. Kusura bakmayın ama dediklerinizi duydum ve o kadar haklısınız ki dedi. Aynısını o da yaşamış, sırf o kız diye ailesi ezmiş onu sürekli. Anne annedir bütün çocuklarını eşit sever diye bir şey yok dedi. O gün daha da iyi anladım yaşadıklarım gerçekti. Bir yanlış anlamadan ibaret olabilceğine inandım hep ama değildi. Annem kardeşimi erkek diye daha çok seviyordu. O derslerinde kötü olursa olsundu. Yeter ki o mutlu olsundu. Ama ben küçükken biraz düşük bir not alsam hemen döverlerdi. Anneannem de hep dayımı kayırmış. Hep dayıma ayrımcılık yapmış annemi ezmiş. Ben onun bu anlattığı hikayelerle büyüdüm ve hala daha anlatır. Ki anneanneme sorsanız hayatta böyle bir şey yapmamış. Ama gerçek şu ki anneannem de dayımı hep ayrımcılık yaparak bir dediğini iki etmeyerek ve annemi ikinci plana atarak büyütmüş. Bazen acaba annem benden bunun intikamını mı çıkarıyor diye merak ediyorum. Ama bunları birebir yaşayan acı çeken biri nasıl kızına aynısını yaşatır ya. Aklım almıyor diyecek söz bulamıyorum. Sırf bu yüzden erkek çocuklara düşman oldum. Çünkü öyle bi acı büyüdü ki içimde bir kız bir erkek çocuğum olursa istemeden de olsa oğluma kötü davranıp kızıma iyi davranıcam. O yüzden bir tane kızım olsun istiyorum oğlan çocuk istemiyorum bile. Çok hastalıklı bir düşünce bu biliyorum ama bazen öyle bir duruma geliyor ki insan gözü hiçbir şey göremiyor. Bu olaylardan o kadar bunaldım ki artık sabahtan akşama kadar aklımdan çıkmıyor. Düşünüp ağlayıp duruyorum. Annemle çok az konuşuyoruz. Ailem var ama yok. Çok sahipsiz hissediyorum kendimi. Arkadaşlarım bile anlıyor artık hep mutsuzsun diye. Evet hep mutsuzum. Beni hiçbir şey mutlu edemiyor artık. Ruhumda açılan bu derin yara beni her gün eritiyor. Umarım bu yazım birilerinin yanlışını anlayıp birilerini mutlu etmesine sebep olur. Kendimi umutsuz vaka olarak görüyorum ama yorumlarınızı da bekliyorum. Belki bir mucize olur ve ben mutlu olurum kim bilir. Allah daha büyük dert vermesin elbette, sabredip dayanmaya çalışıyorum işte hala... Şimdiden teşekkür ederim yardımcı olan herkese.SİZ SİZ OLUN ÇOCUKLARINIZA EŞİT İLGİ VE DEĞERİ GÖSTERİN.
İki kız kardeşiz.
Erkek kardeşimiz olsa bu yazdıklarını da babam bize yaşatırdı sanırım.
Ki kardeşime babam hiç kıyamaz.
Annem de bana bir şey olsun, Annem beni babam da kardeşimi korur.
Hiç unutmam 8-9 yaşlarındaydım. Kardeşimde 2-3 yeni yeni yürümeye başlamış işte.
Dışarı çıktım arkam dan koştu ve düştü eli filan baya yaralanmıştı taşların üstüne düşünce.
Babam da beni dövmüştü. Suç sanki benim.
O günden sonra kardeşimi pek sevmem hala da sevmem.
Kıskançlıksa kıskançlık arkadaş.
Aa olur mu öyle şey? Siz erkek ya da kız hangisi olsa da ayrım yapmayın. İkisine de eşit olun ki onlar sizin gibi üzülmesin.
Benim annem ve babam bizi kız kardeşimle hiç ayırmadı. Ama babaannem hiç sevmez diğer torunlarını çok sever. Hatta her seferinde açıkça söyler bizi sevmediğini, anneme çok benziyoruz diyeymiş. Kendi kanından hissetmiyormuş. Zaten annemi de gelin olarak istememiş. Neyse ki ayrı şehirlerdeyiz de çok görmüyoruz.
o kadar haklısınki kız çocukları hep böle oluyor malesef.. biz 4 kardeşiz 2 KIZ 2 OĞLAN .. ama aynı dert bizdede var ben en küçüğüm.. bekarım. digerleri evli ama ablamın yaşadıkları benim zoruma gidiyor. annem ve babam abilerimi hep üstün görmeyi geçtim onların çocuklarını kızların çocuklarından daha çok seviyorlar. ablamın 2 tane oglu var. abileriminde birinin 2 kızı birinin 1 oglu var . ama en çok ezilenler ablamın çocukları ve ablam.. malesef. ben bunları gördükçe ailemden uzaklaşıyorum git gide asileşmeye başladım. ama yapacak bişe yok ne desen ne etsen nafile. onlar değiişmiceklerdeğiştirmeye çalıştıkca biz kaybedicez
3 kız kardeşiz ve babam heep bizimle onur duymuştur ..
bende ilk kız cocugum olsun istiyorum ..
ki cinsiyet mühim değil Rab sağlıklı verdiyse sükretmek ..
tırnağını yaratabiliyorsa yaratın görelim ..
İnşallah Rabbim gönlünüze göre verir :)
Benimde erkek kardeşim var ve çok az da olsa benimde ara ara hissettiğim ayrımlar oldu kardeşimle aramda. Maalesef erkek çocuklar hep bi tık önde. Kız çocukların evlat bile sayılmadığı yerler de var ülkemizde malumunuz..En üzüldüğümde kadınların da böyle düşünüyor olması ve çocuklarinida bu doğrultuda yetiştiriyor olması..Kız çocuklarına daha küçücükken ev işleri öğretilmeye çalışılıyor ama (çok pardon) eşşek kadar erkek çocuğa hala suyunu annesi getirsin,ortalığı dağitsın etsin bişiy denmez,gülüp geçilir,kızarmış gibi yapılır hatta evdeki kız evlada gerçekten kızılır koskoca kız oldun elini bi işe sürdüğün yok diye..Ama bakıyorumda günümüzün modern anneleri bile erkek çocuklarına daha bi anlayışlılar hala,belki bi çoğuda zamanında benzer haksızlıklar yaşamışlardı ve böyle davranmayacaklardı anne olduklarında..Bende inşaallah bi çocuğum olursa kızım olsun isterim,erkek çocuklarına gıcığım var çok sevemiyorum kıskanıyorum belkide hayata bizden bir sıfır önde başladıkları için ve bir kızım ve bir oğlum olursa istemeden bende ayrım yaparım belki diye.Halbuki dinimizde kız çocuklarına şefkatte her zaman daha fazla olunması gerektiği üzerinde durulmuştur, ama tam tersi özellikle mutaassıp aileler daha çok eziyolar kızlarını...
Yazdıklarımıda bi sonuca bağlayamadım ya neyse artık olan oldu
Evet hatta bakın bugün yaşanan bi olayı yazayım ben sofraya oturmuştum mutfaktan gelmesi gereken birşey vardı ve kardeşim hala ayaktaydı. Annem ona demedi de ben oturuyor olduğum halde bana dedi git getir diye. Kardeşim daha oturmadı bile gelirken alsın dedim birsürü laf yedim gene. Bİ bu da değil bebek gibi hizmet yapıyor kaç yaşına gelmiş delikanlı olmuş hala emrine amade. Otururuz annem kahvaltıda süt katmıştır mesela bunu istemiyom şunu istiyom der bir çift laf etmeden gider yapar. Kusura bakmayın ama bunun adı annelik değil çünkü ben en ufak bişey istesem evlencek yaşa geldin git kendin yap der. Altı üstü 4 yaş var aramızda ama gözünde hep o erkek ya hizmet göstermek lazım. Elinden gelse alır emdirir hala o kadar ya. Gıcık oluyorum anneme de, o kıymetli oğluna da, anneme kanan babama da. Beni niye yaptın madem bıraksaydın cami avlusuna. Bak gene çok kızdım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?