Tek derdim buydu gerçekten agiziniza sağlık çünkü kızımın içindeki baba boşluğunu aldığına gerçekten inanıyorum çünkü kızımın arayan soran gören bir babası yoktu yok yani maddi mavevi hiç bir desteği olmamış bir baba var karşımda bu yüzden bu kadar derine daldım ne zaman evlilik arefesine girmemle baba kişiliği nedense ortaya çıkmıştı
Konu sahibi ben size çok açık ve net konuşayım. Hiç kızınız olmasaydı bile siz evlenirken "aniden" size velayeti verilen 10 yaş bir erkek çocuğuyla kesinlikle 100 kez düşünün derdim. Şu an direkt yapmayın diyorum.
Nedenine gelince ben eşimin çocuğuyla 8 aylık ilişkimiz varken, işler ciddileşmeye başlayınca tanıştım. Ondan önce asla tanışmak istemedim, çünkü eşim evlenmeyecekse tanışmanın çocuğa ayrı bir figür göstermenin anlamı yoktu. Ki eşim eski eşine "çok yakında nişanlanacağım, çocuğumu tanıştıracağım" dediğinde bile "sen bunu nasıl yaparsın, eğer o kadınla görüşürse çocuğu ancak mahkemenin izin verdiği günlerde görürsün" denildi. Eşim dinlemedi, kulak asmadı. Çocukla ben siz düşünün aynı eve bile girmeden, çocuğa çok hassas davranarak 1 yıla yakın bir arkadaşlık kurdum. Yani biz sizin gibi pat diye aynı eve de girmedik. Buna rağmen annenin kıskançlığı hırçınlığı hiç geçmedi, eski mesajlarımda okuyabilirsin detaylı.
Bak sana şöyle söyleyeyim, dikenli bir tel üstünde yürümekten farkı yok bu konunun. O diken mutlaka ayağına girecek senin. Senin kızın var, benim kızım olmadığı halde koca yetişkin kadınım benim çocuğun bana sergilediği nefretten, kinden, saygısızlıklardan, "neyse susayım çocuk daha" lardan psikolojim yerle bir oldu o dönem. Biraz kaba olucak ama bu tarz evliliklerde çocuk seni kafana dışkılasa, onun anası babası ayrı yazık sus olur. Her olayda annesi "anayım ben ana" ona napıyorsunuz orada diye evliliğine dadanır. Senin evine babasının da evi diye zorla yollanan çocuğa bir misafir çocuğuna rica ettiğin şeylerde ağzını açamazsın. Dolayısıyla eğer eşin akıllı bir adam değilse zaten boşanacaksın. Benim eşim sevgililik dönemimde tam bir aptaldı, ama yaşadı gördü kendi gözleriyle değişti. Beni bugün aynı eve girsem dahi ezdirmez, fakat onun için de çok zor oldu, en başta yaşananları görmek. Peki senin nişanlın? Ne durumda? Denge kurabilecek mi, bir anda sizinle yaşamaya başlayan çocuğun olası sorunları, krizleri, yaklaşan ergenliği "seni ve kızını" koruyabilecek mi? Yoksa onlar boşandı diye psikolojisi bozuk çocuğun tüm travmasının faturasını suçsuz sen ve kızın mı ödeyecek?
Ben her şeyi geçtim bir de kız çocuğun var. Bak ben yetişkin kadınım bazen kendimi odalara kapatıp hıçkıra hıçkıra ağlıyordum, bir çocuğum olsa ve ona bana gelen zarar gelse yemin ederim katil olurdum, o çocuğu da parçalardım.
Lütfen kızını düşün. Sevmek sevilmek istemen çok normal ama en azından bu adamla olmasın.