Merhabalar, ben yeni üyeyim ve ufak mı büyük mü bilmem ama bir derdim var…
1.5 yıldır devam eden bir ilişkim var. Aramızda olumsuzluklar, tartışmalar, kavgalar oldu zaman zaman evet hiçbirşey mükemmel olamıyor zaten ama benim en çok taktığım daha önceden evlenmiş, boşanmış olması… Üzerinden 4 yıl geçmiş.
Bunu son 2 aya kadar dert etmemiştim çünkü işlerin ciddiye gittiğini fark edemedim sanırım ve bana evlenme teklif ettikten sonra aileme de açtım bu mevzuyu ama sıcak bakmadılar. Annem “dul bir adamla mı evleneceksin, tüm aile kahrolur” gibi laflar etti
Bunda bu kadar kötü ne var anlayamadım? Babam yine daha ılımlı yaklaştı, büyük konuşmayayım ama şu an böyle bir şeyi onaylamıyorum, dul bir adam sana aşık olmaz, kullanılmandan korkuyorum ve görüşmeni istemiyorum dedi. Sanırım ciddi olduğumuzu görmesi gerekiyor ikna olması için ama annem “mümkün değil” ve “asla” diyor. Hatta ağlıyor, üzülüyor. Evi görseniz, sanki cenaze çıkartıyorlar sanırsınız.
Aramızda yaş da var o yüzden de dertli annem. İlle de 2-3 yaş büyük biriyle olmalıymışım. Seviyorum, diyorum anlatamıyorum ki annem böyle laflar edince benim de aklıma dul olması konusunda şüpheler girdi sanırım ya da zaten içimde bir kıskançlık vardı bilemiyorum
O kadınla evlenmeleri de şu şekilde olmuş. Ondan önce üniversite aşkına aşıkmış, bu aşkı ona büyük bir kazık atmış (ne olduğunu sormadım) ve başkasıyla evlenmiş. O zaman yıkılmıştım dedi. Hemen 1 sene sonrasında da eski eşiyle evlenmiş. Çünkü anlık bir hisle birlikte olmuşlar, kadın da bakireymiş, bırakırsam tam bir pislik olurdum bir hata yaptım cezasını böyle çektim, ortada bırakamazdım dedi. Hiçbirşey hissetmiyordum değil ama evlenmek için doğru bir insan değildi, hiç aşık oldum evlenmek istedim gibi olmadı evliliğimiz. Son gün, düğün günü bile evlenmek istemiyordum, terk etmek istiyordum onu dedi. Ben de daha fazla kurcalamadım, adını, sanını nerde yaşadığını mesleğini falan öğrenmek istemedim, istemiyorum.
Hayatında aşık olduğu ilk kadın bu üniversite aşkı ikincisi benmişim. Aynı şekilde ben de daha önceden bir kez aşık oldum ama hiç evlenmedim… Hayatındaki gelmiş geçmiş en çok değer vermiş olduğu, kıymet biçtiği kadın benim… Buna inanıyorum (benim için çok şeyden vazgeçti, çok koştu peşimden, yaptıklarıma rağmen vazgeçmedi ki hiç masum şeyler yapmadım ona karşı çok ayıbım oldu ki bunlara rağmen ben sana güveniyorum diyor hala…
ama sanırım onaylanmaya ihtiyacım var.
Evlilik benim için çok kutsal bir kurum ve fazlasıyla büyütüyorum onu gözümde. Ya ben ikinci baskı gibiysem, ya hiç ona biçtiği değeri bana biçmezse (hoş değer biçtiği de yok ama böyle düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi
sonuçta onu eşi konumuna soktu, imzayı ilk onunla attı, ona gelinlik giydirdi, alyans aldı aşık olmasa da o konuma ilk onu getirdi neden beni beklemedi diye düşünüp duruyorum
konusunu açsam umursamaz ama üniversite aşkının konusu açılsa hala öfke duyduğunu söyler evliliği o derece umrunda değil) ya benim kadar heyecan duymazsa evlilik için… Gerçi benden çok daha hevesli, gözleri parlıyor 2 aydır sürekli bundan ve çocuk sahibi olma hevesinden (çocuğu yok) bahsedip duruyor, ne yalan söyleyeyim ben de evlenip çocuk sahibi olmaya pek hevesliyim… Oğlum olsun istiyorum ama rüyamda kızımızı filan görüp duruyorum :))
Söylediklerinin yalan olması için bir sebep yok ama kendi kendimi hele ki onu tırmalayıp, beynini kemirmekten yoruldum. O da fazlasıyla üzülüyor. Hem ailemin hem benim tepkilerimize… Sen hayatımda öptüğüm ilk kadınsın, dudakların değmesi öpüşmek değildir der hep. Senden önce hayatıma kadınlar girdi ama hep sana sarıldığımda kalbim böyle atıyor diyor ki haklı bayanlar görseniz nefesi kesiliyor sanki 1.5 yıl sonra bile hala azalmadı o kalp atışları…
Ben bu ikinci eş olma sendromunu nasıl aşabilirim, ailemi nasıl ikna edebilirim… İzin olmasa da ben kafama koydum, evlenmek istiyorum ama bu yolla olması hoşuma gitmiyor. İstiyorum ki en mutlu günümde yanımda olsunlar, çünkü daha önceden ailem seçimlerim konusunda beni birkaç kez yalnız bıraktı ve bu beni üzdü. Şimdi beyaz gelinliğimle iken yanımda olmalarını istiyorum… Bu yüzden ikna etmek için öncelikle bu ikinci eş olma sendromunu aşmam gerekiyor sanırım değil mi? Çünkü bunu aşmadan evlenirsem sürekli gün yüzüne çıkartırsam hiç mutlu olamayız… Bu bir erkeğin bayana bakire değilsin tavrı takınması gibi saçma bir tabu oluyor sanırım benim için, ben bunu nasıl aşabilirim?
Aranızda var mı böyle bayanlar? İkinci eş olan, ya da bu konuda bana yardımcı olabilecek birkaç kelime bir şey söyleyecek olanlar?
Rahatlamaya, konuşmaya, dertleşmeye çok ihtiyacım var…
EDIT: Ben sevdiğime inanıyorum sorunum bu değil sorunum ikinci eş olma sendromunu kaldırmamda yardım istiyorum ayrıca ailemi nasıl ikna edeceğimi düşünüyorum lütfen konu sapmasın... 
çocuktan bahsetmiyorum çünkü benimkisinin çocuğu yok 
mutluluguna bak tatlım gerısı bos sımdıden cok mutluluklar dılerım sana guzelim 
Bu zihniyetteki insanlar mumkunse sadece kendi aralarinda cogalsinlar, temennim cogalmamalari da...
Dikkat et ilk geceden sonra sana da acimaya baslamasin. 10 yas buyuk biriyle zaten evlenmezdim. 
