- 18 Eylül 2013
- 1.478
- 3.036
-
- Konu Sahibi Bigjetplane
- #41
Benim çocuklarım arasında 6 buçuk yaş var. Büyük oğlum 1 e başlamıştı piyango bizim ikizlerimiz olduMerhaba herkese,
Daha önceki bununla ilgili konuları okudum ama yine biraz kendi durumumdan yola çıkarak yorumlarınızı almak istedim.
33 yaşındayım, oğlum 6 yaşına girecek. Bu zamana kadar ben hiç 2. çocuk istemedim, eşim ara ara istediğini belli etse de ben istemediğimi açıkça söyledim. Bakamam dedim.
Şimdi oğlum okulda arkadaşlarından görüyor ve o da bizim bir bebeğimiz olsa bana abi der, ben onunla oynarım, ona bakarım demeye başladı. Eşime ben bakacak gücü kendimde görmüyorum, tekrar başa dönmek istemiyorum dediğimde ben bakarım, her türlü destek olurum diyor ama ne kadar destek olabilir yani
Oğlum sakin bir çocuk ama çok sosyal değil, hala onu sosyalleştirmek vs gibi sorunlarla uğraşıyoruz. Ben ev işlerini sevsem de sürekli ev, temizlik, iş ve yemek sarmalına girince bunalıyorum. Çocuklar konusunda çok sabırlı değilim. Oğlumun seneye 1. Sınıfı full okul, ödev stresiyle geçecek, belki başka problemler olacak. Bir yandan da hamilelik, lohusalık, uykusuz geceler çok zor geliyor. Ama belki ona da iyi gelir kardeşi olması, daha özgüvenli olur, ileride yalnız kalmaz hem çok çocuklu aile keyifli olur diye düşünüyorum.
Yine de 90% istemiyorum. Aslında çok netim ama bu konunun hayalinin kurulması evde çok sinirimi bozuyor. Zaten karar versek arada 7-8 yaş fark olacak, beraber oynama durumları olmaz. Bu konuda yaptım ama zorlanıyorum biraz pişmanım ya da düşünmüyorum diyenler tecrübelerinizi paylaşır mısınız?
Bence kararınızı zaten vermişsiniz:)Merhaba herkese,
Daha önceki bununla ilgili konuları okudum ama yine biraz kendi durumumdan yola çıkarak yorumlarınızı almak istedim.
33 yaşındayım, oğlum 6 yaşına girecek. Bu zamana kadar ben hiç 2. çocuk istemedim, eşim ara ara istediğini belli etse de ben istemediğimi açıkça söyledim. Bakamam dedim.
Şimdi oğlum okulda arkadaşlarından görüyor ve o da bizim bir bebeğimiz olsa bana abi der, ben onunla oynarım, ona bakarım demeye başladı. Eşime ben bakacak gücü kendimde görmüyorum, tekrar başa dönmek istemiyorum dediğimde ben bakarım, her türlü destek olurum diyor ama ne kadar destek olabilir yani
Oğlum sakin bir çocuk ama çok sosyal değil, hala onu sosyalleştirmek vs gibi sorunlarla uğraşıyoruz. Ben ev işlerini sevsem de sürekli ev, temizlik, iş ve yemek sarmalına girince bunalıyorum. Çocuklar konusunda çok sabırlı değilim. Oğlumun seneye 1. Sınıfı full okul, ödev stresiyle geçecek, belki başka problemler olacak. Bir yandan da hamilelik, lohusalık, uykusuz geceler çok zor geliyor. Ama belki ona da iyi gelir kardeşi olması, daha özgüvenli olur, ileride yalnız kalmaz hem çok çocuklu aile keyifli olur diye düşünüyorum.
Yine de 90% istemiyorum. Aslında çok netim ama bu konunun hayalinin kurulması evde çok sinirimi bozuyor. Zaten karar versek arada 7-8 yaş fark olacak, beraber oynama durumları olmaz. Bu konuda yaptım ama zorlanıyorum biraz pişmanım ya da düşünmüyorum diyenler tecrübelerinizi paylaşır mısınız?
Eşiniz ilk çocukta nasıldı destekleyen bir baba mıydı yoksa her şeyi sizin üzerinize atan bir baba mıydı? Ona göre bir resim çizebilirsiniz kafanızda ikinci çocuğa birlikte bakma konusunda. Çocuklar her zaman kardeş ister önemli olan sizin istemeniz. Biz 3 kardeşiz abimle 12, ablamla 14 yaş var aramızda evet yanlışlıkla dünyaya gelmişim:) en küçük ben olduğum için hep benden de küçük bir kardeş isterdim.tek çocuk gibi büyüdüm. Abim, ablam iyi ki varlar ama biri evlendi biri üniversiteye gitti sonra atandı çok yalnız kaldım ama ayrı da olsak abim ve ablamın olduğunu bilmek bile yeterdi benim için ya hiç olmasaydı derdim hep. ama 3 kardeş olmamıza rağmen hep tek çocuk psikolojisi vardı üzerimde yaş farkından dolayı.6-7 yaş da çok çok büyük bir fark değil eğer istiyorsanız daha fazla geç kalmayın sadece. Şu an ikinci bebeğime hamileyim ve o başa dönme korkusu yüzünden oğlum 2 yaşındayken çocuk yaptık bir arada büyüyüp çıksın aradan diye.Merhaba herkese,
Daha önceki bununla ilgili konuları okudum ama yine biraz kendi durumumdan yola çıkarak yorumlarınızı almak istedim.
33 yaşındayım, oğlum 6 yaşına girecek. Bu zamana kadar ben hiç 2. çocuk istemedim, eşim ara ara istediğini belli etse de ben istemediğimi açıkça söyledim. Bakamam dedim.
Şimdi oğlum okulda arkadaşlarından görüyor ve o da bizim bir bebeğimiz olsa bana abi der, ben onunla oynarım, ona bakarım demeye başladı. Eşime ben bakacak gücü kendimde görmüyorum, tekrar başa dönmek istemiyorum dediğimde ben bakarım, her türlü destek olurum diyor ama ne kadar destek olabilir yani
Oğlum sakin bir çocuk ama çok sosyal değil, hala onu sosyalleştirmek vs gibi sorunlarla uğraşıyoruz. Ben ev işlerini sevsem de sürekli ev, temizlik, iş ve yemek sarmalına girince bunalıyorum. Çocuklar konusunda çok sabırlı değilim. Oğlumun seneye 1. Sınıfı full okul, ödev stresiyle geçecek, belki başka problemler olacak. Bir yandan da hamilelik, lohusalık, uykusuz geceler çok zor geliyor. Ama belki ona da iyi gelir kardeşi olması, daha özgüvenli olur, ileride yalnız kalmaz hem çok çocuklu aile keyifli olur diye düşünüyorum.
Yine de 90% istemiyorum. Aslında çok netim ama bu konunun hayalinin kurulması evde çok sinirimi bozuyor. Zaten karar versek arada 7-8 yaş fark olacak, beraber oynama durumları olmaz. Bu konuda yaptım ama zorlanıyorum biraz pişmanım ya da düşünmüyorum diyenler tecrübelerinizi paylaşır mısınız?