- 6 Mayıs 2019
- 814
- 560
-
- Konu Sahibi Bigjetplane
- #21
Çocukken birlikte pek vakit geçirmez miydiniz? Erkek mi kardeşiniz?
Çocukken birlikte pek vakit geçirmez miydiniz? Erkek mi kardeşiniz?Bekarım, çocuk nedir bilmiyorum anne olma isteğim de yok. Bu kısma yorum yapamam ama 7-8 yaş fark çok. Kardeşimle aramda 7 yaş var ben 29 oldum o 22, inanın daha yeni yeni iletişim kurup anlaşıyoruz. Beraber büyüyemedik yani.
Bu da benim tecrübemdir paylaşmak istedim. Yine de kardeş güzel şey, ilerde Yalnız kalmasın derseniz, yardımcı tutacak durumunuz varsa da yapın
Hayır kız, çocukken az da olsa oynardık ama o tam oyun cagındayken ben ders sınav çağındaydım. :) çok anlaşamazdık yaş farkından dolayı.Çocukken birlikte pek vakit geçirmez miydiniz? Erkek mi kardeşiniz?
Çok üzüldüm ya her kardeş de bir değil, aynı anne babadan olsa da çok büyük farklar olabiliyor işte. Umarım düzelir kardeşinizYok yok hayattalar şu an. Bir gün ölümlerine sebep olacak dedim.
Sürekli belaya bulaşıp annemle babamın şekerden tansiyondan hastanelik olmalarına sebep oluyo
Sağolun size de geçmiş olsun..ilk hamilelik dönemim,doğumum cocugumun sağlık sorunları,eş ailesinin sorunları kayıplar falan derken benim hayatımın kabusuydu inanın anlatsam ağlarsınız..Tabi ki ikinci de yine aynı şeyleri yasarmiyim stresi,sağlıklı olacak mı korkusu mecburi sezeryan derken..Rabbime sukur korktuguma ugratmadi..Şimdi 3.5 yasinda ve evin neşesi resmen..Hem çalışıyorum hem çocukların sorumluluğu derken evet çok yorucu ama çok güzel .Bir de ilk kizimda hep çalıştığımdan annemin cocugu da sanki bende emanet gibi aksamlari ya da hafta sonlari birlikteydik.Ama bana çok bağlı bir kız, arkadaş gibiyiz..İkinci kızımda evden çalıştığım için her anına şahit olmak ayrı bir güzellik oldu.Hele ki ikinci çocuk doğduğunda sanki ilkine ihanet ediyor muşum ya da eşit severmiyim acaba diye düşünürken öyle olmadığını da görmüş oldum..Çok geçmiş olsun annenize. Benim de annem geçirdi aynı hastalığı, bir ablam var dediğiniz gibi hep destek olduk birbirimize o süreçte. Zorlanmadınız mı peki o kadar seneden sonra? Bana çok zor geliyor tekrar bir çocuk büyütmek
Görümcem aynı bu sebeple yaptı ikinciyi. Aralarında 7 yaş var. O kadar kardeş istiyorum diye ölüp biten kız kıskançlık krizlerine girdi. Oyun oynama da yok ortak payda yok çünkü. Görümcem üşenerek bakıyor bebeğe. Bebek 2 yaşına girdi hala pişmanım diyor. Sürekli birine bırakıyor bağ kuramadı. Bence çocuk da bağ kuramadı. Hissediyor bebekler. Demem o ki çocuk aklı ile hareket etmeyin.Merhaba herkese,
Daha önceki bununla ilgili konuları okudum ama yine biraz kendi durumumdan yola çıkarak yorumlarınızı almak istedim.
33 yaşındayım, oğlum 6 yaşına girecek. Bu zamana kadar ben hiç 2. çocuk istemedim, eşim ara ara istediğini belli etse de ben istemediğimi açıkça söyledim. Bakamam dedim.
Şimdi oğlum okulda arkadaşlarından görüyor ve o da bizim bir bebeğimiz olsa bana abi der, ben onunla oynarım, ona bakarım demeye başladı. Eşime ben bakacak gücü kendimde görmüyorum, tekrar başa dönmek istemiyorum dediğimde ben bakarım, her türlü destek olurum diyor ama ne kadar destek olabilir yani
Oğlum sakin bir çocuk ama çok sosyal değil, hala onu sosyalleştirmek vs gibi sorunlarla uğraşıyoruz. Ben ev işlerini sevsem de sürekli ev, temizlik, iş ve yemek sarmalına girince bunalıyorum. Çocuklar konusunda çok sabırlı değilim. Oğlumun seneye 1. Sınıfı full okul, ödev stresiyle geçecek, belki başka problemler olacak. Bir yandan da hamilelik, lohusalık, uykusuz geceler çok zor geliyor. Ama belki ona da iyi gelir kardeşi olması, daha özgüvenli olur, ileride yalnız kalmaz hem çok çocuklu aile keyifli olur diye düşünüyorum.
Yine de 90% istemiyorum. Aslında çok netim ama bu konunun hayalinin kurulması evde çok sinirimi bozuyor. Zaten karar versek arada 7-8 yaş fark olacak, beraber oynama durumları olmaz. Bu konuda yaptım ama zorlanıyorum biraz pişmanım ya da düşünmüyorum2 diyenler tecrübelerinizi paylaşır mısınız?
Bence en büyük avantaj yaşınızında genç olması, zaten her türlü yaş farkı olacak yapacaksanızda 1. Sınıf dönemini atlatın bence, çoğu anne en zor zaman diyor. Zaten beraber oynama zamanları geçti en azından biri okulda olur sizde dinlenirsiniz. Benim hep 2. Bebek konularını okuyorum çok ortada olduğum bi konuKatılıyorum hatta benim de tezim şu, tek çocuklar ileriki yaşlarında daha sosyal oluyorlar, çevreleri daha geniş oluyor. Tabi karakterle alakalı olabilir ama benim çevremde durum bu, yani tek kardeş diye kimse yalnız kalmıyor, ilişkileri daha kuvvetli gibi.
Kedi alın sokaktan, al sana kardeş deyin. Hem sorumluluk öğrenir oyun oynar beraber büyürler. Kocanızın ben bakarım demesine güvenmeyin, çocuk yapmak istemiyorsanız yapmayın. Çocuk arkadaşlarından görüp heves etmiş, hevesi geçince kardeşinin yüzüne bakmazsa ne olacak?Eşim biraz bu açıdan bakıyor olaya, yalnız kalmasın ve ona da iyi bir arkadaş olur diye. Ben bunları bir kenara bırakırsam valla tekrar anne olmak istemiyorum, oğlum tam büyüdü, onunla arkadaş gibi her yerin tadını çıkarmaya başladık, bebek bakımı çok zor geliyor bana ya ilk 1.5 sene özellikle
Katılıyorum. Çocuk bu havadaki uçağı bile ister. Çocuk aklıyla hareket edilmez siz kendinizi tartınBirinci çocuk istiyor diye de çocuk yapmak bana anlamsız geliyor
Ben cocuk sahibi olmayi hic istemeyordum baslarda. Bu arada ben 35 yasindayim. Saydiginiz sebepler ve gelecek saglayamama kaygisi yuzunden. Daha sonrasinda esim ikna etti ve hamile kaldim ama daha doktara gitmemistim. O sirada, bebegimin biz oldukten sonra bu hayatta tek basina kalacagi dusuncesi beni cok uzdu. Cunku bana gore bir tane cocuk yeterdi. Daha sonra ikiz oldugunu ogrendigimde bir garip olmustum. Benim sansima bu cikti simdi 2 tane cocugum var.Merhaba herkese,
Daha önceki bununla ilgili konuları okudum ama yine biraz kendi durumumdan yola çıkarak yorumlarınızı almak istedim.
33 yaşındayım, oğlum 6 yaşına girecek. Bu zamana kadar ben hiç 2. çocuk istemedim, eşim ara ara istediğini belli etse de ben istemediğimi açıkça söyledim. Bakamam dedim.
Şimdi oğlum okulda arkadaşlarından görüyor ve o da bizim bir bebeğimiz olsa bana abi der, ben onunla oynarım, ona bakarım demeye başladı. Eşime ben bakacak gücü kendimde görmüyorum, tekrar başa dönmek istemiyorum dediğimde ben bakarım, her türlü destek olurum diyor ama ne kadar destek olabilir yani
Oğlum sakin bir çocuk ama çok sosyal değil, hala onu sosyalleştirmek vs gibi sorunlarla uğraşıyoruz. Ben ev işlerini sevsem de sürekli ev, temizlik, iş ve yemek sarmalına girince bunalıyorum. Çocuklar konusunda çok sabırlı değilim. Oğlumun seneye 1. Sınıfı full okul, ödev stresiyle geçecek, belki başka problemler olacak. Bir yandan da hamilelik, lohusalık, uykusuz geceler çok zor geliyor. Ama belki ona da iyi gelir kardeşi olması, daha özgüvenli olur, ileride yalnız kalmaz hem çok çocuklu aile keyifli olur diye düşünüyorum.
Yine de 90% istemiyorum. Aslında çok netim ama bu konunun hayalinin kurulması evde çok sinirimi bozuyor. Zaten karar versek arada 7-8 yaş fark olacak, beraber oynama durumları olmaz. Bu konuda yaptım ama zorlanıyorum biraz pişmanım ya da düşünmüyorum diyenler tecrübelerinizi paylaşır mısınız?
Eşin ne kadar destek de olsa ilk 8-9 ay işin büyük kısmı sende olur bebek bakımında. Tamamen kendini hazır hissetmeden yapmamanı tavsiye ederim.Merhaba herkese,
Daha önceki bununla ilgili konuları okudum ama yine biraz kendi durumumdan yola çıkarak yorumlarınızı almak istedim.
33 yaşındayım, oğlum 6 yaşına girecek. Bu zamana kadar ben hiç 2. çocuk istemedim, eşim ara ara istediğini belli etse de ben istemediğimi açıkça söyledim. Bakamam dedim.
Şimdi oğlum okulda arkadaşlarından görüyor ve o da bizim bir bebeğimiz olsa bana abi der, ben onunla oynarım, ona bakarım demeye başladı. Eşime ben bakacak gücü kendimde görmüyorum, tekrar başa dönmek istemiyorum dediğimde ben bakarım, her türlü destek olurum diyor ama ne kadar destek olabilir yani
Oğlum sakin bir çocuk ama çok sosyal değil, hala onu sosyalleştirmek vs gibi sorunlarla uğraşıyoruz. Ben ev işlerini sevsem de sürekli ev, temizlik, iş ve yemek sarmalına girince bunalıyorum. Çocuklar konusunda çok sabırlı değilim. Oğlumun seneye 1. Sınıfı full okul, ödev stresiyle geçecek, belki başka problemler olacak. Bir yandan da hamilelik, lohusalık, uykusuz geceler çok zor geliyor. Ama belki ona da iyi gelir kardeşi olması, daha özgüvenli olur, ileride yalnız kalmaz hem çok çocuklu aile keyifli olur diye düşünüyorum.
Yine de 90% istemiyorum. Aslında çok netim ama bu konunun hayalinin kurulması evde çok sinirimi bozuyor. Zaten karar versek arada 7-8 yaş fark olacak, beraber oynama durumları olmaz. Bu konuda yaptım ama zorlanıyorum biraz pişmanım ya da düşünmüyorum diyenler tecrübelerinizi paylaşır mısınız?
Sizinle ayni sebeplerden ikinciyi düşünemedim.Merhaba herkese,
Daha önceki bununla ilgili konuları okudum ama yine biraz kendi durumumdan yola çıkarak yorumlarınızı almak istedim.
33 yaşındayım, oğlum 6 yaşına girecek. Bu zamana kadar ben hiç 2. çocuk istemedim, eşim ara ara istediğini belli etse de ben istemediğimi açıkça söyledim. Bakamam dedim.
Şimdi oğlum okulda arkadaşlarından görüyor ve o da bizim bir bebeğimiz olsa bana abi der, ben onunla oynarım, ona bakarım demeye başladı. Eşime ben bakacak gücü kendimde görmüyorum, tekrar başa dönmek istemiyorum dediğimde ben bakarım, her türlü destek olurum diyor ama ne kadar destek olabilir yani
Oğlum sakin bir çocuk ama çok sosyal değil, hala onu sosyalleştirmek vs gibi sorunlarla uğraşıyoruz. Ben ev işlerini sevsem de sürekli ev, temizlik, iş ve yemek sarmalına girince bunalıyorum. Çocuklar konusunda çok sabırlı değilim. Oğlumun seneye 1. Sınıfı full okul, ödev stresiyle geçecek, belki başka problemler olacak. Bir yandan da hamilelik, lohusalık, uykusuz geceler çok zor geliyor. Ama belki ona da iyi gelir kardeşi olması, daha özgüvenli olur, ileride yalnız kalmaz hem çok çocuklu aile keyifli olur diye düşünüyorum.
Yine de 90% istemiyorum. Aslında çok netim ama bu konunun hayalinin kurulması evde çok sinirimi bozuyor. Zaten karar versek arada 7-8 yaş fark olacak, beraber oynama durumları olmaz. Bu konuda yaptım ama zorlanıyorum biraz pişmanım ya da düşünmüyorum diyenler tecrübelerinizi paylaşır mısınız?
Eşimi 2. Çocuğa ikna etmek için ben de demiştim. 3 sene takar huniyi kapatırım kendimi eve ama ben bu çocuğu yapacam diyeBence kardeş dediğin böyle birincisi daha bebekken kazayla falan olacak ya da ikiz olacak bir arada büyüyecek hazır huniyi takmışken. Başka türlüsü imkansız geliyor bana.
Kocana inanma bacım yardımcı olurumdan kastı 2 Agucuk bugucuk yapması.. yardımcı alacak maddi durumun varsa hemen yap derim. Benimkilerin arası 7 yaştı şu an oğlan 3 kızım 10 yaşında gayet de güzel oynuyorlar. Evcilik doktorluktuk Lego yapma.. vs. Gerçi bu benim kızımın hala çocuksu olmasından da kaynaklanabilir. Oğlanın bebekliği kızıma göre çok daha rahattıMerhaba herkese,
Daha önceki bununla ilgili konuları okudum ama yine biraz kendi durumumdan yola çıkarak yorumlarınızı almak istedim.
33 yaşındayım, oğlum 6 yaşına girecek. Bu zamana kadar ben hiç 2. çocuk istemedim, eşim ara ara istediğini belli etse de ben istemediğimi açıkça söyledim. Bakamam dedim.
Şimdi oğlum okulda arkadaşlarından görüyor ve o da bizim bir bebeğimiz olsa bana abi der, ben onunla oynarım, ona bakarım demeye başladı. Eşime ben bakacak gücü kendimde görmüyorum, tekrar başa dönmek istemiyorum dediğimde ben bakarım, her türlü destek olurum diyor ama ne kadar destek olabilir yani
Oğlum sakin bir çocuk ama çok sosyal değil, hala onu sosyalleştirmek vs gibi sorunlarla uğraşıyoruz. Ben ev işlerini sevsem de sürekli ev, temizlik, iş ve yemek sarmalına girince bunalıyorum. Çocuklar konusunda çok sabırlı değilim. Oğlumun seneye 1. Sınıfı full okul, ödev stresiyle geçecek, belki başka problemler olacak. Bir yandan da hamilelik, lohusalık, uykusuz geceler çok zor geliyor. Ama belki ona da iyi gelir kardeşi olması, daha özgüvenli olur, ileride yalnız kalmaz hem çok çocuklu aile keyifli olur diye düşünüyorum.
Yine de 90% istemiyorum. Aslında çok netim ama bu konunun hayalinin kurulması evde çok sinirimi bozuyor. Zaten karar versek arada 7-8 yaş fark olacak, beraber oynama durumları olmaz. Bu konuda yaptım ama zorlanıyorum biraz pişmanım ya da düşünmüyorum diyenler tecrübelerinizi paylaşır mısınız?
Rahata ermişken en başa dönmek çok korkutuyor beni. Sırf bu yüzden arka arkaya yaptımYok, gittikçe netleşti şuanSöylediğiniz çoğu şeyi ben de içten içe düşünüyorum çünkü. Hele ki çok zor bi hamilelik geçirdim, hastanede yattım hamilelik sürem boyunca, doğumum berbattı, oğlum küvezde kaldı 3 hafta. Yani hamilelik ve lohusalık zaten benim için travma. Uykusuzluğa gelemiyorum artık, oğlum doğduğunda daha sabırlıydım şimdi daha tahammülsüzüm, çocuk yapmaya hiç cesaretim isteğim yok. Bir de bu da benim itirafım olsun, genelde aile dostlarımızın çoğu çocuksuz ve bir yerlere gidildiğinde, görüştüğümüzde onlardaki rahatlığı ve bizdeki full çocuğa endeksli yaşamı görünce bilemiyorum yani.