merhaba arkadaşlar
nereden başlayacağımı bilmiyorum ama o kadar çaresizim ki
belki başkalarının fikirlerine ihtiyacım var diye düşündüm ve sırf size danışmak için sadece okuduğum kadınlar kulübüne üye oldum
8 senelik evliyim 2 çocuğum var biri 6 diğeri 3 yaşında bir erkek bir kız.
eşimle severek evlendik (ya da ben öyle sandım)
çok küçüktüm ailem karşı çıktı hiç kimse istemedi ben 17 yaşındaydım o 29 yaşındaydı kısacası benim ısrarlarım üzerine bu evlilik oldu
çok seviyorduk birbirmizi
insan aşıkken aradaki farkları uçurumları göremiyor.
evlendik ve bend ilişkiye girememe gibi bir sorun yaşadım
bu yaklaşık 1sene kadar sürdü ve bizi bitiren bu oldu ilişkimiz o kadar yıprandı ki kelimelerle anlatılmaz...
bir arkadaşımın tavsiyesiyle bir uzman sayesinde bu sorunum çözümlendi
neyse kısa anlatmam gerekirse ilk çocuğum oldu sonra ikinci derken 8 sene oldu...
şimdi ilişki adına hiçbirşey kalmadı aramızda
iki yabancıyız bir evde artık beni sevdiğini bile sanmıyorum
ilgilenmiyor konuşmuyoruz birbirimizle ancak çocuklar sayesinde ve yine çocuklarla ilgili şeyler.
dışarıdan bakarsan hiçbirşey yok gayet iyi herşey ama içi beni yakıyor
sürekli aşağılanıyorum ,
yaptığım hiçbirşeyi beğenmiyor her seferinde beceriksizim ona göre bu ne olursa olsun.
herşeyim eleştiriliyor en kötüsü artık bende bakmıyorum gözlerine artık bendebıraktım bu ilişki için çabalamayı
seviyormuyum onu bile bilmiyorum
izin versem hergün iş çıkışı doğru arkadaşlarının yanına gider 11den aşşağı dönmez
çocuklarla ilgilenmez
işini bitirince arkasını dönüp yatar..
eğer ihtiyacı yoksa yanıma bile yaklaşmaz
inanın ilişki harici sarılmayı öpüşmeyi bırakalı seneler oldu
bazen konuşmaya çalışırım ama ilişkimiz hakkında asla konuşamayız çünkü ona göre hiçbir sorun yoktur
büyüten benim bana hakaret eder ........ der ağlarım üzülürüm büyütmüş olurum herşeyi büyütüyorsun sen ne biçim kadınsın der
bazen yatağa girer televizyon izlerken ne zaman uyuyacaksın derim yazmam gereken bir yazı olur onunla birlikte uyumak için sorarım bunu
ne olacakki der.. uyurduk derim... sen yap işini sonra gel uyu der beraber uyurduk derim haliyle anlamadığı için yüzüm düşer
bana sırtımda koca bir yüksün biliyormusun der yine susarım
işten gelir daha kapıyı açar açmaz suratsız bir ifadeyle içeri girer yorgun bitkin hayattan bıkmış gibi oysa işi ağır bir iş değil hatta bir senedir neredeyse oraya dinlenmeye gidiyor gibi... abimin yanında çalışıyor orada biliyorum...
yemek yer tv karşısına geçer dizi izler maç izler asla o tv kapanmaz hal hatır sorulmaz
sürekli borçları düşünür ve her daim beynime kazır düşündüğünü ..
öyle çok bir borcumuz yok oysaki neredeyse hiç yok
birşey alırım gösteririm bak yeni aldım diye ilk sorusu ne olur?
kaça aldın ihtiyacın varmıydı? niye aldınki?
bende öyle sürekli birşey alan biri değilimdir
aklı fikri paradır kısacası..
oğlum bazı sabahlar kreşe gitmek istemez çocuğa bağırır para veriyoruz oraya diye ben bugün gitmesin dersem bana senin tuzun kuru tabi biz kazanıyoruz parayı der..
kızımla oğlumu çok ayırır kızımı deli gibi sever ama oğlum hep suçludur bu da beni her seferinde daha çok üzer
aslında anlatacak okadar çok şey varki
ama zaman yetmez buna...
ona sorsam şimdi bana ilişkimizin nesi varki der ona göre herşey yolunda ...
hayatı para olmuş artık...
bazen diyorum keşke çok fazla param olsaydı yüzüne fırlatıp al bak işte istediğin para şimdi o para için kırdığın oğlunun kalbini düzelt bakalım düzeltebilecek misini demeyi çok isterdim
ben kendimi düşünmüyorum çok uzun zamandır oğlum etkilenmesin diye kendimi tüketiyorum
yerli yersiz bağırır küfreder benim en hassas olduğum şeydir bunlar ama artıkkaldırıyorum
mecburen...
o aslında özünde iyi bir insan biliyorum
bana yardım edin akıl verin
onu geri kazanmak istiyorum
yuvam yıkılsın istemiyorum
ben aslında onsuz bir hayat düşünemiyorum...
ama bunuda kendime yediremiyorum beni sevmeyen beni umursamayan saygı duymayan bu adamı neden hala seviyorum
tükendim artık yıprandım
tek istediğim sevgi allah kahretsinki satın alınmıyor
ne yapmalıyım ben
sevgisiz kalmış bir kadını tahmin edersiniz başka şeylere sarmaya çalışıyorum kitap yazıyorum evle meşgul oluyorum ama olmuyor
son zamanlarda iyice sinirli oldum çocuklarıma sesimi yükseltmeye başladım artık öyle doldum ki
kimseyle paylaşamıyorum bunları aileme hiçbirgün yansıtmadım arkadaşlarımada öyle
artık öyle çok doldumki birilerine anlatmam gerekti size anlattım...
bana akıl verin ne yapmalıyım
psikoloğa gittim hap verdi
psikiyatra gittim anlattım eşin olmadan çözemem dedi eşim oraya gidebilecek son insan...
son bir defa daha denemeye hazırım gururumu çiğneyerek çünkü o kötü bir insan değil bunu biliyorum belkide bende hata var size soruyorum
ne yapmalıyım ben
nasıl bir yol izlemeliyim
bana yardım edin lütfen
sizin tavsiyelerinize ihtiyacım var sizce eşimin dediği gibi çok mu büyütüyorum gereksiz mi alınıyorum?
sen ne işe yararsın
sırtımda yüksün
ne biçim kadınsın gibi daha sayfalarca yazabileceğim söylemler çok ta büyütülecek hakaretler değilmi inanın aklımı yitireceğim ...