Kızlar bir derdim var sizinle paylaşmak, değerli fikirlerinizi duymak istedim.
...Ama altını çizerek söylemek istiyorum 17 yaşını bitirmiş 18 den gün almış evli ve bekar herkes yorum yazabilir.
Sefiyorum hepinizi :=)
Neyse... uzatmadan konuya gireyim.
Malum ben de evli bayanlar kervanındayım ve yaklaşık 4 yıldır evliyim.
Çok özgür büyüdüğüm ve bulunduğumuz şehir ikimizin ailesine de çok uzak olduğu için çok yalnızlık çektim, dolayısıyla evliliğe alışmam kolay olmadı.
Eşim ve ben bazı konularda çok farklıyız.
Evlenmeden önce geniş bir çevrem vardı ve ben (farketmişssinizdir zaten) yapı olarak çok sosyal biriyim.
İnsanları, sosyal sorumluluk etkinliklerini ve sevdiklerimle keyifli vakit geçirmeyi severim. Hep güzel işler yapmak, insanlara faydalı olmak isterim.
Burada eşimi şikayet etmiş gibi olmak hakikaten çok hoşuma gitmiyor, çünkü kendisi hakikaten değerli bir insan, ama üzülerek belirteyim tam bir asosyal.
Hep evde olalım, elele film izleyelim, çay kahve içelim, koltukta oturalım ve ben istersem eğer ‘ kendi başıma ‘ arkadaşlarımla bir yerlere çıkayım istiyor.
Ancak ben söylersem bir yerlere gidiyoruz, bu da beni bunalttı artık. İnsan bir kerede eşinin hadi dışarı çıkalım, hadi birlikte bir etkinliğe katılalım desin istiyor.
Onu kırmak istemiyorum, ama yanında çok canım sıkılıyor, durmadan dvd izlemekten, tv izlemekten gına geldi. Üstelik ben tv izlemeyi pek sevmem.
Kitap okuyalım, yeni şehirler keşfedelim, birlikte bir şeyler yapalım istiyorum.
Paylaştığımız o kadar az şey var ki....Bunları kendisinede, son derece güzel bir biçimde anlattım, bu durumun beni bunalttığını böyle bir hayat istemediğimi söyledim.
Biz evli bir çiftiz, evli çiftlerle görüşmeli, akşam yemeklerine katılmalı, evimizde misafir ağırlamalıyız, en önemlisi ben eşimle gitmem gereken yerlere yalnız gitmemeliyim.
İki kişilik bir yalnız çekiyorum anlayacağınız. Çünkü insanları sevmiyor, insanlarla iletişimi son derece seviyeli olsada , çok mesafeli.
Ben de ilişkilerimde seviyeyi korurum, vıcık vıcık ilişkileri sevmem , ama insanlarla birlikte olmayı ‘dozunda ‘ sosyaleşmeyi severim.
Eşimle birlikte ortak dostlarımız olsun istiyorum, ‘ biz’ hissini yaşamak istiyorum, ama dört senedir ne yapsam bu mümkün olmadı. Gerçekten yanında canım sıkılıyor.
Şuan yarım gün çalışıyor olsamda , hafta sonları bu güzel havalarda evde durmak bana o kadar mantıksız geliyor ki. Anlatamam.
Çok mutsuzum. Böyle bir hayat istemiyorum, böyle bir hayat nasıl geçe hiç bilmiyorum ?:=(
...Ama altını çizerek söylemek istiyorum 17 yaşını bitirmiş 18 den gün almış evli ve bekar herkes yorum yazabilir.
Sefiyorum hepinizi :=)
Neyse... uzatmadan konuya gireyim.
Malum ben de evli bayanlar kervanındayım ve yaklaşık 4 yıldır evliyim.
Çok özgür büyüdüğüm ve bulunduğumuz şehir ikimizin ailesine de çok uzak olduğu için çok yalnızlık çektim, dolayısıyla evliliğe alışmam kolay olmadı.
Eşim ve ben bazı konularda çok farklıyız.
Evlenmeden önce geniş bir çevrem vardı ve ben (farketmişssinizdir zaten) yapı olarak çok sosyal biriyim.
İnsanları, sosyal sorumluluk etkinliklerini ve sevdiklerimle keyifli vakit geçirmeyi severim. Hep güzel işler yapmak, insanlara faydalı olmak isterim.
Burada eşimi şikayet etmiş gibi olmak hakikaten çok hoşuma gitmiyor, çünkü kendisi hakikaten değerli bir insan, ama üzülerek belirteyim tam bir asosyal.
Hep evde olalım, elele film izleyelim, çay kahve içelim, koltukta oturalım ve ben istersem eğer ‘ kendi başıma ‘ arkadaşlarımla bir yerlere çıkayım istiyor.
Ancak ben söylersem bir yerlere gidiyoruz, bu da beni bunalttı artık. İnsan bir kerede eşinin hadi dışarı çıkalım, hadi birlikte bir etkinliğe katılalım desin istiyor.
Onu kırmak istemiyorum, ama yanında çok canım sıkılıyor, durmadan dvd izlemekten, tv izlemekten gına geldi. Üstelik ben tv izlemeyi pek sevmem.
Kitap okuyalım, yeni şehirler keşfedelim, birlikte bir şeyler yapalım istiyorum.
Paylaştığımız o kadar az şey var ki....Bunları kendisinede, son derece güzel bir biçimde anlattım, bu durumun beni bunalttığını böyle bir hayat istemediğimi söyledim.
Biz evli bir çiftiz, evli çiftlerle görüşmeli, akşam yemeklerine katılmalı, evimizde misafir ağırlamalıyız, en önemlisi ben eşimle gitmem gereken yerlere yalnız gitmemeliyim.
İki kişilik bir yalnız çekiyorum anlayacağınız. Çünkü insanları sevmiyor, insanlarla iletişimi son derece seviyeli olsada , çok mesafeli.
Ben de ilişkilerimde seviyeyi korurum, vıcık vıcık ilişkileri sevmem , ama insanlarla birlikte olmayı ‘dozunda ‘ sosyaleşmeyi severim.
Eşimle birlikte ortak dostlarımız olsun istiyorum, ‘ biz’ hissini yaşamak istiyorum, ama dört senedir ne yapsam bu mümkün olmadı. Gerçekten yanında canım sıkılıyor.
Şuan yarım gün çalışıyor olsamda , hafta sonları bu güzel havalarda evde durmak bana o kadar mantıksız geliyor ki. Anlatamam.
Çok mutsuzum. Böyle bir hayat istemiyorum, böyle bir hayat nasıl geçe hiç bilmiyorum ?:=(