- 18 Mart 2020
- 10
- -1
- 29
-
- Konu Sahibi basakkonakkk
- #1
meraba kızlar öncelikle sizden ricam lütfen beni yargılamayın. şunu bilinki bu hissettiklerim ne kendi elimde olan bi durum ne de isteyerek yaptığım bişey. insan duygularını kontrol edemiyor maalesef. biraz da uzun yazacağım mazur görün lütfen anlatacak kimsem yok. herneyse konuya gelicek olursam benim 3 senelik bi ilişkim vardı. başlarda her şey çok güzeldi. nasıl diyim masallardaki aşklar gibi. karşılıksız bir sevgi aşk. her şey toz pembe görünürdü gözüme o kadar mutluydumki. sonra bi ayrılığımız oldu benim hatalarımdan kaynaklı ama bi süre sonra barıştık. ama benim açımdan hiç bi şey o eski zamanlardaki kadar kusursuz olmadı. içim hiç rahat değildi. yine çok güzel zamanlar geçiriyorduk ama içimde hep bi sıkıntı vardı. eskisi gibi olamadık diyordum. bunu onunla da paylaştım zaman zaman. barıştıktan sonra çok sık görüşemedik sebebi budur diye düşündük. ama barıştıktan sonra aradan nerdeyse bi sene geçmişti hala sık görüşemiyorduk ve ben de bi türlü o eski halimizi yakalayamamıştım. oysa o eskisinden de mutluydu hem de çok. zaman zaman ilişkimizi bitirmeli miyim diye düşünüyordum bi yandan da asla öyle bi şey yapamam diyordum. tam bu dönemlerde çalıştığım ofisten ayrılıp başka bir yerde işe başladım. ordaki bi adam çok dikkatimi çekmeye başladı (adı ahmet olsun). muhabbetimiz de vardı aynı ofisteyiz sonuçta. başak saçmalama kafanı topla diyordum sürekli ama engel de olamıyordum kendime. başta sadece ne kadar yakışıklı biri diye düşünüyordum ama sonra hislerim çok arttı. bi hafta geldi ki tamam dedim ayrılıyorum sevgilimden bunu kendime de ona da yapamam. saçma sapan bi karar vermeye çok müsaittim. sonra sevgilimle bi gün görüştük güzel bi gündü diyebilirim ancak aklım sürekli ahmetteydi. yine de o görüşmeden sonra sevgilimle işleri düzeltmek istediğime karar verdim hatta iş yerindeki herkese (ahmet dahil) sevgilimden bahsettim anlattım filan. ama ahmete karşı hislerim pek de azalmamıştı. sadece saçma sapan kararlar yerine daha mantıklı düşünüyordum. sevgilimle düzelme düşüncem kısa sürdü. bi hafta sonra filan yine ahmete kaptırmıştım kendimi. ciddi ciddi ilişikimi bitirip ahmete açılmayı düşünüyordum artık. şansıma tam o zamanda çalışacağım şube değiştirildi yani o hafta son kez beraber çalışacaktık ahmetle. dedim başak bu son şansın hadi yap. işten ayrılacağım günden önce sevgilimle ayrılma konuşması yaptım. tabiki hemen bitirmedi çünkü sonuçta uzun bi ilişkiydi. tamam deyip bitirecek hali yoktu. ama ben konuşmamı yaptım. ertesi gün de işte son günümdü. cesaretimi toplayıp ahmeti iş çıkışı bi şeyler içmeye davet ettim. kabul etti gittik. açılmayı düşünüyordum başta ama sonra doğru zaman değil gibi geldi ve içimden açılmak gelmedi. 2 saat filan oturduk sohbet ettik güzelce. birbirimizi tanıdık. her şey çok güzeldi. sonra kalktık ve vedalaştık. ahmet de ertesi gün yola gidecekti. o vesileyle ertesi gün uçuş nasıl geçti gibisinden bi mesaj attım muhabbet olsun diye. pek sürükleyici bi muhabbet olmadı ikimiz için de zoraki bi konuşma gibiydi ama iyi kötü tek tük devam etti. bikaç gün aradan sonra ondan da mesaj geldi nasıl gidiyor neler yapıyorsun gibisinden. ve bikaç gün sonra sürekli muhabbet eder olduk. bazen saatlerce konuşuyoruz hala. bir yandan da benden hala yanıt bekleyen bi sevgilim var. eski sevgilim de denebilir. ahmetle dışarı çıktıktan 2 gün sonra eski sevgilimle görüştük. ben istemiyordum ama kendisi çok ısrar etti bi konuşalım çözelim diye. eski sevgilimin bendeki eşyalarını torbaya koyup öyle yanına gitmiştim o kadar emindim biteceğine. ama kendisi bazı hatalar yaptığını belki de benim bu yüzden ilişkiden soğuduğumu düşündüğünü söyledi. mesela eskiden sürekli dışarı çıkar sohbet eder sık sık vakit geçirir değişik şeyler yapardık beraber, biçok şey paylaşırdık ama ayrılıp barıştıktan sonra beraber adam akıllı hiçbişey yapmadık. bunların bi çoğu da onun yüzündendi, daha doğrusu kendisi öyle söyledi ve ben de o zaman fark ettim böyle olduğunu. çünkü ben o zamana kadar bi çok fikir sundum. berabaer yapabileceğimiz bi sürü şey organize etmeye çalıştım ama eski sevgilim ya istemedi ya param yok dedi (ücretsiz şeyler olmasına rağmen) ya da vakit bulamadı. o bunları söyledikten sonra ben de aramızdaki sorunun bu gibi bi şey olabileceğini düşündüm. her neyse dediki ben bunları düzelticem söz. beraber çok daha fazla şey paylaşıcaz artık, daha çok vakit geçircez konuşcaz söz veriyorum dedi. bunu yapacağından da eminim. daha önceki davranışlarından yola çıkarak biliyorum ki söz verdiyse bu davranışını değiştirir. asıl sıkıntılı durumda şu ki ben eski sevgilim ve ahmet arasında kalmış durumdayım. eski sevgilimi düşünüyorum, ailesi arkadaşları hepimiz aynı kafadayız dünya görüşümüz aynı. ve eski sevgilim beni çok seviyorlar çok iyi anlaşıyoruz, bütün akrabaları bana bayılıyor. benim ailem de onu çok seviyor ve anlaşıyorlar. bunların dışında da sonuçta 3 senedir tanıyoruz bir birimizi artık ailem gibi olmuştu. yanında çok rahattım her şeyimi anlatırdım bi yandan en yakın arkadaşım gibiydi yanında saçmalardım da ağlardım da şebeklikler de yapardım. neredeyse hiç arkadaşım yoktur benim, özellikle sırdaş dost diyebileceğim kimsem yok. yanımdaki beni anlayan dinleyen beni mutlu etmeye çabalayan tek insan o oldu 3 sene boyunca. ve beni gerçekten çok seviyor çok aşık, onun için her şeyden önce ben gelirim ailesinden bile önce. benim için dünyaları verir bunu rahatlıkla söyleyebiliirm. beni korur kollar üzmemek için elinden ne geliyorsa yapar. her anlamda bana o kadar bağlı ki bugüne kadar bi kere bile şüphe duymadım ondan. kavga ettiğimizde hep çok mantıklı yanaşır her şeye alttan alır, üzülmeyelim diye uğraşır. ben bazen kendimi kaybederim sinirlenirim yine de sakinleştirir beni, haksız olsamda karşıma geçer düzgün düzgün konuşur, sorunları çözmek için elinden geleni yapar. bazen geleceği düşünüyorum bi gün evlensek bana çok iyi bakar çok iyi bi eş olur sorunlarımız olursa bunları sakince çözmeye çalışır bana iyi davranır bundan eminim. kısaca ideal erkeğin karşılığı kendisi. bi yandan da ahmeti düşünüyorum ailelerimiz birbirine çok ters. tam zıttı diyebiliirm rahatlıkla. bambaşka hayatlar resmen. bi araya gelip de iki kelime konuşabileceğim herhangibir akrabası olduğunu hiç sanmıyorum. muhtemelen tanışsak beni de pek beğenmezler vs vs. sürekli her şeyi kafamda bu şekilde karşılaştırıyorum bi yol bulmak için. her defasında eski sevgilim mantıken daha iyi olarak öne çıkıyor. ama ahmeti silip de hayatıma devam etmek istemiyorum, eski sevgilimi silmekten de emin olamıyorum. ama bi yandan aklım çoğunlukla ahmette. eski sevgilimi aklıma getirmemeye çalışıyorum. bazen kendime kızıyorum acaba çok mu mantık evliliği kafasında bakıyorum diye. sonuçta birinin annesi babasıyla arkadaşıyla değil kendisiyle birlikte yaşıycam önemli olan bizim anlaşmamız olmalı diyorum ama bi yandan da düşünmeden edemiyorum. sonuçta bi tarafta bana iyi davranacağından emin olduğum ve ailesiyle çok iyi anlaştığım biri ve diğer tarafta çok da iyi tanımadığım ve ailesinin de beni seveceğini sanmadığım biri var. bi yandan da acaba ahmet olmasa şu an eski sevgilimle devam etmeyi ister miydim diyorum, buna da tam bi yanıt bulamıyorum. ahmet karşıma çıkmadan önce de ilişkimizden şüphe duyuyordum ve zaman zaman acaba bitirsem mi diye düşünüyordum. ama şu an karantina vs derken çok bunalmış durumdayım belki bu yüzden eski sevgilim aklıma geliyor. belki de eski iş ortamıma devam etsem eski sevgilim aklıma gelmicek bile. her neyse kızlar gerçekten çok zor durumdaym. aklıma yatan mantıklı gelen şey eski ilişkimi tamamen bitirip önüme bakmak ama bi yanım maalesef engel oluyor buna. anılar, konuşmalar, mutlu günler, sevgiler gitmek bilmiyor aklımdan. eğer buraya kadar okuduysanız cidden çok teşekkür ederim. anlatacak kimsem yok etrafımda. bana bi tavsiye veya öğüt verirseniz çok mutlu olurum