Benim en büyük korkum şuan 2. hamilelik, her ay aynı stresi yaşıyorum acaba mı diye (istemediğin şeyler genelde başına gelir ya insanın o hesap) Korunarak hamile kalanları da gördükçe aşırı korkuyorum. Çünkü aşırı aşırı zor olduğunu tahmin ediyorum ki oğlum 2,5 yaşında, bebekliğ dahil çok zor. Çalışıyorum eve geliyorum evi süpürüp siliyorum daha sırtımın teri kurumadan tekrar salona dünüyorum her yeri kırıntı yapmış bildiğiniz eziyor, üzerinde araba sürüyor, tükürüyor yerlere bir de ''anne gel bak ne yaptım'' diyor.
Uyku konusu hüsran 02:30 yat oğlum diye diye saat 03:00 oluyor. Sabah işe gideceğim, resmen zombi modunda yaşıyorum. Dışarıda da aynı genelde gerim gerim geziyoruz sürekli ağladığı için. Sadede gelirsek çocuğa göre değiştiği konusunda size katılıyorum..
Benim büyük oğlum aynı anlattığınız gibi.
Büyük dediğime bakmayın, 3 yaşında zat-ı muhterem:)
Kök söktürüyor bize.
Yaşı itibariyle yaramazlıkları geçti ama Allahım nazı niyazı ağlama krizleri, her şeye karışması, sürekli pislik yapmak için yaşaması:)
Benimli kardeşinden önce de böyleydi, 5 aylıkken hamile kaldım.
Ne çektiğimi bir ben bir Allah bilir, göbeğimin üzerine yatar, ayakta kucağımda sallamamı isterdi, eziyet edecek ya anneye.
Ama şuan iyi ki kardeşi olmuş diyorum, ev deli evi.
Ailemizin her bir ferdinin psikolojisi normal değil:)
Ama birlerini öperek uyandırıyorlar, el ele tutuşup koşturuyorlar içim eriyor.
Böyle zor çocuğu olanlara bence şans ikinci çocuk.
Ben annelik ne demek, çocuk ne demek ikincide anladım ve dinginleştim.
Ha o uslu mu, vallahi altları eriyen delinen bebek çorabı bir tek oğlumda gördüm, uykusunda bile fırıl fırıl hareket halinde.
Ama ben artık salmış, battı balık yan gider derken onun bebekliğini ve sevecenliğini kaçırmadım.