Bu karamsarlık sizi içten çürütür.
45 yaşındayım çocuğum olmaz artık diyorsunuz. Bu yaşa kadar denemediniz ya da olmadığı halde tedavi görmediniz. Nedeni de eşinizin çocuk istememesi, değil mi? O adamı her şeyin önüne hatta kendi isteklerinizin, hayatınızın önüne bile koymuşsunuz. Ondan bu haldesiniz.
Tedavi gördüyseniz de çocuk olmadıysa zaten böyle üzülmenin anlamı yok, artık normal doğum oranları düştü, heryerde neden mantar gibi
tüp bebek merkezleri açıldı sanıyorsunuz. İnsanlar yıllarca deniyor, tedavi görüyor olması için. Çocuktan eminseniz yumurtalıklarınızı dondurun mutlaka.
Neden uzunca bir süre evliliğe, aşka kapınızı kapatıyorsunuz?? Öncelik kendiniz ve mutluluğunuz olduğu sürece aşktan, evlilikten zarar gelmez, ne olursa olsun az hasar alırsınız emin olun.
Sürekli ağlar, mutsuz olursanız yıllarınızı alır atlatmanız. En başta bu halde olmanızın nedeni kendinizi unutmuş olmanız bence. Gözünüzde canlandırın sizi çok seven, el üstünde tutan, canınız bir şey istediğinde size sormadan alan, beğendiğiniz bir şeyi fark edip hediye eden, çok sevdiğiniz bir adamı. Akşam işten geldiğinde kendiliğinden ev işlerini yapan, burada ben de yaşıyorum diyip temizliği beraber yapan. Fiziksel özellikleri beğendiğiniz gibi biri, belki uzun boylu? Renkli gözlü? Böyle erkekler yok mu var, hayal edin, mutluluğu kendinize çekin. Ben eşimi seviyorum demeyin sakın. Bu sevgi değil, bağımlı sevgi, normal değil yani. O sadakatsiz adamdan soğursunuz böylece.