İyi akşamlar arkadaşlar. Çok uzun olacak çünkü iç dökme konusu bir nevi.
Doğuma son 9 gün kalmasının da etkisiyle stresli ve gerginim. Her şeyi çok büyütüyorum kafamda.
Taktığım şey şu
Benim annem babam ayrı, annem ikinci evliliğini yaptığı için benden çok uzakta yaşıyor. Doğumdan birkaç gün önce gelip 10.gün falan gidecek.
Kayınvalidem ise yürüme mesafesi ile 10 dk uzağımızda oturuyor. Normalde annem gidince komple bize yerleşip bebeğe bakmama yardımcı olacaktı bu kış. Fakat ben doğum iznim bitene kadar tek başıma bakmak istediğimi söyledim.
Çocuğuma kendi isteği ile bakmak istiyor. Bizim durumumuz bakıcı vs için de uygun ama en azından bebekliğinde yabancı bakmasın dedi, bakmak istedi. Biz de bebek olacak lazım olur diye araba aldık, ne de olsa bakıcıya para vermeyeceğiz 1-2 sene diye.
Fakat son birkaç aydır benim kayınvalideme bakış açım çok değişti arkadaşlar ya. Kaynanam (asla küçümsemek değil) köy yerinde yetişmiş, 67 yaşında ve bazen ne konuştuğunu bilmeyen bir insan. Ama son zamanlarda dozu arttırdı ya da ben son zamanlarımda takıntılı oldum.
Zor hamilelik geçirdiğime zaten asla inanmadı, rapor almak için numara yapıyorum sandı. Hep ufak ufak laf soktu bununla ilgili.
Bebeğime kendi bakmak istediği halde sanki bebeğime bakıyor diye ben de ileride ona bakmak zorundaymışım gibi konuştu her yerde ve herkese (eşim dışında 3 tane daha evli oğlu var ve hepsinden torunu var, hepsine kendi baktı. Bana özel bi durum değil yani.)
Bana denilenlerin cevabını ben veya eşim verip ağzını kapatıyoruz her ne kadar devam etse de.
Ama sadece bana değil herkese karşı böyle. Bir ara annem ziyaretime gelmişti. Benim annem de 45 yaşında fiziği falan düzgün dümdüz bi kadın. Dizlerinde elbise ile kaynanama gitmişti, annem markete doğru giderken arkasından "annen de giymiş minicik elbiseyi, parktaki adamlar baktı baktı durdu" dedi. Çok bozuldum anneme bunu demesine. Onun haddine asla değil, kocaman kadın ve evli. O an bunun da cevabını verdim ama diyorum ya cevap verseniz de aslaaaaa vazgeçmiyor saçma sapan konuşmaktan.
Şimdiyse şuna taktı. Kendisi çok çocuk bakmış o yuzden annemden daha tecrübeliymiş. İlk gün annem bebeğe bakabiliyor mu Diye kontrol edecekmiş. Eğer afalladığımızı görürse eve gitmez başımızda durdurmuş.
Bunu şakayla karışık bir şekilde anneme söyledim ve çok çok çok sinirlendi. O kim ki, ben de size tek başıma baktım, haddini bildiricem gelince vs diye köpürdü. Haklı, ama yine de olayı uzatmasın diye alttan alıp kapattım konuyu.
Şimdiyse lohusa halimle bunlar birbirine girer, beni de etkiler diye çok korkuyorum. Eşim de gerektiğinde annesine çok iyi laf söyleyen biri ama bu kadının patavatsızlıkları bitmiyor, hangi birini söyleyeyim hangi biriyle uğraşsın o da bilmiyorum. Bebeğime bakmasını istemiyorum ama bir yandan da bir yabancıdan daha mı iyidir, ben anlaşamıyorum diye bencillik yapıp bebeğime haksızlık mı ederim acaba diyorum.
Özellikle annem geldiğinde arada kalmaktan çok korkuyorum.
Annemle babamı aynı ortama sokmamaya çalış
Kaynanamla annemi sakinleştirmeye çalış
Bebeğe bak, kendinle ilgilen
Hangisini yapacağım bilmiyorum.
Dediğim gibi çok doluydum kimseyle de konuşamıyorum o yuzden buraya döktüm. Tavsiye vermeseniz de olur sabır dileyin yeter, çok bunaldım
Doğuma son 9 gün kalmasının da etkisiyle stresli ve gerginim. Her şeyi çok büyütüyorum kafamda.
Taktığım şey şu
Benim annem babam ayrı, annem ikinci evliliğini yaptığı için benden çok uzakta yaşıyor. Doğumdan birkaç gün önce gelip 10.gün falan gidecek.
Kayınvalidem ise yürüme mesafesi ile 10 dk uzağımızda oturuyor. Normalde annem gidince komple bize yerleşip bebeğe bakmama yardımcı olacaktı bu kış. Fakat ben doğum iznim bitene kadar tek başıma bakmak istediğimi söyledim.
Çocuğuma kendi isteği ile bakmak istiyor. Bizim durumumuz bakıcı vs için de uygun ama en azından bebekliğinde yabancı bakmasın dedi, bakmak istedi. Biz de bebek olacak lazım olur diye araba aldık, ne de olsa bakıcıya para vermeyeceğiz 1-2 sene diye.
Fakat son birkaç aydır benim kayınvalideme bakış açım çok değişti arkadaşlar ya. Kaynanam (asla küçümsemek değil) köy yerinde yetişmiş, 67 yaşında ve bazen ne konuştuğunu bilmeyen bir insan. Ama son zamanlarda dozu arttırdı ya da ben son zamanlarımda takıntılı oldum.
Zor hamilelik geçirdiğime zaten asla inanmadı, rapor almak için numara yapıyorum sandı. Hep ufak ufak laf soktu bununla ilgili.
Bebeğime kendi bakmak istediği halde sanki bebeğime bakıyor diye ben de ileride ona bakmak zorundaymışım gibi konuştu her yerde ve herkese (eşim dışında 3 tane daha evli oğlu var ve hepsinden torunu var, hepsine kendi baktı. Bana özel bi durum değil yani.)
Bana denilenlerin cevabını ben veya eşim verip ağzını kapatıyoruz her ne kadar devam etse de.
Ama sadece bana değil herkese karşı böyle. Bir ara annem ziyaretime gelmişti. Benim annem de 45 yaşında fiziği falan düzgün dümdüz bi kadın. Dizlerinde elbise ile kaynanama gitmişti, annem markete doğru giderken arkasından "annen de giymiş minicik elbiseyi, parktaki adamlar baktı baktı durdu" dedi. Çok bozuldum anneme bunu demesine. Onun haddine asla değil, kocaman kadın ve evli. O an bunun da cevabını verdim ama diyorum ya cevap verseniz de aslaaaaa vazgeçmiyor saçma sapan konuşmaktan.
Şimdiyse şuna taktı. Kendisi çok çocuk bakmış o yuzden annemden daha tecrübeliymiş. İlk gün annem bebeğe bakabiliyor mu Diye kontrol edecekmiş. Eğer afalladığımızı görürse eve gitmez başımızda durdurmuş.
Bunu şakayla karışık bir şekilde anneme söyledim ve çok çok çok sinirlendi. O kim ki, ben de size tek başıma baktım, haddini bildiricem gelince vs diye köpürdü. Haklı, ama yine de olayı uzatmasın diye alttan alıp kapattım konuyu.
Şimdiyse lohusa halimle bunlar birbirine girer, beni de etkiler diye çok korkuyorum. Eşim de gerektiğinde annesine çok iyi laf söyleyen biri ama bu kadının patavatsızlıkları bitmiyor, hangi birini söyleyeyim hangi biriyle uğraşsın o da bilmiyorum. Bebeğime bakmasını istemiyorum ama bir yandan da bir yabancıdan daha mı iyidir, ben anlaşamıyorum diye bencillik yapıp bebeğime haksızlık mı ederim acaba diyorum.
Özellikle annem geldiğinde arada kalmaktan çok korkuyorum.
Annemle babamı aynı ortama sokmamaya çalış
Kaynanamla annemi sakinleştirmeye çalış
Bebeğe bak, kendinle ilgilen
Hangisini yapacağım bilmiyorum.
Dediğim gibi çok doluydum kimseyle de konuşamıyorum o yuzden buraya döktüm. Tavsiye vermeseniz de olur sabır dileyin yeter, çok bunaldım
Umarım bebek gelince bu kaygıların hepsi son bulur, kimseyi duymam dinlemem.
Hem zaten söylemesem bile Kayınvalidem annemin yüzüne de söyleyecekti uyarmama rağmen, böyle bir kadın çünkü . İlk kez ondan duyunca daha büyük tepki verecekti annem belki de böylesi daha iyi olmuştur. 
