İçimdeki Baba Sızısı..

Çok üzüldüm okurken. Birden bağıra çağıra araması demek eşinin doldurmuş olması demek. İnsan dengeyi kurabilmeli ya, evlat bu kadar basit bir şey için böylesine kırılmamalı. Tartışmada dönülmez neler söylendi karşılıklı bilmiyorum ama anlattığınız kadarıyla yeterince çabalamış görünüyorsunuz. Anne-baba küslüğü kolay olmaz elbette, et tırnaktan ayrılmaz demişler. Buruk olmanız normal ama çok ihmal edilmiş, incitilmişsiniz siz de. Babanız da sizi özlüyorsa arayacaktır bir gün. Umarım halledebilirsiniz sorunlarınızı.

Bana babanızın başka bir derdi var gibi geldi. Bı ev hediyesi bu kadar uzamaz. Belki babanizin parası, pulu, mali, mülkü varsa onlardan istemeyin diye uzak tutuyor olabilir sizi. O vefat haberini faceden öğrenmeniz de cidden çok üzücü.

Babanızın derdi ne bilmiyorum ama siz dert sahibi olmamak adına bu konuyu unutmaya bakın. Hani derler ya insan affedince hafifler diye o yüzden düşünüp düşünüp üzülmeyin.

Siz de fevrisiniz biraz galiba. babaniz da cok fevri ve kindar davranmış. Neyse üzmeyin kendinizi. Ben herkesin aksine bir şekilde baş başa bir araya gelip bu sorunu çozmenizden yanayım aslında. Hem içinizde birikmiş bütün bu düşünceleri paylaşır hem de bir şekilde olayın aslını öğrenip kapatırsınız. Allah yardımcınız olsun insallah.

eeyla__ .!.:

siz halanizla tartismissiniz, babaniza da verip veristirmissiniz, aramamalarini anlayabiliyorum. kusura bakmayin kendinize de ozelestiri yapmak zorundasiniz, hep aradim hep peslerinden kostum demekle olmuyor. sonucta siz soylediklerinize bakilirsa verip veristirmissiniz, sayip sayistirmissiniz her ikisinede. temiz ve guzel bir ozur dilemeden, gonul almadan da karsi taraftan cok bisey beklemeniz bence mantiksiz.

Genişletmek için tıkla...

konu uzamasın diye ben çok yazmadım ama tabi eksik kalan noktalar sebebi ile dışarıdan bakıldığında böyle görünebiliyor. yılların birikimi patladı o gün açıkçası ve ben kötü niyetle kimseyi aramadım(random gelişti öfke patlaması). sülalece nalıncı keseri gibi kendilerine yontmayı çok severler. hiç aramıyorsun diye sitem ederler kendileri bir kere merak edip aramazlar. annem babam boşandı bir kere bir şeye ihtiyacınız var mı diye sormadılar mesela. bunlardan iyisi yok bunlardan doğrusu yok. bu olay olduğunda ben 28 yaşındaydım karşımdakiler 50 küsür. sorarım size olgunluk büyüklük her şekilde hep aranmaktan mı geçer yoksa adım atıp alıp karşına konuşmaktan mı? bir ölümü bile haber vermeyecek bir mevzu yok ortada. herkes sinir halinde tartışabilir hoş şeyler söylenmeyebilir ama ortada ölüm olunca bir çok şey rafa kalkar.
benim dayımın kızı afedersin ağzına etti dayımın yine evlattır ne yapayım diyor o da fazla asla bunu savunmuyorum ama bunu hak edecek böylesine bir şey yıllar içerisinde ben yapmadım bunu yaşattıklarını hazmedemiyorum.
umarım anlatabilmişimdir.

Babanız hep böyleymiş. Bu yaştan sonra değişir mi sizce? Allah büyük, bir an gelir ben neler yapmışım der, merak etmeyin. Siz babanızdan beklentiyi kesin. Kabul edin durumu, bayram seyran yine arayın ama artık siz de mesafe koyun. Manevi beklentinizi minimuma indirin. Yoksa kendi kendinize böyle yıpranır durursunuz.