- Konu Sahibi nefesalnefesver
-
- #1
Merhaba hanımlar,
Beni burda bilen bilir. Çoğunlukla rasyonel bir insanımdır. kendi hayatımda bir çok şeye mantıklı bir şekilde yaklaşır ve makul çözümler illa ki bulurum.
Mevzu baba olunca 2 senedir çok iyi durumda değilim açıkçası.
Kısa kısa anlatmaya çalışacağım ama içim biraz dolu uzun olursa kusuruma bakmayın.
2 sene önce bu zamanlar babam yeni eşiyle bizi (beni eşimi oğlumu kardeşimi) evine davet etti. (o zamana kadar kadınla dışarda kahvaltıya gittik, yemeğe gittik, gittiğimiz yerde gayet güzel görüştük) Ben zaten babamın hayatında biri var bizim de aklımız kalmaz artık diye düşünerek oldukça olumlu ve yapıcıydım. Giderken güzel bir kutu kuru pasta aldık gittik. O dönemde de oğlum 1,5 yaşında daha uyku düzeni oturmamış, ben çalışıyorum bir yandan tiyatro vs aşırı yorgunum. O gün de makyaj yapmamıştım suratım çok süzük yani. Neyse gittik güzelce oturduk yemeğimizi yedik çayımızı içtik ben hatta daha rahat oturalım diye orda oğlumu da uyuttum. Çıkarken de oğlumun doğum gününe gelememişlerdi ben de incelik olsun diye kadına doğum günü hediyeliklerinden (özel bir ıslak mendil kutusu ve kitap ayracı) verdim siz gelememiştiniz ben de size getirdim diye kadın teşekkür etti çok mutlu olduğunu söyledi vs evimize geldik.
Ertesi akşam babam aradı beni vay efendim evine gelirken bi hediye alamıyor muymuşum? bir g.t mendilini mi layık görmüşüm. suratım da beş karışmış vs. baba bi sakin ol ne oluyor demeye çalışıyorum bağırdıkça bağırıyor. artık bana da geldiler sen bana bağıramazsın kimsin senler felan havada uçmaya başladı kapadı suratıma. o sinirle halamı aradım. hala bu babam bana böyle böyle dedi dememle sen haksızsın insan bi hediye almaz mı diyince ben de annemin benim gelmiş geçmiş tüm bize yaşattıklarını döktüm ortaya bağrış çağrış artık kendimden geçmişim burda yazmadığım yıllarım birikimi de var.. bir daha hacı hacıyı tekkede görsün diyip kapattık.
o günden sonra ben halama yanlış yaptığımı fark ettim sinirimin merkezi o değildi tabi anneler gününde aradım beni tersledi.
babamla arayı bozmak istemedim hatam olmamasına rağmen babamdır dedim 3 kandil aradım, takip eden bayramda aradım gelelim size müsaitseniz dedim evine kabul etmedi. bunun üzerine bir daha aramayacağım dedim kendi kendime ama, 15 temmuz günü biz başka şehirdeydik ben de hayatımda böyle olay görmediğim için ölüm var kalım var diye korktum yine aradım babamı iyiyiz biz bir şey yok dedi. biz de 2 gün gittiğimiz şehirden dönemedik uçaklar vs. aramasını bekledim hadi beni merak etmedi torununu da mı merak etmedi. etmemiş işte.
o günden beri görüşmediğimiz gibi kardeşimle de arayı bozdu. eğitim masraflarını ödemeye söz vermişti ödemedi. annem de icra yoluyla almak zorunda kaldı bir çok mevzu.
bir zamana kadar takmıyordum fakat 4-5 ay önce dedem vefat etti ve ben babaanne dede ile görüşüyor, hastalıklarında hastaneye vs gidiyor olmama rağmen bana vefatını söylemediler ben faceten öğrendim. yine cenazeye gittim başsağlığına gittim. bu süreçte kardeşim kesinlikle gitmeyeceğini komple sildiğini söyledi ama ben cenazedir gitmek gerekir diye eşimle çocuğumla yine gittim.
bu süreçlere şimdi uzaktan bakıyorum ve kendimi salak gibi hissediyorum. aynı zamanda da içim çok acıyor. bi düğün dernek oldu mu o baba kız ilişkisine içim gidiyor. hep bir yanım eksik hep sıkıntı. eskiden de saçmalıkları olurdu ama artık ben de 30 yaşındayım kaldıramıyorum. ben de evlat sahibiyim böyle bir durumda evladıma sırt çevirmem ne bileyim zoruma gidiyor.
bakın ben aileme masraf ettirmedim, oldukça sosyal bir gençlik yaşadım, tertemiz geçirdim. üniversiteyi okudum uzatmadım, 6 ay içinde işe girdim kimsenin eline bakmadım. arımla namusumla evlendim yine kimseye masraf yaptırmadım. düğünde bile bir ton bıdı bıdılarını çektim yine ses çıkarmadım.
düşündükçe çıldırıyorum ben bunları hak edecek ne yaptım diye ve kendi içimde çözemiyorum.
bana bi el atın kızlar. görüşmek için adım atmayacağımı biliyorum ama başka bir şey bilmiyorum ve bu beni yiyor.
Ne yapmalı?
Beni burda bilen bilir. Çoğunlukla rasyonel bir insanımdır. kendi hayatımda bir çok şeye mantıklı bir şekilde yaklaşır ve makul çözümler illa ki bulurum.
Mevzu baba olunca 2 senedir çok iyi durumda değilim açıkçası.
Kısa kısa anlatmaya çalışacağım ama içim biraz dolu uzun olursa kusuruma bakmayın.
2 sene önce bu zamanlar babam yeni eşiyle bizi (beni eşimi oğlumu kardeşimi) evine davet etti. (o zamana kadar kadınla dışarda kahvaltıya gittik, yemeğe gittik, gittiğimiz yerde gayet güzel görüştük) Ben zaten babamın hayatında biri var bizim de aklımız kalmaz artık diye düşünerek oldukça olumlu ve yapıcıydım. Giderken güzel bir kutu kuru pasta aldık gittik. O dönemde de oğlum 1,5 yaşında daha uyku düzeni oturmamış, ben çalışıyorum bir yandan tiyatro vs aşırı yorgunum. O gün de makyaj yapmamıştım suratım çok süzük yani. Neyse gittik güzelce oturduk yemeğimizi yedik çayımızı içtik ben hatta daha rahat oturalım diye orda oğlumu da uyuttum. Çıkarken de oğlumun doğum gününe gelememişlerdi ben de incelik olsun diye kadına doğum günü hediyeliklerinden (özel bir ıslak mendil kutusu ve kitap ayracı) verdim siz gelememiştiniz ben de size getirdim diye kadın teşekkür etti çok mutlu olduğunu söyledi vs evimize geldik.
Ertesi akşam babam aradı beni vay efendim evine gelirken bi hediye alamıyor muymuşum? bir g.t mendilini mi layık görmüşüm. suratım da beş karışmış vs. baba bi sakin ol ne oluyor demeye çalışıyorum bağırdıkça bağırıyor. artık bana da geldiler sen bana bağıramazsın kimsin senler felan havada uçmaya başladı kapadı suratıma. o sinirle halamı aradım. hala bu babam bana böyle böyle dedi dememle sen haksızsın insan bi hediye almaz mı diyince ben de annemin benim gelmiş geçmiş tüm bize yaşattıklarını döktüm ortaya bağrış çağrış artık kendimden geçmişim burda yazmadığım yıllarım birikimi de var.. bir daha hacı hacıyı tekkede görsün diyip kapattık.
o günden sonra ben halama yanlış yaptığımı fark ettim sinirimin merkezi o değildi tabi anneler gününde aradım beni tersledi.
babamla arayı bozmak istemedim hatam olmamasına rağmen babamdır dedim 3 kandil aradım, takip eden bayramda aradım gelelim size müsaitseniz dedim evine kabul etmedi. bunun üzerine bir daha aramayacağım dedim kendi kendime ama, 15 temmuz günü biz başka şehirdeydik ben de hayatımda böyle olay görmediğim için ölüm var kalım var diye korktum yine aradım babamı iyiyiz biz bir şey yok dedi. biz de 2 gün gittiğimiz şehirden dönemedik uçaklar vs. aramasını bekledim hadi beni merak etmedi torununu da mı merak etmedi. etmemiş işte.
o günden beri görüşmediğimiz gibi kardeşimle de arayı bozdu. eğitim masraflarını ödemeye söz vermişti ödemedi. annem de icra yoluyla almak zorunda kaldı bir çok mevzu.
bir zamana kadar takmıyordum fakat 4-5 ay önce dedem vefat etti ve ben babaanne dede ile görüşüyor, hastalıklarında hastaneye vs gidiyor olmama rağmen bana vefatını söylemediler ben faceten öğrendim. yine cenazeye gittim başsağlığına gittim. bu süreçte kardeşim kesinlikle gitmeyeceğini komple sildiğini söyledi ama ben cenazedir gitmek gerekir diye eşimle çocuğumla yine gittim.
bu süreçlere şimdi uzaktan bakıyorum ve kendimi salak gibi hissediyorum. aynı zamanda da içim çok acıyor. bi düğün dernek oldu mu o baba kız ilişkisine içim gidiyor. hep bir yanım eksik hep sıkıntı. eskiden de saçmalıkları olurdu ama artık ben de 30 yaşındayım kaldıramıyorum. ben de evlat sahibiyim böyle bir durumda evladıma sırt çevirmem ne bileyim zoruma gidiyor.
bakın ben aileme masraf ettirmedim, oldukça sosyal bir gençlik yaşadım, tertemiz geçirdim. üniversiteyi okudum uzatmadım, 6 ay içinde işe girdim kimsenin eline bakmadım. arımla namusumla evlendim yine kimseye masraf yaptırmadım. düğünde bile bir ton bıdı bıdılarını çektim yine ses çıkarmadım.
düşündükçe çıldırıyorum ben bunları hak edecek ne yaptım diye ve kendi içimde çözemiyorum.
bana bi el atın kızlar. görüşmek için adım atmayacağımı biliyorum ama başka bir şey bilmiyorum ve bu beni yiyor.
Ne yapmalı?