Ne yazsam nerden başlasam bilmiyorum.
Üniversite bittikten sonra iş bulma sıkıntısı çektim kısa süre olmasına rağmen bu boşluk çok yıprattı beni . Erkek arkadasım okuduğu şehirde bir okulun yeni öğretmenlere şans verdiğini söyledi ve görüşmeler ,etkinlik planları derken aldım işi. Buraya geldiğimde bana evini açan arkadaşlarım oldu saolsunlar. Erkek arkadasımın evınin neredeyse dibinde ev, sürekli birikte güzel basladı hersey. Aklımda bir başka iş daha bulmak ve bir ev tutmak vardı ama ne ek iş, ne maaşımla tutabılecegım bir ev var ortada.. Ne kadar güzel agırlansanda ne kadar kalabılırsın? Ne kadar süre rahat edebilirsin ki? İlk başlarda zamanımın coğunu sevgılımle gecırırdım planlarımı hazırlarken ,okul cıkısında... Fakat onunla en ufak kavgada bile bu sehırde olmaktan nefret edıyorum. Amacım sadece onunla aynı sehırde olmak değildi ,öğretmenlik tecrubesıde vardı işin içinde desemde yinede kendimi bir an ona mecburmusum gibi hissederse diye kötü hissediyorum. Fazla gurur mu yapıyorum bilmiyorum ama en ufak tartısmada kalkıp gidesim geliyor. Boğuluyorum.
Tecrubesizliğin verdiği sıkıntılar bir yanda iyi bir öğretmen olabilmek için olduğum stres bir yanda , üstelik sorumluluğum altında kedilerim var. Annem ne kadar çok sevsede onları ayrı kalmak istemiyorum düzensizlikten bıktım. Eve dönsemde düzenim olamayacağıda bir gercek üstelik..Dünden önceki gün erkek arkadasımla ciddi bir kavga ettik şuan konusmuyoruz ben bunları düşünürken bana git dedi onun evındeyken deli gibi pişman olacagını oldugunu bılıyorum ama çok gec. Şuan sabah aksam arkadaslarımı evindeyim, evinde kaldığım arkadaslarım baska ev bakmama bıle izin vermiyor neredeyse , bir yanda, 6 yıllık can arkadasım ben varken benımle kalacaksın deyıp zorluyor ama ben yük hissetmek istemiyorum , tecrubeyı kendi şehrimde bulmam çok zor ama yoruldum. Yaşadığımız kavganın büyüklüğü ,düzensizlik, kedilerimsizlik.. İzmir'dede karınca gibi kayboluyorum tecrübem yokken. Yarın okuldan cıkıs yapmayı düşünüyorum üzülsemde .Bu düşüncelerimle enerjimi korumam cok zor,Ben çocukla cocuk olan ,gün içinde bir çok kez enerjine hayranım denilen insandım şimdi elimde olmadan enerjimi yükseltemiyorum çocuklar görebileceğiniz en zor cocuklarken üstelik . Saglıklı olan ne artık bılmıyorum.
Kendi kendime ne düşünecegımı sasırdım ne yapmam gerekli bilmiyorum.
Üniversite bittikten sonra iş bulma sıkıntısı çektim kısa süre olmasına rağmen bu boşluk çok yıprattı beni . Erkek arkadasım okuduğu şehirde bir okulun yeni öğretmenlere şans verdiğini söyledi ve görüşmeler ,etkinlik planları derken aldım işi. Buraya geldiğimde bana evini açan arkadaşlarım oldu saolsunlar. Erkek arkadasımın evınin neredeyse dibinde ev, sürekli birikte güzel basladı hersey. Aklımda bir başka iş daha bulmak ve bir ev tutmak vardı ama ne ek iş, ne maaşımla tutabılecegım bir ev var ortada.. Ne kadar güzel agırlansanda ne kadar kalabılırsın? Ne kadar süre rahat edebilirsin ki? İlk başlarda zamanımın coğunu sevgılımle gecırırdım planlarımı hazırlarken ,okul cıkısında... Fakat onunla en ufak kavgada bile bu sehırde olmaktan nefret edıyorum. Amacım sadece onunla aynı sehırde olmak değildi ,öğretmenlik tecrubesıde vardı işin içinde desemde yinede kendimi bir an ona mecburmusum gibi hissederse diye kötü hissediyorum. Fazla gurur mu yapıyorum bilmiyorum ama en ufak tartısmada kalkıp gidesim geliyor. Boğuluyorum.
Tecrubesizliğin verdiği sıkıntılar bir yanda iyi bir öğretmen olabilmek için olduğum stres bir yanda , üstelik sorumluluğum altında kedilerim var. Annem ne kadar çok sevsede onları ayrı kalmak istemiyorum düzensizlikten bıktım. Eve dönsemde düzenim olamayacağıda bir gercek üstelik..Dünden önceki gün erkek arkadasımla ciddi bir kavga ettik şuan konusmuyoruz ben bunları düşünürken bana git dedi onun evındeyken deli gibi pişman olacagını oldugunu bılıyorum ama çok gec. Şuan sabah aksam arkadaslarımı evindeyim, evinde kaldığım arkadaslarım baska ev bakmama bıle izin vermiyor neredeyse , bir yanda, 6 yıllık can arkadasım ben varken benımle kalacaksın deyıp zorluyor ama ben yük hissetmek istemiyorum , tecrubeyı kendi şehrimde bulmam çok zor ama yoruldum. Yaşadığımız kavganın büyüklüğü ,düzensizlik, kedilerimsizlik.. İzmir'dede karınca gibi kayboluyorum tecrübem yokken. Yarın okuldan cıkıs yapmayı düşünüyorum üzülsemde .Bu düşüncelerimle enerjimi korumam cok zor,Ben çocukla cocuk olan ,gün içinde bir çok kez enerjine hayranım denilen insandım şimdi elimde olmadan enerjimi yükseltemiyorum çocuklar görebileceğiniz en zor cocuklarken üstelik . Saglıklı olan ne artık bılmıyorum.
Kendi kendime ne düşünecegımı sasırdım ne yapmam gerekli bilmiyorum.
