Evliligimin ilk başları çok berbattı anlatsam roman olacak kadar uzun ve olaylı ama hiçbirinin elle tutulur sebebi yok bizim açımızdan. Es ailesinin eften püften kavga çıkartmak için yarattigi ve inanılmaz büyüttüğü olaylardi hep. Unutmaya başladığım ve silmek istediğim için gündeme getirmiyorum şuan. Eşimin ailesi çok değişik insanlar allah düşman başına vermesin. Bahsetmek bile ıstemıyo canım inanın öyle bıktırdılar bizi sürekli kavga azar bağırış çağırış kovma olayları. Hep hatalı bizi veya beni gördüler ama sebep eşimin evlendikten sonra maddiyatlarini kesmesiydi. Eşim de söyler bunu klasik hikaye aslında ama çok çalkantılı ve yaralayıcı yaşadık. Aslında tüm meseleleri oğullarıylaydi. Ben arada harcandim hep. Sorun benmişim gibi gösterildi benim hiçbir olayla bir bağlantım olmadi. Evimizde bir problem yoktu eşle ben evimizde mutlu huzurluyuz.halen de böyledir iyi anlaşırız seviyoruz bırbırımızı. Sessiz sakin ve uyumlu biriyim. Eşim de böyle aynıyız. İcimi yakan bir olay var. Bundan 5 sene önce ikimiz de 23_24 yaşlarindayken evlendikten 6 ay sonra hamile kaldım, kavgaların gürültünün ortasındayız eşimin anne babasiyla. Normal kavgalar değil hatırladıkça buz gibi oluyorum. Ama biz o zamanlar o kadar safız ki bizden kaynaklı sanıyoruz biz anlaşamıyoruz sanıyoruz öyle manipüle ediyorlar öyle aklımızla oynuyolar. Bizi bize düşürüyorlar türlü laflarla manipülasyonlarla. Bizim bunları anlamamız 1,5 senemizi aldı...
Neyse Kaynanam başladı aldirin bu çocuğu kimseye sakın söylemeyin siz bakamazsiniz bosanirsiniz zaten anlasamazsiniz sabah akşam arıyor esimi. Bir de o dönem korona olduk kv ısrarla diyor zaten bu çocuk engelli olur ilaç içtin aldirmaniz lazim. Ben de tabi beklemediğim hazır olmadığım bir hamilelik ağlıyorum sürekli nolacak hazir değilim diye. İnsanın bazen basireti bağlanır mantık terk eder ya öyle bir sürecti. Ufacık bir destek(moral) yok ayipliyorlar. Sanki çok kötü bişey yapmışız gibi davranıyolar. Kalbi atmadan aldirirsaniz günah değil aldirin da aldirin zaman geçiyor. Biz de sanki evlilik disiymis yanlış bişeymis gibi iki özgüvensiz gidip aldirdik bebeği... Eşim aldırmadan önceki gece ağladı yalvardı birden değişti fikri aldirmayalim genç yaşta anne baba oluruz allah verdi vs ama ben bu desteği en başta değil en sonda gordugum için fikrim değişmedi. İnanmadım. Boğuluyordum... Sonraki yıllar çok pişman oldum.. Bi kaç sene sonra düzgün giden evliligimize isteyerek yeniden hamile kaldım şuan bir bebeğim var. Çocuğumu severken bile içim buruk. Öbürüne yaptığım haksızlık geliyor. Düşünürsem dayanamıyorum. Eşimle bu konuyu konuşamıyoruz üzülüyorum bende diyor, bu kadar. Ne yapsam olmuyor.. Bu arada çocuğum doğunca eş ailesi ilk başta bebeğimi kucağına bile almadı doğumda geçmiş olsun demek için bile aramadı. Sonra da bize küstüler tamamen sildiler. Torunlarını 1-2 kere filan gördüler. Canları cehenneme. Onları da büsbütün suçlamıyorum ama böyle bir hikâyede tüm yükü tek başıma omuzlamak da ağır geliyor süreç ortada. Yani ben çok pisman ve üzgünüm bunu boyle yaptığım için. Paylaşmak istedim..
Neyse Kaynanam başladı aldirin bu çocuğu kimseye sakın söylemeyin siz bakamazsiniz bosanirsiniz zaten anlasamazsiniz sabah akşam arıyor esimi. Bir de o dönem korona olduk kv ısrarla diyor zaten bu çocuk engelli olur ilaç içtin aldirmaniz lazim. Ben de tabi beklemediğim hazır olmadığım bir hamilelik ağlıyorum sürekli nolacak hazir değilim diye. İnsanın bazen basireti bağlanır mantık terk eder ya öyle bir sürecti. Ufacık bir destek(moral) yok ayipliyorlar. Sanki çok kötü bişey yapmışız gibi davranıyolar. Kalbi atmadan aldirirsaniz günah değil aldirin da aldirin zaman geçiyor. Biz de sanki evlilik disiymis yanlış bişeymis gibi iki özgüvensiz gidip aldirdik bebeği... Eşim aldırmadan önceki gece ağladı yalvardı birden değişti fikri aldirmayalim genç yaşta anne baba oluruz allah verdi vs ama ben bu desteği en başta değil en sonda gordugum için fikrim değişmedi. İnanmadım. Boğuluyordum... Sonraki yıllar çok pişman oldum.. Bi kaç sene sonra düzgün giden evliligimize isteyerek yeniden hamile kaldım şuan bir bebeğim var. Çocuğumu severken bile içim buruk. Öbürüne yaptığım haksızlık geliyor. Düşünürsem dayanamıyorum. Eşimle bu konuyu konuşamıyoruz üzülüyorum bende diyor, bu kadar. Ne yapsam olmuyor.. Bu arada çocuğum doğunca eş ailesi ilk başta bebeğimi kucağına bile almadı doğumda geçmiş olsun demek için bile aramadı. Sonra da bize küstüler tamamen sildiler. Torunlarını 1-2 kere filan gördüler. Canları cehenneme. Onları da büsbütün suçlamıyorum ama böyle bir hikâyede tüm yükü tek başıma omuzlamak da ağır geliyor süreç ortada. Yani ben çok pisman ve üzgünüm bunu boyle yaptığım için. Paylaşmak istedim..
