- 14 Mart 2010
- 528
- 7
off nası anlatayım bilmiyorum okuyun nolur
öyle çok ayran gönüllü değilim herkesten hoşlanmam ama arada oluyor tabi. birini beğeniyorum ama hiç bi şekilde tanışamıyorum yakınlaşamıyorum. 5 metre yanımdan geçse bile kafamı başka yöne çeviriyorum. hayatım boyunca kimsenin gözüne bile bakamamışımdır. sevgilim olunca öyle değilim ama utangaç değilim gayet rahat konuşurum. bir erkeğin peşinden koşmam, gurur yaparım utanırım reddedilmekten çok korkarım. ama evde oturup kısmetimi beklemek de olmuyor. önceden hiç koymazdı sevgilimin olmaması artık gerçekten üzülüyorum. böyle bir konuyu açabildiğime de inanamıyorum ama kimseye de anlatamıyorum. yardım edin kızlar ne olacak benim bu halim:kedi:
okulda bir üst dönemde biri var bu dönem bizimle ders alınca farkettim. tesadüfen sözlükteki kullanıcı adını yakaladım hakkında bir şeyler okudum. facebook undan falan hakkında biraz bilgi sahibiyim. böyle biriyle birlikte olmak gerçekten isterim mesela. ama tanışmak için kılımı bile kıpırdatamıyorum. sınıfa girdiğinde yanımdan geçtiğinde kafamı eğiyorum gözlerimi kaçırıyorum. tesadüfen benden tarafa bakar da ona baktığımı anlarsa diye ödüm kopuyor. şimdiye kadar birkaç cümle muhabbetim oldu. bir arkadaşı arıyordum az önce kantinde onunla oturuyordu onu sormak zorunda kalmıştım. cuma günü laboratuvara gittik yanyana denk geldik hocayı dinliyoruz. o yanımda diye cümlelerim bile hatalı oldu. hocanın sorduğu sorulara saçma sapan yanıtlar verdim. resmen aptallaştım. ya napıcam ben yaaa. eminim bir merhabalık muhabbetim olamadan mezun olucam. önceden bunu kabullenip üzülmezdim artık gerçekten üzülüyorum. artık hayatımda biri olsun istiyorum ama bu konuda hiçbir şey yapamıyorum. bu arada 22 yaşındayım üniv. öğrencisiyim. yani böyle ergenlik dönemindeki bir gençkız gibi yazdım ama eşşek kadar kadınım:kedi: hay ben ne beceriksizim ne aptalım ben napayım:mymeka:
tam bir ay olmuş ben bunları yazalı, insanlar burada bana cesaret vermeye çalıştı bari kafamı kaldırıp yüzüne bakabileyim diye. evet yaptım bi kere tam gözünün içine bakıp sinirli bi şekilde ''okul numaranı söyle de hocaya adını yazdırayım!!!'' dedim. sonra da anlamadın galibaa diye tersledim. onun yüzünden düştüğüm durum için ona çemkirmek... ben nasıl aptal bi insanım?
sonra okuldan bir grup öğrenci teknik geziye gittik otobüste onun önündeki koltukta oturdum tek başıma. en yakın arkadaşım ve 2. yakın arkadaşım olan sevgilisi beraberdi yanıma gelip iki muhabbet etmediler. sevgili olunca beni unuttular birbirlerine yeter oldular. yapayalnız kalmıştım. insanlar hep muhabbet ediyor gülüşmeler falan, arkadan benim platoniğin sesi geliyor... kendimi o kadar kötü yapayalnız çaresiz hissettim ki... gözlerim doldu dişlerimi sıkmaktan çenem ağrıdı.
dönüş yolunda artık gözlerimi kapadım uyuyo taklidi yaptım ama psikolojim altüst oldu. sonra benim herifin yanında oturan kız geldi yanıma oturdu pek yakın değiliz ama iyi kızdır onunla muhabbet ediyorduk. arkadan o katıldığı an ses tonum bile değişti kafamı pencereden tarafa çevirdim konuşmadım. nasıl bir fırsatı teptim bunu nasıl becerdim şaşılacak şey! yine de ertesi sabah koridorda karşı karşıya geldiğimizde selamlaştık. evet artık bir selamımız var. ne mutlu bana! ama dönem bitti!
seneye ortak dersimiz olur mu, aylar sonra o selam tekrarlanır mı bilmiyorum. aptallığım yüzünden kendimi tebrik ediyorum. görüşlerim öyle olmasa da, öyle yetiştirilmesem de kezban gibi davranıyorum. kendimden nefret etme noktasına geldim.
öyle çok ayran gönüllü değilim herkesten hoşlanmam ama arada oluyor tabi. birini beğeniyorum ama hiç bi şekilde tanışamıyorum yakınlaşamıyorum. 5 metre yanımdan geçse bile kafamı başka yöne çeviriyorum. hayatım boyunca kimsenin gözüne bile bakamamışımdır. sevgilim olunca öyle değilim ama utangaç değilim gayet rahat konuşurum. bir erkeğin peşinden koşmam, gurur yaparım utanırım reddedilmekten çok korkarım. ama evde oturup kısmetimi beklemek de olmuyor. önceden hiç koymazdı sevgilimin olmaması artık gerçekten üzülüyorum. böyle bir konuyu açabildiğime de inanamıyorum ama kimseye de anlatamıyorum. yardım edin kızlar ne olacak benim bu halim:kedi:
okulda bir üst dönemde biri var bu dönem bizimle ders alınca farkettim. tesadüfen sözlükteki kullanıcı adını yakaladım hakkında bir şeyler okudum. facebook undan falan hakkında biraz bilgi sahibiyim. böyle biriyle birlikte olmak gerçekten isterim mesela. ama tanışmak için kılımı bile kıpırdatamıyorum. sınıfa girdiğinde yanımdan geçtiğinde kafamı eğiyorum gözlerimi kaçırıyorum. tesadüfen benden tarafa bakar da ona baktığımı anlarsa diye ödüm kopuyor. şimdiye kadar birkaç cümle muhabbetim oldu. bir arkadaşı arıyordum az önce kantinde onunla oturuyordu onu sormak zorunda kalmıştım. cuma günü laboratuvara gittik yanyana denk geldik hocayı dinliyoruz. o yanımda diye cümlelerim bile hatalı oldu. hocanın sorduğu sorulara saçma sapan yanıtlar verdim. resmen aptallaştım. ya napıcam ben yaaa. eminim bir merhabalık muhabbetim olamadan mezun olucam. önceden bunu kabullenip üzülmezdim artık gerçekten üzülüyorum. artık hayatımda biri olsun istiyorum ama bu konuda hiçbir şey yapamıyorum. bu arada 22 yaşındayım üniv. öğrencisiyim. yani böyle ergenlik dönemindeki bir gençkız gibi yazdım ama eşşek kadar kadınım:kedi: hay ben ne beceriksizim ne aptalım ben napayım:mymeka:
tam bir ay olmuş ben bunları yazalı, insanlar burada bana cesaret vermeye çalıştı bari kafamı kaldırıp yüzüne bakabileyim diye. evet yaptım bi kere tam gözünün içine bakıp sinirli bi şekilde ''okul numaranı söyle de hocaya adını yazdırayım!!!'' dedim. sonra da anlamadın galibaa diye tersledim. onun yüzünden düştüğüm durum için ona çemkirmek... ben nasıl aptal bi insanım?
sonra okuldan bir grup öğrenci teknik geziye gittik otobüste onun önündeki koltukta oturdum tek başıma. en yakın arkadaşım ve 2. yakın arkadaşım olan sevgilisi beraberdi yanıma gelip iki muhabbet etmediler. sevgili olunca beni unuttular birbirlerine yeter oldular. yapayalnız kalmıştım. insanlar hep muhabbet ediyor gülüşmeler falan, arkadan benim platoniğin sesi geliyor... kendimi o kadar kötü yapayalnız çaresiz hissettim ki... gözlerim doldu dişlerimi sıkmaktan çenem ağrıdı.
dönüş yolunda artık gözlerimi kapadım uyuyo taklidi yaptım ama psikolojim altüst oldu. sonra benim herifin yanında oturan kız geldi yanıma oturdu pek yakın değiliz ama iyi kızdır onunla muhabbet ediyorduk. arkadan o katıldığı an ses tonum bile değişti kafamı pencereden tarafa çevirdim konuşmadım. nasıl bir fırsatı teptim bunu nasıl becerdim şaşılacak şey! yine de ertesi sabah koridorda karşı karşıya geldiğimizde selamlaştık. evet artık bir selamımız var. ne mutlu bana! ama dönem bitti!
seneye ortak dersimiz olur mu, aylar sonra o selam tekrarlanır mı bilmiyorum. aptallığım yüzünden kendimi tebrik ediyorum. görüşlerim öyle olmasa da, öyle yetiştirilmesem de kezban gibi davranıyorum. kendimden nefret etme noktasına geldim.
Son düzenleme: