Asla kimyasal kullanmak istemiyorum ki uzmana da belirttim bunu. Ben kırıp dökmesine de ses etmiyorum. Evde sağlam eşya kalmadı zaten. Benim derdim kendine ve bana zarar vermesi. Birazcık nefes alacak vaktimin olması.
İnşallah oğlumun da sonu kardeşiniz gibi olur :)
Jimnastikte komut alabilmesi önemli.Hiperaktif çocuklar komutlara /kurallara uyma ve grup dinamiği gerektiren takım sporlarına adapte olmakta zorlandıkları için devamlılık sağlamak zor oluyor.
Yüzme veya jimnastik gibi bireysel sporlar daha uygun.
Şimdi ben size okuduklarımdan gerçekten hissettiklerimi söyleyeyim. Çünkü bence siz var olduğunuz durumu olduğundan çok daha ağır yaşıyor sunuz.
Öncelikle eğer imkanınız varsa bence önce bir psikolojik destek almalısınız, KENDİNİZ İÇİN.
Mesela "şuan bile parmağını musluğa sokuyor" dediniz ya, bunu o kadar tükenmişlikle söylüyor sunuz ki. Halbu ki gayet normal bir çocuğun yapacağı bir şey bu. Fişi çekmiş.. etrafı dağıtıyor.. hangi çocuk yapmıyor?
Ben özür dileyerek söylüyorum ama oğlunuzun size vurması, tırmalaması vb hareketlerinde kesinlikle payınız olduğunu düşünüyorum. Tabi ki bu durumu da onu daha çok agrasif yapıyordur.
Oğlunuz sağlıklı. Siz sağlıklısınız. Oğlunuzu olduğu gibi kabul etmek ve ona yardım etmek zorundasınız. Başkalarının dediklerini takan, bu kadar yorgun bitkin, kendisine ön yargılı, parmağını kıpırdatsa bıkıldığını söylenen bir çocuğun düzelme yoluna gireceğini asla inanmıyorum.
Kreşe başladığında artı hiperaktivite ile ilgilenen bir öğretmen/terapiste ders alması da çok iyi olurdu aslında.
Silkelenin. Sizin hayatınız artık HIZLI. Ve hızlı yaşamak zorundasınız. Oğlunuz da hiperaktivite varsa zaten yerinde durup, sabah kalktığında uzun uzadıya yanınızda uzanmasını beklemek o kadar büyük haksızlık ki...
Bundan sonra evde, dışarıda nasıl davranmanız gerektiğini uzmandan ve araştırma yaparak öğrenin. GAP diyetini araştırın, uygulamaya çalışın.
Daha iyi yaşayabilir siniz. Lütfen şu tükenmişliği bırakın.
Benim arkadaşımın çocuğu da aynı şekilde çok hareketli bi yerde durmazdı. Bide otizm demek istedi doktorlar ama shu an çocuk kendi yaşıtları gibi normal davranıyor, okula gidiyor, ve uzun uzun cümleler kurarak konuşuyor. Arkadaşım yeme şeklini değiştirerek işe başlamıştı. Tamamen glutensiz, şekersiz, yumurtasız diyet uyguladı. Harda bütün aile bu diyete uydular ki çocuk evde ordan burdan ekmek, bisküvi gibi şeyler bulup onlar görmediği anda yemesin diye. Ve arkadaşımın dediği diyete başladıktan sonra çocuk daha sakin davranmaya başlamış. Bir yerde durmazdı. Beraber hicbir yere çıkamazdık oturmazdı bizi. Ama 2 sene uğraş sonucu gerçekten güzel sonuçlar aldi. Tabi bu 2 sene de arkadaşım çok yıprandı ama ne kdr erken o kdr iyi. Ve shu an ikinci çocuğuna hamile ve büyüğü kendi başına annesine bağımsız hareket edebiliyor artık her ihtiyacını kendisi karşılıyor. Bu çocuk shu an 4 yaşında. Arkadaşım etrafta böyle bi çocuk gördüğü zaman ilk tavsiyesi diyet ile başlamak. Tabi o bunları kafasına göre yapmadı. Çok fazla kitap okudu geceleri sabaha kadar. Çok emek verdi. Ama çok shukur artık ben bile o çocukla aynı ortadamdayken çok hoşuma gidiyor oturup büyük adamla muhabbet eder gibi konuşuyoruz. Siz de bu diyet konusunu bi araştırsanız.
İdrak işe başlasan bile yapacağın iş yine çoluk çocukla. Sen zaten tükenmiş vaziyettesin, bütün gün bir sürü çocukla ilgilenip evde yine senin oğlanla ilgilenmeye gücün yetecek mi?
Başka bir işin olsa en azından kafan dağılırdı sanki
Inkanin varsa birden 5 gun verme krese zaten, hani azar azar baslatmayi dene.. iste once 2 yarim gun sonra fazlalastirirsin. Cocukta alisir sanada iyi gelir. Hatta simdiden verebiliyosan vermeyi dene. Sen evdeyken yani.
Isin dogrusu o kadar cok cabuk bu taniyi koyuyolarki cocuklara bazen abartildigini dusunuyorum. Ha bi kac kisi bahsetmis cok fazla sekerli seyler icecekler vs tuketimine dikkat etmeye calis. Seker enerji verir, cocuklardada gercekten goruluyo bence
Sizde aynı okulda olacaksinız bence tam günü deneyin.
Gönül ister ki size söyleneni yapabilme imkanınız olsun ama maddi manevi yıpranmış olduğunuzu anlıyorum konularınızdan bu sebeple benim fikrim tam gün olması yönünde.
Belki çok keyifli vakit geçirip,gayet güzel sosyalleşecek oğlunuz okulda. Denemeden bilemezsiniz. Aksi olursa tekrar durum değerlendirmesi yaparsınız. Benim kızım ağlayınca susmayan,sebepsiz ağlamaları ile bezdiren bir çocuktu. 29 aylıkken yarım gün anaokuluna gönderdim ki kimseye bırakmamıştım annem dahil,ama okulda ağlayacak ve susmayacak diye ödüm kopuyordu hatta görüsmede bile söyledim,yakindayim ağlarsa susmaz hemen çağırın diye ama inanın bir kez bile aramadılar,fotograflar geldi bana arkadaşlarıyla keyifli gülerken. Yemek seçer dedim ya,fotoğraf gönderdiler bana okuldan,bulgur pilavı yiyordu ki evde yemezdi,ikinci tabağı istemiş ben şok oldum. Yani kısacası inanın sandığımızdan çok daha kolay adapte oluyorlar.Yaşı itibariyle de tam gün gidebilir diye düşünüyorum.
Hakkınızda hayırlısı.
En mantıklı yorumlardan birini yapmışsınız tebrik ederim benim dilimin ucuna geldi de mesleğimi düşünüp yazamadım.
daha büyük bi çıkmaza girme bence maddiyatı düzelticem diye. bu defa psikolojik durumun da bozulabilir.Çok haklısın aslında. Ben de bunu düşünüyorum. İlk staj yaptığımda "Allahım ben bu çocuklar için her şeyi yaparım" diyordum. Lakin şu an ne o zamanki gücüm ne de isteğim var.
İdrak canim,devletin belediyenin ucretsiz kurslarinda bambaşka problemler var. (Farkli milliyetli cocuklar olmasi sebebiyle asisiz olmalari,temizlik sorunu,velilerin bilincsizligi,kurs alimlarinda bulasici hastalik vs taramasi yapilmamasi gibi gibi,) Hani oyle fikir verip geciyoruz ya,veya uzman git bunu boyle yap diyor ya,olmuyor. Onun bir de uygulamasi var iste. Benzer sorunlardan sikayetciyim,dusunmekten kafam kazan oldu ama cikar yol bulamadim kaldi ki senin cocugun ozel bir cocuk benimkine ek olarak. İnsallah cozersin canim
Oğlunuz suyla ve hamurla oynamayı sever mi?
Bildiğiniz gibi bunlarla oynamak çoçukları sakinleştirir.
Balkona şişme havuz koysanız ? İçini suyla doldursanız? En kötü lavaboda oyuncak tabak çanakları köpükleyip yıkasın ben oğluma tarhana çorbası yedirebilmek için bu ortamı çok hazırlamıştım küçükken ...(not: yaptığım doğru değildi itiraf ediyorum, içime mükemmel anne sendromu kaçmıştı bir dönem)
Bir de balonun içine un koyup ev yapımı stres topu hazırlayabilirsiniz.
Biz okulda hareketli ve/veya fiziksel şiddete eğilimli çocuklarımız için 'sakinleşme kutusu' hazırlıyoruz.
İçinde yumuşak oyuncaklar, stres topu, fısfıs şişede sevgi kolonyası, oyun hamuru, hikaye kitabı yer alıyor ve çoğu durumda işe yarıyor.
Elindekileri atmayı seviyorsa bu olumsuz hareketi meşru ortamda yapması için top havuzuna götürüp bu davranışı zamanla sadece o mekana has kılarak sınırlandırabilirsiniz.
Sanırım İstanbul'dasınız. Ümraniye BuYaka AVM'nin zemin katında çocuklar için survivor parkuru var. Oğlunuz keyifli zaman geçirecektir.
Ayda bir maddi şartları zorlayıp at binmeye götürebilirsiniz hayvanlarla etkileşim de iyi gelir.
Maalesef oyleO kadar pis ve güvenilmez mi yahu. O kadar uzak kaldım ki her şeye bilgim yok ne durumdalar diye. Dediğin gibiyse zaten göndermem oğlumu.
Evet tükenmişlik konusunda haklısınız ve evet artık herhangi bir çocuğun yapabileceği sıradan yaramazlıklar bile tahammülümü zorluyor. Çünkü çok fazla yoruldum. Örneğin 3 yıldır bir kez bile oturup sakince çay içmedim. Sevdiğim herhangi bir şey yapamadım. Mesela kitap okumak, bir film izlemek. Öylece oturup dinlenmek. Uykuda bile hareket halinde olduğu için, huzurla uyumadım da. Tamamen oğluma odaklı yaşıyorum. Maddi durumum çalışırsam iyi olduğu için, oğlum için ekstra faaliyetlere de imkan olmadı. Dolayısıyla sürekli aynı kısır döngünün içinde debelenip durduk.
Bunun dışında ailemi ve beni etkileyen kayıplar yaşadık. Benimle yaşıt olan yengemi kaybettik kanserden. İki küçük yeğenim annesiz kaldı. Dayımı kaybettim. Yeğenlerim için bir şeyler yapmak istedim, oğlum müsaade etmedi. Cenazede üzülürken, bir yandan da acaba oğlumun başına bir şey gelir mi diye düşünüyordum mesela. Morgda yengemin soğuk bedenini öperken, telefonum çalıyordu "bu çocuk durmuyor ne zaman geleceksin" diye.
Bırakın eylemleri, hisleri bile yaşamaya fırsat bulamadım. Yeterince üzülemedim, yeterince öfkelenemedim. Bu yüzden şu an içinde bulunduğum tükenmişlik çok normal. He olması gereken bu mu, tabi ki değil. Ayağa kalkmalıyım her ne olursa olsun. Zira oğlumun bana ihtiyacı var.
Dün gece uyurken eşim beni uyandırdı. Elin ayağın kasılıyor farkında mısın diye. Psikolojik destek evet almalıyım ama nasıl? Ben günlerce baş ağrısından duramazken oğlumu bırakacak kimse bulamadım nörolojiye gitmek için. Düzenli bir şekilde terapiye gitmem mümkün mü? Üstelik psikolojik bozuklukların şımarıklık olduğunu düşünen kişilere oğluma bakmalarını teklif etmek mümkün değil. Hani ben çözüm düşündüm. Günlerce, aylarca ve hatta senelerce. O yüzden kendimi boşverdim artık. Oğlum sağlıklı bir birey olsun, bunu başarayım yeter.
Teşekkurler,inşallah oğlunuzda olumlu etkilenir,güzel güzel yer yemeklerini.İşte verilen fikirlerin çoğu maddiyat istiyor. O yüzden her fikri uygulamak kolay olmuyor. Benim sıpa da yemek konusunda çok sıkıntılı. Kızınız adına çok sevindim. Darısı başıma :) gönlüm tabi ki oğlumu tam güne mahkum etmek ıstemiyor. Lakin imkanlar...