Hiç mutlu olacağımı sanmıyorum :(((

Ben yalnız ve zor bir çocukluk geçirdim. Ergenlik dönemlerimde bir kaç arkadaşım vardı aşırı sosyal filan,annem hep karışırdı.Burası yurtdışı olduğu için,onlarda farklı kultürden oldukları için farklı yaşam tarzları ve düşünce şekilleri vardı. Bende bazen arada sırada kaçamak yapıyordum birşekilde, fakat eninde sonunda annem onlarla arkadaş olmama karşı çıktığı için bende sakinledim.Tam bir ev çocuğu oldum. Evden okula,okuldan eve.Sonra yeni okul ortamına başladığım da ordaki çocuklar tarafından uzun bir süre dışlandım.Buda benim birsüre sonra özgüvenimi kaybetmeme hatta insanlara karşı olan güvenimi kaybetmeme ve insanlarla mesafeli davranmama yol açtı. Sonunda asosyal bir çocuk oldum.

Liseye başladım.Tabii biraz daha iyi oldu. Aşık oldum,bir ilişkim oldu. Biraz özgüvenim yerine geldi.

Şimdi universite öğrencisiyim.İnanın şimdi arkamı dönüp baktığımda bir tane arkadaşım bile yok.Tanıdıklarım var onlarda adı üstünde tanıdık yani. Asosyaliğin sonucu.

İlişki deseniz... Hepsi hüsran, hepsi ayrılık...

Yani şimdi genç bir kızım, şimdi diyorum ki böyle de olmaz ki. Ne kadar sıkıcı bir hayatım var. Neden böyle oldu?Neden bu kadar yalnızım?Swrekli kendi kendimle takılıyorum, herşeyi içime atıyorum. Hayat çok anlamsız (( Hiç mutlu olacağımı ve hayatımın değişeceğini sanmıyorum ((

Siz kendinize yardım etmezseniz kimse yardım edemez size ulaşamaz. Önce siz kendinizi iyi etmek için bir uğraşın. Ünide benimde iki üç arkadaşım vardı onlardan dahi uzaklaşırdım çoğu zaman ama ben yalnızlığı severdim. Tatillerde tek giderdim sinemaya yada sahile gidip kitap okurdum saatlerce. Tek dolaşırdım çarşıyı yani demek istediğim ne istediğinize karar verin önce sonra yapmaya başlayın. Herşey yoluna girer

_Sabiha .!.:

Ben yalnız ve zor bir çocukluk geçirdim. Ergenlik dönemlerimde bir kaç arkadaşım vardı aşırı sosyal filan,annem hep karışırdı.Burası yurtdışı olduğu için,onlarda farklı kultürden oldukları için farklı yaşam tarzları ve düşünce şekilleri vardı. Bende bazen arada sırada kaçamak yapıyordum birşekilde, fakat eninde sonunda annem onlarla arkadaş olmama karşı çıktığı için bende sakinledim.Tam bir ev çocuğu oldum. Evden okula,okuldan eve.Sonra yeni okul ortamına başladığım da ordaki çocuklar tarafından uzun bir süre dışlandım.Buda benim birsüre sonra özgüvenimi kaybetmeme hatta insanlara karşı olan güvenimi kaybetmeme ve insanlarla mesafeli davranmama yol açtı. Sonunda asosyal bir çocuk oldum.

Liseye başladım.Tabii biraz daha iyi oldu. Aşık oldum,bir ilişkim oldu. Biraz özgüvenim yerine geldi.

Şimdi universite öğrencisiyim.İnanın şimdi arkamı dönüp baktığımda bir tane arkadaşım bile yok.Tanıdıklarım var onlarda adı üstünde tanıdık yani. Asosyaliğin sonucu.

İlişki deseniz... Hepsi hüsran, hepsi ayrılık...

Yani şimdi genç bir kızım, şimdi diyorum ki böyle de olmaz ki. Ne kadar sıkıcı bir hayatım var. Neden böyle oldu?Neden bu kadar yalnızım?Swrekli kendi kendimle takılıyorum, herşeyi içime atıyorum. Hayat çok anlamsız (( Hiç mutlu olacağımı ve hayatımın değişeceğini sanmıyorum ((

Genişletmek için tıkla...

Uzgunum ama hem yurtdisinda yasayip hem de oraya ayak uyduramamanin sonu bu. Kendi kulturunu unut onlarinkini al demiyorum ama bugun boyle hissetmenin en buyuk nedeni annen. Kendince seni koruyup iyilik yapmaya calismis ama zarar vermis belli ki. Is sende bitiyor, kendini acman, insanlara karisman lazim. Farkli kulturden insanlarla da guzel arkadasliklar kurulabilir.

_Sabiha .!.:

Ben yalnız ve zor bir çocukluk geçirdim. Ergenlik dönemlerimde bir kaç arkadaşım vardı aşırı sosyal filan,annem hep karışırdı.Burası yurtdışı olduğu için,onlarda farklı kultürden oldukları için farklı yaşam tarzları ve düşünce şekilleri vardı. Bende bazen arada sırada kaçamak yapıyordum birşekilde, fakat eninde sonunda annem onlarla arkadaş olmama karşı çıktığı için bende sakinledim.Tam bir ev çocuğu oldum. Evden okula,okuldan eve.Sonra yeni okul ortamına başladığım da ordaki çocuklar tarafından uzun bir süre dışlandım.Buda benim birsüre sonra özgüvenimi kaybetmeme hatta insanlara karşı olan güvenimi kaybetmeme ve insanlarla mesafeli davranmama yol açtı. Sonunda asosyal bir çocuk oldum.

Liseye başladım.Tabii biraz daha iyi oldu. Aşık oldum,bir ilişkim oldu. Biraz özgüvenim yerine geldi.

Şimdi universite öğrencisiyim.İnanın şimdi arkamı dönüp baktığımda bir tane arkadaşım bile yok.Tanıdıklarım var onlarda adı üstünde tanıdık yani. Asosyaliğin sonucu.

İlişki deseniz... Hepsi hüsran, hepsi ayrılık...

Yani şimdi genç bir kızım, şimdi diyorum ki böyle de olmaz ki. Ne kadar sıkıcı bir hayatım var. Neden böyle oldu?Neden bu kadar yalnızım?Swrekli kendi kendimle takılıyorum, herşeyi içime atıyorum. Hayat çok anlamsız (( Hiç mutlu olacağımı ve hayatımın değişeceğini sanmıyorum ((

Genişletmek için tıkla...

İşte aynı ben asosyal

Cok fazla çevrem var benimde, sorsan hangisiyle görüşüyorsun yada hangisi zor zamanında yanında olur en fazla 2 yada 3 kişi. Yani bi arkadasın olsun sağlam olsun, insanın en iyi dostu kendisidir kendimle vakit geçirmeyi cok severim senin önce kendini sevmen Lazım tatlım. Alısverişe giderken bile kimseyi istemem Yanımda. Mutlu olmak icin biri sart değil kendi icinde mutlu ol bak kimler çıkıyor karşına

Eses07 .!.:

Ne güzel okulun var..
Birgün doğru kişi de karşına çıkar. .
aslında hepimiz yapayalnız değilmiyiz..

Genişletmek için tıkla...

İnanmıyorsun ben de şimdi ne zaman okulum aklıma gelse, diyorum ben neden o okula gittim ya keşke başka okulda okumuş olsaydım. Okul bizim evin önünde olduğu için oraya gidiyordum, her kafadan insan vardı :/// Liseye tamamen farklı bir yerde gittim, hatta lise seçimi yaparken bize okulda seçmeye yardım eden öğretmene yalvarıyordum lütfen burdaki sınıf arkadaşlarımla biriyle aynı liseye gitmeyim yada lütfen benimle aynı liseyi seçmelerine izin verme diye. İstediğim gibi oldu. Fakat bir tanesi benimle aynı liseye gidiyordu fakat farklı sınıfa. Lisedeki arkadaşlarım da bana çok iyi davranıyorlardı. Fakat o bir tane eski sınıf arkadaşım beni ordada rahat bırakmadı ya. İnanılır gibi değil.Ben onu görmezden geliyordum. Gitmiş arkadaşlarına, bu kız eskiden bizle eskiden aynı okula sınıfa gidiyordu ve biz onu dışlıyorduk diye anlatmış. Bir insan böyle birşeyi neden yapar ya?Benim okulda ne kadar kötü günler geçirdiğimi ve her defasında ağladığıma şahit biri niye bunu başkalarına sanki gurur verici birşey yapmışlar gibi başkalarına anlatırki...Yani bu kötülük niye...

_Sabiha .!.:

İnanmıyorsun ben de şimdi ne zaman okulum aklıma gelse, diyorum ben neden o okula gittim ya keşke başka okulda okumuş olsaydım. Okul bizim evin önünde olduğu için oraya gidiyordum, her kafadan insan vardı :/// Liseye tamamen farklı bir yerde gittim, hatta lise seçimi yaparken bize okulda seçmeye yardım eden öğretmene yalvarıyordum lütfen burdaki sınıf arkadaşlarımla biriyle aynı liseye gitmeyim yada lütfen benimle aynı liseyi seçmelerine izin verme diye. İstediğim gibi oldu. Fakat bir tanesi benimle aynı liseye gidiyordu fakat farklı sınıfa. Lisedeki arkadaşlarım da bana çok iyi davranıyorlardı. Fakat o bir tane eski sınıf arkadaşım beni ordada rahat bırakmadı ya. İnanılır gibi değil.Ben onu görmezden geliyordum. Gitmiş arkadaşlarına, bu kız eskiden bizle eskiden aynı okula sınıfa gidiyordu ve biz onu dışlıyorduk diye anlatmış. Bir insan böyle birşeyi neden yapar ya?Benim okulda ne kadar kötü günler geçirdiğimi ve her defasında ağladığıma şahit biri niye bunu başkalarına sanki gurur verici birşey yapmışlar gibi başkalarına anlatırki...Yani bu kötülük niye...

Genişletmek için tıkla...

Off insanlar . .
boşver onları. .
ailenle nasıl aran?
yaşın kaç ..

Merhabaa :)
İstersen hayatını değiştirebilirsin canım inan bana.Şimdi öncelikle artık üniversiteye gidiyorsun.Neden arkadaşının olmadığını sorman gerek kendine.Kendine dön ve sor : ''Neden arkadaşım yok ? '' Bu senden mi kaynaklanıyor yoksa şu zamana kadar tanıştığın insanlardan mı ? Lütfen bana bu sorunun yanıtını ver ki sana ona göre yardımcı olayım.Şunu söylemeliyim ki asla tamamıyla sana uygun kendince mükemmel birini bulamazsın bu yüzden karşılaştığın insanlar seninle aynı kültürü paylaşmasa bile emin ol onlarla paylaşabileceğin onların da seninle paylaşabileceği şeyler vardır.Kimseye karşı ön yargılı olma.Git ve birileriyle konuş.Her şeyden önce kendini sev ve tanı.Anlaşabileceğin birilerini bulduğunda onlarla bir şeyler paylaş.Arkadaşlık paylaşmaktır.O gün yaptıklarını,mutluluklarını,üzüntülerini.Eğer şu anda arkadaşın yoksa bu bundan sonra da olmayacağı anlamına gelmez.Aynı zamanda mutlu olman için bir arkadaşının olması da gerekmez.Arkadaşlar çoğu kez bize duymak istediğimiz şeyleri söylerler.Her şey insanın kendinde biter.Ne kadar arkadaşın olursa olsun sorunlarını çözecek olan kişi sensindir bunu asla unutma.
Hayat asla anlamsız değil.Kendin için yaşa ve hayallerinin peşinden git.
Seni hiç tanımıyorum ama tüm kalbimle hayatında mutluluğu bulmanı diliyorum :)