Merhaba herkese. 27 yaşındayım ve parçalanmış bir ailenin kızıyım. babamla görüşmüyoruz. Yani aile ilişkilerimiz çok zayıf. Ne hala ne teyze ne kuzen ne dede ne nine nerdeyse hiç kimsem yok. annemle 2 erkek kardeşim var onlar da kendi hayat kosturmacalarindan beni düşünmezler aramazlar bile. ben 27 yaşındayım. 4 yıllık evliyim. Gurbetteyim. Zorlu bir hamilelik donemi geçirdim ve şuan 7 aylik bebeğim var ama aşırı huysuz bir bebek. gündüz neredeyse hiç uyumadığı gibi sürekli ağlıyor. pandemi nedeniyle eşim evden çalışıyor 1 yıldır. Kendimi unuttum artık temel gereksinimlerimi bile gideremiyorum. eşim iyi bir insandır ama çok pimpiriklidir. Her şeye çok müdahale eder. Mükemmeliyetci yapısından dolayi surekli bana kendimi yetersiz hissettiriyor.( bebek konusunda) 1senedir evde karantinadayız. eşimin sürekli evde olması, evde olmasindan da ziyade iş stresinin iş ortami ile özel hayatımızın birbirine girmiş olmasi, sürekli ağlayan bir bebek, hiç kimsesi olmayan her şeye tek başına yetişmeye çalışan bir anne. Sürekli evde hapis kalmamız. bir de üstüne üstlük eşimin ailesi ile sorun yaşadım ve sonuna kadar haklı olmama rağmen eşim beni suçlu görüyor. Evde huzurum yok. 1 saat olsun evden çıkıp çalacağım bir kapım yok. Ölsem katlanmak zorundayım. Çalışmak istiyorum üniversite mezunuyum ama. çocuğuma bakacak kimse yok kafama göre iş de bulamıyorum zaten. Her şey o kadar kötü gidiyor ki. Sürekli ağlamak istiyorum. O kadar yorgunum 1 saat bile olsa bir yerlere kaçmak istiyorum. Birileri beni sevsin istiyorum. Düşünülmek istiyorum. Bazen öyle sıkılıyorum ki kendi kendime zarar veriyorum. Antidepresan kullansam onlar uyku yapıyor ben uyursam bebeğe kim bakar☹ öyle yalnızım öyle yorgunum ki ... ne yapacağımı nasil atlatacagimi bilmiyorum.