Herkes eski yaşamına döndü. Peki ben?

xAnteros .!.:

Çok üzüldüm yazdıklarınıza diğer yazdıklarınıza dahil. Bebeğiniz yok sanırım varsa da uysal bir bebek büyük ihtimal. 16 aylık kızım var hala ağlayan inatçı iştahsız ve huysuz. Peki bne annesi olarak robot muyum? Duygularım hislerim tahammülüm yok mu? Bazen en dibe batarız bazen ne yaparsa yapsın güler geçeriz. Anneler robot değil ki. Konu sahibi de öyle robot değil duyguları var. Ve sğrkeşi ağlayan mız mız bir bebek cidden sabır zorluyor.

Genişletmek için tıkla...

Bir süredir yeğenime bakıyorum. Anne ile iletişimden daha zor oluyor haliyle. Onun ağlamasına, bağırmasına, hastalanmasına, uyumamasına razı olarak bakmaya başladım. Anne olurken de uysal bebek istiyorum diye evrene mesaj gönderilmiyor maalesef. O sebeple iyice düşünülmesi gerektiğine inanıyorum. 4 ay gibi bir sürede "işe dönemedim, arkadaşlarım geziyor" demek bana göre normal değil. Bakması gereken bu sorumluluğa razı olan kişiler olarak biziz. Kimse onlara bakmak zorunda değil. Ben sıkıldım, yapamıyorum deyince olmuyor. Ben o bebeklere acıyorum sadece.

maydanozsuyu .!.:

Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.

Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..

Genişletmek için tıkla...

Anne olduktan sonra "Annelik bana göre degil" mi?.
Esinizle Probleminiz olur bunalima girersiniz anlarim. Ama gezemediginiz icin ve kilo aldiginiz icin annelik bana göre degil demeniz cok cok bencilce.
1. Evladiniz " Zayiflamaya" engel degil. Emzirirken diyet yapan anneler var arasitirin..
2. Gezmek icin evladinizi birine birkamak zorunda degilsiniz, bebeginizle gideblikeceginiz bir cok yerler var
VE Huysuz dediginiz evladiniz bence sizin bu hissetiklerinizi hissediyordur.
Bence bir piskologa görünün.

yuvarlanan asi bir panda .!.:

Bir süredir yeğenime bakıyorum. Anne ile iletişimden daha zor oluyor haliyle. Onun ağlamasına, bağırmasına, hastalanmasına, uyumamasına razı olarak bakmaya başladım. Anne olurken de uysal bebek istiyorum diye evrene mesaj gönderilmiyor maalesef. O sebeple iyice düşünülmesi gerektiğine inanıyorum. 4 ay gibi bir sürede "işe dönemedim, arkadaşlarım geziyor" demek bana göre normal değil. Bakması gereken bu sorumluluğa razı olan kişiler olarak biziz. Kimse onlara bakmak zorunda değil. Ben sıkıldım, yapamıyorum deyince olmuyor. Ben o bebeklere acıyorum sadece.

Genişletmek için tıkla...

Ne güzel izah etmişsiniz... Burada genelde (size cevap veren kişiyi tenzih ediyorum, o onu ima etmemiş çünkü) sizin gibi yorumlar yapıldığında hemen "aaa anne değilsin anlamıyorsun" ya da "anne olamadığın için saldırıyorsun" gibi ya karşındakinin kaç çocuğu olduğunu bilmeden sığ cevaplara sığınıyor insanlar ya da gerçekten henüz anne olamamış biri ise karşısındaki, hunharca kalbini kırabiliyor. Ben en çok o noktada üzülüyorum, zira nasıl bu kadar akıl noksanlığı yaşıyorlar anlayamıyorum. Ne yapalım yani, ilk grup çocuklarının boy boy fotoğraflarını mı yüklesin inandırmak için :) İkinci grup da bu zihniyete göre zaten "eksik ve sorunlu" sınıfına sokulduğu için direkt ölsünler istiyorlar sanırım :) Off düşünürken bile içim şişti bu cehaletlerinden. Hem "anne olmak = sorumluluk" deyince öfkelensinler hem de fikir paylaşımını sadece anneler ile yapmak isteklerini anne olamayanları kırarak belirtsinler. Ne kadar korkunç bir ayrıştırıcılık ya Rabbim?

Sizin de dediğiniz gibi evlilik, aile olmak, çocuk ve nesil yetiştirmek kolay işler değil. Sorumluluk sahibi olmak çok çok önemli.

Bu noktalara dikkat edilmeyerek yetişen çocuklar sorunlarla büyüyorlar ve sonra biz de bu forumlarda annelerinden çok çekmiş insanların hüzünlü hikayelerini okuyoruz ya da annelerine duydukları öfke nedeni ile onlara olmadık sözlerle afkıran ruhları zavallı kimseleri görünce çok üzülüyoruz onların hallerine. Oysa annelerinden bir gram sevgi görselerdi belki böyle olmayacaklardı.

Konu sahibini de bu mevzuu dışında tutuyorum, sonradan daha açık yazınca biraz daha anladık durumunu.

Bizim gibi düşünenlerin ise kimsenin anneliğini sorgulamak gibi bir derdimiz yok aslında... hatta bir çokları gibi bel altı saldırmaya da çalışmıyoruz... biz aslında "sorumluluk sahibi olmanın önemine" vurgu yaptığımızda aslında tam olarak "çocukları önemsiyoruz"... Hani burada konu açıp "annesinden sevgi görememiş o çocukları..."

Biz onların çektiği acıları anlayabiliyoruz da...

Kendi hikayelerinde bile halihazırda mutsuz ve kapana kısılmış oldukları halde...

Bizim ne dediğimizi...
Anlamak, algılayabilmek hakikaten bu kadar zor mu?

Bu konuları okudukça asla çocuk yapamayacağım gibi geliyor.

Size yardım edecek kimse yok mu? Kendinizi çok boşlamışsınız dayanamayacak noktaya getirmiş bu da sizi.

İşinize dönseniz bakıcı tutsanız?
Tüm gün evin içinde çocukla tabi ki bunalırsınız hayata dönmeniz gerek.

maydanozsuyu .!.:

Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.

Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..

Genişletmek için tıkla...

Annelik tamda sana göre lohusa depresyonuna girmişsin canım sen bunalmışsın hepsi geçecek....

Ben 6 yil sonra doğum yaptığım halde aynı şeyleri düşündüm baktım düzelmiyorum oğlum 2 aylıkken psikiyatriste gittim ama oğlum ememiyordu erken doğmuştu kuvez hastane yemeyen uyumayan gazlı bir bebek misafirler cabası...
Sakin ol bebişin uyursa hemen uyu sütünde kesilir böyle canım stres yapma..

Eşin işten gelince ilgilensin biraz minikle dinlen sende...

yuvarlanan asi bir panda .!.:

Bir süredir yeğenime bakıyorum. Anne ile iletişimden daha zor oluyor haliyle. Onun ağlamasına, bağırmasına, hastalanmasına, uyumamasına razı olarak bakmaya başladım. Anne olurken de uysal bebek istiyorum diye evrene mesaj gönderilmiyor maalesef. O sebeple iyice düşünülmesi gerektiğine inanıyorum. 4 ay gibi bir sürede "işe dönemedim, arkadaşlarım geziyor" demek bana göre normal değil. Bakması gereken bu sorumluluğa razı olan kişiler olarak biziz. Kimse onlara bakmak zorunda değil. Ben sıkıldım, yapamıyorum deyince olmuyor. Ben o bebeklere acıyorum sadece.

Genişletmek için tıkla...

Yahu kadın depresyona girmiş ama :) bence gezse dışarı çıksa eve koşarak gelir bebeği için. Tam 8 sene bende yeğenlerime baktım yeri geldi hastaneye götürdüm bir tanesi hiperaktifti ama akşamları annesi gelirdi dinlenirdim. Sizde durum nasıl bilmiyorum. Annelik 7/24 ve duygusu daha başka. Ayrıca bebeğim olmadan ya da bebeğim daha uysal kendi kendine oyun oynayabilen bir çocuk olsaydı bu konuyu okusam abartıyorsun diyenler içerisinde bende olurdum. Yalnız tuvalete gidemeyen bir anne olarak söylüyorum bunu. :)

Şu an lohusa sendromu yaşamanız çok büyük olasılık.Bu bebeğe de geçmiş bende yardım almanızı şiddetle tavsiye ediyorum.Anneliğe alışamamış görünüyorsunuz.

xAnteros .!.:

Yahu kadın depresyona girmiş ama :) bence gezse dışarı çıksa eve koşarak gelir bebeği için. Tam 8 sene bende yeğenlerime baktım yeri geldi hastaneye götürdüm bir tanesi hiperaktifti ama akşamları annesi gelirdi dinlenirdim. Sizde durum nasıl bilmiyorum. Annelik 7/24 ve duygusu daha başka. Ayrıca bebeğim olmadan ya da bebeğim daha uysal kendi kendine oyun oynayabilen bir çocuk olsaydı bu konuyu okusam abartıyorsun diyenler içerisinde bende olurdum. Yalnız tuvalete gidemeyen bir anne olarak söylüyorum bunu. :)

Genişletmek için tıkla...

Depresyona girme sebebi kendi oluşturduğu sorumluluğu kaldıramıyor olması. Dışarıdan bir etken yok. O sebeple ben bebeğin halinin daha kötü olduğuna inanıyorum. Emmiyor olması bile annenin tavrından, hissinden olabilir. Onlar her şeyi algılıyorlar.

Yeğenime süresiz olarak bakıyorum. Annesi rahatsız. Hiç istemediğim bir anda bu sorumluluğu aldım. Konu sahibi gibi isteyerek gebe kalmadım yani. Bu kararı verirken her şeyi hesap ettim. Şimdi ben de diyebilirim ağlıyor alıj bunu diye ama o hakkı görmüyorum kendimde. Şımarıklık olur. Kendi isteyerek bebek sahibi olan sonra da bana ağır geldi diyen biri konu sahibi. Buna saygı duyamıyorum. Sizin de zor bebeğiniz olmuş siz dediniz mi gezemiyorum, niye böyle çok ağlıyor öff.. Garip işte.

Doğurup doğurup "annelik bana göre değilmiş" de yeni moda oldu galiba. Gerçekten anlamıyorum bazı anneleri. Lohusalık da degil bu, kaç ay geçmiş. Agır gelebilir bazı şeyler ama " annelik bana göre degil " cümlesini anlamıyorum. Zorlanmak, bunalmak, yorulmak, yıpranmak başka şeyler ama bu cumle hangi açıdan baksan elde kalıyor. Şimdi linç yiyeceğim ama umrumda degil valla

yuvarlanan asi bir panda .!.:

Depresyona girme sebebi kendi oluşturduğu sorumluluğu kaldıramıyor olması. Dışarıdan bir etken yok. O sebeple ben bebeğin halinin daha kötü olduğuna inanıyorum. Emmiyor olması bile annenin tavrından, hissinden olabilir. Onlar her şeyi algılıyorlar.

Yeğenime süresiz olarak bakıyorum. Annesi rahatsız. Hiç istemediğim bir anda bu sorumluluğu aldım. Konu sahibi gibi isteyerek gebe kalmadım yani. Bu kararı verirken her şeyi hesap ettim. Şimdi ben de diyebilirim ağlıyor alıj bunu diye ama o hakkı görmüyorum kendimde. Şımarıklık olur. Kendi isteyerek bebek sahibi olan sonra da bana ağır geldi diyen biri konu sahibi. Buna saygı duyamıyorum. Sizin de zor bebeğiniz olmuş siz dediniz mi gezemiyorum, niye böyle çok ağlıyor öff.. Garip işte.

Genişletmek için tıkla...

Sizi hatırlıyorum sanırım, yeğeninizi evlat mı edindiniz, kız kardeşiniz bakmıyor mu?

maydanozsuyu .!.:

Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.

Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..

Genişletmek için tıkla...

işte bu annelik bebegin için o kadar şeylerden vazgeçeceksin ki gerçekten anne olasın senin yerinde olmak isteyen çok insan var dua okumayı dene kimseyle kendiini kıyaslama herkesin bebegi farklı bebeginin derdi farklı canım sen bebegini sev soguma bebeginden suçlama onu şunu yapamıyorum bunu edemiyorum diye düzelir inşallah

Melahatabla .!.:

Doğurup doğurup "annelik bana göre değilmiş" de yeni moda oldu galiba. Gerçekten anlamıyorum bazı anneleri. Lohusalık da degil bu, kaç ay geçmiş. Agır gelebilir bazı şeyler ama " annelik bana göre degil " cümlesini anlamıyorum. Zorlanmak, bunalmak, yorulmak, yıpranmak başka şeyler ama bu cumle hangi açıdan baksan elde kalıyor. Şimdi linç yiyeceğim ama umrumda degil valla

Genişletmek için tıkla...

çok dogru söylemişsin valla

Alicja .!.:

Sizi hatırlıyorum sanırım, yeğeninizi evlat mı edindiniz, kız kardeşiniz bakmıyor mu?

Genişletmek için tıkla...

Bakmıyor. Annem de evine döndü artık. Ben ilgileniyorum tamamiyle. O sebeple de konu sahibine sinirlendim. Aynı tablo canlandı gözümde.

yuvarlanan asi bir panda .!.:

Bakmıyor. Annem de evine döndü artık. Ben ilgileniyorum tamamiyle. O sebeple de konu sahibine sinirlendim. Aynı tablo canlandı gözümde.

Genişletmek için tıkla...

Keşke farklı olsaydı herşey, birşey diyemiyorum. Keşke farklı davranabilseydiniz ama siz daha iyi bilirsiniz doğrusunu. Umarım pişman olmazsınız çok üzüldüm

Cennet Annesi .!.:

Ne biçim bir evladindan bahsetme şekli bu.! Dunyaya mutsuz bir cocuk yetiştireceksiniz yapmayin kardesim. Bakacak kimse yok yazmissiniz birde bi tarafiniza guvenmiyrsaniz yapmasaydiniz! Kusura bakmayin hatta bakin ya boyle sizin gbi anneler olmaz olsun . Ne zannediyordunuz cocuk dogucak devamli uyucak hc aglamicak istedgimde gezip tozucam. Hic kilo almicam vucudum bozulmicak zannediyrodunuz heralde. Cocuguma devamli bakicak birmi olacak saniyordunuz! Size kukla lazm elinizde istedginiz gbi oynatirdiniz. Annelik cok fazla siz ve sizin gbilerine !!

Genişletmek için tıkla...

Böyleleri evladi olduğu icin sevinmeli ben ve benim gibi çocuk hasretiyle yanan kişiler var rabbim bizlerede versin hayırlısıyla

Bebeğinizi sling veya kanguruya koyun, hem cok guzel uyuyorlar hemde işinizi yaparsanız. Dışarı çıkacaksanız gezecekseniz yiyip icicekseniz Her şeyi yaparsınız. Bende de var bi tane 9 aylık oldu. 20 günlüktü kanguru kullanmaya başladım çokta rahat oldu.

Hoşgeldin anneee...
Bana bebişin normal geldi..
Ama çabuk pes demişsin
Daha yol ccokkkk uzun.
Allah sabrını versin, inşallah

Herkes demiş ya yaşadığın çok normal buna lohusa sendromu deniyor. Aslaaa katılmıyorum bunaa. Çevremizde doğum yapan yakınlarımız olmasa belki inanırdım. Ya arkadaş büyük bir umutla olsun istiyorsun çocuğun dünyaya gelmesini dört gözle bekliyorsun içindeki mucizeye tanıklık ediyorsun hala kafa nasıl gezmede tozmada olabiliyor. Allah ım bütün dert bumu gerçekten?
Eski annelerimiz nerede bizi büyütmek için her türlü fedakarlığa katlanan gece gündüz uyku süs püs kilo demeden. Şimdi bu neyin açgözlülüğü ki her şeyden şikayet eder olmuşuz. Bize ne verilirse mutlu olacaz. Ya millet ne hayatlar yaşıyor. Sınır geçeyim derken suda boğulanlarla dolu dünya. Bizde uyuyamamaktan, gezememekten dert yanıyoruz. O küçücük çocuktan ben olsam utanırdım ya.

Alicja .!.:

Keşke farklı olsaydı herşey, birşey diyemiyorum. Keşke farklı davranabilseydiniz ama siz daha iyi bilirsiniz doğrusunu. Umarım pişman olmazsınız çok üzüldüm

Genişletmek için tıkla...

Çok zorlandım bu kararı verirken ama mutluyum şu an. Bana bağlanması hoşuma gitmeye başladı. Gülümsemesi bile iyi geliyor. Kucağımda uyuması. Ki en çok da eşime teşekkür ediyorum. Gece yarısı ben demeden kalkıp mama ısıtıyor, ateşliyse benden önce o acile koşuyor. Asla gocunmuyor adam. Aile olduk sanki. İleride ne olur bilmiyorum tabii yine de. Pişmanlık duymak asla istemem.

yuvarlanan asi bir panda .!.:

Çok zorlandım bu kararı verirken ama mutluyum şu an. Bana bağlanması hoşuma gitmeye başladı. Gülümsemesi bile iyi geliyor. Kucağımda uyuması. Ki en çok da eşime teşekkür ediyorum. Gece yarısı ben demeden kalkıp mama ısıtıyor, ateşliyse benden önce o acile koşuyor. Asla gocunmuyor adam. Aile olduk sanki. İleride ne olur bilmiyorum tabii yine de. Pişmanlık duymak asla istemem.

Genişletmek için tıkla...

Canım benim nasıl tatlı nasıl mis kokuludur o şimdi. Yeğeninize güzel bakmak ilgilenmek sizi asla pişman etmez ama inşallah kız kardeşiniz size zorluk yaşatmaz diyorum. İnşallah siz de eşiniz de, o küçük yavrucak da çok mutlu olursunuz hepiniz.