- Konu Sahibi maydanozsuyu
-
- #421
Ben de internetten uyku egitmeni arastiriyordum zahmet olmazsa bana ozelden yazabilir misiniz arkadasinizin memnun kaldigi egitmeni :)
Ben de internetten uyku egitmeni arastiriyordum zahmet olmazsa bana ozelden yazabilir misiniz arkadasinizin memnun kaldigi egitmeni :)postpartum depresyonda olabilirsiniz. bununla ilgili muhakkak bi destek almanız şart. içinde bulunduğunuz durumu değiştiremediğinizde güzelleştirebilmeniz için önce ruh sağlığınızı toparlamanız gerekiyor.
ayrıca bu kadar sık uyanan ve uyumayan 4 aylık bir bebek hem bebeğin kendi hem sizin için iyi değil. bir arkadaşım da bu şekildeydi, internetten bulduğu(oldukça iyi araştırmaları sonucu) bir uyku eğitmeni sayesinde bebek 1 haftada hem gündüz hem gece uykusu düzenine geçti ve anne de bebek de o günden beri çok mutlular.
bakın bu geçici bir dönem. vücudunuzun kendini toplaması doğumdan sonra 1 sene. bunu hayatınızda kaç kere yaşayabilirsiniz ki? size mecbur (evet bazen çok can sıkıcı olabiliyor) bir can var ortada ve kendinizi üzmek yerine mutlu olmak için en kısa zamanda destek alırsanız çabucak bebekli hayata uyum sağlayabilirsiniz diye düşünüyorum.
Kiminin şikayet ettiği hayat başkasının hayali....keşke benimde sağ salim hayırlısıyla bi bebeğim olsa da 4 değil 14 kilo akşam kilo nedir ki sıkı bi diyetle verilir hergün parfüm değil kusmuk koksam ne olacakki 5 dkk da bi duş alır çıkardım giydiğim yakışmasa keşke ne olacak bi alışverişe çıkar gardrobumu yenilerdim gecem gündüzüm bebeğim için uykusuz geçseydi keşke şuan ne farkım var yine bebeğim olsun diye düşünmekten stresten uykusuz geceler yaşıyorum..keşke herkes şuan dışarda olsa da ben dört duvar arasında bebeğimle olsaydım zaten kış mevsimi bebek için dışarı çıkmazdım yaza zaten toparlanır önce güzel bi tatil yapar sonra hergün kışın acısını çıkartırdım keşkee...Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Bencede sana gore değilmiş kusura bakma ama butun bunlar elinde olan seyler bebegin huysuz olabilir ama demekki seninde içinden gelmis o salmislik durumu yoksa toparlanmak istesen zaten toparlanirdin hersey uyku demek degil prenses ya aldığı 4 kiloyu 24 kilo gibi anlatmissinÇok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Ben de internetten uyku egitmeni arastiriyordum zahmet olmazsa bana ozelden yazabilir misiniz arkadasinizin memnun kaldigi egitmeni :)
İnsanoğlu ne tuhaf kimisi çocuğum var diye dert yanıyo kimiside olsun diye denemedik yöntem bırakmıyoÇok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
bakacak kimse yok derken senin çocuğuna bakacak kimse olmayacak tabi kendin doğurduğun gibi bakacaksın.Sana göre olmadığını şu an mı anladın.Çocuk senin stresinden etkileniyor ve yazık onun için huysuz.Sütünden ona geçiyor çünkü.Rabbim ne büyük bi hediye vermiş farkında değilsin.Burada yazılanları da mı okuyup ibret almıyorsun.doktora git bitkisel bir ilaç iste geceleri bebeğin uyurken sende uyu,uykusuzluk iyice sinirli yapmış.Pozitif yönlerini gör.iş arkadaşlarım demişsin doğum iznindesin sanırım izin bitince işe başlayacaksın onu düşün.Bakacak kimse yok
Siz ne yaptiniz simdi, duzeldi mi hersey bilmiyorum ama, oglum 16 aylik oldu, ve ben hala o dipsiz cukurdan cikamadim. Herkes normal hayatina dondu, tum dogum yapan arkadaslarim isine dondu sosyal hayatina dondu, ama ben hala bu kuyudayim.Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Şuanki hayatına devam et sıkılınca eski hayatına geri dönersin?Siz ne yaptiniz simdi, duzeldi mi hersey bilmiyorum ama, oglum 16 aylik oldu, ve ben hala o dipsiz cukurdan cikamadim. Herkes normal hayatina dondu, tum dogum yapan arkadaslarim isine dondu sosyal hayatina dondu, ama ben hala bu kuyudayim.
oglum cok huysuz degil, ama uyumuyor , hep ilgi istiyor kendi halinda kalmak hic istemiyor, esim ve annem var benle birlikte ilgilenen, ama bir turlu olmuyor. Isime donemiyorum, kendi hayatima donemiyorum.
Dogumdan sonra 16 aydir yani, kendi basima sadece 2-3 kere disari ciktim. Onlar da acil isler icin. Oglumla da oyle cikip gezmiyoruz. Cunku canim cikmak istemiyor hala. Bebekten once bambaska bir insandim. Eve girmezdik, hic bos vaktim olmazdi, hep aktiftim. Simdi tam tersi...
Tedavi goruyorum ilaclara basladim. Ama bir turlu toparlanamiyorum. Ve eski hayatina donebilen, kendi kendine basaran anneleri cok kiskaniyorum. En son makyajimi hamileyken yapmistim. Saclarimi dogumdan once fonlettim en son. Sosyal medya hesaplarimi kapattim. Whatsapp kullanmiyorum. Tamamen icine kapanmis, bombos bir hayatin icindeyim. Yazarken kendime uzuldum, ama bunlar benim gercegim suan. Herseyin gecip eski gunlere donecegim gunleri bekliyorum. Umudumu yitirdim ama, yine de belki diyorum.
Hayatimda hic boyle derin bi depresyon icine girmemistim. Ofke patlamalarim hic olmamisti.
sadece yazmak istedim. Benim gibi olan anneler varsa belki, yalniz hissetmemek icin. Onun haricinde, disari cik hava al, spor yap, kendin icin birseyler yap onerileri artik bende calismiyor maalsef. Herkese sevgiler
Şuanki hayatına devam et sıkılınca eski hayatına geri dönersin?Siz ne yaptiniz simdi, duzeldi mi hersey bilmiyorum ama, oglum 16 aylik oldu, ve ben hala o dipsiz cukurdan cikamadim. Herkes normal hayatina dondu, tum dogum yapan arkadaslarim isine dondu sosyal hayatina dondu, ama ben hala bu kuyudayim.
oglum cok huysuz degil, ama uyumuyor , hep ilgi istiyor kendi halinda kalmak hic istemiyor, esim ve annem var benle birlikte ilgilenen, ama bir turlu olmuyor. Isime donemiyorum, kendi hayatima donemiyorum.
Dogumdan sonra 16 aydir yani, kendi basima sadece 2-3 kere disari ciktim. Onlar da acil isler icin. Oglumla da oyle cikip gezmiyoruz. Cunku canim cikmak istemiyor hala. Bebekten once bambaska bir insandim. Eve girmezdik, hic bos vaktim olmazdi, hep aktiftim. Simdi tam tersi...
Tedavi goruyorum ilaclara basladim. Ama bir turlu toparlanamiyorum. Ve eski hayatina donebilen, kendi kendine basaran anneleri cok kiskaniyorum. En son makyajimi hamileyken yapmistim. Saclarimi dogumdan once fonlettim en son. Sosyal medya hesaplarimi kapattim. Whatsapp kullanmiyorum. Tamamen icine kapanmis, bombos bir hayatin icindeyim. Yazarken kendime uzuldum, ama bunlar benim gercegim suan. Herseyin gecip eski gunlere donecegim gunleri bekliyorum. Umudumu yitirdim ama, yine de belki diyorum.
Hayatimda hic boyle derin bi depresyon icine girmemistim. Ofke patlamalarim hic olmamisti.
sadece yazmak istedim. Benim gibi olan anneler varsa belki, yalniz hissetmemek icin. Onun haricinde, disari cik hava al, spor yap, kendin icin birseyler yap onerileri artik bende calismiyor maalsef. Herkese sevgiler
Cocugunuzu seviyormusunuz?Siz ne yaptiniz simdi, duzeldi mi hersey bilmiyorum ama, oglum 16 aylik oldu, ve ben hala o dipsiz cukurdan cikamadim. Herkes normal hayatina dondu, tum dogum yapan arkadaslarim isine dondu sosyal hayatina dondu, ama ben hala bu kuyudayim.
oglum cok huysuz degil, ama uyumuyor , hep ilgi istiyor kendi halinda kalmak hic istemiyor, esim ve annem var benle birlikte ilgilenen, ama bir turlu olmuyor. Isime donemiyorum, kendi hayatima donemiyorum.
Dogumdan sonra 16 aydir yani, kendi basima sadece 2-3 kere disari ciktim. Onlar da acil isler icin. Oglumla da oyle cikip gezmiyoruz. Cunku canim cikmak istemiyor hala. Bebekten once bambaska bir insandim. Eve girmezdik, hic bos vaktim olmazdi, hep aktiftim. Simdi tam tersi...
Tedavi goruyorum ilaclara basladim. Ama bir turlu toparlanamiyorum. Ve eski hayatina donebilen, kendi kendine basaran anneleri cok kiskaniyorum. En son makyajimi hamileyken yapmistim. Saclarimi dogumdan once fonlettim en son. Sosyal medya hesaplarimi kapattim. Whatsapp kullanmiyorum. Tamamen icine kapanmis, bombos bir hayatin icindeyim. Yazarken kendime uzuldum, ama bunlar benim gercegim suan. Herseyin gecip eski gunlere donecegim gunleri bekliyorum. Umudumu yitirdim ama, yine de belki diyorum.
Hayatimda hic boyle derin bi depresyon icine girmemistim. Ofke patlamalarim hic olmamisti.
sadece yazmak istedim. Benim gibi olan anneler varsa belki, yalniz hissetmemek icin. Onun haricinde, disari cik hava al, spor yap, kendin icin birseyler yap onerileri artik bende calismiyor maalsef. Herkese sevgiler
Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Bu dönemden hemen hemen tüm anneler geçiyo, bebeği sorunsuz büyüyen uyuyan anne binde birdir. Siz böyle devam ettikçe de bebek hissetmeye devam edicek ve düzelme çok zor olucak.Siz ne yaptiniz simdi, duzeldi mi hersey bilmiyorum ama, oglum 16 aylik oldu, ve ben hala o dipsiz cukurdan cikamadim. Herkes normal hayatina dondu, tum dogum yapan arkadaslarim isine dondu sosyal hayatina dondu, ama ben hala bu kuyudayim.
oglum cok huysuz degil, ama uyumuyor , hep ilgi istiyor kendi halinda kalmak hic istemiyor, esim ve annem var benle birlikte ilgilenen, ama bir turlu olmuyor. Isime donemiyorum, kendi hayatima donemiyorum.
Dogumdan sonra 16 aydir yani, kendi basima sadece 2-3 kere disari ciktim. Onlar da acil isler icin. Oglumla da oyle cikip gezmiyoruz. Cunku canim cikmak istemiyor hala. Bebekten once bambaska bir insandim. Eve girmezdik, hic bos vaktim olmazdi, hep aktiftim. Simdi tam tersi...
Tedavi goruyorum ilaclara basladim. Ama bir turlu toparlanamiyorum. Ve eski hayatina donebilen, kendi kendine basaran anneleri cok kiskaniyorum. En son makyajimi hamileyken yapmistim. Saclarimi dogumdan once fonlettim en son. Sosyal medya hesaplarimi kapattim. Whatsapp kullanmiyorum. Tamamen icine kapanmis, bombos bir hayatin icindeyim. Yazarken kendime uzuldum, ama bunlar benim gercegim suan. Herseyin gecip eski gunlere donecegim gunleri bekliyorum. Umudumu yitirdim ama, yine de belki diyorum.
Hayatimda hic boyle derin bi depresyon icine girmemistim. Ofke patlamalarim hic olmamisti.
sadece yazmak istedim. Benim gibi olan anneler varsa belki, yalniz hissetmemek icin. Onun haricinde, disari cik hava al, spor yap, kendin icin birseyler yap onerileri artik bende calismiyor maalsef. Herkese sevgiler
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?