• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Herkes eski yaşamına döndü. Peki ben?

Merhaba sevgili geçmişim:)
Kalk, kendine çeki düzen ver.
Çocuğun ağlasa da koy ana kucağına, 3 dk duş al.
Sonra al kucağına makyaj yap, sonra pusete ve at kendini dışarı.
Durmasın, susmasın ama iki insan gör.
Bilirim bilirim, en derinden bilirim o bebeği ben.
Allahın zoruna gitmesin kan emici bir durum, yaşamayan hiç anlamayacak, dert anlatmayın.
Üzgünüm ama düzelmeyecek, bazı huyu düzelip öbürü bozulacak.
O sebeple alışmaya, bunlarla yaşamaya ve kendinizi akışa bırakmaya zorlayın.
İsterseniz özel mesajla ulaşabilirsiniz, çünkü gerçekten 3 sene önceki bensiniz.
Elimden geldiğince önerilerim olabilir.
 
Hazır olmadan çocuk sahibi olmayın.
Şu lafım size değil; arkadaşımın 2 tane bende yapayım 1tane daha ötekinin 3 tane yarışına girmesin kimse allah aşkına çocuk büyütmek okadar kolaymı bin kere düşünmek lazım
 
Merhaba sevgili geçmişim:)
Kalk, kendine çeki düzen ver.
Çocuğun ağlasa da koy ana kucağına, 3 dk duş al.
Sonra al kucağına makyaj yap, sonra pusete ve at kendini dışarı.
Durmasın, susmasın ama iki insan gör.
Bilirim bilirim, en derinden bilirim o bebeği ben.
Allahın zoruna gitmesin kan emici bir durum, yaşamayan hiç anlamayacak, dert anlatmayın.
Üzgünüm ama düzelmeyecek, bazı huyu düzelip öbürü bozulacak.
O sebeple alışmaya, bunlarla yaşamaya ve kendinizi akışa bırakmaya zorlayın.
İsterseniz özel mesajla ulaşabilirsiniz, çünkü gerçekten 3 sene önceki bensiniz.
Elimden geldiğince önerilerim olabilir.
Anlamadıkları ortada.
Bana iyiy geldiniz.
En azından benim gibisi varmış.
Çok da anor al değilim yani
 
Hazır olmadan çocuk sahibi olmayın.
Şu lafım size değil; arkadaşımın 2 tane bende yapayım 1tane daha ötekinin 3 tane yarışına girmesin kimse allah aşkına çocuk büyütmek okadar kolaymı bin kere düşünmek lazım

Zaten günümüzde bir çok sorun da bu zihniyetler ile yapılan çocuklarda ve annelerde ortaya çıkıyor...
 
Merhaba sevgili geçmişim:)
Kalk, kendine çeki düzen ver.
Çocuğun ağlasa da koy ana kucağına, 3 dk duş al.
Sonra al kucağına makyaj yap, sonra pusete ve at kendini dışarı.
Durmasın, susmasın ama iki insan gör.
Bilirim bilirim, en derinden bilirim o bebeği ben.
Allahın zoruna gitmesin kan emici bir durum, yaşamayan hiç anlamayacak, dert anlatmayın.
Üzgünüm ama düzelmeyecek, bazı huyu düzelip öbürü bozulacak.
O sebeple alışmaya, bunlarla yaşamaya ve kendinizi akışa bırakmaya zorlayın.
İsterseniz özel mesajla ulaşabilirsiniz, çünkü gerçekten 3 sene önceki bensiniz.
Elimden geldiğince önerilerim olabilir.

Düzeliyor düzeliyor. Önünde sonunda rayına giriyor.
Önemli olan kendini mümkün mertebe sakin tutmayı başarmak.

Oğlum kolik bebekti ve ben belki 3 kere bayıldığımı biliyorum bitmeyen ağlama seansları sırasında stresten, kendimi yetersiz-suçlu-sorumlu hissetmekten, uykusuzluktan.
Bunu gel de anlat yaşamayana... Anlayamazlar. :)


:D :D
 
Çok yakından tanıdığım lohusa depresyonu bu. Zaman sadece. Ondan başka çare yok.
Çok garip yemin ederim..
Annesi lohusa deprayonu geçiren çocukluk çağımdaki engelli çocukların annelerine seminer vermiştim bir kere.
Şu an düşünüyorum o kadınları anlamak için yaşamam lazımmış.
Hepsine tek tek sarılıp ağlamak istiyorum....
Bebeğinizle aranızdaki düşman demiştim
Farkındalkk bilmem ne.
 
Benim gördüğüm bu malesef.
İnsanlar birbiriyle hayatlarını yarıştırıyo.
İstemeden yapılıyor bazı şeyler sırf düzene uymak geri kalmamak için

Aynen öyle...

Evliliklerden tutun da çocuk yapmaya kadar her şey artık etiket...

Doğru söyleyen de dokuz köyden kovuluyor sonra...

Neyse, söylenecek çok şey var da, sonra o da başka polemikler doğuruyor...
Sonsuz hak veriyorum size...
Çok ince bir noktayı yakalamışsınız.
Sevgiler.
 
en önemlisi günlük rutin olusturmak.

su an benimde dünyam yerle bir. ev is ev tasima cocuk cok zorlaniyorum ama 4. aylik oldugu zamana geri döndügümde tebessümle hatirliyorum.

sabah 6 da ozamanlar kalkiyordum. biraz öpüsüp koklasip oglumla üzerime esofmanlari cekip - evi temizliyordum. onu anannemin ögretigi gibi sirtima sarip 8 e kadar temizlik yapiyordum. o on dk uyuyunca hemen portakal suyu sandwich yapio migdeye gömüyordum. diyelim on dk sonra uyandi arabasina atip - yabanci ülkedeyim -10 dereceyi rahat görüyoruz- iki saat köpegi gezdirip yürüyüs yapiyorduk. eve gel yine öpüs koklas zaman gecir. uykuya kaldigina veya kalmasin yine sirtima sarip makarna gibi kolay yemekler yapiyordum. aksam 7 gibi esim geliyordu. canm skildiginda ya aileme ya parka gidiyordum bu sayede bir sürü insanlarla tanisip arkadas oldum. yazin 20 dk da olsa havuza götürürdüm yada avmlerde dolanirdim...

cok güzeldi... :( simdi ama simi.... he esim eve gelip yemegi yedigi an oglani ona verip bir saatde olsa basinin cagresine bak diip kendini banyoya kilitlerdim...
 
Düzeliyor düzeliyor. Önünde sonunda rayına giriyor.
Önemli olan kendini mümkün mertebe sakin tutmayı başarmak.

Oğlum kolik bebekti ve ben belki 3 kere bayıldığımı biliyorum bitmeyen ağlama seansları sırasında stresten, kendimi yetersiz-suçlu-sorumlu hissetmekten, uykusuzluktan.
Bunu gel de anlat yaşamayana... Anlayamazlar. :)


:KK70: :KK70:


Yahu tam üzgün icon butonuna basacaktım, videoyu gördüm, bastım kahkahayı...
Ahahahha hep yazın emi? Çok güzel ya :D
 
Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.

Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla.. :KK42::cry:
Siz lohusalık depresyonuna gitmissiniz Allah yardımcınız olsun birileri size biraz yardımcı olsa ve eşiniz biraz sizi dışarı filan çıkarsa normale biraz donebilirsiniz
 
Aynen öyle...

Evliliklerden tutun da çocuk yapmaya kadar her şey artık etiket...

Doğru söyleyen de dokuz köyden kovuluyor sonra...

Neyse, söylenecek çok şey var da, sonra o da başka polemikler doğuruyor...
Sonsuz hak veriyorum size...
Çok ince bir noktayı yakalamışsınız.
Sevgiler.
Böyle konuşumca sevilmiyoruz önemi yok gerçi.
Hoşçakalın...
 
Çok garip yemin ederim..
Annesi lohusa deprayonu geçiren çocukluk çağımdaki engelli çocukların annelerine seminer vermiştim bir kere.
Şu an düşünüyorum o kadınları anlamak için yaşamam lazımmış.
Hepsine tek tek sarılıp ağlamak istiyorum....
Bebeğinizle aranızdaki düşman demiştim
Farkındalkk bilmem ne.
Çocuklarımız sağlıklı olduğu için dua etmemiz gerek elbette.
Ben sadece bu yaşadıklarının çok anormal olmadığını söylemek istiyorum.
Ben öyle bi noktadaydım ki evimde kalmak istemiyordum, başka bir eve taşınınca sanki bebekli hayat beni zorlamıcak gibi geliyordu. Oğlum sürekli emmek istiyordu, kalkıp kendime bir çorba bile yapamıyordum. O psikoloji bambaşka, yaşamayan bilmez. Sanırım psikolojisi çok sağlam olmayan insanlar için doğum sonrası bu durumlar kaçınılmaz oluyor.
Şuanda yine hamileyim ve açıkçası o günlerden çok korkuyorum. Yine o kafaya girmekten çok korkuyorum.

Bu arada oğlum 2 yaşına geldiğinde kendi kendine uyuyordu ve sabaha kadar uyuyordu. Hatta 1 buçuk yaşında başladı diyebilirim. Azcık sabret, o günler gelecek :)
 
Hazır olmadan çocuk sahibi olmayın.
Şu lafım size değil; arkadaşımın 2 tane bende yapayım 1tane daha ötekinin 3 tane yarışına girmesin kimse allah aşkına çocuk büyütmek okadar kolaymı bin kere düşünmek lazım
Aslıda hazır olmamakla alakalı oldugunu sanmıyorum 3 sene sonunda sayısız tedavi gözyaşı ve tüp bebekle anne oldum mesela. Ama yine de yaşananlar depresyona sürükleyebiliyor
 
Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.

Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla.. :KK42::cry:
Ne biçim bir evladindan bahsetme şekli bu.! Dunyaya mutsuz bir cocuk yetiştireceksiniz yapmayin kardesim. Bakacak kimse yok yazmissiniz birde bi tarafiniza guvenmiyrsaniz yapmasaydiniz! Kusura bakmayin hatta bakin ya boyle sizin gbi anneler olmaz olsun . Ne zannediyordunuz cocuk dogucak devamli uyucak hc aglamicak istedgimde gezip tozucam. Hic kilo almicam vucudum bozulmicak zannediyrodunuz heralde. Cocuguma devamli bakicak birmi olacak saniyordunuz! Size kukla lazm elinizde istedginiz gbi oynatirdiniz. Annelik cok fazla siz ve sizin gbilerine !!
 
Back