8 yillik bir evliligim ve 2 ve 4 yasinda iki cocugum var. Esim ile artik son noktaya geldigimi hissediyorum. Ilk kez konu aciyorum, lutfen yardim edin....
kamuda iyi konumda yuksek maasla calisiyoruz. Esimin ailesi yakinimizda, benim ailem ise başka şehirde. Arada gelip 15 gun bizde kaliyorlar. Fakat esim bu zamanlari burnumdan getiriyor. Surekli beni arka odaya çekip anne babamin davranislarindan rahatsiz oldugunu anlatiyor.
Esim daima mutsuz, beni azarlayan, kucuk goren, ailemi elestiren bir insan. Her kavgada evlenmeden onceki sorunlara kadar tum konulari tekrar acar, saatlerce susmadan konusur, bagirir. Normal zamanda da asla bana iltifat etmez. Inanilmaz kibirlidir. Surekli ailesinin yanina gider, gece gelir evde yatar, sabah ailesine gider. En ufak bir kavgada günlerce küser, odasina kapanir, telefonuyla ugrasir. Kusmedigi zamanlarda da surekli telefonuna bakar.
En son kavgamizda evi terketmeye karar verdim, annem babamla konustum, onlar da dayan, sus, cocuklarin kücük diyorlar. Yuzugumu çöpe attim, bir aydir küsüz, esim annesinde olmadigi zamanlarda odasina kapanip yatiyor.
Terapiste gitmeyi onerdim, ama kabul etmedi. Ben tek basima gitsem beni deli olmakla suclar, etrafa rezil eder, bosanma davasi acsam cocuklari almak icin delil olarak kullanir.
cocuklarim icin cok uzuluyorum, bu iliskiyi duzeltmeye calisiyorum, bu durumda olup duzelen var mi, lutfen akil verin....