Her şeyi kafaya takmak ve stres

baloncuk13 .!.:

Bende aynı senin gibiyim. Ve evet geçmişte sürekli kavgalı bir ailem vardı. Ben bu yapımın ruhuma kattığı zararları en çok evlenip eşimin ailesine çevresine katılınca ve iş hayatına girince gördüm. İnsanlar ne çok hafife alıyorlar bizim gözümüzde büyüttüğümüz şeyleri. Ne kadar garipsiyorlar tuhafsın gözüyle bakıyorlar. Bşr olay karşısında hakkımı savunamadığımı düşünüp kendi içimde öfke patlamaları yaşarken bir bakıyorum aradan aylar yıllar geçmiş hakikaten hiç önemli bişey değilmiş ve bu süreçte çevreye karşı ezik görünmekten başka bişey yapmamışım. Ünivden sonraki yaşamım bu yapımın yüzünden çok etkilendi. Zamanla düzeldim evet ama geçmişe bakınca birsürü saçmalık dolu. Çevre değişikliği iyi geliyor insana. Her bıraktığın çevrede bir tık daha düzelip yeni çevrene geçiyorsun ve geride bıraktığın yadırganmaları bir daha yapmamaya çalışıyorsun.

Genişletmek için tıkla...

yozmen85 .!.:

Aynı benim düşüncelerimi yazmışsınız
Ben de kavga ortamında büyüdüm, küçüklüğümden beri ezikliğini yaşıyorum, toplum arasında özellikle hakkımı savunamıyorum, kızdığım çoğu şeyi arkadaşımın takmadığını görüyorum
Çoğu kez eşime kızdığım şeyleri anlatırken basitçe dinlediğini fark ediyorum. Benim çok kızdığım kendimce önemli bulduğum konular başkalarınca çok basit, saçma sapan insanları kafama takıyorum rüyalarıma giriyor
Ailemin etkisi çok fazla sürekli tartışmaları ve başka çocuklarla kıyaslamalarıyla büyüdüm sürekli söylerim onlara ama onlar o zamanlar öyleydi deyip geçiştirir bilmezler ki ne kadar zorluk yaşıyorum sosyal ortamda konuşurken bile bazen heyecanlanıyorum
Siz nasıl düzeldiniz neler yaptınız merak ettim

Genişletmek için tıkla...

SS501 .!.:

Ben de tam olarak böyleyim. Kafamı boşaltan tek şey yemek yaparken Avrupa Yakası izlemek...

Genişletmek için tıkla...

baloncuk13 .!.:

Tam anlamıyla düzeldim diyemem. Sadece dediğim gibi abarttığım basit olaylar karşısındaki toplumun beni garipsemesini bir önceki çevremde bıraktım. Lise bitti saçmalıklar geride kaldı. Üniv bitti tuhaf karşılanmalar geride kaldı. İşe başladım en büyük darbeyi orda yedim. Çalıştığım birimde insanlar birbirleriyle sürekli tartışma halindeydiler birbirlerine bağırır çağırır hemen unuturlardı. Ama bana biri sesini yükseltse aman allahım karın ağrısı mide bulantısı ağlama krizleri sabaha kadar uyuyamama vs vs.. Bir ay sonra istifa ettim çıktım yapamadım insanlara rezil olduğumla kaldım. Sonra bir işe daha girdim yine aynı senaryo. Birimimi değiştirin diye konuştum müdürle olmaz sesini yükseltmeyi öğreneceksin dedi. Yine yapamadım yine istifa ettim. Bu arada insanlara karşı da nr kadar kötüsünüz diye ağladım. Halbuki bişey yok iş ortamı işte insanlar bazen istemeden seslerini yükseltebiliyorlar. Sonra bir işe daha girdim ağlaya zırlaya birimimi değiştirin dedim değiştirdiler yeni geldiğim yerde halden anlayan insanlar vardı. Ordan da doğum izniyle ayrıldım ve ayrıldıktan sonra binbir türlü iftiraları kulağıma geldi ben yine başa sardım insanlar ne kadar kötüsünüz diye kafama takmaya. Bu kadar iş değiştirdim ama git gide kendime zararı azaltarak yeni yerime başladım. Eski insanlarla bağı kopardım kendimi daha fazla rezil hissetmeyeyim diye. İş değişiyor ama aile değişmiyor. Aynı ezikliği eşiminailesinde de yaşadım. Mesela görümcemle bir sebepten küstük ben 2 sene boyunca kafama taktım neden böyle oldu ben şimdi napacam bilmem ne diye. Görümcem hiç önemsemedi. İki sene sonra kendiliğimizden barıştık ben kendimi yiyip bitirmekle eşime çatmakla kaldım. Gerçekten önemsenecek bişey yok aslında ama bu yapı azalsa da değişmiyor. Hayata atılınca bunca zorluk çektim ve babama karşı olan nötr hislerim yerini nefrete bıraktı. Beni insanlara karşı savunmasız bıraktı hiç normal değil yaşadıklarım ve artık son 5 senedir babamla görüşmüyorum. İnsan çocuğuna eğriyi doğruyu iyiyi kötüyü herşeyi öğretir ki o çocuk büyüyünce yere sağlam bassın. Babam olacak kişi yüzünden bütün ömrüm çöp oldu gitti

Genişletmek için tıkla...

yozmen85 .!.:

Allahım bu kadar mı benzer bu kadar mı aynı olur düşünceler duygular.
En çok sıkıntıyı iş yerinde çekiyorum, kaç yıl oldu ama hala ayaklarım geri geri gidiyor, insanların yapmacıkları, müdürüm tersleyip 2 saat sonra hiç birşey yokmuş gibi konuşması, bir arkadaşım bir laf söylese günlerce konuşmuyorum soğuyorum ondan, ilk işe girdiğim sene rüyalarıma kadar giriyordu hher gün yüzüm asık geliyordum
Bir konu hakkında konuşurken yanlış kelime söylüyorum heyecandan bazen saçmalıyorum
Sanırım özgüveni yüksek olan insanlar diğer kişileri fazla kafasına takmıyor ama ben de nu kadar takıntı annemden kaldı oda böyleydi
Ben de bir ara kayınvalidemle konuşmadım küstük. Ben hergün eşime niye böyle yapıyorlar nasıl aile gibi laflar edip ağlarken o hiç kafasına takmazdı gezmelerine giderdi ben üzüldüğümle kalırdım
Şimdi barıştık ne oldu boşuna üzüldüm,sakin olamıyorum, insanlarla direkt tartışmaya geçiyorum

Ama gelde bana anlat işte, o kadar zorluğunu çekiyorum ki, aileme bu durumumu söyleyemiyorum insan sonradan değişebilir diyorlar ama değişmiyor işte geçmiyor, üniversite de biraz iyiydim ama doğum yaptıktan sonra daha kötü oldum nasıl geçicek bilmiyorum, sinir, sinir heyecan, stres ne ararsan var, sizde kendimi gördüm

Genişletmek için tıkla...

yozmen85 .!.:

Allahım bu kadar mı benzer bu kadar mı aynı olur düşünceler duygular.
En çok sıkıntıyı iş yerinde çekiyorum, kaç yıl oldu ama hala ayaklarım geri geri gidiyor, insanların yapmacıkları, müdürüm tersleyip 2 saat sonra hiç birşey yokmuş gibi konuşması, bir arkadaşım bir laf söylese günlerce konuşmuyorum soğuyorum ondan, ilk işe girdiğim sene rüyalarıma kadar giriyordu hher gün yüzüm asık geliyordum
Bir konu hakkında konuşurken yanlış kelime söylüyorum heyecandan bazen saçmalıyorum
Sanırım özgüveni yüksek olan insanlar diğer kişileri fazla kafasına takmıyor ama ben de nu kadar takıntı annemden kaldı oda böyleydi
Ben de bir ara kayınvalidemle konuşmadım küstük. Ben hergün eşime niye böyle yapıyorlar nasıl aile gibi laflar edip ağlarken o hiç kafasına takmazdı gezmelerine giderdi ben üzüldüğümle kalırdım
Şimdi barıştık ne oldu boşuna üzüldüm,sakin olamıyorum, insanlarla direkt tartışmaya geçiyorum

Ama gelde bana anlat işte, o kadar zorluğunu çekiyorum ki, aileme bu durumumu söyleyemiyorum insan sonradan değişebilir diyorlar ama değişmiyor işte geçmiyor, üniversite de biraz iyiydim ama doğum yaptıktan sonra daha kötü oldum nasıl geçicek bilmiyorum, sinir, sinir heyecan, stres ne ararsan var, sizde kendimi gördüm

Genişletmek için tıkla...

keakea .!.:

ben de aynen boyleyim. off hele stres. ottan copten stres oluyorum. ben de farkettim ki çocuklukta gelen bir sey bu. annem herseyden kusur bulan ve elestirel biri. gecen anneler gunu icin fotograf cektim. ki ozellikle giyindim. annem laf eder biliyorum. cocuklara o an ne iyi varsa onu giydirdim. yine o resimde buldu iste. guzel giyinin hatira kalir falan dedi. tamam kotu niyetle demiyor ama.. ama işte cocuklugumda hep böyle onaylanma ihtiyaci icinde gecti sanirim. o yuzden herhangi bir seyde kim ne der cok düşünüyorum. tek bir acidan da degil. a kisisinden z kisisine herkesi dusunuyorum. bu da beni hem mukemmelisyetci yapiyor hem tatminsiz hem de korkak yapiyor. ve dolayisiyla stres sariyor dort yanimi. iyi bir psikologdan 3-4 yil terapi almam gerekir heralde ama param yok o kadar :)

Genişletmek için tıkla...

baloncuk13 .!.:

Evrt gerçekten de birebir aynıyız

Evetgerçekten de birebir aynıyız iş hayatın a dönmemek için bazen 3. Çocuğu bile doğurmayı düşünüyorum ama dediğim gibi iş değişiyor aile değişmiyor keşke diyorum bundan 7 sene evvel e dönsem de bunca yıl bu yapımın yüzünden yaptığım saçmalıkların hiçbirini yapmadan evliliğe başlasam. Başkaları bizim anamız babamız gibi bizi normal karşılamıyor üzüyor acımasız davranıyor yadırgıyor. O ailede bir ağırlığın olmuyor. Çünkü sen zaten saçma sapan bir insansın. E biz de hakediyoruz. Yıllar geçtikçe törpülendim. Zararın neresinden dönülse kar dır. Ne diyeyim. Allah senin de benim de karşıma iyi insanlar çıkarsın rabbim bak ramazan ramazan dua ettim sana da

Genişletmek için tıkla...