- 29 Nisan 2024
- 296
- 540
-
- Konu Sahibi secretgaardenya
- #21
Öpüp de başa koymalık durumu kendinize dert edinmişsiniz yahu, yazık.
Merhaba. Öncelikle ben 3 yıllık evliyim. Babam vefat ettigi icin ve o dönem maddi sıkıntılar yaşadığım için ve bence en önemlisi arkamda güçlü bir anne duruşu olmadığı için evlilik sürecinde her şeye okey dedim. Yapı olarak naif birisiyim sesim duruşum sakindir ve kalp kırmaktan korkarım neyse biz evlendik esimin ailesi beni cok seviyordu. Taa ki ben cocuk dogurana kadar o gün ilk kez bazi seyler icin sesimi çıkardım ve hayır dedim. O günden sonra özellikle kv bana düşman oldu. Nefret ettiği arkasından en kötü lafı bile rahatlıkla söyleyebilen kv onunla anne kız gibi oldu. Bebeğim doğdu sadece 1 kez geldiler sonra hep biz gittik onlar gelmedi biz aramazsak arayıp sormazlar torunlarını.(ilk torun bu arada)
Ne zaman gitsek bir olay çıkar ve bundan eşim ve ben sorumlu tutuluruz. Bir kere hayır dedim eşimde beni destekledi diye ikimizde aforoz edildik. Şu an bebeğimi aramazlar sormazlar millet içinde babanne dede hala amca rolü yaparlar. Oy cok seviyoruz dayanamiyoruz biz buna derler biz evimize dönünce bir daha arayip sormazlar (farkli şehirlerde yaşıyoruz ama aramızdaki mesafe 1 saatlik) neyse ben cocugumu sevsinler diye hep foto video atiyordum. Artık atmıyorum ama evladımı arayip sormamalari cok ağrıma gidiyor. Ne yapmaliyim yüzlerini görmek seslerini duymak istemiyorum ama idare etmek zorundayim yapmacık davranamıyorum onlar gibi oynayamiyorum. Eltimle olan iki yüzlülüklerine katlanamıyorum. Hepimiz bir aradayken eltim aileden ben sanki yabancıymışım gibi hissettiriyorlar. Bu arada ben okumuş etmiş mesleğini eline almış bir kadınım. Ilk başta duruşumu korumayamadim su anda dışlandıgm icin bu durumu kendime yediremiyorum haksizliga uğramış gibi hissediyorum. Bu duyguyu üzerimden atmak istiyorum. Tavsiyelerinizi görüşlerinizi büyük bir dikkatle okuyor olacağım. Şimdiden teşekkür ederim. "Nazik ve kibar insanlarin enayi yerine konulduğu bir dünya da çokta bir sey beklememem lazım ama yırtık olamıyorum elimde değil"
Siz iyi misiniz? Kafanızı bir yere mi çarptınız? Böyle insanlar gelmesin aramasın, sormasın, evladını sevmesin, sanki çocuğu onlar için doğurdun!!!!!!!Merhaba. Öncelikle ben 3 yıllık evliyim. Babam vefat ettigi icin ve o dönem maddi sıkıntılar yaşadığım için ve bence en önemlisi arkamda güçlü bir anne duruşu olmadığı için evlilik sürecinde her şeye okey dedim. Yapı olarak naif birisiyim sesim duruşum sakindir ve kalp kırmaktan korkarım neyse biz evlendik esimin ailesi beni cok seviyordu. Taa ki ben cocuk dogurana kadar o gün ilk kez bazi seyler icin sesimi çıkardım ve hayır dedim. O günden sonra özellikle kv bana düşman oldu. Nefret ettiği arkasından en kötü lafı bile rahatlıkla söyleyebilen kv onunla anne kız gibi oldu. Bebeğim doğdu sadece 1 kez geldiler sonra hep biz gittik onlar gelmedi biz aramazsak arayıp sormazlar torunlarını.(ilk torun bu arada)
Ne zaman gitsek bir olay çıkar ve bundan eşim ve ben sorumlu tutuluruz. Bir kere hayır dedim eşimde beni destekledi diye ikimizde aforoz edildik. Şu an bebeğimi aramazlar sormazlar millet içinde babanne dede hala amca rolü yaparlar. Oy cok seviyoruz dayanamiyoruz biz buna derler biz evimize dönünce bir daha arayip sormazlar (farkli şehirlerde yaşıyoruz ama aramızdaki mesafe 1 saatlik) neyse ben cocugumu sevsinler diye hep foto video atiyordum. Artık atmıyorum ama evladımı arayip sormamalari cok ağrıma gidiyor. Ne yapmaliyim yüzlerini görmek seslerini duymak istemiyorum ama idare etmek zorundayim yapmacık davranamıyorum onlar gibi oynayamiyorum. Eltimle olan iki yüzlülüklerine katlanamıyorum. Hepimiz bir aradayken eltim aileden ben sanki yabancıymışım gibi hissettiriyorlar. Bu arada ben okumuş etmiş mesleğini eline almış bir kadınım. Ilk başta duruşumu korumayamadim su anda dışlandıgm icin bu durumu kendime yediremiyorum haksizliga uğramış gibi hissediyorum. Bu duyguyu üzerimden atmak istiyorum. Tavsiyelerinizi görüşlerinizi büyük bir dikkatle okuyor olacağım. Şimdiden teşekkür ederim. "Nazik ve kibar insanlarin enayi yerine konulduğu bir dünya da çokta bir sey beklememem lazım ama yırtık olamıyorum elimde değil
İnan onlar bile böyle aranıp sorulmayi istemez,hatta memnun olur kimse gelmese......Konu sahibi bir değişik.Neden başkalarının sevgisini dileniyorsunuz? Kendi aileniz var, hem de meslek sahibiymişsiniz kendi iş çevreniz de vardır. Okumamış, köyde akrabasıyla evlenmiş kadınlar gibi davranmayın lütfen. Bir uğraş bulun kendinize herhangi bir hobi. Uzaklaşın bu kafa yapısından.
Yatağa gelmeyen ısrarla hayır diyen koca gibi ....Kaynana sizi nasıl terbiye edeceğini çok iyi biliyor.
siz niye sizin çoçuğunuzu sevsinler diye kendinizi parçaladığınızı anlamadım sevmezse sevmesinler ne bu beklenti eşinizin anne ve babası, sizin ilgilenmeniz gereken şey kendi çekirdek aileniz kapı kapı ilgi beklemek çok garip yardım alın bence normal değilMerhaba. Öncelikle ben 3 yıllık evliyim. Babam vefat ettigi icin ve o dönem maddi sıkıntılar yaşadığım için ve bence en önemlisi arkamda güçlü bir anne duruşu olmadığı için evlilik sürecinde her şeye okey dedim. Yapı olarak naif birisiyim sesim duruşum sakindir ve kalp kırmaktan korkarım neyse biz evlendik esimin ailesi beni cok seviyordu. Taa ki ben cocuk dogurana kadar o gün ilk kez bazi seyler icin sesimi çıkardım ve hayır dedim. O günden sonra özellikle kv bana düşman oldu. Nefret ettiği arkasından en kötü lafı bile rahatlıkla söyleyebilen kv onunla anne kız gibi oldu. Bebeğim doğdu sadece 1 kez geldiler sonra hep biz gittik onlar gelmedi biz aramazsak arayıp sormazlar torunlarını.(ilk torun bu arada)
Ne zaman gitsek bir olay çıkar ve bundan eşim ve ben sorumlu tutuluruz. Bir kere hayır dedim eşimde beni destekledi diye ikimizde aforoz edildik. Şu an bebeğimi aramazlar sormazlar millet içinde babanne dede hala amca rolü yaparlar. Oy cok seviyoruz dayanamiyoruz biz buna derler biz evimize dönünce bir daha arayip sormazlar (farkli şehirlerde yaşıyoruz ama aramızdaki mesafe 1 saatlik) neyse ben cocugumu sevsinler diye hep foto video atiyordum. Artık atmıyorum ama evladımı arayip sormamalari cok ağrıma gidiyor. Ne yapmaliyim yüzlerini görmek seslerini duymak istemiyorum ama idare etmek zorundayim yapmacık davranamıyorum onlar gibi oynayamiyorum. Eltimle olan iki yüzlülüklerine katlanamıyorum. Hepimiz bir aradayken eltim aileden ben sanki yabancıymışım gibi hissettiriyorlar. Bu arada ben okumuş etmiş mesleğini eline almış bir kadınım. Ilk başta duruşumu korumayamadim su anda dışlandıgm icin bu durumu kendime yediremiyorum haksizliga uğramış gibi hissediyorum. Bu duyguyu üzerimden atmak istiyorum. Tavsiyelerinizi görüşlerinizi büyük bir dikkatle okuyor olacağım. Şimdiden teşekkür ederim. "Nazik ve kibar insanlarin enayi yerine konulduğu bir dünya da çokta bir sey beklememem lazım ama yırtık olamıyorum elimde değil"
Kimseyi kimseye zorla sevdiremezsiniz ki ? Bunun torun olması bir şeyi değiştirmiyor. Zaten anne baba sevgisini doya doya alan çocuğun da halasi babaannesi umurunda olmaz. Böyle şeylere takılıp uzuleceginize kendi hayatınıza bakın oh mis aramasın sormasın.Merhaba. Öncelikle ben 3 yıllık evliyim. Babam vefat ettigi icin ve o dönem maddi sıkıntılar yaşadığım için ve bence en önemlisi arkamda güçlü bir anne duruşu olmadığı için evlilik sürecinde her şeye okey dedim. Yapı olarak naif birisiyim sesim duruşum sakindir ve kalp kırmaktan korkarım neyse biz evlendik esimin ailesi beni cok seviyordu. Taa ki ben cocuk dogurana kadar o gün ilk kez bazi seyler icin sesimi çıkardım ve hayır dedim. O günden sonra özellikle kv bana düşman oldu. Nefret ettiği arkasından en kötü lafı bile rahatlıkla söyleyebilen kv onunla anne kız gibi oldu. Bebeğim doğdu sadece 1 kez geldiler sonra hep biz gittik onlar gelmedi biz aramazsak arayıp sormazlar torunlarını.(ilk torun bu arada)
Ne zaman gitsek bir olay çıkar ve bundan eşim ve ben sorumlu tutuluruz. Bir kere hayır dedim eşimde beni destekledi diye ikimizde aforoz edildik. Şu an bebeğimi aramazlar sormazlar millet içinde babanne dede hala amca rolü yaparlar. Oy cok seviyoruz dayanamiyoruz biz buna derler biz evimize dönünce bir daha arayip sormazlar (farkli şehirlerde yaşıyoruz ama aramızdaki mesafe 1 saatlik) neyse ben cocugumu sevsinler diye hep foto video atiyordum. Artık atmıyorum ama evladımı arayip sormamalari cok ağrıma gidiyor. Ne yapmaliyim yüzlerini görmek seslerini duymak istemiyorum ama idare etmek zorundayim yapmacık davranamıyorum onlar gibi oynayamiyorum. Eltimle olan iki yüzlülüklerine katlanamıyorum. Hepimiz bir aradayken eltim aileden ben sanki yabancıymışım gibi hissettiriyorlar. Bu arada ben okumuş etmiş mesleğini eline almış bir kadınım. Ilk başta duruşumu korumayamadim su anda dışlandıgm icin bu durumu kendime yediremiyorum haksizliga uğramış gibi hissediyorum. Bu duyguyu üzerimden atmak istiyorum. Tavsiyelerinizi görüşlerinizi büyük bir dikkatle okuyor olacağım. Şimdiden teşekkür ederim. "Nazik ve kibar insanlarin enayi yerine konulduğu bir dünya da çokta bir sey beklememem lazım ama yırtık olamıyorum elimde değil"
Seni ezeceklerine uzak durmaları daha iyi değil mi? Çocuğuna siz yetersiniz, üzme böyle şeyler için kendini, hem eziyet edip hem de dibinden ayrılmasalar daha mı iyiydi. Arada gidin ziyaretlerine, kendi kendine takıl, telefonla oyna, ye iç kalk gel. Üzüldüğünü bilemek hoşlarına giderdi eminim, umursama.Merhaba. Öncelikle ben 3 yıllık evliyim. Babam vefat ettigi icin ve o dönem maddi sıkıntılar yaşadığım için ve bence en önemlisi arkamda güçlü bir anne duruşu olmadığı için evlilik sürecinde her şeye okey dedim. Yapı olarak naif birisiyim sesim duruşum sakindir ve kalp kırmaktan korkarım neyse biz evlendik esimin ailesi beni cok seviyordu. Taa ki ben cocuk dogurana kadar o gün ilk kez bazi seyler icin sesimi çıkardım ve hayır dedim. O günden sonra özellikle kv bana düşman oldu. Nefret ettiği arkasından en kötü lafı bile rahatlıkla söyleyebilen kv onunla anne kız gibi oldu. Bebeğim doğdu sadece 1 kez geldiler sonra hep biz gittik onlar gelmedi biz aramazsak arayıp sormazlar torunlarını.(ilk torun bu arada)
Ne zaman gitsek bir olay çıkar ve bundan eşim ve ben sorumlu tutuluruz. Bir kere hayır dedim eşimde beni destekledi diye ikimizde aforoz edildik. Şu an bebeğimi aramazlar sormazlar millet içinde babanne dede hala amca rolü yaparlar. Oy cok seviyoruz dayanamiyoruz biz buna derler biz evimize dönünce bir daha arayip sormazlar (farkli şehirlerde yaşıyoruz ama aramızdaki mesafe 1 saatlik) neyse ben cocugumu sevsinler diye hep foto video atiyordum. Artık atmıyorum ama evladımı arayip sormamalari cok ağrıma gidiyor. Ne yapmaliyim yüzlerini görmek seslerini duymak istemiyorum ama idare etmek zorundayim yapmacık davranamıyorum onlar gibi oynayamiyorum. Eltimle olan iki yüzlülüklerine katlanamıyorum. Hepimiz bir aradayken eltim aileden ben sanki yabancıymışım gibi hissettiriyorlar. Bu arada ben okumuş etmiş mesleğini eline almış bir kadınım. Ilk başta duruşumu korumayamadim su anda dışlandıgm icin bu durumu kendime yediremiyorum haksizliga uğramış gibi hissediyorum. Bu duyguyu üzerimden atmak istiyorum. Tavsiyelerinizi görüşlerinizi büyük bir dikkatle okuyor olacağım. Şimdiden teşekkür ederim. "Nazik ve kibar insanlarin enayi yerine konulduğu bir dünya da çokta bir sey beklememem lazım ama yırtık olamıyorum elimde değil"