annemler esimi hic istememislerdi. evlenmek istedigimde neden evlenmek istiyosun dedi. seviyorum demeye utandim iyi biri dedim. olabilir, iyi olabilir. her iyi olanla evlenmen gerekmez demisti annem.
6-7 yillik evliyim su an. bugun annemin o sözü aklima geldi. evet esim cok iyidir cok merhametlidir. ama bunlar yeterli miydi.
biz gerçek anlamda hic aile olamadik. herkes standartlara uymak zorunda mi bu da bizim farkliligimiz diye düşündüm. ama benim istedigim klasik bir ev, yuva.
esim sen normal olmayan ama normal istekleri olan birisin bende normal olan ama normal olmayan istekleri olan biriyim demisti. birimizden biri isteklerini değiştirdigi zaman anlasabilecegiz biz demisti.
o beni oldugum gibi kabul ediyo hatta hosuna bile gidiyor. ama ben kabul etmiyorum. ne kendimi ne yasantimi. caba gösteriyorum duzelmesi icin. o ise degil çaba gostermek tam tersi benim motivasyonumu düşürüyor.
aslinda ne zaman ozel hayatimla ilgili detaylari paylassam sonradan pisman oluyorum ama artik öyle bunaldim ki. 1 yila hersey değişebilir belki. bir yil sonra büyük kararlar alip yasantimi degistirebilirim ama o bir yil icin bile sabrim kalmadi.
aslinda ilk haftalardan pisman olmustum evlendigime. ara ara hep bosanma kararı da aldim. bazen iyiki onla evlenmisim derim bazende keske onunla tanıştığım yere hic gitmemis olsaydim derim.
aslinda cok sık kavga etmeyiz. yani kendi aileme gidince orasi daha kaoslu gelir. benim evim daha huzurlu gelir. ama bizimki de biraz tozlari hali altina supurmek gibi birsey. ne kadar gercek?
esimin bir annesi var. kv nin baska bir cocugu yok. evleri kiraydi. maddi anlamda sıfıra yakindilar. kayinvalidemle yasama konusunda hic tereddut etmedim. kadina ayri ev tutmaya zaten bütçemiz yoktu. yani ayri bir secenek yoktu. cok gulerguzlu ve yasi da baya vardi. iyi anlasiriz dedim.
evlendigimin ilk gunu kadinin o gulenyuzu soldu. cocuk olana kadar nerdeyse hep onun yuzunden kavga ettik huzursuz olduk. ogluyla degil kocasiyla evlenmisim gibi tavirlari vardi. her aksam hastalik ve yaslilik bahanesiyle oglunun kendiyle ilgilenmesini saglardi. benim icin bu travma etkisi yaratti diyebilirim. kayinvalideme esime o kadar guveniyordum ki o yasadiklarim sok etkisi yapmisti bende.
evime hic alisamamistim..yatak odasindan cikmazdim. salon zaten kapidan girer girmez hol gibiydi. kayinvalidem sabah erkenden kalkar gece gec saatlere kadar tv izlerdi yani salonda dururdu. ben hic huzurlu olmazdim. evimi benimseyemedim yani. yeni evmis yeni gelinmis cicim ayiymis bunlarin hicbirini yasamadim.
1 yil sonra ben daha sabit bir ise girince krediye girdik. bu evimi nispeten daha cok benimsemistim. tv yi onun odasina koymustum. oturma odasi arti onun odasi gibi. boylelikle en azindan bana salon yasam alani olarak kalmisti.
ve kayinvalidemle asgari duzeyde tuttum iliskimi. anne dememistim zaten diyemedim. sadece onla ilgisi yok evlenmeden oncede anne demek en zor sey gelir gibi dusunuyordum. anne de kizim vs diye bir baski yada yaptirim gormeyince de diyemedim. sizli konusurdum zaten hala oyle konusuyorum. cok yadirganan iki sey. bazen normal konusmak istiyorum ama olmuyor bir kere o duvar örülmüş.
cocuk olana kadar hep ekstra ilgi bekledi esimden. benim dogum sancim varken onun dis agrisi peyda oldu. tabi esim icin yasli annesi her zaman daha onemliydi.
aslinda esimi annesi konusunda cok suclayamiyorum. 12-13 yaslarinda babaai genc bir kiz kacirarak terk etmis esimi ve annesini. ne nafaka ne oturduklari ev hicbisiyi alamamislar. buyuk bir maddi sıkıntıyla da bogusmuslar. esim icin annesi dunyadaki en cile cekmis kisi. hep ölmeden annesini rahat ettirme düşüncesi var. ona göre yakın zamanda ölecek zaten. bense gencim gucluklerle basa cikabilirim. düşüncesi bu. ve annesi konusunda oyle hassaski yikar gecer ortaligi. annesine benimde saygısızliklarim oldu aramiz kotu olduktan sonra. baska biri olsa cok daha büyük tepkiler verirdi belki de. bu anlamda baska birine gore yaptigi aslinda bana haksizlik ama esimin karakterini düşününce normal gibi.
yani iste benim icin ne ev oldu ne aile. zaten cok yogun calisiyordum. evde baska bir kadin olunca da hiçbir zaman kendi duzenin olmuyor. cok ugrastim kuramadim kendi duzenimi. duzenim olmadikca da ev islerinden sogudum.
cocuk oldu. kayinvalidem de nispeten duzeldi gibi. ben desen alistim heralde. esimin is sorunu hep oldu. hicbir zaman evi tek basina gecindirme guvenini veremedi bana.faturalari bile guvenemezdim ona. ama malum is cocuk ev bir sure sonra benim.bunye iflas etmeye basladi. faturalarin kapanmasi pahasina yatirmadim. cok elektiriginiz dogalgazimiz suyumuz kesildi. yatirmadigindan. nice faizler odedik yine yatirmadigindan. ama simdi kafam rahat. az gelmis cok gelmis yatmis yatmamis dusunmuyorum en azindan.
aile olamadik dedim ya. esim hicbir zaman bir aile erkegi olamadi. babasinin olmamasindan mi cevresinde yeterince örnek aile figürü gormediginden midir nedir hic sorumluluk sahibi biri olmadi. son bir yıldır eh iste. annesi sobaya komur getirmesi icin bile tasitmazmis bisi.
bense tam tersi. annem hep calisirdi. bizde fakirlik cok gorduk. ortaokulda bile calisirdim. liseden sonra hic aileme yuk olmadim. hem uni okudum hem calistim. burs aldim vs. hep bilirdik fatura nasil odenir o nasıldır bu nasildir. tamirat bilirim vs. ki ogrenci evinde bile yasamadim hep ailemle kaldim evlenene kadar.
cocuk olduktan sonra aile olalim ortal sofradan yiyelim istedim. olmadi olduramadim. esim cok secicidir. hamur ve et yerim der ama makarma yemez..borek yaparsin neden kiymali degil der. bu arada hepde maddi sikintimiz oldu. evde kiyma varda yapmiyor değilim. ozenirim arkadaslarima bir icli kofte yapayim der bu ne eti kavur der. yani ne yemek yapsam olmadi. bende biraktim yemek yapmayı. tek kendim yemek icin yemek yapmaya gerek duymadim. tum gun isteyim zaten. kayinvalidem desem ben onun yemeklerini yemiyorum diye yemez. o da şöyle. taa evlenmeden yememeye başladım. cunku her yemekten sac çıkıyordu. cok hassasim bu konuda. yillardir babaannemde bile yemek yemedim. direkt yemiyorum demem ama çaktırmadan yemem. kayinvalide de ona inat yemiyorum sandi. kendi daha inat oldugundan yemiyo benim yaptiklarimi.
yani iste aslinda ortada bir aile yok. bir ara esimin issizlik dinemleri oldu bir arada evden calisiyordu. bende cok yogun calisiyorum. ayni zamanda es zamanli mutlaka bir okulum kursum vs oluyor. kalbimde de hafif duzeyde bir rahatsizlik var. merduven cikip eve gelince hemen kendime gelemiyorum. ee zaten genelde evde yemek pismiyor. o bana hazirlardi ekmek arasi falan.
bu arada bu bana garip gelmiyor.cogunuza farklı gelebilir ama ben zaten ev islerinin tamamini da esit yapmamiz gerektigini dusunuyorum. yardimci olmaktan bahsetmiyorum esitlik. ama sağolsun kendisi cok beceriksiz oldugu icin ne tamirat ne ev isleri hicbirino yaptirmiyorum. kahvalti hazırlamayı sevmem. genelde kahvaltimi o hazirlar. ki hergun degil is gunleri iste yapıyorum zaten. bide aksamlari duruma gore bana sandvic hazirlar.
ben calismasaydim evisleri benim dis isleri senin gibi bir is bölümü olabilirdi. ve ona bisi hazirlatmazdim. ama bende calisiyorum. ustelik maddi anlamda ona guvenmedigim icin hep bor sonav okul kurs gibi daha fazla geliririmiz olsun diye egitim hayatim devam ediyor. o ise egitim aldığı alani bile bırakarak sevdigi isi yapma adina riskler aldi. sevdigi isi yapiyor su an. sigortasi yok. ortalama iki ayda bir anca ödeme aliyor.
cok uzattim ama bu detaylar olmazsa da anlatmanin anlami yok. gel zaman git zaman biraz insanlarin sozlerinden cekinmem biraz sevgimden biraz oglumdan biraz da belki hatri sayılır bir sebebim olmadigindan bu evliligi sürdürmeye calisiyorum.
ama ne var ki ben bu degilim. onun hoşuna gidiyo mesela benim dağınıklığım. halbuki ben daginikligi sevmiyorum. o anlik dagitsam bile duzenli ve temiz yasami seviyorum. karakterimde daginiklik var evet ama bunu sürdürmek zorunda degilim. insanlar kotu yanlarini torpulemeli diye dusunuyorum.
ama olmuyor. esime gore ev temiz zaten. en erken haftada bir temizlik yapabiliyorum yine mi temizlik diyo. yeter iste temiz diyo. bense zaten cok zor motive oluyorum kayinvalidemden dolayi. ben bi duzen oturtuyorum. atiyorum tezgah ustu daginikligi icin bir cozum buluyorum.ben evdeyken duzgun oluyor. ama sonra hopp eski hali olmus. o duzeni kayinvalidem devam ettirmiyor. kendi anlayisina gore yapiyor. cok da soyledim sen cocuga bak yeter kalan herseyi ben yapicam diye. ama mutfakta yapiyo gene bisiler. zaten okuldu evdi cocuktu işti derken cok zor enerji bulurken tum enerjim bitmis oluyor pskilojik olarak da.
bu hafta hep hastaydim. hala bogazlarim fena. esim sabah cocuga bakmis uyumamis. ben saati kurmustum erken kalkayim diye ama duymamisim gec kalktim. bogazimin agrisindan halsizlikten güç bulamadim kahvaltiyi ondan istedim. bi ara uyumaya gitti. ben o ara mutfagi topladim. cocuk uyandirdi onu. ayaktaydi. evde de alinacak seyler vardi. benim cocuk da evde is yaptirmaz. dedim hem cocuga hava aldir hem eksikleri al. basladi soylenmeye. uyuyacakmis uykusu varmis. sabah uyusaydin dedim. damarima basicak seyler söyledi. bende kendimi tutamadim son of b. şeklinde turkce bir küfür cikti agzimdan. ben ki hic kufreden biri degildim. kufru tekrar bile edemezdim. icimden bile soyleyemezdim. esimde cok kufurbaz degildir ama resmen o alistirdi beni. bende nadiren kufrederim ama eski halimi dusununce yani.
costu tabi esim. hassas noktasi annesine de ucu dokundu kufrun ama annesini hesaba katarak soylemedim. yaptigi seyin nitelemesi olarak soyledim. cocugun oyuncagini bana vurur gibi yapti. bana vurmasina asla musaade etmem. eski tekvandocuyum zaten. cok cirkinlesirse bende karsilik veririm sanirim. evlenemden once esim bana el kaldirsa bile o is orada biter derdim.
ama bundan cok daha ote yasadigim hayatin asla benim istedigim hayat olmadigini gördüm. bu ben degilim ki. ve nereye kadar. bi kisi mucadale et kac kisinin pisligini temizle.
simdi ayrilsam maasim tek basima oglumla yeter bana. asgari duzeyde yasarim genelde zaten lukslerim buyuk taleplerim yoktur. ama ev kredi. krediyi odeyecegine guvenemem. az bir zaman kalmiskken o kadar emek verdigim evimden olmak istemiyorum.
ona hep git diyorum tut evini. gitmiyor. zaten ev tutacak parasi da yok. Ailesi olsa git onlarla kal dersin de ee annesi de bizde zaten.
1 yil sonra çok daha rahat ayrilabiliriz belki ama o bir yil nasıl olacak. ve ayrilmak öyle zor geliyor oyle korkutucu geliyor ki cesaret edemiyorum.
esim iyidir merhametlidir. ama iyi olmak yeter mi? sorumluluk sahibi değil asla. aylarca cop evde dursun cikarip atmaz. hicbirseyin fiyatina bakmaz. bi kere ucuk fiyata dolma biber almisti ki maddi anlamda hicbi zaman cok rahat olmadik. evlenmeden oncede boyleydi. 5 lira yemek parasi verirdi işyeri o 20-30 lira harcardi. bohem bi havasi vardi. bohem erkeklere asik olmak iyi de evli olmak feci.
ama ona gore o surekli evde bisiler yapan biri. yaptigi seyse dedigim gibi bana yemek getirir onume koyar. cocukla ilgilenir. genelde o uyutur. ama parka goturmez banyosu egitimi doktoru hastaligu herşeyi bendedir. uni mezunu ama açıp bi kitap okumaz yada arastirmaz. hep bana sorar pedagojik acidan nasil bu durum vs diye.
benle bi yere gitmez. anca baski yapacagim oyle. yoruldugum icin tercih etmiyorum genelde. cogu yere dugun dernek ailem hep.tek gidiyorum. yani birazda akrabalarin lafindan sozunden sakiniyorum ama ben zaten tekim. gerhangi bir akraba ortaminda nadirdir bir arada oldugumuz.
yani ortada ne bir evlilik ne bir es var bana göre. onun icin bisi degismedi. annesiyle yaşadığı ortama ben gelmisim gibi oldu. dolayisiyla hicbir zaman benimseyemedi bence. yasi da kucuk degil. evlendiginde de olgun denecek yastaydi. benden de yasca buyuk .
coook uzun oldu okuyacak bulunmaz heralde. neden mi actim konuyu. kendi yanlisim varsa onu gormek ki kendi kendimin yanlislarini biliyorum ve bunla ilgili bir cabamda var. bu evlilik umutsuz vakaysa bunla ilgili cesaret almak sanirim.
korkuyorum cunku. bir cocugum daha olsun istiyorum mesela. bir kizimin olamayacagini dusunmek beni korkutuyor. oglum cok hassas. onun hassasiyetini iyice artirmaktan boynunu bukmekten korkuyorum. insanlarin lafindan sozunden biz zaten biliyorduk boyle olacagini demelerinden korkuyorum.
ama diger taraftan da kendimden ve kendi degerlerimden hizla kopmus olmaktan kokuyor olmaktan daha cok korkuyorum.
6-7 yillik evliyim su an. bugun annemin o sözü aklima geldi. evet esim cok iyidir cok merhametlidir. ama bunlar yeterli miydi.
biz gerçek anlamda hic aile olamadik. herkes standartlara uymak zorunda mi bu da bizim farkliligimiz diye düşündüm. ama benim istedigim klasik bir ev, yuva.
esim sen normal olmayan ama normal istekleri olan birisin bende normal olan ama normal olmayan istekleri olan biriyim demisti. birimizden biri isteklerini değiştirdigi zaman anlasabilecegiz biz demisti.
o beni oldugum gibi kabul ediyo hatta hosuna bile gidiyor. ama ben kabul etmiyorum. ne kendimi ne yasantimi. caba gösteriyorum duzelmesi icin. o ise degil çaba gostermek tam tersi benim motivasyonumu düşürüyor.
aslinda ne zaman ozel hayatimla ilgili detaylari paylassam sonradan pisman oluyorum ama artik öyle bunaldim ki. 1 yila hersey değişebilir belki. bir yil sonra büyük kararlar alip yasantimi degistirebilirim ama o bir yil icin bile sabrim kalmadi.
aslinda ilk haftalardan pisman olmustum evlendigime. ara ara hep bosanma kararı da aldim. bazen iyiki onla evlenmisim derim bazende keske onunla tanıştığım yere hic gitmemis olsaydim derim.
aslinda cok sık kavga etmeyiz. yani kendi aileme gidince orasi daha kaoslu gelir. benim evim daha huzurlu gelir. ama bizimki de biraz tozlari hali altina supurmek gibi birsey. ne kadar gercek?
esimin bir annesi var. kv nin baska bir cocugu yok. evleri kiraydi. maddi anlamda sıfıra yakindilar. kayinvalidemle yasama konusunda hic tereddut etmedim. kadina ayri ev tutmaya zaten bütçemiz yoktu. yani ayri bir secenek yoktu. cok gulerguzlu ve yasi da baya vardi. iyi anlasiriz dedim.
evlendigimin ilk gunu kadinin o gulenyuzu soldu. cocuk olana kadar nerdeyse hep onun yuzunden kavga ettik huzursuz olduk. ogluyla degil kocasiyla evlenmisim gibi tavirlari vardi. her aksam hastalik ve yaslilik bahanesiyle oglunun kendiyle ilgilenmesini saglardi. benim icin bu travma etkisi yaratti diyebilirim. kayinvalideme esime o kadar guveniyordum ki o yasadiklarim sok etkisi yapmisti bende.
evime hic alisamamistim..yatak odasindan cikmazdim. salon zaten kapidan girer girmez hol gibiydi. kayinvalidem sabah erkenden kalkar gece gec saatlere kadar tv izlerdi yani salonda dururdu. ben hic huzurlu olmazdim. evimi benimseyemedim yani. yeni evmis yeni gelinmis cicim ayiymis bunlarin hicbirini yasamadim.
1 yil sonra ben daha sabit bir ise girince krediye girdik. bu evimi nispeten daha cok benimsemistim. tv yi onun odasina koymustum. oturma odasi arti onun odasi gibi. boylelikle en azindan bana salon yasam alani olarak kalmisti.
ve kayinvalidemle asgari duzeyde tuttum iliskimi. anne dememistim zaten diyemedim. sadece onla ilgisi yok evlenmeden oncede anne demek en zor sey gelir gibi dusunuyordum. anne de kizim vs diye bir baski yada yaptirim gormeyince de diyemedim. sizli konusurdum zaten hala oyle konusuyorum. cok yadirganan iki sey. bazen normal konusmak istiyorum ama olmuyor bir kere o duvar örülmüş.
cocuk olana kadar hep ekstra ilgi bekledi esimden. benim dogum sancim varken onun dis agrisi peyda oldu. tabi esim icin yasli annesi her zaman daha onemliydi.
aslinda esimi annesi konusunda cok suclayamiyorum. 12-13 yaslarinda babaai genc bir kiz kacirarak terk etmis esimi ve annesini. ne nafaka ne oturduklari ev hicbisiyi alamamislar. buyuk bir maddi sıkıntıyla da bogusmuslar. esim icin annesi dunyadaki en cile cekmis kisi. hep ölmeden annesini rahat ettirme düşüncesi var. ona göre yakın zamanda ölecek zaten. bense gencim gucluklerle basa cikabilirim. düşüncesi bu. ve annesi konusunda oyle hassaski yikar gecer ortaligi. annesine benimde saygısızliklarim oldu aramiz kotu olduktan sonra. baska biri olsa cok daha büyük tepkiler verirdi belki de. bu anlamda baska birine gore yaptigi aslinda bana haksizlik ama esimin karakterini düşününce normal gibi.
yani iste benim icin ne ev oldu ne aile. zaten cok yogun calisiyordum. evde baska bir kadin olunca da hiçbir zaman kendi duzenin olmuyor. cok ugrastim kuramadim kendi duzenimi. duzenim olmadikca da ev islerinden sogudum.
cocuk oldu. kayinvalidem de nispeten duzeldi gibi. ben desen alistim heralde. esimin is sorunu hep oldu. hicbir zaman evi tek basina gecindirme guvenini veremedi bana.faturalari bile guvenemezdim ona. ama malum is cocuk ev bir sure sonra benim.bunye iflas etmeye basladi. faturalarin kapanmasi pahasina yatirmadim. cok elektiriginiz dogalgazimiz suyumuz kesildi. yatirmadigindan. nice faizler odedik yine yatirmadigindan. ama simdi kafam rahat. az gelmis cok gelmis yatmis yatmamis dusunmuyorum en azindan.
aile olamadik dedim ya. esim hicbir zaman bir aile erkegi olamadi. babasinin olmamasindan mi cevresinde yeterince örnek aile figürü gormediginden midir nedir hic sorumluluk sahibi biri olmadi. son bir yıldır eh iste. annesi sobaya komur getirmesi icin bile tasitmazmis bisi.
bense tam tersi. annem hep calisirdi. bizde fakirlik cok gorduk. ortaokulda bile calisirdim. liseden sonra hic aileme yuk olmadim. hem uni okudum hem calistim. burs aldim vs. hep bilirdik fatura nasil odenir o nasıldır bu nasildir. tamirat bilirim vs. ki ogrenci evinde bile yasamadim hep ailemle kaldim evlenene kadar.
cocuk olduktan sonra aile olalim ortal sofradan yiyelim istedim. olmadi olduramadim. esim cok secicidir. hamur ve et yerim der ama makarma yemez..borek yaparsin neden kiymali degil der. bu arada hepde maddi sikintimiz oldu. evde kiyma varda yapmiyor değilim. ozenirim arkadaslarima bir icli kofte yapayim der bu ne eti kavur der. yani ne yemek yapsam olmadi. bende biraktim yemek yapmayı. tek kendim yemek icin yemek yapmaya gerek duymadim. tum gun isteyim zaten. kayinvalidem desem ben onun yemeklerini yemiyorum diye yemez. o da şöyle. taa evlenmeden yememeye başladım. cunku her yemekten sac çıkıyordu. cok hassasim bu konuda. yillardir babaannemde bile yemek yemedim. direkt yemiyorum demem ama çaktırmadan yemem. kayinvalide de ona inat yemiyorum sandi. kendi daha inat oldugundan yemiyo benim yaptiklarimi.
yani iste aslinda ortada bir aile yok. bir ara esimin issizlik dinemleri oldu bir arada evden calisiyordu. bende cok yogun calisiyorum. ayni zamanda es zamanli mutlaka bir okulum kursum vs oluyor. kalbimde de hafif duzeyde bir rahatsizlik var. merduven cikip eve gelince hemen kendime gelemiyorum. ee zaten genelde evde yemek pismiyor. o bana hazirlardi ekmek arasi falan.
bu arada bu bana garip gelmiyor.cogunuza farklı gelebilir ama ben zaten ev islerinin tamamini da esit yapmamiz gerektigini dusunuyorum. yardimci olmaktan bahsetmiyorum esitlik. ama sağolsun kendisi cok beceriksiz oldugu icin ne tamirat ne ev isleri hicbirino yaptirmiyorum. kahvalti hazırlamayı sevmem. genelde kahvaltimi o hazirlar. ki hergun degil is gunleri iste yapıyorum zaten. bide aksamlari duruma gore bana sandvic hazirlar.
ben calismasaydim evisleri benim dis isleri senin gibi bir is bölümü olabilirdi. ve ona bisi hazirlatmazdim. ama bende calisiyorum. ustelik maddi anlamda ona guvenmedigim icin hep bor sonav okul kurs gibi daha fazla geliririmiz olsun diye egitim hayatim devam ediyor. o ise egitim aldığı alani bile bırakarak sevdigi isi yapma adina riskler aldi. sevdigi isi yapiyor su an. sigortasi yok. ortalama iki ayda bir anca ödeme aliyor.
cok uzattim ama bu detaylar olmazsa da anlatmanin anlami yok. gel zaman git zaman biraz insanlarin sozlerinden cekinmem biraz sevgimden biraz oglumdan biraz da belki hatri sayılır bir sebebim olmadigindan bu evliligi sürdürmeye calisiyorum.
ama ne var ki ben bu degilim. onun hoşuna gidiyo mesela benim dağınıklığım. halbuki ben daginikligi sevmiyorum. o anlik dagitsam bile duzenli ve temiz yasami seviyorum. karakterimde daginiklik var evet ama bunu sürdürmek zorunda degilim. insanlar kotu yanlarini torpulemeli diye dusunuyorum.
ama olmuyor. esime gore ev temiz zaten. en erken haftada bir temizlik yapabiliyorum yine mi temizlik diyo. yeter iste temiz diyo. bense zaten cok zor motive oluyorum kayinvalidemden dolayi. ben bi duzen oturtuyorum. atiyorum tezgah ustu daginikligi icin bir cozum buluyorum.ben evdeyken duzgun oluyor. ama sonra hopp eski hali olmus. o duzeni kayinvalidem devam ettirmiyor. kendi anlayisina gore yapiyor. cok da soyledim sen cocuga bak yeter kalan herseyi ben yapicam diye. ama mutfakta yapiyo gene bisiler. zaten okuldu evdi cocuktu işti derken cok zor enerji bulurken tum enerjim bitmis oluyor pskilojik olarak da.
bu hafta hep hastaydim. hala bogazlarim fena. esim sabah cocuga bakmis uyumamis. ben saati kurmustum erken kalkayim diye ama duymamisim gec kalktim. bogazimin agrisindan halsizlikten güç bulamadim kahvaltiyi ondan istedim. bi ara uyumaya gitti. ben o ara mutfagi topladim. cocuk uyandirdi onu. ayaktaydi. evde de alinacak seyler vardi. benim cocuk da evde is yaptirmaz. dedim hem cocuga hava aldir hem eksikleri al. basladi soylenmeye. uyuyacakmis uykusu varmis. sabah uyusaydin dedim. damarima basicak seyler söyledi. bende kendimi tutamadim son of b. şeklinde turkce bir küfür cikti agzimdan. ben ki hic kufreden biri degildim. kufru tekrar bile edemezdim. icimden bile soyleyemezdim. esimde cok kufurbaz degildir ama resmen o alistirdi beni. bende nadiren kufrederim ama eski halimi dusununce yani.
costu tabi esim. hassas noktasi annesine de ucu dokundu kufrun ama annesini hesaba katarak soylemedim. yaptigi seyin nitelemesi olarak soyledim. cocugun oyuncagini bana vurur gibi yapti. bana vurmasina asla musaade etmem. eski tekvandocuyum zaten. cok cirkinlesirse bende karsilik veririm sanirim. evlenemden once esim bana el kaldirsa bile o is orada biter derdim.
ama bundan cok daha ote yasadigim hayatin asla benim istedigim hayat olmadigini gördüm. bu ben degilim ki. ve nereye kadar. bi kisi mucadale et kac kisinin pisligini temizle.
simdi ayrilsam maasim tek basima oglumla yeter bana. asgari duzeyde yasarim genelde zaten lukslerim buyuk taleplerim yoktur. ama ev kredi. krediyi odeyecegine guvenemem. az bir zaman kalmiskken o kadar emek verdigim evimden olmak istemiyorum.
ona hep git diyorum tut evini. gitmiyor. zaten ev tutacak parasi da yok. Ailesi olsa git onlarla kal dersin de ee annesi de bizde zaten.
1 yil sonra çok daha rahat ayrilabiliriz belki ama o bir yil nasıl olacak. ve ayrilmak öyle zor geliyor oyle korkutucu geliyor ki cesaret edemiyorum.
esim iyidir merhametlidir. ama iyi olmak yeter mi? sorumluluk sahibi değil asla. aylarca cop evde dursun cikarip atmaz. hicbirseyin fiyatina bakmaz. bi kere ucuk fiyata dolma biber almisti ki maddi anlamda hicbi zaman cok rahat olmadik. evlenmeden oncede boyleydi. 5 lira yemek parasi verirdi işyeri o 20-30 lira harcardi. bohem bi havasi vardi. bohem erkeklere asik olmak iyi de evli olmak feci.
ama ona gore o surekli evde bisiler yapan biri. yaptigi seyse dedigim gibi bana yemek getirir onume koyar. cocukla ilgilenir. genelde o uyutur. ama parka goturmez banyosu egitimi doktoru hastaligu herşeyi bendedir. uni mezunu ama açıp bi kitap okumaz yada arastirmaz. hep bana sorar pedagojik acidan nasil bu durum vs diye.
benle bi yere gitmez. anca baski yapacagim oyle. yoruldugum icin tercih etmiyorum genelde. cogu yere dugun dernek ailem hep.tek gidiyorum. yani birazda akrabalarin lafindan sozunden sakiniyorum ama ben zaten tekim. gerhangi bir akraba ortaminda nadirdir bir arada oldugumuz.
yani ortada ne bir evlilik ne bir es var bana göre. onun icin bisi degismedi. annesiyle yaşadığı ortama ben gelmisim gibi oldu. dolayisiyla hicbir zaman benimseyemedi bence. yasi da kucuk degil. evlendiginde de olgun denecek yastaydi. benden de yasca buyuk .
coook uzun oldu okuyacak bulunmaz heralde. neden mi actim konuyu. kendi yanlisim varsa onu gormek ki kendi kendimin yanlislarini biliyorum ve bunla ilgili bir cabamda var. bu evlilik umutsuz vakaysa bunla ilgili cesaret almak sanirim.
korkuyorum cunku. bir cocugum daha olsun istiyorum mesela. bir kizimin olamayacagini dusunmek beni korkutuyor. oglum cok hassas. onun hassasiyetini iyice artirmaktan boynunu bukmekten korkuyorum. insanlarin lafindan sozunden biz zaten biliyorduk boyle olacagini demelerinden korkuyorum.
ama diger taraftan da kendimden ve kendi degerlerimden hizla kopmus olmaktan kokuyor olmaktan daha cok korkuyorum.
Son düzenleme: