eşim ev dekorasyon işi yapıyor. Ülkenin genel ekonomik koşulları, faizlerin yüksek olması, insanların ev alamaması ya da mevcut evlerini tadilata sokamaması gibi nedenlerden inşaat sektörü durma noktasına geldi. Eşim de bu durumdan nasibini aldı tabi. Yaşadığımız şehirde ev dekorasyon denilince akla gelen ilk isimlerden biriyken 2 yıl içinde yavaş yavaş dükkan kirası, malzeme borçları, usta ödemeleri, personel maaşları gibi bir çok noktada ödemelerini yapamayacak hale geldi.
Ben mühendisim çalışıyorum ancak yarım gün çalıştığım için asgari ücret alıyorum. Kızım çok küçük annemin sağlık durumu pek iyi değil dolayısıyla yarım gün bakabiliyor patronum da anlayış gösterip çocuğu kreş yaşına getirene kadar yarım gün çalışabilirsin deyince doğum izninden sonra bu şekilde çalışmaya başladım.
Eşimin işleri bozulunca faturalar hariç ( otomatik ödemede ) eve herhangi bir katkı sağlayamamaya başladı pazar market masraflarını çocuğun masraflarını ben karşılıyordum. Fakat son zamanlarda eşim benim ek hesaplarımdan yüklü miktarda para çekmeye bana kredi çektirmeye başladı ve tahmin edersiniz ki ödeyemiyor. ( Resmi maaşım mühendisler odasının belirlediği maaşa göre yatıyor ben asgari ücret tutarını alıp gerisini şirkete iade ediyorum bu sebeple ek hesap limitlerim çok yüksek ve bankalar yüksek krediler veriyor bana )
" lütfen benden para isteme beni çok zor durumda bırakıyorsun evimizin ihtiyaçlarını karşılayamaz hale geliyorum " dediğimde mahcup bir ifadeyle başka çaresinin olmadığını bir şekilde ödeyeceğini söylüyor ben de kıyamayıp istediği miktarı gönderiyorum.
Eşim bu iş için çok çalıştı çok emek verdi zamanında da çok iyi işler yapıp çok güzel paralarda kazandı ama ticaret bu ne olacağı belli olmuyor işte eskiden gönlümüzce gezip tozup yiyip içerken bir hafta pazara gidip bir hafta gidemeyecek duruma geldik. Yine de bu günümüze sonsuz şükürler olsun. Eşime çok üzülüyorum özgüveni çok düştü hep moralsiz hep dalgın, düşünceli. Sağ olsun stresini eve yansıtmaz bağırıp çağırmaz olabildiğince çocuğuna ilgi göstermeye çalışır ama yüzü gülerken içinin ağladığını bilmek çok yaralıyor beni. Ne yapacağımı nasıl destek olacağımı bilmiyorum benim de dengem çok bozuldu.
Özellikle bu yollardan geçmiş ya da geçmekte olan arkadaşlarımdan destek mesajları bekliyorum. Çok doluyum herkese de anlatılmıyor sık sık ağlarken buluyorum kendimi şımarıklık mı ediyorum acaba onu bile bilmiyorum sanırım bir depresyona sürükleniyorum kızım için güçlü olmak zorundayım biliyorum.
Ben mühendisim çalışıyorum ancak yarım gün çalıştığım için asgari ücret alıyorum. Kızım çok küçük annemin sağlık durumu pek iyi değil dolayısıyla yarım gün bakabiliyor patronum da anlayış gösterip çocuğu kreş yaşına getirene kadar yarım gün çalışabilirsin deyince doğum izninden sonra bu şekilde çalışmaya başladım.
Eşimin işleri bozulunca faturalar hariç ( otomatik ödemede ) eve herhangi bir katkı sağlayamamaya başladı pazar market masraflarını çocuğun masraflarını ben karşılıyordum. Fakat son zamanlarda eşim benim ek hesaplarımdan yüklü miktarda para çekmeye bana kredi çektirmeye başladı ve tahmin edersiniz ki ödeyemiyor. ( Resmi maaşım mühendisler odasının belirlediği maaşa göre yatıyor ben asgari ücret tutarını alıp gerisini şirkete iade ediyorum bu sebeple ek hesap limitlerim çok yüksek ve bankalar yüksek krediler veriyor bana )
" lütfen benden para isteme beni çok zor durumda bırakıyorsun evimizin ihtiyaçlarını karşılayamaz hale geliyorum " dediğimde mahcup bir ifadeyle başka çaresinin olmadığını bir şekilde ödeyeceğini söylüyor ben de kıyamayıp istediği miktarı gönderiyorum.
Eşim bu iş için çok çalıştı çok emek verdi zamanında da çok iyi işler yapıp çok güzel paralarda kazandı ama ticaret bu ne olacağı belli olmuyor işte eskiden gönlümüzce gezip tozup yiyip içerken bir hafta pazara gidip bir hafta gidemeyecek duruma geldik. Yine de bu günümüze sonsuz şükürler olsun. Eşime çok üzülüyorum özgüveni çok düştü hep moralsiz hep dalgın, düşünceli. Sağ olsun stresini eve yansıtmaz bağırıp çağırmaz olabildiğince çocuğuna ilgi göstermeye çalışır ama yüzü gülerken içinin ağladığını bilmek çok yaralıyor beni. Ne yapacağımı nasıl destek olacağımı bilmiyorum benim de dengem çok bozuldu.
Özellikle bu yollardan geçmiş ya da geçmekte olan arkadaşlarımdan destek mesajları bekliyorum. Çok doluyum herkese de anlatılmıyor sık sık ağlarken buluyorum kendimi şımarıklık mı ediyorum acaba onu bile bilmiyorum sanırım bir depresyona sürükleniyorum kızım için güçlü olmak zorundayım biliyorum.