Namaz: Huzur Seansları
İslam’ın en önemli ibadet tarzı olan namazın, elbette pek çok hikmetli yönü vardır. Günde beş ayrı vakitte kılınan farz namazlar, yorulan bedenin, gerilen ruhun rahatlaması için Müslümana sunulmuş rahatlama seanslarıdır aslında. İslam Peygamberi ve onun güzide ashabı, huzur ve mutluluğu birlikte kıldıkları namazlarda bulurlardı. Nitekim Allah Rasulü, sevgili müezzini Bilal-i Habeşî’ye: “Kum yâ Bilâl! Fe erihnâ bi’s-salâti” “Kalk ey Bilal! Bizi namazla rahatlat!” derdi. (Ebu Davud, Edeb, 78, no: 4986)
Müslümanın Rabbi ile buluşması, konuşması ve doğrudan iletişim içerisine girmesi demek olan namaz/salât (sıla=bağlantı), hakkı verildiği takdirde, mâsivâdan ilişkiyi kesmek demekti. Şam’daki bir camide yer alan ve cep telefonlarının kapanmasını rica eden şu uyarı, bunun farklı bir ifadesiydi: “Ahi’l-Müslim! İkta’ sılateke bi’n-nâs! Ve’ttasil bi’llâh!” yani “Müslüman kardeşim! İnsanlarla ilişkini kes ve Allah ile iletişim kur!”
Beş vakit kılınan namaz, uzun yola çıkan ve saatlerce araç kullanan bir şoförün, sağlıklı bir şekilde menziline varabilmesi için belli aralıklarla yorgun bedenini dinlendirmek, dağılan dikkatini toparlamak üzere verdiği molalara benzer. Yorgun beden buna ne kadar muhtaç ise, Müslümanın kalbi, ruhu da namazlarla rahatlamaya, sükunete ermeye o kadar muhtaçtır.
Evet, namaz, Allah’ın huzuruna çıkmak, O’na yönelmek, O’nunla münacat etmek yani konuşmaktır. Kısa bir süre için, işinden, meşgalesinden el çekip, manevi enerjisini toparlamaktır. Hele bir de namazda olması istenen “huşu” hali yani “kalbî yakarış” yakalanabilirse, zihni meşgul eden dünyanın geçici sıkıntıları iftitah tekbiriyle âdeta kafadan atılır ve okunan dua ve surelerle farklı bir moda girilmek suretiyle dünyadan soyutlanılır. Burada sadece problemleri unutma, zihni boşaltma çabası yoktur. Aynı zamanda, okunan ayetlerden, yapılan dualardan hareketle zihni ve kalbi ebedi hakikatlerle, asıl gerçeklerle doldurma gibi ikinci bir durum söz konusudur. Her rekatta Fatiha suresini okuyarak karşılık gününün sahibi olan Allah ile iletişime giren Müslüman, sadece O’na kulluk edeceğini ve yalnızca O’ndan yardım dileyeceğini ikrar eder. Kendisini, gazaba uğramışların ve sapıkların yoluna değil, peygamberlerin yoluna iletmesini defalarca ifade eder. O, bunu günde en az kırk defa dile getirirken, âdeta en Yüce Makam’a sözlü dilekçeler vermiş gibidir. “Amin” diyerek bütün benliğiyle imza atar ve bu dileğinin, dilekçelerinin arkasında durur artık. Namaz esnasında ilahî murakabayı, kiramen kâtibini, hesabı, kitabı, mahkeme-i kübrayı tekrar hatırlar, bu bilinç içerisinde yapar tahiyattaki samimi dualarını. Ve katılaşmış kalbi, okuduğu ayetlerle, dualarla yumuşar, Allah korkusuyla titrer ve imanı daha bir güçlenerek tamamlar namazını. Huzurlu bir şekilde ayrılır Rabbinin huzurundan. Bu huşu ve bilinçle kılınan namaz, artık sahibini her türlü “fahşa ve münker”den yani hayasızlıktan ve çirkin işlerden alıkoyar. (Nahl, 90)