- 25 Eylül 2016
- 213
- 182
Merhaba hanımlar. Bir süredir bu konuyu açmaya kararsızım ancak bu akşam burada okuduğum yazılar yüzünden biraz daha içim buruldu. O yüzden yazmak istedim.
Öncelikle hamile olduğumu ve elbette herşeyden ama herşeyden önce sağlıklı, hayırlı bir evlat dünyaya getirmenin herşeyin önünde olduğunu bildiğimi söylemek isterim. Hergün bu şekilde dua ederim. Herkesin evladı sağlıklı olsun. Ayrıca şimdiden “sizinki de şımarıklık, dünyada milyon insan var sizin bu yaşadığınızı yaşamak isteyen ayıp” gibi yorumlara da cevap veremeyeceğimi nacizane belirtmek isterim. İsteyen yazabilir zira bunu da biliyorum elbet. Çünkü 39 yaşındayım ve Allah’ın kimisini varlığı ile kimini yokluğu ile sınadığına bende bu yaşıma kadar şahit oldum merak etmeyin. Ancak herkesin gönlünde bir aslan yatar..
Ben bu yaşa kadar çocuk sahibi olmadım, olamadığımda da üzülmedim. Çünkü zaten bir evlat sahibi olmak benim için çok büyük bir sorumluluktu ve kendimi hiçbir zaman buna hazır hissetmiyordum. Eşimle evliliğimi oturtmam zaten 1 - 2 senemi aldı ve ardından da açıkçası kendimize kadar olan dünyamızda birlikte gezmenin, keşfetmenin, paylaşmanın tadını çıkarıyordum.. Eşimde bundan çok mutluydu ama bir yengeç burcu olarak tüm arkadaşları da baba olduğu için belki de o da bu duyguyu tatmak istedi. Hayalimde olur gibiydi, kız çocuğu hayalim o zamandır vardı ve takviye de kullandık. Yani plansız değildi ve gerçekten hamile kaldım ancak olay gerçek olunca bana gene korkular geldi. “Ben yapamam, ben anne olamam vs vs..” Ardından eşimin, ailemin ve arkadaşlarımın desteği ile süreci kabul ettim. Evet anne olacaktım.
Sonrasında eşiminde benimde hep kız çocuk üzerine hayal kurduğumuz geldi tekrar akıllara. Kız isimleri üretiyorduk. Çin takvimi, Rus takvimi hepsi kızı işaret ediyordu. Hoşumuza gitmişti. Arkadaşımızın annesi “aç bakayım avcunu” dedi. Açtım, “hadi hayırlı olsun kızımız geliyor” dedi. Koca karı işleri de olsa hep daha da motive oluyorduk. Herkes bize kız çocuk yakıştırıyor ve hemen hepsinin oğlu olduğu için bizden de “hadi artık sizin kızınız olsun bee” diyorlardı sanki bizim elimizdeymiş gibi… Ve geçen gün 12.haftanın ilk günü dr cinsiyeti erkek olarak müjdeledi. Ve ben o gün kendime gelemedim. Erkek ismi bile düşünmemiştim. Beni anneliğe motive eden en güzel düşünceler hep bir kız çocuğunun sıcaklığı, arkadaşlığı, kendimi onda yeniden büyütme fikriydi. Annemle kuramadığım anne kız ilişkisini onunla kurmayı hayal ediyordum. Herşeyi konuşacak, birlikte yapacak, annesi bile olsam kız çocuğunun ailesine olan düşkünkünlüğünü, yakınlığını yaşayacaktım. Konuşkan ve tatlı dilli olacaktı. Eşim belki bir kızı olduğu için bile bana daha çok empati kuracaktı.
Erkek çocuğu öyle değil gibi geliyor bana. Çok hareketliler sanki..
Edit: hastaneden çıktığımda duyduğum şoku atlattım. Elbette atlatacaktım. Zira evlat bu , önemli olan sadece ve sadece sağlıkla kucağa alabilmek. evet çünkü oğlum olacak fikri şu an güzel bile. Hatta oğlum oğluşum diye seviyorum. İsim buldum birde numerolojisini öğrenicem. Sağlık ile dünyaya gelsin inşallah zaten hep bunu söyledim
Astrolog olduğum için ne olur güzel - kısmetli - sevgiyi / sevilmeyi hissettiği - özgüven dolu, bereketli bir harita ile dünyaya gelsin diye dua edip , kendisine de tembih ediyorum 
şimdi de ana oğul arasındaki aşkı merak ediyorum.
Ancak bir insanın “kızım olmasını çok isterim” veya “oğlum olması benim hayalim” gibi cümleleri kadar normal bişey yok. Kendimi veya benim gibi olanları da anormal görmüyorum.
Öncelikle hamile olduğumu ve elbette herşeyden ama herşeyden önce sağlıklı, hayırlı bir evlat dünyaya getirmenin herşeyin önünde olduğunu bildiğimi söylemek isterim. Hergün bu şekilde dua ederim. Herkesin evladı sağlıklı olsun. Ayrıca şimdiden “sizinki de şımarıklık, dünyada milyon insan var sizin bu yaşadığınızı yaşamak isteyen ayıp” gibi yorumlara da cevap veremeyeceğimi nacizane belirtmek isterim. İsteyen yazabilir zira bunu da biliyorum elbet. Çünkü 39 yaşındayım ve Allah’ın kimisini varlığı ile kimini yokluğu ile sınadığına bende bu yaşıma kadar şahit oldum merak etmeyin. Ancak herkesin gönlünde bir aslan yatar..
Ben bu yaşa kadar çocuk sahibi olmadım, olamadığımda da üzülmedim. Çünkü zaten bir evlat sahibi olmak benim için çok büyük bir sorumluluktu ve kendimi hiçbir zaman buna hazır hissetmiyordum. Eşimle evliliğimi oturtmam zaten 1 - 2 senemi aldı ve ardından da açıkçası kendimize kadar olan dünyamızda birlikte gezmenin, keşfetmenin, paylaşmanın tadını çıkarıyordum.. Eşimde bundan çok mutluydu ama bir yengeç burcu olarak tüm arkadaşları da baba olduğu için belki de o da bu duyguyu tatmak istedi. Hayalimde olur gibiydi, kız çocuğu hayalim o zamandır vardı ve takviye de kullandık. Yani plansız değildi ve gerçekten hamile kaldım ancak olay gerçek olunca bana gene korkular geldi. “Ben yapamam, ben anne olamam vs vs..” Ardından eşimin, ailemin ve arkadaşlarımın desteği ile süreci kabul ettim. Evet anne olacaktım.
Sonrasında eşiminde benimde hep kız çocuk üzerine hayal kurduğumuz geldi tekrar akıllara. Kız isimleri üretiyorduk. Çin takvimi, Rus takvimi hepsi kızı işaret ediyordu. Hoşumuza gitmişti. Arkadaşımızın annesi “aç bakayım avcunu” dedi. Açtım, “hadi hayırlı olsun kızımız geliyor” dedi. Koca karı işleri de olsa hep daha da motive oluyorduk. Herkes bize kız çocuk yakıştırıyor ve hemen hepsinin oğlu olduğu için bizden de “hadi artık sizin kızınız olsun bee” diyorlardı sanki bizim elimizdeymiş gibi… Ve geçen gün 12.haftanın ilk günü dr cinsiyeti erkek olarak müjdeledi. Ve ben o gün kendime gelemedim. Erkek ismi bile düşünmemiştim. Beni anneliğe motive eden en güzel düşünceler hep bir kız çocuğunun sıcaklığı, arkadaşlığı, kendimi onda yeniden büyütme fikriydi. Annemle kuramadığım anne kız ilişkisini onunla kurmayı hayal ediyordum. Herşeyi konuşacak, birlikte yapacak, annesi bile olsam kız çocuğunun ailesine olan düşkünkünlüğünü, yakınlığını yaşayacaktım. Konuşkan ve tatlı dilli olacaktı. Eşim belki bir kızı olduğu için bile bana daha çok empati kuracaktı.
Erkek çocuğu öyle değil gibi geliyor bana. Çok hareketliler sanki..
Edit: hastaneden çıktığımda duyduğum şoku atlattım. Elbette atlatacaktım. Zira evlat bu , önemli olan sadece ve sadece sağlıkla kucağa alabilmek. evet çünkü oğlum olacak fikri şu an güzel bile. Hatta oğlum oğluşum diye seviyorum. İsim buldum birde numerolojisini öğrenicem. Sağlık ile dünyaya gelsin inşallah zaten hep bunu söyledim
Astrolog olduğum için ne olur güzel - kısmetli - sevgiyi / sevilmeyi hissettiği - özgüven dolu, bereketli bir harita ile dünyaya gelsin diye dua edip , kendisine de tembih ediyorum şimdi de ana oğul arasındaki aşkı merak ediyorum.Ancak bir insanın “kızım olmasını çok isterim” veya “oğlum olması benim hayalim” gibi cümleleri kadar normal bişey yok. Kendimi veya benim gibi olanları da anormal görmüyorum.
Son düzenleme:
sağlıkla gelsinler dilerim 
eşim de hep kız istiyordu ama öğrenir öğrenmez canım oğlum aslan oğlum demeye başladı sakın üzme annesi diyor bana hatta baya baya oğlana da sevindi 
