Bu sorunu yaşayan bir çok insan vardır ama benimki artık biraz kendini aştı inanın kendimi iğrenç hissediyorum aman ayıp olmasın aman kimse alınmasın kırılmasın onun hatrı var böyle yapmıyım diye diye kendimden nefret eden bi insan olmaya başladım. Kendi teyzem ve onun kızı olan kuzenim insan kullanmaya bayılan işi düşmedikçe kimseyi aramayan işi düştüğünde mırın kırın etsen laf sokmaya çalışan insanlardır hatta işi düştüğünde yapmasan değil sırf onlarla aynı düşüncede olmadığım için bile (onlar biraz rahat bense biraz daha muhafakar bi insanım) benimle dalga geçerler. Nefret ediyorum ama yüzlerine hiç bişey söyleyemiyorum. Onlarla görüştükçe de sinir olduğum için bayramlar dışında görüşmemeye başladım inanır mısınız iki hafta da bir görüştüğüm insanlar beni aramadı bile bayramda hoşgeldin bile demediler o kadar. Bende ne kadar isabetli bi karar verdiğimi anladım. Ama anneme laf anlatamıyorum onlar senin ailen anne yarın gidelim görüşelim diye tutturuyor ve hayır diyemeyen bi insan için bu çok büyük bi sıkıntı. Napıcamı bilmiyorum çok bunalıyorum. Mesela bi konu daha var ki bu biraz ince hassas bi konu bazıları bunu paylaştığım için bu kız salak mı falan diye düşünebilir. Ama paylaşmaya ihtiyacım var. Bayramlarda seyranlarda yaşıtlarım olan erkekler evimize geldiklerinde hoşgeldiniz diyip eğer onlar ellerini uzatırlarsa tokalaşıyorum ama bazıları hani olur ya böyle öpermiş gibi yanağını değdirir ya da yanağından öper çok rahatsız oluyorum o davranıştan. Ama kendimi geri çekersem ayıp olurmuş gibi geliyo bi türlü yapamıyorum. Aman tamam biliyorum bunu okuyan kişi, gerçekten saçmaladığımı düşünüyosun. Ama bilemezsin onlar öyle yapınca kendimi ne kadar kirli iğrenç hissettiğimi. Ve buna rağmen dur diyemememi. Ailem biraz rahattır yani paylaşsamda anlamıyorlar. Umarım burda biri sesimi duyar beni anlar ve bana yardım eder.