Hanımlar sizin de dediğiniz gibi empati kurup anlamaya çalışıyorum ama yine de ilk kez yaptığım birşey ve özel bir durum olduğu için bu kadar suçlanmayı haketmediğimi düşünüyorum.duygularımı çok rahat ifade edebilen biri olmadığım için geçip karşısına olumlu ya da olumsuz birşey söyleyemem şu an,kırıldığımı anlaması için sadece sessiz kalabilirim.Şimdi size kıymet bilmemek gibi geliyor ama gerçekten öyle değil.Her zaman iyi bi evlat olmaya çalıştım,etraftan vs benim hakkımda en ufak bi kötü söz duymadı ailem,aksine her zaman iyi şeyler duydular.Kısıtlamalar oldukça fazlaydı hayatımda,gündüz vakitleri bile gezip tozmadım doğru düzgün,okul çıkışında kız arkadaşlarımla bi yerde oturup çay içmek bile yanlış birşeydi babama göre,hiçbir zaman arkadaşların evine oturmaya gidilmez,gece yatıya kalınamazdı.Haberi olur da kızar diye erkek arkadaşımı bile annemden önce babama söyledim,daha önümüzde okul,askerlik vs bi sürü engel varken sorun çıkmasın diye yaptım bunu.Nişanlandık,hala daha görüşmemize izin vermiyor.Üniversiteyi bitirdim,işe başlayacağım ama ona da karışıyor.İş görüşmesine gittiğim yerleri kendi de gidip görmek,tanışmak istiyor.Hiçbirine de haksızsın baba,abartıyorsun demiyorum,asilik yapmıyorum.Sizce bu kadarı da normal mi yani:26: burası da dertleşme topiğine döndü ama kusura bakmayın artık:44: