- 15 Ocak 2021
- 389
- 782
- 18
- 25
- Konu Sahibi kirpapatyasi44
- #1
Herkese merhaba bu benim ilk konum.
20 yaşındayım. Nerden başlayacağımı bilemiyorum dağınık olursa özür diliyorum. Sürekli hayata geç kaldığımı düşünüyorum ve benden büyük tecrübeli birilerinden bir şeyler duymaya inanın çok ihtiyacım var. Hiç arkadaşım yok aylardır evden çıkmıyorum ailemle aram iyi diyemem bu o kadar uzun bir konu ki anlatıp sizi sıkamam ama kısaca eve sığamıyorum artık yere göğe sığamıyorum hatta. Ölmemin daha iyi olacağını bile düşünüyorum çünkü yaptığım hiçbir şey yok zevk aldığım hiçbir şey yok yaptığım tek şey ders çalışmak ve göğsümü sıkıştıran bu hisle başbaşa kalmak. Hayatımın hiçbir zaman güzel olmayacağını düşünüyorum içimden gülmek bile gelmiyor benim ağlamadığım bir gün yok bunları annemle de paylaşıyorum ama bir şey yapamıyor o da. Lütfen bunlar ergenlik tribi falan demeyin ben gerçekten aklı başında bir kızım.Okuyorum ve bu okul asla bitecek gibi görünmüyor daha 4 senem var bittikten sonra da tusa hazırlanıp uzmanlık almam gerekecek yani benim hayatımı düzene koymama daha yıllar varken liseden benimle mezun olanlar evleniyor bile. Evlilik konusuna da kafamı takıyorum biraz en erken 25 yaşında evlenebilirim o da tabi o zaman biri olursa hayatımda.sizce bu çok mu geç bunun için de geç kalmış hissediyorum çünkü ya da geç kalacak. yoksa tüm bu hislerimin sebebi çok fazla evde olmam hiç arkadaşımın olmaması mı eğer yaşıtlarım gibi dışarda bir hayatım olsaydı bunları hissetmez miydim? konuştuğum tek kişi bile yok annem hariç. beni anlayabilecek birine denk gelirim umarım inanın içimdekini dökemiyorum ama benim bir şeyler duymaya ihtiyacım var. Çok teşekkür ederim okuyan olursa
20 yaşındayım. Nerden başlayacağımı bilemiyorum dağınık olursa özür diliyorum. Sürekli hayata geç kaldığımı düşünüyorum ve benden büyük tecrübeli birilerinden bir şeyler duymaya inanın çok ihtiyacım var. Hiç arkadaşım yok aylardır evden çıkmıyorum ailemle aram iyi diyemem bu o kadar uzun bir konu ki anlatıp sizi sıkamam ama kısaca eve sığamıyorum artık yere göğe sığamıyorum hatta. Ölmemin daha iyi olacağını bile düşünüyorum çünkü yaptığım hiçbir şey yok zevk aldığım hiçbir şey yok yaptığım tek şey ders çalışmak ve göğsümü sıkıştıran bu hisle başbaşa kalmak. Hayatımın hiçbir zaman güzel olmayacağını düşünüyorum içimden gülmek bile gelmiyor benim ağlamadığım bir gün yok bunları annemle de paylaşıyorum ama bir şey yapamıyor o da. Lütfen bunlar ergenlik tribi falan demeyin ben gerçekten aklı başında bir kızım.Okuyorum ve bu okul asla bitecek gibi görünmüyor daha 4 senem var bittikten sonra da tusa hazırlanıp uzmanlık almam gerekecek yani benim hayatımı düzene koymama daha yıllar varken liseden benimle mezun olanlar evleniyor bile. Evlilik konusuna da kafamı takıyorum biraz en erken 25 yaşında evlenebilirim o da tabi o zaman biri olursa hayatımda.sizce bu çok mu geç bunun için de geç kalmış hissediyorum çünkü ya da geç kalacak. yoksa tüm bu hislerimin sebebi çok fazla evde olmam hiç arkadaşımın olmaması mı eğer yaşıtlarım gibi dışarda bir hayatım olsaydı bunları hissetmez miydim? konuştuğum tek kişi bile yok annem hariç. beni anlayabilecek birine denk gelirim umarım inanın içimdekini dökemiyorum ama benim bir şeyler duymaya ihtiyacım var. Çok teşekkür ederim okuyan olursa
