Yasamin her aninda mutluluk ve huzur oldugunu sanmiyorum. Ara ara gerceklesen bizleri sıkıntıya sokan dertler, olaylar olmasa mutluluk ve huzurun degeri anlasilmaz.
Anlik mutluluk cok onemli, yasadigimiz anin tadini cikarabilmek, firsatlari en verimli sekilde kullanabilmek, bize kendimizi iyi hissettiren seylere odaklanmak...
Basimiza gelen olaylari dramatize etmeden, gozumuzde buyutmeden, karamsarliga ve umutsuzluga dusmeden hareket edebilmek...
Enerjimizi yuksek tutmaya calismak...
Mutlulugumuzu baska bir insana baglamadan hareket edebilmek...
Kisacasi iyi yonden gorme ve ŞÜKÜR uzerine bir yasam felsefesi edinebilmek...
Bunlari basaran bir insan kendi mutluluk ve huzur yoluna ilk adimi atmis olur bence.
Belki zor belki ütopik bilemiyorum ama bence vardir bunlari basaran insanlar.
Ha bir de su var, baskasinin gozyasi uzerine kurulmayacak bu mutluluklar. Kimsenin hakkina girmeden, kimseyi kirmadan, aglatmadan. Yapilsa bile gonul alinarak, kendini duzelterek yola devam edilecek.
Yoksa yalanci mutluluk olur o , bence yani.