Cocuklugum travmatik gectigi icin coğu şeyi hatirlamiyorum. Cocukluktan ciktigimda, kendi karakterimi fikirlerimi olusturmaya basladigimda, aksamlari 7 de degilde 10-12 arasinda eve gelmeye basladigimda (herzaman haber vererek) sorunlar basladi. Ondan önce sadece karnimin tok olmasi üzerimde elbisem olmasi yetiyordu.
Annemin kendi saclarini yolup bagirdigini hatirliyorum. Cok kücük sacma olaylardandi. Sebebini bile hatirlamiyorum. Florbol oynuyordum mesela. Okul cikisinda evde yemek yiyip 7-9.30 kadar aksam antrenman olurdu. Döverdi söverdi. 19/20 yaslarindaydim. Böyle birsey yapmak icin normal bir yaş degil.
Başını yerlere vururdu ölsemde kurtulsam diye bagirirdi. Daha cok sey var. Vücudum bu travmalari hatirliyor ama aklim unutmus.
Yurt dışında doğdum ve büyüdüm. Annem buranin dilini ögrenmedi, buranin insanlariyla tanismadi. Arkadaşı yok. Hayatta en çok önemsediği şey el alemin ne düsündügü.
Bu yüzden akrabalardan ne zaman zarar gördüysem susturuldum. Görmezden gel. Birsey olmaz kuzenlerin degil mi. Ve ben onlardan aslinda cok zarar gördüm. Yemek yiyemez hale geldim üzüntüden, panik ataklari yasadim. Asla hic bir kücük kizin bunlari yasamasini istemem.
Ill kez maas aldigimda annem ona bütün parami vermemi istedi. Ihtiyaci oldugundan degil. Hayir dedigimde „Ben işimden istifa edeyimde gör, bu evi sen gecindirirsin“ demisti. 1-2 yil sonra bu konuyu actigimda „Blöf yaptim, ana degilmiyim? Hic mi birsey diyemicem?“ demisti.
O günden beri asla güvenmiyorum. Ben koruyamadi be beni o da kullanmak istedi.
23 yasimda kendi evime ciktim. Artik sirf whatsappten psikolojik siddet uygulayabildi, kontrolu kaybetti.
3 yil terapiye gittim ve bu cok yardimci oldu.
Fazla uzattim, konuya geliyorum kusura bakmayin.
25 yasindayim. 19 yasinda muhtesem biriyle karsilastim. O günden beri asla beni yanliz birakmadi, herzaman yanimda oldu, herzaman anlayisliydi. Sevgilim isvicreli. Ben isvicrede dogdum büyüdüm. Buranin kültürüyle, buranin insaniyla. Burda dünyanin her kösesinden insanlar var. Bircok ülkenin muhtesem insanlariyla ve uzak durulmasi gerektigini düsündügüm insanlariyla tanistim.
Insani insan yapan irk yada din degil, kendi insanligi oldugunu anladim.
Ama annem cok irkcidir. Ondan uzak oldugu süre kimseyi kötülemez. Ama benim herzaman türk bi müslümanla, hatta en güzeli ayni sehirden gelen bi adamla evlenmemi istedi.
Yillardir böyle birsey mümkün degil, kafamiz uymaz, yeterki herseyden önce insan olsun diyorum. Hayir herseyden önce türk müslüman olcak diyor. Sirf müslüman olmak bir insani iyi yapmaz ki.
Babam daha modern, daha anlayisli. En azindan dinler. Biraz zor bazen anlasmak cünki bircok beyin amelyati gecirdi ve artik cok pasif. Kendisi 73 yasinda. Annem 65 yasinda.
Bir kere erkek arkadasimi sadece arkadas olarak eve getirdim tanistirdim, 2-3 yil oldu. Annem mutfaga saklandi, kapiyi acip öldürtesi bakislar atti bana ve sevgilime. Babam saygili bi sekilde yanina oturdu, kahve ikram etti. Annem sevgilimi insan yerine bile koyamadi.
Arkadaslar ben zaten cok yorgunum yine cok büyük bir savas var önümde. Tanistircam bu ayin sonunda (kardesim lütfen sinavlarimdan sonra söyle, o stresi simdi kaldiramam dedi).
Ama lütfen bana abla olarak akil fikir verin. Siz olsaniz nasil tanistirisiniz? Hangi ortamda?
Ben babamla disarda konusmayi düsünüyorum. Sonra babam, sevgilim ben ücünüz oturup tanisalim diye düsündüm. Kardesim 21 yasinda, zaten arkamda duruyor.
Almanyada daha önce bi kuzenim gecen sene yari alman yari türk birisiyle evlendi. Ismi tamamen alman, annesi alman babasi türk. Kendisi türkce konusmuyor. Heralde müslüman oldugu icin daha kolay olmus.
Ben acikcasi dindar bir insan degilim, gercek anlamda inandigim tek sey sevgi ve saygi dünyanin her irkina karsi. Her hayvana karsi. Sevgilim hiristiyan ama o da benim kadar dindar, yani hic degil. Burda cogu insan öyle zaten. Din cok büyük bir rol oynamiyor. Önemli olan insanlik.
Ama annem asimile olamadi. Bu fikirleri duymak istemiyor cünki farkli düsünüyor ve benide öyle düsünmeye zorluyor.
Bilmiyorum. Sadece icimi dökmek istedim. Kimsem yok. Akil fikir almak istedim.
Evlenip yakin zamanda anne olmayi, güzel mutlu sicacik bi aile kurmayi hayal ediyorum.
başlamış yine namus ve ahlak şövalyeliği
annesi bence çevre baskısından da korkuyor net. Yıllarca görmediğim insanlar da bir zahmet hayatıma karışmasınlar derim.
İlişkiniz çok güzel bir ilişkiye benziyor. Anneniz kendi evlenmiş sırasını savmis. Sizin eşinizi seçme hakkı yok. Sınavdan sonra babanız ve kardeşiniz ile tanıştırin anneniz isterse gelsin. Ben bu adamı seviyorum ister kabul et ister etme yapacak bir şey yok annecim kusura bakma benim hayatım benim kararım ben böyle uygun gördüm diyecek olgunluğa sahipsiniz. Biliyorum zor ama ben sizde o gücü gördüm. Zamanla kabul edecektir hele ki torunları olduktan sonra zaten bir şekilde kabul eder. Yani etmezse de kendisi bilir bu yüzden çocuğuna küsmek istiyorsa küssün. Suçluluk duymamaya çalışın. Sevmişsiniz güzel bir ilişki kurmussunuz 6 senedir beraber olduğunuz insana hala bu duygularınızı korumusunuz bunlar çok değerli şeyler siz kendinizi onayliyorsaniz başka kimsenin annenizin bile onayınıza ihtiyacınız yok. Eh tabi insan istiyor ki ailesi hep arkasında olsun anlayışlı olsun destekçisi olsun koşulsuz sevsin ama insanların çoğu da bu ayrıcalığa sahip değil. Size me mutlu ki en azından akıllı güçlü egitimli bir insansınız güzel ilişkiler kurmussunuz kardeşiniz yanınızda. Olan şanslarımizla idare edeceğiz artık 
ya bence de zaten bizim ailelerin yüzde 80i kimi seçersen seç beğenmiyorlar. Memleketlisi birini de getirse bence bu anne diyecek bir şey bulurdu.
