Merhabalar herkese, derdimi anlatacak kimsem olmadığı için üye oldum. Benim durumumda bir insan ne yapmalı bilmiyorum. Konuya geçeyim. Sevgilim başlıktaki cümleyi söyledi bana. Hayallerini,umutlarını yıkmış gibi hissediyorum dedi. Çok üzgünüm çok kötüyüm vs dedi. Sebebi ise bu zamana kadar rahmetli annesi beni istemiyormuş, annesi vefat ettikten sonra itiraf etti. Annesi vefat edeli 7 ay oldu. Biliyordum bir tuhaflık olduğunu ama bana detaylı açıklama yapmazdı ben de üzerine gidince of puf ederdi. Sonradan öyle şeyler öğrendim ki istenmemek ve bu yüzden beni keriz yerine koyması acayip zoruma gidiyor. Ablaları yaşımla ilgili "18 yaşından büyük mu bari "demisler, sevgilimden küçük olunca. Bir de tanistigimizda ben üni son sınıftım,öğrenci olunca umursamamislar beni. Şimdi çalışıyorum gerçi, 2.5 yıldır birlikteyiz o Ankara'da yaşıyor ben Antalya'da. Ben 27 yasindayim o 33 yaşında. 1 ay sonra doğumgünü var. Rahmetli annesi, o zamanlar 'kapalı değilim, uzak memlekettenim, kendi tanıdığı çevreden değilim sevgilimle aynı meslekten değilim' diye istememiş beni. Sevgilime de "seni ben okuttum ben olmasam okumayamazdin "vs gibi konusurmus. Tabi evde annesi böyle diyormis meğer ama benim yanımda evlilik hayalleri satıyordu bana. Nisan'da tayin isteyeceğim yanına gelince evlenme işleri hızlanır vs ben evlenmek istiyorum artık bilmem ne.. okul biter bitmez yüzük tacakmis da vs.. aslında o sözleri hep palavraymis. Annesi hastanede yatarken yanına gitmek istiyordum önce gel dedi bana sonra gelme dedi sevgilim. AAnneme dedim Ankara'ya gideceğim diye. Annem de kendini çok kaptiriyosun demişti. Bu sözüne çok kızmıştım annemin ama haklı çıktı...megersem istenmiyormusum ruhum duymamış. Şimdi düşününce ben hayaller aleminde yaşamışım gibi geliyor. Ben bir dönem Ankara'da kaldım orda çalışmaya başladım okul bitince. Aynı şehirdeyiz diye çok mutluydum o zamanlar ama o ben kadar mutlu değil gibime geliyordu. Ben ordayken beni ailesiyle tanıştırır diye umutlanmistim ama olmadı. Sonra işler ters gitti ben iş yerinden ayrıldım ve Ankara'da iş bulamadım, İstanbul'da bir yerden dönüş aldım. Şimdi home officedeyim o yüzden Antalya'dan çalışıyorum ama ofis İstanbul'da aslında. Ben bugünlere gelmek için çabaladım ama annesi mesleğimi de beğenmemiş bir kalemde silmiş atmış. Buluşmak da zor oldu son 1 yıldır pandemiden dolayı. 3 ay gorusemedigimiz zamanlar oldu. 2 yıldır buluşma dediğim şey haftasonu görüşüp oturmak hasret gidermekti sadece. Diğer insanlar gibi sevgilimle şunu yaptım bunu yaptım diyebileceğim bir ilişki yaşayamadık. Kendi ablasi, mesela Amerika'ya gitmiş eşiyle bekarken evlenmeden önce gezmisler nisanliyken. Herkesin kendi kızı kiymetli ama el kızı olunca çöp. Benimle haftasonu buluşmasına bile çok istekli degillermis ne yapican Antalya'ya gidip vs diyorlarmış. Ayda 1 kere gorusurduk zaten haftasonu. Buluşunca da karşımda uyukluyor bir şey anlatmiyor yoldan geçen evli çocuklu insanlar görünce bı ufak hayal kırıklığı yaşıyorum. Ne biliyim duygularım alt üst durumda. Bir de bana sen gibisini bulamam, sen çok neşelisin cıvıl cıvılsin der. Ama hep ben bir şeyler anlatırım o pek konuşmaz vs.. sıkıldım hayallerim kirik. Bugün gelecekti güya ama daha sormadım mesaj atmadım.