eşlerden biri kendi halinde, kariyer ve birikim planları dışında hayattan çok da beklentisi olmayan, işten eve evden işe bir hayat süren,evdeki zamanlarını pc başında veya spor prgramları izleyerek geçiren biri.
diğer eş işe arkadaşlık, akrabalık,komşuluk ilişkilerine biraz daha önem veren, eşiyle sürekli evde oturmaktan veya sadece eşiyle olmaktan sıkılan 3 yıllık evli çocuksuz bir bayan...
gelgelelim bu iki kişi şu konuda anlaşamıyor. biri mutluluğun içinde olduğunu söylüyor eşini mutlu olmayı bilmemekle suçluyor. diğer eş ise arada sırada da olsa eş dost ziyeretleri yapmayı birlikte aile olduklarını farketmeyi istiyor. ama diğer eş çok kati.herkese bir kulp buluyor, bir yere gittiklerinde mutlaka bir sorun çıkarıyor eve geldiğinde eşinin önüne.kendi kabuğuna çekilen eş gittikçe yalnızlaştığını fark ediyor.çalıştığı ortamda bile konuşmak gelmiyor içinden.ama yine de ne kadar tedirgin olsa da, tam olarak mutlu olamasa da bir yerlere gitmeyi istiyor eşiyle.
çünkü artık toplumdan ayrı kalmak istemiyor.arkadaşlarıyla daha sık görüşmek istiyor. ama eşi sen görüş benim arkadaşım değiller ki onlar diyor. arkadaşımın oğlu sünnet oldu geçende eşimle gidemedim.hala sen git ben görüşmek zorunda mıyım diyor.onlar senin arkadaşın diyor.
ayrıca alacağım hediyeyi çok buldu 1 hafta surat yaptı bana. 2 ay geçti hala gidemedik.
sonra aileme gıcık.onlarla görüşmek istemiyorum beni anla diyor. kendisinden taraf olmamı istiyor her şeyde. konu komşuyla konuşmaz ben konuşsam tuhaf karşılar. erkeklerle konuşmamı asla istemez.evli bir kadının başka erkekle ne işi olur der. selam vermemi bile hafiflik olarak yorumlar.erkek iş arkadaşımla karşılaşsam yolda selamlaşsak surat asar.tanıdıklarımın çoğunu görmezden gelirim .
evdeyken genel olarak iyidir ama evde patron olmayı ister.misafir çağırsam bin soru sorar.kim gelecek, neden gelecek vs. ona karşı hep saygılı olmamı ister.
ama ben saygı duymuyorum eşime.onun herkesten kaçıp eve saklanan ve anca bana gücü yeten biri olduğunu düşünüyorum.
eşim fiziksel şiddet uygulamıyor belki ama psikolojik şiddeti yaşatıyor.
bir de saygı duymadığımı anlayınca itekliyor beni.kapışıyoruz o zaman.onun kolları çizikten benim kollarım tuttuğu için morluktan geçilmiyor. böyle olmasını istemiyorum ama ne yazık ki ne zaman yakın olsak ufak bi şeyden tartışabiliyoruz. geçenlerde ufak bi şeyden bağırdı odadan kovdu beni.tv izliyordu kendisi de .ben de gitmek istemedim ben tv izliyeceğim dedim.senle konuşmam tamam ama gitmiyeceğim odadan dedim. sinirlendi hakaret ediyor nerden çattım buna vs diye.o bişey diyince bazen ben de bişeyler dedim. bu sefer zorla çıkardı odadan beni.defol git demeler...odanın kapısını kapıyor almıyor içeriye.o zamanlarda kötü oluyorum bende dışarı çıkmak istiyorum eşim izin vermiyor o zamanda kendimi kaybediyorum.bağırış çığırış...rezil oluş konu komşuya.
sonra mecburen içeriye geçtim eşim senin yüzünden rezil olduk diyor.boşanalım diyor.tmm diyorum bu sefer kabul edince de ben gelmem sen aç mahkemeyi diyor. sorumluluğu sana diyor.ben bunları hak etmedim diyor.üzülüyor.
seviyeli bir beraberlik yaşıyoruz bu aralar.ama ben kimseye anlatamadığımdan çok yalnız hissediyorum kendimi.iş ortamına da yansıyor orada da mutsuzum genelde.konuşmak içimden gelmiyor.üzülüyorum yaşadıklarım ve yaşayamadıklarım için?
eşimden benim için insanlarla görüşmesini istemeye hakkım yok mu?
diğer eş işe arkadaşlık, akrabalık,komşuluk ilişkilerine biraz daha önem veren, eşiyle sürekli evde oturmaktan veya sadece eşiyle olmaktan sıkılan 3 yıllık evli çocuksuz bir bayan...
gelgelelim bu iki kişi şu konuda anlaşamıyor. biri mutluluğun içinde olduğunu söylüyor eşini mutlu olmayı bilmemekle suçluyor. diğer eş ise arada sırada da olsa eş dost ziyeretleri yapmayı birlikte aile olduklarını farketmeyi istiyor. ama diğer eş çok kati.herkese bir kulp buluyor, bir yere gittiklerinde mutlaka bir sorun çıkarıyor eve geldiğinde eşinin önüne.kendi kabuğuna çekilen eş gittikçe yalnızlaştığını fark ediyor.çalıştığı ortamda bile konuşmak gelmiyor içinden.ama yine de ne kadar tedirgin olsa da, tam olarak mutlu olamasa da bir yerlere gitmeyi istiyor eşiyle.
çünkü artık toplumdan ayrı kalmak istemiyor.arkadaşlarıyla daha sık görüşmek istiyor. ama eşi sen görüş benim arkadaşım değiller ki onlar diyor. arkadaşımın oğlu sünnet oldu geçende eşimle gidemedim.hala sen git ben görüşmek zorunda mıyım diyor.onlar senin arkadaşın diyor.
ayrıca alacağım hediyeyi çok buldu 1 hafta surat yaptı bana. 2 ay geçti hala gidemedik.
sonra aileme gıcık.onlarla görüşmek istemiyorum beni anla diyor. kendisinden taraf olmamı istiyor her şeyde. konu komşuyla konuşmaz ben konuşsam tuhaf karşılar. erkeklerle konuşmamı asla istemez.evli bir kadının başka erkekle ne işi olur der. selam vermemi bile hafiflik olarak yorumlar.erkek iş arkadaşımla karşılaşsam yolda selamlaşsak surat asar.tanıdıklarımın çoğunu görmezden gelirim .
evdeyken genel olarak iyidir ama evde patron olmayı ister.misafir çağırsam bin soru sorar.kim gelecek, neden gelecek vs. ona karşı hep saygılı olmamı ister.
ama ben saygı duymuyorum eşime.onun herkesten kaçıp eve saklanan ve anca bana gücü yeten biri olduğunu düşünüyorum.
eşim fiziksel şiddet uygulamıyor belki ama psikolojik şiddeti yaşatıyor.
bir de saygı duymadığımı anlayınca itekliyor beni.kapışıyoruz o zaman.onun kolları çizikten benim kollarım tuttuğu için morluktan geçilmiyor. böyle olmasını istemiyorum ama ne yazık ki ne zaman yakın olsak ufak bi şeyden tartışabiliyoruz. geçenlerde ufak bi şeyden bağırdı odadan kovdu beni.tv izliyordu kendisi de .ben de gitmek istemedim ben tv izliyeceğim dedim.senle konuşmam tamam ama gitmiyeceğim odadan dedim. sinirlendi hakaret ediyor nerden çattım buna vs diye.o bişey diyince bazen ben de bişeyler dedim. bu sefer zorla çıkardı odadan beni.defol git demeler...odanın kapısını kapıyor almıyor içeriye.o zamanlarda kötü oluyorum bende dışarı çıkmak istiyorum eşim izin vermiyor o zamanda kendimi kaybediyorum.bağırış çığırış...rezil oluş konu komşuya.
sonra mecburen içeriye geçtim eşim senin yüzünden rezil olduk diyor.boşanalım diyor.tmm diyorum bu sefer kabul edince de ben gelmem sen aç mahkemeyi diyor. sorumluluğu sana diyor.ben bunları hak etmedim diyor.üzülüyor.
seviyeli bir beraberlik yaşıyoruz bu aralar.ama ben kimseye anlatamadığımdan çok yalnız hissediyorum kendimi.iş ortamına da yansıyor orada da mutsuzum genelde.konuşmak içimden gelmiyor.üzülüyorum yaşadıklarım ve yaşayamadıklarım için?
eşimden benim için insanlarla görüşmesini istemeye hakkım yok mu?