Merhaba, ben 35ini gecmis, meslegi olan, calisan ve 2 cocuk annesi bir kadinim. Evliyim.
Burayi bir müddettir takip ediyorum, cocuklu bosanan kadinlarin hikayelerini okumak icin.
Evliligimde huzur, saygi ve sevgi tukendi. 10 küsür senedir evliyim ve geriye dönüp baktigimda cocuktan önce de durum ayniymis. Hatta nisanliyken arkadasima attigim e postasina denk gelmistim arsivi karistirirken, o zamanlar bile hep bir zorlama hep bir mucadele icindeymis iliskimiz.
Sorumsuz o ama sorunlu ben, özeti olabilir bizim evliligimizin.
Neresinden baslasam bilemiyorum, 2 kisilik koskoca yalnizlik yasiyorum.
Bazen evli ciftlerin, özellikle kadinlarin, kocalarina ' onu getir, bunu yap' demesi benim tüylerimi diken diken ediyor, simdi surat asar kocasi, kizar laf sokar diye beklerken bakiyorum bu sekilde konusmak gayet normalmis gibi davraniyor eşler. Evliligim boyu bütün ev islerini, cocuklarin bakimini, yari yariya llacak sekilde geliri sagladim. Kazandiklarimi direk yatirim yapar, bana aylik alisverise yetecek miktarda para birakirdi. Cocuklarin sorumlulugu annede olurmus diye, sadece ben işte oldugum zamanlar ve randevulerim oldugu zamanlar cocuklarin bakimini üstlenirdi, kaldi ki o uzun süredir calismiyor fakat geliri var. Ben 2 bebek sabah erkenden işe gider, cocuklari yolda anneme birakir, geri donuste onlari alip aksam ustu alisverisi de yapip bitkin sekilde eve gelirdim. Evde butun isler, yemek, camasir vs beni bekliyor olurdu. Kendisi oglene kadar yatmis, sabah hazirladigim kahvaltiyi yemis, suslenip cilalanip ben eve gelince "butun gun evde bunaldim, az cikiyorum" der cikar ve cocuklar yattiktan sonra gelirdi.
Bir keresinde gunduz ben calisirken bu ablasiyla motor gezilerindeydi ve bana tesadufen resmi gosterildi. O anda kendimi gercek bir mal hissettim. Ayikmam uzun surdu, tukenmislik sendromu ve anksiyete gecirdim
Evde bagiris cagiris, hasta oldugum halde uzerime yurumeler, siddet, kufurler yagdiriliyordu. O ortamda cocuklarima yetmek icin onlarin yaninda gulup onlari her firsatta gezdirip kafalarini dagitmaya calisiyordum.
Bir sure ayri kaldigimizda arkamdan maddi yaptirimlar yapmis, bana bir yandan yalvar yakar gel degiselim derken ote yandan evin kilidini degistirmisti. Ben tekrar sans verdigim an daha donmeden eve eski huylarina dönmüstü. Yine de döndüm, pisman olmayayim ortada cocuklar var diye. Hayatimi daha da cehenneme cevirdi. Ben psikolojik destek aldigim icin bana ' parani bos bos islere yatiriyorsun' diye kizardi. Ya da her hangi baska tedavide. Bu sürecte ben maddi imkanlarimi ayirdim, yine evin giderlerinin yarisini oduyorum geri kalanina da alisveris vs ama en azindan yönetmiyor ve buna cok sinirleniyor.
disari ciktiginda haber etmez, ne yaptigini bilmem, aksama eve gelince islerim var der gecer. Ben daha fazla soru sorunca kavga yapar, bagirir cagirir kufreder, sonra kuserdi. Kendimi yine onun pesinde kosarken bulurdum, buluyorum. Ailemle de arasi bozuk, hepsine kulp takti ve gorusmuyor. Ben ailesiyle gorusmek zorundayim cunku kendisi cikmiyor ailesinin evinden. Olan cocuklara oluyor, kendimi gectim. Sevgisiz, ilgisiz, kufur isiten, kendini asagilatan bir kadin oldum ciktim. Eskiden olsa ' hemen bosanirim' dedigim seyleri dibine kadar yasadim ve hala burdayim. Toksik iliski, sigara gibi. Seni zehirledigini bildigin halde kullanmaya devam edersin ya, oyle. Destek aldigim psikologum bana oz guvenimin yerle bir oldugunu soyluyor. Aslinda ben cok guzeldim, hobilerim vardi, arkadaslarim, cevrem. Simdi hepsi suni geliyor bana, cunku arkadaslarimla dirasi ciksam oncesi bir kavga gelince bir kavga surat asmalar. İş için toplantiya katilsam iş günlerim harici, surat asmalar ' ne gerek var elalemin pesinden kopek gibi kosmaya' laflari. Gözümdeki morluklari makyajlayarak işe gittigimi cok bilirim. Fakat disarda cok mulayim, yardim sever, iyi niyetli, temiz bir insan olarak bilinir. Evde firtina. Benimle otel odasinda alabildigince kavga yaptiktan sonra beni odadan kovmustu bir keresinde, cocuklar da var. Ciktim, geri dondugumde kardesiyle videolu gorusme yapiyordu güle oynaya. Bu ve bunun gibi bir suru seyler.
Cocuklarim ne olacak? Ayrilirsam onlarla da bagi koparir cok kinci biri. Baba sevgisinden mahrum etmek istemiyorum, yani az da olsa onlara o ihtiyaclarini veriyor. Bazen bana inat veriyor. Gel sizinle disarda guzel bir yemek yiyelim diyor, benle arasi bozukken (%90 zaten bozuk) ve onlari 'eglendirmeye' goturuyor. Beni cezalandiriyor. Aile kavramina cok deger veren biri olarak böyle yaptirimlar beni derinden incitiyor. Ama ne zaman agzimi acip bir sey desem, ki uslubum her zaman gayet kibar ve sakin başliyor, konuyu kendine cevirip benim yuzumden bu evliligin boyle oldugunu soyleyip ustune azar cekiyor. Artik bende uslubumu gayet de bozdum. Sinir krizleri geciriyorum, kendimle savasiyorum.
Ailem her zaman destekci bana, bugun ciksam gitsem niye geldin demezler.
Cikip gidemiyorum. Gitsem cocuklarim yarim kalir. Kendime olan guvenim o kadar yikildi ki, yapabilirmiyim bekar anne olarak diye sorguluyorum. O bilincli adimi atamiyorum.
Bu topigi de nicin actim bilmiyorum, belki benimle ayni durumdan gecmis olanlar vardir. Insanin insana ihtiyaci var, en azindan kimsenin beni tanimadigi bir platformda icimi dokmek is
Merhaba, ben 35ini gecmis, meslegi olan, calisan ve 2 cocuk annesi bir kadinim. Evliyim.
Burayi bir müddettir takip ediyorum, cocuklu bosanan kadinlarin hikayelerini okumak icin.
Evliligimde huzur, saygi ve sevgi tukendi. 10 küsür senedir evliyim ve geriye dönüp baktigimda cocuktan önce de durum ayniymis. Hatta nisanliyken arkadasima attigim e postasina denk gelmistim arsivi karistirirken, o zamanlar bile hep bir zorlama hep bir mucadele icindeymis iliskimiz.
Sorumsuz o ama sorunlu ben, özeti olabilir bizim evliligimizin.
Neresinden baslasam bilemiyorum, 2 kisilik koskoca yalnizlik yasiyorum.
Bazen evli ciftlerin, özellikle kadinlarin, kocalarina ' onu getir, bunu yap' demesi benim tüylerimi diken diken ediyor, simdi surat asar kocasi, kizar laf sokar diye beklerken bakiyorum bu sekilde konusmak gayet normalmis gibi davraniyor eşler. Evliligim boyu bütün ev islerini, cocuklarin bakimini, yari yariya llacak sekilde geliri sagladim. Kazandiklarimi direk yatirim yapar, bana aylik alisverise yetecek miktarda para birakirdi. Cocuklarin sorumlulugu annede olurmus diye, sadece ben işte oldugum zamanlar ve randevulerim oldugu zamanlar cocuklarin bakimini üstlenirdi, kaldi ki o uzun süredir calismiyor fakat geliri var. Ben 2 bebek sabah erkenden işe gider, cocuklari yolda anneme birakir, geri donuste onlari alip aksam ustu alisverisi de yapip bitkin sekilde eve gelirdim. Evde butun isler, yemek, camasir vs beni bekliyor olurdu. Kendisi oglene kadar yatmis, sabah hazirladigim kahvaltiyi yemis, suslenip cilalanip ben eve gelince "butun gun evde bunaldim, az cikiyorum" der cikar ve cocuklar yattiktan sonra gelirdi.
Bir keresinde gunduz ben calisirken bu ablasiyla motor gezilerindeydi ve bana tesadufen resmi gosterildi. O anda kendimi gercek bir mal hissettim. Ayikmam uzun surdu, tukenmislik sendromu ve anksiyete gecirdim
Evde bagiris cagiris, hasta oldugum halde uzerime yurumeler, siddet, kufurler yagdiriliyordu. O ortamda cocuklarima yetmek icin onlarin yaninda gulup onlari her firsatta gezdirip kafalarini dagitmaya calisiyordum.
Bir sure ayri kaldigimizda arkamdan maddi yaptirimlar yapmis, bana bir yandan yalvar yakar gel degiselim derken ote yandan evin kilidini degistirmisti. Ben tekrar sans verdigim an daha donmeden eve eski huylarina dönmüstü. Yine de döndüm, pisman olmayayim ortada cocuklar var diye. Hayatimi daha da cehenneme cevirdi. Ben psikolojik destek aldigim icin bana ' parani bos bos islere yatiriyorsun' diye kizardi. Ya da her hangi baska tedavide. Bu sürecte ben maddi imkanlarimi ayirdim, yine evin giderlerinin yarisini oduyorum geri kalanina da alisveris vs ama en azindan yönetmiyor ve buna cok sinirleniyor.
disari ciktiginda haber etmez, ne yaptigini bilmem, aksama eve gelince islerim var der gecer. Ben daha fazla soru sorunca kavga yapar, bagirir cagirir kufreder, sonra kuserdi. Kendimi yine onun pesinde kosarken bulurdum, buluyorum. Ailemle de arasi bozuk, hepsine kulp takti ve gorusmuyor. Ben ailesiyle gorusmek zorundayim cunku kendisi cikmiyor ailesinin evinden. Olan cocuklara oluyor, kendimi gectim. Sevgisiz, ilgisiz, kufur isiten, kendini asagilatan bir kadin oldum ciktim. Eskiden olsa ' hemen bosanirim' dedigim seyleri dibine kadar yasadim ve hala burdayim. Toksik iliski, sigara gibi. Seni zehirledigini bildigin halde kullanmaya devam edersin ya, oyle. Destek aldigim psikologum bana oz guvenimin yerle bir oldugunu soyluyor. Aslinda ben cok guzeldim, hobilerim vardi, arkadaslarim, cevrem. Simdi hepsi suni geliyor bana, cunku arkadaslarimla dirasi ciksam oncesi bir kavga gelince bir kavga surat asmalar. İş için toplantiya katilsam iş günlerim harici, surat asmalar ' ne gerek var elalemin pesinden kopek gibi kosmaya' laflari. Gözümdeki morluklari makyajlayarak işe gittigimi cok bilirim. Fakat disarda cok mulayim, yardim sever, iyi niyetli, temiz bir insan olarak bilinir. Evde firtina. Benimle otel odasinda alabildigince kavga yaptiktan sonra beni odadan kovmustu bir keresinde, cocuklar da var. Ciktim, geri dondugumde kardesiyle videolu gorusme yapiyordu güle oynaya. Bu ve bunun gibi bir suru seyler.
Cocuklarim ne olacak? Ayrilirsam onlarla da bagi koparir cok kinci biri. Baba sevgisinden mahrum etmek istemiyorum, yani az da olsa onlara o ihtiyaclarini veriyor. Bazen bana inat veriyor. Gel sizinle disarda guzel bir yemek yiyelim diyor, benle arasi bozukken (%90 zaten bozuk) ve onlari 'eglendirmeye' goturuyor. Beni cezalandiriyor. Aile kavramina cok deger veren biri olarak böyle yaptirimlar beni derinden incitiyor. Ama ne zaman agzimi acip bir sey desem, ki uslubum her zaman gayet kibar ve sakin başliyor, konuyu kendine cevirip benim yuzumden bu evliligin boyle oldugunu soyleyip ustune azar cekiyor. Artik bende uslubumu gayet de bozdum. Sinir krizleri geciriyorum, kendimle savasiyorum.
Ailem her zaman destekci bana, bugun ciksam gitsem niye geldin demezler.
Cikip gidemiyorum. Gitsem cocuklarim yarim kalir. Kendime olan guvenim o kadar yikildi ki, yapabilirmiyim bekar anne olarak diye sorguluyorum. O bilincli adimi atamiyorum.
Bu topigi de nicin actim bilmiyorum, belki benimle ayni durumdan gecmis olanlar vardir. Insanin insana ihtiyaci var, en azindan kimsenin beni tanimadigi
