Ya ucuz ev bulurum beğenmez ki bende beğenmedim zaten. Ben tek başıma yaşarken bile içime sinsin o ev benim evim sonuçta içinde huzur bulmam gereken tek yer diyerek şartları zorladım 800 tl kira verdim. İnanın işin kira boyutunda değilim ama Afedersiniz köpek bağlasan durmayacak evlere de kalkıp 600-700 vermektense fazlasını veririm mutlu huzurlu otururum dedim hep. İnsan bu kadar çalışıp didindiktem sonra tek huzurlu olacağı yer evi. O kadar üzgünüm ki ağzımo açıp 1 keline konuşmak dahi içimden gelmiyor. Artık evi falanda geçtim aylardır aynı evde oturup son 10 liramızı bile paylaşırken nasıl oldu da ben onu eziyor konumuna düştüm anlamıyorum. İnsanlar gerçekten çok acımasız. Annemin bir lafı vardı bir insanı 40 yıl sırtında taşı gıkı çıkmaz ama 1 gün bırak senden kötüsü olmaz diye ne kadar doğruymuş. Kaldı ki ben bırakmadan bu konuma düştüm
İşin özeti ne biliyormusun. Aslında aile tarafından dışlanmış her bayan bunu yaşıyor etrafımda gördüğüm. O kadar çok yanlız kalmaya alışıyoruz ki birinden ufak bir manevi destek görünce kabulleniveriyor kendimizden biri olarak görüyoruz. Ben yıllardır tek yaşıyorum. Ünv bittiğinden bu yana. Türkiyenin büyük şehirlerinden çoğunda da yaşadım işim gereği. Paramı her türlü kazandım her türlü ayakta kaldım her şeye çözüm buldum ama çözüm bulamadığım tek şey zaman zaman ağır gelen yalnızlık hissiydi. Demem o ki o yüzden paraya önem vermiyorum önemli olan maneviyat ama keşke buna da değebilecek biri olsa