Hastalık Hastalığı Beni Bitiriyor

Şuan yaşadıklarımı bi bilseniz açıp açıp burada paylaştığım eski mesajlara bakıyorum geçmiş senelerde bile aynı şeyleri yazmışım ama şuan hala çok gerçekçi ve netim başımın arkası uyuşuyor görme bulanıklığı var gibi dengem kayboluyor halsiz yorgun bitkinim ve tabiki ms belirtileri olarak görüyorum yani yada zaten beyin damarlarımda tıkanıklık tümör vs bilmiyorum çok kötüyüm 3 çocuk sahibiyim 4 yaş 4 ay. İkisinin de öpüp komlayamıyorum doyasıya çünkü sürekli bensiz nabıcaklar diye düşünüp ağlıyorum. Çok zor ve zaten boynum da ful boyun fıtıgı çıktı ve doktor ankilozan spondilit olabilirsin dedi. Hep fibromiyalji araştır deyip gönderiyorlar yok inanmayın. Herşey fibromiyalji değil. Diğer belirtiler hastalıklar elenmeden kendinize fibromiyalji teşhisi koydurmayın. Endoskopi oldum bulantı kusma antral gastrit çıktı biyopsi sonucu belli değil ödem ve iltihap var ama perişanım doktor bu kadar ağır olamaz dedi. Ama baş uyuşması beni korkutuyor ben sırt kas kemik ağrısı allahım ya bezdim
 
Şuan yaşadıklarımı bi bilseniz açıp açıp burada paylaştığım eski mesajlara bakıyorum geçmiş senelerde bile aynı şeyleri yazmışım ama şuan hala çok gerçekçi ve netim başımın arkası uyuşuyor görme bulanıklığı var gibi dengem kayboluyor halsiz yorgun bitkinim ve tabiki ms belirtileri olarak görüyorum yani yada zaten beyin damarlarımda tıkanıklık tümör vs bilmiyorum çok kötüyüm 3 çocuk sahibiyim 4 yaş 4 ay. İkisinin de öpüp komlayamıyorum doyasıya çünkü sürekli bensiz nabıcaklar diye düşünüp ağlıyorum. Çok zor ve zaten boynum da ful boyun fıtıgı çıktı ve doktor ankilozan spondilit olabilirsin dedi. Hep fibromiyalji araştır deyip gönderiyorlar yok inanmayın. Herşey fibromiyalji değil. Diğer belirtiler hastalıklar elenmeden kendinize fibromiyalji teşhisi koydurmayın. Endoskopi oldum bulantı kusma antral gastrit çıktı biyopsi sonucu belli değil ödem ve iltihap var ama perişanım doktor bu kadar ağır olamaz dedi. Ama baş uyuşması beni korkutuyor ben sırt kas kemik ağrısı allahım ya bezdim
Fibromiyalji diyorlarsa öyledir, aksini düşünüp hayatı kendinize zehir etmeyin
 
Sabahalarrı ellerim kasılmış uyanıyorum dişlerimi sıkmışım parmaklarımı açmakta zorlanıyorum romatoloji ye yönlendirildi. İltihaplı romatizma yada ankilozan spondilit elemek için
Evet fibromiyaljinin maalesef net ve spesifik bir kriteri olmadığı için diğer seçenekleri eleyerek ilerliyor doktorlar. Ama yine de hastanın şikayetlerinden vs ne olduğunu azcık seziyorlar. Siz tabiki her tetkiki yaptırın ama doktorların sizi başlarından atmak için fibromiyalji dediklerini sanmam. Muhakkak bir bildikleri vardır
 
Hanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana
benzeri düşünceler çoğu kimsede mevcut.
lütfen antidepresanlar bağımlılık yapıyor fikrine kapılmadan bir terapistle iletişim kurun. düzenli terapi alın.
böyle bir deneyiminiz oldu mu hiç ? evli misiniz çocuğunuz var mı? yaşınız kaç
 
Kac aydır buraya üyeyim böyle bir bölüm olduğunu yeni keşfettim hep gebelik ve bir derdim var bölümlerine gidiyordum .Bende aynı dertten şikayetçiyim hem kendim hemde ailem için korku duyuyorum 16 yaşında babamı kaybetmemle başladı.Sonra kardeşim 20 yaşında vefat edince endişelerim arttı 38 yaşıma geldim doktora gitmeye çok korkuyorum ailemden biri ufak bir grip geçirse hemen kanser teşhisi koyuyorum hele ki tahlil verdiler mi sonucu beklemek resmen işkence Bende troid nodulu bel fıtığı ve memede fibroadenom var bu hastalıklarım için takipteyim ama randevu günleri yaklaşınca eşime ve oğluma hayatı dar ediyorum depresyona giriyorum şuan tup bebekten gebeyim ve 1 ay önce tahlil vermeme rağmen doktor yine istedi bu sabah saglik ocaginda verdim sabahtan beri telefon elimden düşmüyor e nabıza girip çıkıyorum acaba sonuçlar çıktımı kötü birsey var mı diye dün geceden beri memelerim ağrıyor acaba birsey mi oldu halbuki 3 ay önce ultrasona girmiştim grip olsam kesin ak ciğer kanseriyim diye durmadan kafamda kuruyorum şimdide dogum korkusu sardı ya sezeryanda ölürsem diye doktorlara gitmeye çok korkuyorum hastaneye adımımı atar atmaz içime korku düşüyor sadece kendim için değil bütün sevdiklerime aynı bu duyguları besliyorum kac yaşıma geldim kurtulamıyorum
 
Kac aydır buraya üyeyim böyle bir bölüm olduğunu yeni keşfettim hep gebelik ve bir derdim var bölümlerine gidiyordum .Bende aynı dertten şikayetçiyim hem kendim hemde ailem için korku duyuyorum 16 yaşında babamı kaybetmemle başladı.Sonra kardeşim 20 yaşında vefat edince endişelerim arttı 38 yaşıma geldim doktora gitmeye çok korkuyorum ailemden biri ufak bir grip geçirse hemen kanser teşhisi koyuyorum hele ki tahlil verdiler mi sonucu beklemek resmen işkence Bende troid nodulu bel fıtığı ve memede fibroadenom var bu hastalıklarım için takipteyim ama randevu günleri yaklaşınca eşime ve oğluma hayatı dar ediyorum depresyona giriyorum şuan tup bebekten gebeyim ve 1 ay önce tahlil vermeme rağmen doktor yine istedi bu sabah saglik ocaginda verdim sabahtan beri telefon elimden düşmüyor e nabıza girip çıkıyorum acaba sonuçlar çıktımı kötü birsey var mı diye dün geceden beri memelerim ağrıyor acaba birsey mi oldu halbuki 3 ay önce ultrasona girmiştim grip olsam kesin ak ciğer kanseriyim diye durmadan kafamda kuruyorum şimdide dogum korkusu sardı ya sezeryanda ölürsem diye doktorlara gitmeye çok korkuyorum hastaneye adımımı atar atmaz içime korku düşüyor sadece kendim için değil bütün sevdiklerime aynı bu duyguları besliyorum kac yaşıma geldim kurtulamıyorum
Allahım çok zor aynı şeyleri yaşadım çok zor aşması biliyorum keşke 6 vaktim olsada uzun uzun yazabilsem ama ağrılardan kısıtlı yazılar yazabiliyorum sizi anlıyorum kendinize dönün ve korkunun sonu yok bunu düşünün korlukunuz ölüm mü hastalık mı aklınızdan geçenlere cevap arayın bulun lütfen sonuçta ölücez ama öyle ama kazayla yaşanacak varsa önüne geçemeyiz. Sınav dünyası sabretmek gerek
 
Hanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana
Yazını okurken kendimi gördüm bende öyleydim bogaz ağrısını kanser diye düşünup agliyodum 8 tane doktora gittim bı sorun olmadıklarını söylediler
 
Biraz uzun yazacağım çünkü bu hastalık kafada bir hastalık o yüzden tüm fikirlerimi buraya yazacağım belki işinize yarar lakin sizi hastalık hastalığından alıp dünyanın anlamasızlığı melankolisine sokma ihtimali de var bu yüzden özür dileyerek hemen sözlerime başlıyorum.

Ben şu an 20 yaşındayım eskiden bana da böyle hastalık korkusu gelirdi. Lenf kanseri, meme kanseri, lumbal hemoroid daha nice şey hep kendimi kontrol eder dururdum, heyezanlar içinde uyanırdım ama şu an bunlardan neredeyse eser yok ve her insanda olabilecek bir seviyede.

Benimki zamanla kendiliğinden geçti kendimce geçme sebebini buldum. Ama sebebinden önce nasıl böyle olduğumu açıklayım. Eskiden bacağımda bir leke çıkmıştı çok küçükken doktora gittiğimizde beni odadan çıkarıp ailemle konuşmuştu. Söylemeliyim ki aşırı önemsiz bir lekeymiş ama doktorun orada ailemi dışarı çıkarması sanki içeride ölüm haberim veriliyor hissiyatı yaratmıştı. ailem bir şey yok doktor dedi, dediler. Haklılarmış da ama o zaman çocuk aklı benden saklıyorlar sandım tvde de benim lekeme benzer bir lekeyi cilt kanseri ve ölümle niteleyince ben bir ağlamaya başladım aileme öleceğim söylemiyorsunuz diye. İşte o bana bir travma oldu. Küçükkken kanser sadece yaşlılarda olur sanıyordum içten içe kendimi dokunulmaz sanıyordum tvde yine 5 yaşında kanser çocuk gördüm eyvah dedim ben de olabilirim ve sonra bir paçalar tutuştu işte böyle hastalık hastası oldum sanırım. Daha sonra göğsümde ve kasığımda şişlikler çıktı ama kendiliğinden geçti, o zamanda 3 gün falan sürdü geçmesi bu 3 gün kanserim diye düşünüp durdum.

Ben büyüyünce bu korkum geçti. Çünkü anladım ki bu dünyaya çivi çakmaya gelmedik hepimiz öleceğiz. Ya şimdi ya sonra pek bir şey de fark etmiyor aslında. Biraz etrafınıza bakarsanız dünya denen şey 2 aylık tatiller için ömür boyu çalışmaktan falan ibaret. İnsan hep hayır daha yapacağım çok şey vardı diyerek ölümü onu bu hayallerinden ayıran en büyük etken olarak görüyor, öyle de zaten. Ama dürüst olun kendinize: Hayalleriniz çok büyük değil ve açıkçası fazladan yaşadığınız birkaç yılda çok önemli şeyler olmayacak su gibi hemen akıp gidecek ama şu an değerli. Şu anı zehir etmeyin hastalık düşüncesiyle.

Bir de ölenlerin hepsi yatağında huzurlu bir şekilde dünyaya gözlerini kapamıyor neredeyse hepsi bir hastalık sonucu can çekiştikten sonra ölüyor ve sizi özel kılan hiçbir şey yok. Siz kendiniz "kendiniz" olduğunuz için önemli hissedebilir ve hiç ölmeyecek gibi düşünebilirsiniz ama ölen onca kişiden acı gerçek yüzünüze çarpınca God complex denilen durumla hayır bana bir şey olamaz ya, nasıl olur gibi bir sıkıntıya girmeniz doğal. Ki bana da televizyonda hastalıklar görünce böyle oldu. İlk önce önemsiz olduğunuzu kabul edin. Büyük ihtimal siz de bir hastalık sonucu öleceksiniz hatta belki adını bile duymadığınız bir hastalık sonucu.

Ardından şunu söylemeliyim ki ben tıp öğrencisiyim derslerde öyle hastalıklar gördük ki o an anladım siz sadece kanseri gördüğünüz için kansere kafaya takmışsınız. Zaten çoğu hastalık hastasında da aslında daha çok kanser korkusu görülür. Ama şunu demeliyim ki hayal bile edemeyeceğiniz hastalıklar var. Daha anne karnındaki %90 bebek falan oluşmasına rağmen yanlış oluştuğu için siz fark etmeden düşük oluyor. Öyle bir hayat ki bu zaten yaşamamız mucize. Yani hasta değilsiniz sakin olun sadece bildiğiniz hastalıkları vücudunuza uydurma peşindesiniz. Bu dünyada ölürseniz de elinizde olmayan genetik sebeplerinizden veya yaşlılıktan olacak. DNA'mızı yeterince güçlü olmamasından suçlayamayız. Doğal seleksiyonda piramidin altındaysa yani kaba bir tabirle çürük yumurtaysanız öleceksiniz ama sakin olun elinizde olmayan vücut direnciniz sizin suçunuz değil. Yani umarsızlaşın.

Ayrıca çok önemli bir konu da stres konusu. Kanser değilseniz bile kanserim kanserim diye beyninize hep telkin verir ve stres yaparsanız kanser olma ihtimalinizi ancak arttırsınız. Hep kontrole Bt ye girer röntgen çektirirseniz kanser olma ihtimalinizi arttırsınız. Öncelikle sakin olun. Kendinize biraz 1 hafta gibi bir süre verin şikayetiniz geçmiyorsa doktora görünün hemen koşa koşa doktor aramayın. Erken teşhis evet önemli ama en ufak şikayetinizin başında koşturup görüntüleme cihazlarına sık sık girmek de bu yolda harap olmak da hastalığa davetiye çıkarır.

Zaten öyle büyük bir hastalığınız olsa ya çok uzun süre bir şikayetiniz olur ve siz hep boşlarsınız ki bu çok yanlış ya da aniden olan göz ardı edemeyecek bir acı duyarsınız. Doktorların elinde sayılı hastalığın tedavisi var çoğu hastalık hala bir gizem. Yani erken teşhis evet çok kıymetli ama açıkçası çok erken gidince de kesin kurtulurum gibi bir durum yok çünkü bilinmeyen daha nice şey var. Hafif durumlarınızda yine bir gidin görünün ama gözünüzde büyütmeyin. Büyük ihtimal gözünüzde büyütüyorsunuz. Her şişliği kanser sanmayın çünkü milyon tane şişlik olma sebebi var ve siz bu şişlik sebebinden sadece 1/milyon olan kanser ihtimaliyle başınızı yiyip bitiriyorsunuz. Sakince doktora gidin görünün o ne derse doğrudur. Ve sakın ama sakın bulgularınızı googledan aratmayın. Bu size hiçbir bilgi vermeden ancak stres verecek.

Çoğu hastalık hastası öyle bir boyutta ki neredeyse kanser olayım da rahat edeyim diyecek seviyede. Kuruntudansa en azından tedavime başlanır, adı konulur gibi. Şunu söyleyim siz hep böyle hastalığı düşünürseniz vücudunuz da sahip hastalık istiyor der ve şikayetleriniz artma ihtimali daha da yükselir.

Ekstradan başka neden ölüm korkusu duyuyor olabilirsiniz ben 2 sebep daha görüyorum. ya arkanızda size muhtaç bir çocuğunuz vs vardır ya da dininiz gereği cehennem korkunuz vardır. Bu iki durumdan dolayı da hastalık hastası olmanız muhtemel. Ama sakin olun dininizin iyi kısmına aklınıza getirin, unutmayın bir dini görüşünüzün sizi hasta etmesi hiç normal değil. Çocuklarınızı, bakmakla yükümlü insanları düşünmenizi anlıyorum ama hep böyle yaşanmaz bunu siz de biliyorsunuz. Ayrıca çocuklarınız da böyle bir korkuyla yaşayan birindense ehvamsız olmanızı çok ister. Bakmanız gereken insanları hayatta oldukça bakacaksınız zaten hasta olmanız sizin suçunuz değil ölmeniz sizin suçunuz değil elinizde olmayan ölümünüzden sonra da elinizden bir şey gelmez hep ölümü düşünüp bu anınızı zehir etmeyin.

Sözün özü ben nihilist bir dünya görüşüne sahip olduktan sonra bu hastalıktan kurtuldum. Çünkü biliyorum hepimiz öleceğiz ve hiçbirimiz sandığımız kadar önemli değiliz. Önemli olan şu an ve ben şu anımı öleceğim diyerek geçirmem çünkü hepimiz aslında doğduğumuz an öldük. Siz doğup da ölmeyen biri gördünüz mü? Hepimiz ölmek için doğduk. Ölümden korkmayın ölümü kabullenin.
Gerçəkdən hekim olucakmısınız? Bu şekilde konuşursanız, kimseyi tedavi edemezsiniz,ya da tedavi etme gereyi duymazsınız. Hekim olucak biri nasıl söyler :KK70:üşüncenizi bedenize çekiyorsunuz "diye?Böylemi, gerçəkdən?
O zaman tedavi olmanın bir önemi yok ki? İster şifa buluruz, ister ölürüz, ister hasta oluruz. Demek, bu bizim kendimize bu kadar bağlı? İyiymiş.
 
Neyle ilgili korkunuz varsa onun üzerine çalışınız lütfen

Ben de öyleydim üzerinde çalıştıkça Hamd olsun iyileştim
Hastalık hastasının korkusunun üzerine işlemesi nasıl olurmuş? Bilmediğim için soruyorum. Bende de var da. Yükseklik korkusunun üzerine gitmek için yüksek yerlere çıkmak tavsiye olunuyor da, hastalık hastası nasıl yapsın bunu?
 
Hanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana
Aynı beni anlatmışsin bendede uzun zamandır hastalık takıntısı var elimde olan birşey değil kendim ve sevdiklerim ufak bir hasta olsa hemen en kötüye çekiyorum belirtileri bile uyduruyorum çok kötü bir düşünce ama engel olamıyor insan tahlil veriyorum tamam diyorum kötü birşey var doktora gitmeye korkmaya başladım artık kötü bir şey söyleyecek doktor diye sonra başlıyor çarpıntı titreme nefes darlığı 😔😔
 
Hanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana
Merak etme aynı durumu hatta çok daha ileri seviyede yaşayanlar var ve tedavisi mümkün.
 
Hanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana
 
Hanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana
Atlatabildiniz mi bende şuan aynı durumdayım hiç umudum kalmadı ilaçlar fayda etmiyor
 
Covid zamanı pozitif çıkacağım diye çok korkardım. O kadar korkardım ki kendi kendime anksiyete atakları yaşatırdım. Nefessiz kalırdım, sırtıma, belime, boğazıma ağrı girdi zannederdim. İlk 1 yıl çok zor dışarı çıkardım. Eve gelenlere dünyayı dar ederdim çabuk banyoya diye. Yakınlarımdan biri pozitif olunca ağlamaktan helak olurdum. Artık korkmaktan o kadar yorulmuştum ki pozitif olsam da kurtulsam derdim. Böyle diye diye nihayetinde bir gün pozitif oldum. Nefessiz kaldım sırtım belim ağrıdı ama işin ilginç yanı hiç anksiyete atağı geçirmedim. Aksine gayet normal bir dönemdi benim için. Çünkü beynim sonunda rahata kavuşmuştu. Zaten uzun zamandır pozitif olmayı bekliyordu. Yani ben beynime uyarak aylarca dünyayı kendime zindan ettim. Olacak olan oldu ve benim kabuslu günlerim boşuna yaşanmış oldu. Diyeceğim o ki kendimize eziyet etmeyi bırakalım kızlar. Hepimiz tedavilerimizi olalım. Hayatın akışından soyutlamayalım kendimizi. Biz bunu yaptıkça daha da dibe batıyoruz. Ben aylarca ilaca karşı olduğm için içtiğim ilaçtan bile fayda göremedim. Aralık ayından beri anca anca normale dönüyorum. Tedavilerin yannda ek olarak kan değerlerinize hormonlarınıza vitaminlerinize baktırmanızı da öneririm. Genellikle demir eksikliği, d vit eksikliği, b12 eksikliği, omega 3 eksikliği vs anksiyeteyi tetikletebiliyor. Bir de sosyal medyadan uzaklaşıp gerçek sosyal hayata karışmak hobiler edinmek de çok işe yarıyor. Ben mesela kışın lif örüyordum şimdi kağıt ipten çanta örmeye başladım. Bitirdikçe etrafımdakilere hediye ediyorum. Ve mümkün olduğunca internetten hastalık araştırmamaya çalışıyorum
 
X