- 12 Ekim 2008
- 2.210
- 748
- 163
- Konu Sahibi Burcumerve37
-
- #81
ailene anlat ailen arkanda dursun kaynananın sana bağırmaya hakkı yok annen gilde sana destek olsun sahipsiz sanmasınlar seni ben olsam boşanırdım büyük konuşmuyorum bide hamilelikte bu kadar riskin varken bi boşanma davası açardım en azından anlasın iyice bir olur iki olur ailende arkanda olmadımı benim yengem gibi dayak yersin sürekli allah korusunÇok sevdiği birinden bunu görmek insanın canını çok yakıyor. Eşim gercekten cok iyi birisi. Her şeyde yardımcı olur sevdiğini belli eder ilgilenir. Ama o gün...
Facesinde mesaj gördüm yakın erkek arkadaşına " bekar olsam evlenir miydim bilmiyorum. Çok iyi düşün evlilik için demiş. Üstelik o günden bi gün önce tanışma yıl dönümümüzdü gece 1e kadar bekledim pasta yaptım çok mutlu olmuştu. Ama ertesi gün hersey iyiyken bunu yazmış. Yaklaşk bir ay önceki mesajı görmüştüm.Çok kırıldım.
Ona sordum pişman mısın diye. Hayır nye sordun dedim anlattm herseyi okudum diye. Niye öyle düşünüyon yazdıysam noldu falan dedi. Darıldım. Benle konuşma bna dokunma dedim. 1.5 aylık hamileydim. Kanamam vardı. Bebeğimi kaybetme psikolojiside vardı tabi. Hem düşük hem erken doğum olabilir demişti doktor. Eşim üstme oturmadan üstüme geldi. Bende bana yaklaşma hiç bişeyini istemiyorum. Ben senin için neler yapıyorum dedim ve o sırada kolumu tutup tokat attı. Birden çok ağladım bağıra bağıra. Öyle zoruma gitti ki. Oda bana bağırdı bıktım senden sorunlarından dedi. Bi dakika sonra yanıma geldi çok pişmanım nasıl oldu bilmiyorum affet dedi. Kaynanam duymuş gelmiş. Bişey anlatmadık. O da bağırdı gitti. Rahat mı batıyor dedi. Sonra annemi arayacakken telefonumu aldı. Hiç vermedi. Saatlerce durmadan ağladım. Akşama kadar affet dedi. Bende kesinlikle boşancam dedim. Snra telefonu vermesi için aramycm affettim ama bi daha olursa asla durmam dedim.
Telefonu aldım ama arayamadm annemleri. Utandım anlatmaya. Onların üzülmesini düşündüm. Vazgeçtim ama şuan nerdeyse bir ay oldu yaptığını unutamıyorum. 7-8 aylık ewlilkte çok ağır oldu bu...
bide sakın susma oturupta en azından dediğim gibi ailene söyle sahip çıksınlar sen önlemini al genede hamilesin bide yani tek can olsan bebeğin düşme ihtimali olmasa bi nebze bu kadar olmazdı bizim ülkemizde çok kadın var dayak yiyip yiyip susan bir olur iki olur devamı gelir senin ailenin haberi olsun sonra birşey olursa ailende der niye anlatmadın diye ailen bilmek ister muhakak seni aciz görüpte vurmuşya ben burda sinir oldumÇok sevdiği birinden bunu görmek insanın canını çok yakıyor. Eşim gercekten cok iyi birisi. Her şeyde yardımcı olur sevdiğini belli eder ilgilenir. Ama o gün...
Facesinde mesaj gördüm yakın erkek arkadaşına " bekar olsam evlenir miydim bilmiyorum. Çok iyi düşün evlilik için demiş. Üstelik o günden bi gün önce tanışma yıl dönümümüzdü gece 1e kadar bekledim pasta yaptım çok mutlu olmuştu. Ama ertesi gün hersey iyiyken bunu yazmış. Yaklaşk bir ay önceki mesajı görmüştüm.Çok kırıldım.
Ona sordum pişman mısın diye. Hayır nye sordun dedim anlattm herseyi okudum diye. Niye öyle düşünüyon yazdıysam noldu falan dedi. Darıldım. Benle konuşma bna dokunma dedim. 1.5 aylık hamileydim. Kanamam vardı. Bebeğimi kaybetme psikolojiside vardı tabi. Hem düşük hem erken doğum olabilir demişti doktor. Eşim üstme oturmadan üstüme geldi. Bende bana yaklaşma hiç bişeyini istemiyorum. Ben senin için neler yapıyorum dedim ve o sırada kolumu tutup tokat attı. Birden çok ağladım bağıra bağıra. Öyle zoruma gitti ki. Oda bana bağırdı bıktım senden sorunlarından dedi. Bi dakika sonra yanıma geldi çok pişmanım nasıl oldu bilmiyorum affet dedi. Kaynanam duymuş gelmiş. Bişey anlatmadık. O da bağırdı gitti. Rahat mı batıyor dedi. Sonra annemi arayacakken telefonumu aldı. Hiç vermedi. Saatlerce durmadan ağladım. Akşama kadar affet dedi. Bende kesinlikle boşancam dedim. Snra telefonu vermesi için aramycm affettim ama bi daha olursa asla durmam dedim.
Telefonu aldım ama arayamadm annemleri. Utandım anlatmaya. Onların üzülmesini düşündüm. Vazgeçtim ama şuan nerdeyse bir ay oldu yaptığını unutamıyorum. 7-8 aylık ewlilkte çok ağır oldu bu...
ben eşinizin cevabı konusunda bir art niyet göremedim.bekar arkadaşlarımla konuşurken ben olsun eşim olsun deriz iyi düşünün diye çünkü hayat şartları zor iyi birini bulmak zor güvenmek zor vs. gibi.ve bekar olsak evlenir miydik konusuna bile kendi aramızda yada yine arkadşlarımızla konuşuruz yine altını çiziyorum bizim açımızdan bunu sormamızın nedini maddiyat ve hayat şartları şuanki zamanda gerçekten evlenmek zor olduğu için nasıl yapabilirdik yada nasıl yapacaksınız gibi konuşuruz.eşinizin burdaki söylemesinin sebebi önemli bence.ve ne olursa olsun o taokat atılmamalı.çok fazla abartmışsınız heleki eşiniz çok hatalı.Çok sevdiği birinden bunu görmek insanın canını çok yakıyor. Eşim gercekten cok iyi birisi. Her şeyde yardımcı olur sevdiğini belli eder ilgilenir. Ama o gün...
Facesinde mesaj gördüm yakın erkek arkadaşına " bekar olsam evlenir miydim bilmiyorum. Çok iyi düşün evlilik için demiş. Üstelik o günden bi gün önce tanışma yıl dönümümüzdü gece 1e kadar bekledim pasta yaptım çok mutlu olmuştu. Ama ertesi gün hersey iyiyken bunu yazmış. Yaklaşk bir ay önceki mesajı görmüştüm.Çok kırıldım.
Ona sordum pişman mısın diye. Hayır nye sordun dedim anlattm herseyi okudum diye. Niye öyle düşünüyon yazdıysam noldu falan dedi. Darıldım. Benle konuşma bna dokunma dedim. 1.5 aylık hamileydim. Kanamam vardı. Bebeğimi kaybetme psikolojiside vardı tabi. Hem düşük hem erken doğum olabilir demişti doktor. Eşim üstme oturmadan üstüme geldi. Bende bana yaklaşma hiç bişeyini istemiyorum. Ben senin için neler yapıyorum dedim ve o sırada kolumu tutup tokat attı. Birden çok ağladım bağıra bağıra. Öyle zoruma gitti ki. Oda bana bağırdı bıktım senden sorunlarından dedi. Bi dakika sonra yanıma geldi çok pişmanım nasıl oldu bilmiyorum affet dedi. Kaynanam duymuş gelmiş. Bişey anlatmadık. O da bağırdı gitti. Rahat mı batıyor dedi. Sonra annemi arayacakken telefonumu aldı. Hiç vermedi. Saatlerce durmadan ağladım. Akşama kadar affet dedi. Bende kesinlikle boşancam dedim. Snra telefonu vermesi için aramycm affettim ama bi daha olursa asla durmam dedim.
Telefonu aldım ama arayamadm annemleri. Utandım anlatmaya. Onların üzülmesini düşündüm. Vazgeçtim ama şuan nerdeyse bir ay oldu yaptığını unutamıyorum. 7-8 aylık ewlilkte çok ağır oldu bu...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?