Hamilelik korkusu

sarra13

Ahmet Arhan'ım <3 Annesinin minik oğlu<3
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
1 Haziran 2016
2.952
2.273
48
34
Kızlar merhaba..
Bilen biliyor eşimle az çok sorunlarımız vardı yapı olarak o bana çok gamsız ben ona duygusal geliyordum, her şeyden şikayetçi olması beni yordu ve biz konuşup ayrılma kararı aldık her neyse asıl sorun bu da değil.
Yaklaşık 7 haftalık hamileyim,eşim madem ayrılıyoruz çocuğu aldırmamız en doğrusu olur dünyaya gelecekse babasınında yanında olması gerek ama bizim çıkışımız yok gibi,sadece sen tek başına nasıl bakacaksın dedi,Asla aldırmayacağımı çocuğun bu düzene alışacağını söyledim çok güçlü bir şekilde!
Şimdi konuya gelirsek ben babasız büyüdüm gibi çok burukluk kaldı içimde,çocuğumda yaşar mı?
Avukatım ve hakimlik için hazırlanma düşüncelerim vardı,yurtdışında dil eğitimi görmek gibi planlarım vardı babasız bir çocukla tek başıma her şeyi halledebilir miyim?
Anneme henüz söylemedim,Annem erkek kardeşimle yaşıyor onlarla yaşamaya başlayıp çocuğum olacağını söylemeli ve büyütmesi için yardım istemeli miyim?
Annem babamdan çok çekmişti,ve ayrıldılar bir var bir yoktu baba faktörü,Annem bizi büyütürken çok sıkıntı çekti ama hep sevgisini verdi.Geçmişteki çocukluğum ve davalarda gördüklerim yüzünden evlilikten hep korktum,artık herkes bilip,adı konunca evlendim,gün almaya giderken bile vazgeçmek için geç değil diye düşündüm hep içimde korku vardı.
Çocukta çok ani geldi bana bi yanım doğunca hayallere iterken beni diğer yanım nasıl altından kalkacaksın hazır değilsin diyor yine.
Üniversite okurken çocuğu olan avukat arkadaşım var onu düşünüyorum Bende yapabilirim hem annemde yardım eder diyorum ama korkuyorum
Annem hep hazır hissetmek diye bir şey yok,kucağına aldığın zaman büyüyorsun derdi,hep onun gibi anne olmak istedim ama olmayacağım sanki.
Ve bir daha evlenir miyim çocuklarım olur mu meçhul bi daha cesaret edemem sanırım işe yoğunlaşırım.
Şimdi ne yapmalıyım?
Bana en azından fikir verin.
Evet çocuk sahibi olamayan insanlar var,ama bu benim elimde değil,Allah isteyen herkese nasip etsin.Senin yerinde olmak isteyen kaç kişi var gibi şeyler değil,bak doğurursan babasız büyürse bu olur,annen bakarsa iş eğitimine devam edebilirsin,ya da şunları şunları yaparsan hazır hissedeceksin gibi öneriler istiyorum ne düşünsemde gerek bilmiyorum evlilik,hamilelik beni çok korkutuyor çocuk gibi hissediyorum kendimi:cry::KK42:
Böyle korkusu olup yenen var mı?
 
işsiz olsanız eşiniz piskopat olsa ya da arkanızda aileniz olmasa vs aldırmayı düşünün derdim ama siz bu çocuğu istiyorsunuz anladığım kadarıyla, bakamama korkusuna aldırmayı düşünüyorsunuz. mis gibi işiniz var anneniz var, onunla konuşun önce ama size destek çıkacaktır. belki bir iki planınızdan feragat etmeniz gerekebilir ama bir çocuğa bakabilirsiniz.

ayrıca babasız büyümek eminim zordur ama dünyanın en kötü şeyi değildir. babasız/annesiz büyüyen tonla insan var. ki bu çocuk babasız olmayacak, bi babası var nihayetinde. ha bakar ha bakmaz o onun bileceği iş tabi belki gamsızlığa devam edecek bilemeyiz. zaman gösterir. ama siz tek başınıza da yetersiniz o çocuğa.
 
Canım hiç merak etme bak annen de yanındaymış. Eminim sizin sevginizle çok da güzel büyür çocuğun. Ben 3 çocukla girdim üniversiteye ve bitiyor bu yıl. Emin ol sen de yaparsın. Eşim de öyle hem ders çalıştı hem dışarıda çalıştı hem de kpss. Kazandı sonunda. Hukuk okumuşsun sonuçta devamını da getirirsin merak etme
 
Babasız, temizliğe giderek 3 çocuk büyüten bir abla vardı. Bu benim bildiğim. Kim bilir başka ne örnekler vardır. Yerinde değilim şartlarını bilemiyprum ama maddi durumun tek başına bile olsa çocuk için yeterli olacak anladığım kadarıyla. Aldırmak kolaycı bir çözüm bir kaçış gibi geldi bana. Çünkü kariyerine engel olur m diye düşünüyorsun. Ama engel olmaz sadece bir iki yıl ertelersin planlarını.
 
Valla kolay degil.babasiz buyuyen biri olarak kendimin ve annemin yasadigi zorluklari goz onune alarak soyluyorum.benim babam annem hamileyken vefat ettigi icin babasiz kaldim ama.senin durum.farkli babasi da hayatta oldugu muddetce sorumluluklarini bilirse imkansiz degil.esinle problemleriniz ne?asilamayacak seyler mi?
 
işsiz olsanız eşiniz piskopat olsa ya da arkanızda aileniz olmasa vs aldırmayı düşünün derdim ama siz bu çocuğu istiyorsunuz anladığım kadarıyla, bakamama korkusuna aldırmayı düşünüyorsunuz. mis gibi işiniz var anneniz var, onunla konuşun önce ama size destek çıkacaktır. belki bir iki planınızdan feragat etmeniz gerekebilir ama bir çocuğa bakabilirsiniz.

ayrıca babasız büyümek eminim zordur ama dünyanın en kötü şeyi değildir. babasız/annesiz büyüyen tonla insan var. ki bu çocuk babasız olmayacak, bi babası var nihayetinde. ha bakar ha bakmaz o onun bileceği iş tabi belki gamsızlığa devam edecek bilemeyiz. zaman gösterir. ama siz tek başınıza da yetersiniz o çocuğa.

Çocuğumu aldırma fikri bile tiksindiriyor beni,Annem torun için ölen bir kadın bakar bana bile vermez resmen benden küçük erkek kardeşim var dayısı da daha öğrenci o da yeğenini korur kollar.
Sevgi verebiliriz,ama ya çocuk bana babam nerde dediğinde istemedi diyemem ki?
Keza eğitim olarak yükselmem gerek hedeflerim vardı bunları yapmam çok mu imkansız olur.
Her şeyden önce çocuğum doğduğunda ya yabancı gibi gelirse diye korkuyorum.
Annem beni bile küçük çocuk gibi görüp severken ben anne olacağıma inanamıyorum ya kötü bir anne olursam diye korkuyorum cidden :(
 
Aldırma tabiki kariyer yapılır her şekilde annenle paylaş eminim oda dogurmandan yana olur. Hem maddi olarak eksik bir kadın değilsin herkes boşanabilir. Senin çocuğunun bir babası var zaten ayrı olmanız bunu değiştirmez. Ama tabi sen ne istiyorsun gerçek duyguların nedir. Hangisi daha ağır basıyor?
 
Babasız, temizliğe giderek 3 çocuk büyüten bir abla vardı. Bu benim bildiğim. Kim bilir başka ne örnekler vardır. Yerinde değilim şartlarını bilemiyprum ama maddi durumun tek başına bile olsa çocuk için yeterli olacak anladığım kadarıyla. Aldırmak kolaycı bir çözüm bir kaçış gibi geldi bana. Çünkü kariyerine engel olur m diye düşünüyorsun. Ama engel olmaz sadece bir iki yıl ertelersin planlarını.

Sadece kariyer değil çocuk için yeterli olur muyum diye düşünüyorum
 
Çocuğumu aldırma fikri bile tiksindiriyor beni,Annem torun için ölen bir kadın bakar bana bile vermez resmen benden küçük erkek kardeşim var dayısı da daha öğrenci o da yeğenini korur kollar.
Sevgi verebiliriz,ama ya çocuk bana babam nerde dediğinde istemedi diyemem ki?
Keza eğitim olarak yükselmem gerek hedeflerim vardı bunları yapmam çok mu imkansız olur.
Her şeyden önce çocuğum doğduğunda ya yabancı gibi gelirse diye korkuyorum.
Annem beni bile küçük çocuk gibi görüp severken ben anne olacağıma inanamıyorum ya kötü bir anne olursam diye korkuyorum cidden :KK43:

söylediğim gibi bazı şeylerden feragat etmen gerekicek. belki hiç yapamayacaksın belki erteleyeceksin. ama bu alınabilir bi risk. çocuk babam nerde derse uygun bi dille anlatırsın zaten dediğin gibi yeteri kadar sevgi görecek sonuçta.

bak ben genelde aldır dıyorum böyle durumlarda. ama senin maddi manevi sıkıntıların yok onlar gibi. bilemiyorum son karar senin olacak.
 
Aldırma tabiki kariyer yapılır her şekilde annenle paylaş eminim oda dogurmandan yana olur. Hem maddi olarak eksik bir kadın değilsin herkes boşanabilir. Senin çocuğunun bir babası var zaten ayrı olmanız bunu değiştirmez. Ama tabi sen ne istiyorsun gerçek duyguların nedir. Hangisi daha ağır basıyor?

Çocuğum olsun isterim ama babası istemiyor sanmıyorum çocuğa sonradsn ilgi göstereceğini.İstediğim gibi yürümedi evliliğim. Kariyer olarak yükselmekte tabi istiyorum bunu anneme borçluyum kendimede. Maddi olarak kardeşim ve anneme bakiyorum.kardeşim ve çocuğun ilerideki masrafları karşılayabilirim ama çok çok artısıda olmaz eğitimime yoğunlaşınca gelir şimdiki kadar iyi olmayabilir.Bende iyi bir evlilik yapamamış olmanında kırgınlığı çok büyük kafam allak bullak
 
Valla kolay degil.babasiz buyuyen biri olarak kendimin ve annemin yasadigi zorluklari goz onune alarak soyluyorum.benim babam annem hamileyken vefat ettigi icin babasiz kaldim ama.senin durum.farkli babasi da hayatta oldugu muddetce sorumluluklarini bilirse imkansiz degil.esinle problemleriniz ne?asilamayacak seyler mi?

Iki günde bir kavga eder olduk aşamıyoruz her şeyden kısıtlanıp evlilik hayatı yaşamaktan şikayetçi.benide yordu.severek evlendik ama sevgide kalmadı bence.soğuduk yapamıyoruz babalık yapmaz bence istediğini düşünmüyorum
 
söylediğim gibi bazı şeylerden feragat etmen gerekicek. belki hiç yapamayacaksın belki erteleyeceksin. ama bu alınabilir bi risk. çocuk babam nerde derse uygun bi dille anlatırsın zaten dediğin gibi yeteri kadar sevgi görecek sonuçta.

bak ben genelde aldır dıyorum böyle durumlarda. ama senin maddi manevi sıkıntıların yok onlar gibi. bilemiyorum son karar senin olacak.

Kardeşimin eğitimi çocuğun masrafı yetebilirim diye düşünüyorum sadece kendi eğitimime baktığımda kazancım düşebilir
 
Çocuğum olsun isterim ama babası istemiyor sanmıyorum çocuğa sonradsn ilgi göstereceğini.İstediğim gibi yürümedi evliliğim. Kariyer olarak yükselmekte tabi istiyorum bunu anneme borçluyum kendimede. Maddi olarak kardeşim ve anneme bakiyorum.kardeşim ve çocuğun ilerideki masrafları karşılayabilirim ama çok çok artısıda olmaz eğitimime yoğunlaşınca gelir şimdiki kadar iyi olmayabilir.Bende iyi bir evlilik yapamamış olmanında kırgınlığı çok büyük kafam allak bullak

Sen bu çocugu istiyorsun ama kocan istemiyor diye çelişkidesin. Ama unutma kocan kucağına almadan senin yaşadığın hissi yaşayamaz çünkü karnında oldugu için dogmadan baglanıyosun. Oda doğunca sorumluluk alır.
 
Kızlar merhaba..
Bilen biliyor eşimle az çok sorunlarımız vardı yapı olarak o bana çok gamsız ben ona duygusal geliyordum, her şeyden şikayetçi olması beni yordu ve biz konuşup ayrılma kararı aldık her neyse asıl sorun bu da değil.
Yaklaşık 7 haftalık hamileyim,eşim madem ayrılıyoruz çocuğu aldırmamız en doğrusu olur dünyaya gelecekse babasınında yanında olması gerek ama bizim çıkışımız yok gibi,sadece sen tek başına nasıl bakacaksın dedi,Asla aldırmayacağımı çocuğun bu düzene alışacağını söyledim çok güçlü bir şekilde!
Şimdi konuya gelirsek ben babasız büyüdüm gibi çok burukluk kaldı içimde,çocuğumda yaşar mı?
Avukatım ve hakimlik için hazırlanma düşüncelerim vardı,yurtdışında dil eğitimi görmek gibi planlarım vardı babasız bir çocukla tek başıma her şeyi halledebilir miyim?
Anneme henüz söylemedim,Annem erkek kardeşimle yaşıyor onlarla yaşamaya başlayıp çocuğum olacağını söylemeli ve büyütmesi için yardım istemeli miyim?
Annem babamdan çok çekmişti,ve ayrıldılar bir var bir yoktu baba faktörü,Annem bizi büyütürken çok sıkıntı çekti ama hep sevgisini verdi.Geçmişteki çocukluğum ve davalarda gördüklerim yüzünden evlilikten hep korktum,artık herkes bilip,adı konunca evlendim,gün almaya giderken bile vazgeçmek için geç değil diye düşündüm hep içimde korku vardı.
Çocukta çok ani geldi bana bi yanım doğunca hayallere iterken beni diğer yanım nasıl altından kalkacaksın hazır değilsin diyor yine.
Üniversite okurken çocuğu olan avukat arkadaşım var onu düşünüyorum Bende yapabilirim hem annemde yardım eder diyorum ama korkuyorum
Annem hep hazır hissetmek diye bir şey yok,kucağına aldığın zaman büyüyorsun derdi,hep onun gibi anne olmak istedim ama olmayacağım sanki.
Ve bir daha evlenir miyim çocuklarım olur mu meçhul bi daha cesaret edemem sanırım işe yoğunlaşırım.
Şimdi ne yapmalıyım?
Bana en azından fikir verin.
Evet çocuk sahibi olamayan insanlar var,ama bu benim elimde değil,Allah isteyen herkese nasip etsin.Senin yerinde olmak isteyen kaç kişi var gibi şeyler değil,bak doğurursan babasız büyürse bu olur,annen bakarsa iş eğitimine devam edebilirsin,ya da şunları şunları yaparsan hazır hissedeceksin gibi öneriler istiyorum ne düşünsemde gerek bilmiyorum evlilik,hamilelik beni çok korkutuyor çocuk gibi hissediyorum kendimi:cry::KK42:
Böyle korkusu olup yenen var mı?
Biraz konularına baktım.Eşinle arandaki yaş farkı ne bilmiyorum.Planlanmamış bir hamilelikte,hamile olduğunu duyunca eşinin sevinmemesine içerlemişsin.İnsanlar planlamadığı bir şey,hem de çocuk gibi bir şey başlarına geldiği zaman şaşırırlar ne diyeceklerini bilemezler saçmalarlar.Eşininkide o durum.Ama sen bir kadının kendi iyiliği için yapmayacağı bir hatayı yapmış,eski karısıyla kıyaslamış yüzüne vurmuşsun.Eski hiç bir zaman konuşulmamalı.Hep karşı taraftan duygusallık şefkat bekleyerek ömür de geçmez.Herşey karşılıklıdır.


Yani demem o ki;illa ki haklı tarafların vardır.Çocuğunu asla aldır demem taraftar da olmam çocuk aldırılmasına.Eşinle tekrar dene.Kendinize bir şans veremiyorsanız evladınıza verin.Sen kendi huylarından o kendi huylarından feragat etsin ortak bir yolla yeniden başlayın.Hiç birşey imkansız değil.
 
şuan o miniğin kalbi var atıyor tırnağına kadar her organı var sizin düşüncelerinizi hissediyor onu nasıl öldüreceksiniz ??? sakın aldırmayı düşünmeyin
Allah herşeyin kolaylığını veriyor tek başınıza da büyütebilirsiniz anneniz de varmış, o artık size verilmiş bir emanet hem yarının ne getireceğini bilemeyiz
böyle konuşması kolay biliyorum ama demekki bu sizin imtihanınız inşallah bu imtihanı kazananlardan olursunuz
 
Sen bu çocugu istiyorsun ama kocan istemiyor diye çelişkidesin. Ama unutma kocan kucağına almadan senin yaşadığın hissi yaşayamaz çünkü karnında oldugu için dogmadan baglanıyosun. Oda doğunca sorumluluk alır.

O istemese de ben bakarım ama iyi anne olmayacak korkum var
 
Üzgünüm ama yetemezsin. Ben doğurayım annem baksın kısmı da nerden tutsan elinde kalır. İşin dini ve etik boyutu tamamen seni ilgilendirir o konuya karışamam ama bir bebeğin sorumluluğu tahmininden çok daha ağır. Buna babasız büyütmenin yüklerini de ekle
 
Hayatta neyin garantisi var ki?
Boşanmasan mutlu bir evliliğin olsa da eşin ölebilir Allah korusun yine babasız büyütebilirsin çocuğunu.
Benim babam ben ufakken öldü mesela. Annem beni tek başına büyüttü. Bana ananemin bakabilmesi için oturduğumuz şehirden ananemin olduğu şehire taşındık ve orada beni ananemle beraber büyüttüler. Ve çok mutlu bir çocukluğum oldu niye babam öldü diye kendimi kahretmedim yada Sezercik gibi babam nerede anneciğim demedim. Gayet mutlu mesut yaşadım ananem teyzem dayılarım kuzenlerimle büyüdüm. Annem yoğun çalışırdı mesela işten geç gelirdi arada bir seyahatleri olurdu ama haftasonları benimleydi ve çok eğlenirdik. İtiraf etmem gerekirse güçlü bir anne ve sevgi dolu ananeyle büyüdüğüme de hiiç üzülmedim hatta anneme de hayran oldum hep.
 
Back
X