- 15 Haziran 2022
- 842
- 760
- Konu Sahibi Peripadisahininkizi
- #1
6 aylık bebeğim var çalışıyordum ama izin aldım. Eşim işten akşam geç geliyor bebeği yarım saat bir saat görüyor en fazla. Sonra bebeğimi uyutuyorum. Eşimle de haftasonu gezmeye çıkmaya daha yeni başladım bebek durmaz etmez derken baya kendimi eve kapatmıştım.
Bebeğim gece 6-7 defa uyanıyor sürekli emmek istiyor ve bu doğduğundan beri böyle hiç fazladan uyuduğum olmadı. Sürekli emzirmeye kalktığım için geri uyumakta hep zorlandım. Günde max 3-4 saat uykuyla duruyorum. Gündüz de uyuyamıyorum.
Haksızlığa uğradım diye düşündüğüm noktaya gelince annem ve babam ilk torun gibi ilgilenmiyor. Şuan yiğenim 8 yaşında yani o zaman daha gençlerdi ama resmen annem kendini harap edercesine ablama gidip evi toplar bebeğe bakar. Bebeğin tırnağını kesmeye kadar annem düşünürdü.Onlar sürekli bize yemeğe gelirdi 2 günde bir gelir gelmese bebeği bırakır gezerler, onlar sorunlu evlilik yaşadığı için aman sorun yaşamasınlar bebeği bıraksınlar rahatlasınlar derlerdi.
Ben 4 yıllık evlilikte eşimle annemlere toplam 4 defa anca yemeğe gitmişimdir. Çünkü annem oldum olası stresli ev temizliği, yemek konularında.Ayrıca hep yorgun ev işlerine yetişemiyordu hiç bir zaman. Bunu da belli eder ablam umursamazdı ama ben umursadım yormak istemedim hiç.
Hala da yiğenime bakıyorlar bu arada haftada 2 gün annemlerde kalıyor.(ablam eşinden ayrıldığı için yiğenim annemlere çok düşkün oldu orada büyümeye devam etti) Zor bir çocuk aşırı hiperaktif gittiği zamanda annem mahvolduk diye anlatıyor. Yani bana gelemeyeceğini söylüyor.
Şimdi ben lohusalıkta annemde kaldım 10 gün bebeğim zaten küvözdeydi. Sonra evime geldim. Annem evler yakın olduğu için haftada 2 ya da 3 gün 2 saatlik bi görmeye gelip gidiyor. Ama ben asla dinlenmiş hissetmiyorum zaten o süreçte ya emiyor ya uyuyor annem de biraz sevip gidiyor gibi oluyor. Evimin hali berbat zaten hep dağınık. Annem çöpleri atar işte ya da bulaşıklar temizse dolaba yerleştirir. Ama ev asla düzelmiyor tabi bu işlerle.
Yani kendimce haksızlığa uğradığımı hissediyorum ama bu yaştan sonra annemde benim için bir şeyler yapıyor diye kendimi nankör gibi de hissediyorum.
Ablam çalışmadığı halde bebeğine nerdeyse her gün bakılmıştı ben çalışacağım ama direkt sen iyi bi bakıcı bul deniyor haklı da buluyorum bu yaştan sonra bakmak zorunda değiller diyorum ama bu haksızlık hissi beni bırakmıyor. Zaten 3 saatlik uykumdan dolayı baş ağrısı yaşıyorum sonra bu duyguları hissedip ağlıyorum. Birkaç kere anneme kendimi açmaya çalıştım ama biz de elimizden geleni yapıyoruz napalım dedi biraz daha konuşsam zaten o da beni nankörlükle suçlayacak daha napalım diye.
Yani bende kendi düşüncelerimden dolayı kendimi suçluyorum böyle karşılaştırmak doğru değil diye.
Bir de bebeğimi bırakmak istemiyorum 2 yaşına kadar ama bu düşüncelerden dolayı hem psikolojik hem fizyolojik çok yorulacak gibi hissediyorum acaba bakıcı alıp işe gitsem psikolojim düzelir mi diyorum tabi bi taraftan bebeğimi bırakmak çok zor geliyor.
Bebeğim gece 6-7 defa uyanıyor sürekli emmek istiyor ve bu doğduğundan beri böyle hiç fazladan uyuduğum olmadı. Sürekli emzirmeye kalktığım için geri uyumakta hep zorlandım. Günde max 3-4 saat uykuyla duruyorum. Gündüz de uyuyamıyorum.
Haksızlığa uğradım diye düşündüğüm noktaya gelince annem ve babam ilk torun gibi ilgilenmiyor. Şuan yiğenim 8 yaşında yani o zaman daha gençlerdi ama resmen annem kendini harap edercesine ablama gidip evi toplar bebeğe bakar. Bebeğin tırnağını kesmeye kadar annem düşünürdü.Onlar sürekli bize yemeğe gelirdi 2 günde bir gelir gelmese bebeği bırakır gezerler, onlar sorunlu evlilik yaşadığı için aman sorun yaşamasınlar bebeği bıraksınlar rahatlasınlar derlerdi.
Ben 4 yıllık evlilikte eşimle annemlere toplam 4 defa anca yemeğe gitmişimdir. Çünkü annem oldum olası stresli ev temizliği, yemek konularında.Ayrıca hep yorgun ev işlerine yetişemiyordu hiç bir zaman. Bunu da belli eder ablam umursamazdı ama ben umursadım yormak istemedim hiç.
Hala da yiğenime bakıyorlar bu arada haftada 2 gün annemlerde kalıyor.(ablam eşinden ayrıldığı için yiğenim annemlere çok düşkün oldu orada büyümeye devam etti) Zor bir çocuk aşırı hiperaktif gittiği zamanda annem mahvolduk diye anlatıyor. Yani bana gelemeyeceğini söylüyor.
Şimdi ben lohusalıkta annemde kaldım 10 gün bebeğim zaten küvözdeydi. Sonra evime geldim. Annem evler yakın olduğu için haftada 2 ya da 3 gün 2 saatlik bi görmeye gelip gidiyor. Ama ben asla dinlenmiş hissetmiyorum zaten o süreçte ya emiyor ya uyuyor annem de biraz sevip gidiyor gibi oluyor. Evimin hali berbat zaten hep dağınık. Annem çöpleri atar işte ya da bulaşıklar temizse dolaba yerleştirir. Ama ev asla düzelmiyor tabi bu işlerle.
Yani kendimce haksızlığa uğradığımı hissediyorum ama bu yaştan sonra annemde benim için bir şeyler yapıyor diye kendimi nankör gibi de hissediyorum.
Ablam çalışmadığı halde bebeğine nerdeyse her gün bakılmıştı ben çalışacağım ama direkt sen iyi bi bakıcı bul deniyor haklı da buluyorum bu yaştan sonra bakmak zorunda değiller diyorum ama bu haksızlık hissi beni bırakmıyor. Zaten 3 saatlik uykumdan dolayı baş ağrısı yaşıyorum sonra bu duyguları hissedip ağlıyorum. Birkaç kere anneme kendimi açmaya çalıştım ama biz de elimizden geleni yapıyoruz napalım dedi biraz daha konuşsam zaten o da beni nankörlükle suçlayacak daha napalım diye.
Yani bende kendi düşüncelerimden dolayı kendimi suçluyorum böyle karşılaştırmak doğru değil diye.
Bir de bebeğimi bırakmak istemiyorum 2 yaşına kadar ama bu düşüncelerden dolayı hem psikolojik hem fizyolojik çok yorulacak gibi hissediyorum acaba bakıcı alıp işe gitsem psikolojim düzelir mi diyorum tabi bi taraftan bebeğimi bırakmak çok zor geliyor.
sonda da acaba bakıcı bulup işe mi gitsem diyorum asıl çözüm olur mu ki duygu durumuma diye
