- 29 Ağustos 2023
- 124
- 89
- 28
-
- Konu Sahibi bilirbilmezbirkimse
- #1
Herkese merhaba bir aylık bir bebeğim var ve size az önce yaşadığım bir olayı anlatmak ve akıl danışmak istiyorum.
Bugün eşimin iki kuzeni ve eşleri bize bebek görmeye geldi. Kayınvalidem ve görümcem de bana yardıma geldiler.
Akşam oldu, akşam dokuz gibi de bebeğim hep gaz sancısı çekiyor son bir haftadır. Ben de bu anlarda ona yakın olmak, kucağımdan indirmemek ve sarılmak istiyorum. Hem o sakinleşsin diye hem de ben de ağladığı için üzülüyorum ondan. Bir on dakika sakinliyor, diğer on dakika ağlıyor böyle bir iki saat geçiyor genelde. Yanımda da eşimin kuzenleri var bebekle ilgileniyoruz( ama bebek benim kucağımda), onların birinin üç çocuğu var biri iç Aylık, diğerinin de iki yaşında bir çocuğu var. Benim ise ilk bebeğim. Yani onlar benim geçtiğim yollardan geçtiler, işte şöyle gazını çıkarmayı deneyelim, ayakta tutalım gibi fikir veriyorlar. Ama dediğim gibi onlar söylüyor ben yapıyorum, bebeği almıyorlar.
Ağladığı zamanlar kv arka arkaya birkaç kez geldi, ilk torun, ilk heyecan biliyorum ağlamasına dayanamadı. Ben dinleniyim diye diyor. Ama biraz tanıyorum, ben sustururum kafasında böyle. Oladabilir, büyük sonuçta ama ben çocuğumu bırakmak istemiyorum hem de kendimi yorgun da hissetmiyorum. Üç kere falan anne yok ben iyiyim, kendimi kötü hissedersem sana seslenirim diye söyledim.
Sonra tekrar ağlamaya başladı, görümcem geldi, görümcem normalde iyi huylu ve bana yardımcı olan bir insan ama biraz herşeyin en iyisini ben bilirim modunda, mesela benim evime gelen misafire sunulacak ikram ile ilgili ben bu kadar yeterli dediğim zaman, fikir olarak abla bence bu kadar yeterli değil diye söylüyor, söylesin tabi ki bunda sıkıntı yok ama sonra ben tekrar hayır bu kadar yeterli dememe rağmen ben mutfaktan çıktığım an annesiyle konuşup yine kendi bildiğini yapıyor.
Gelelim asıl olaya, bebek durmuyor yine ben onunla ilgileniyorum, abla biraz anneme mi versen acaba dedi ben daha evet ya da hayır demeden kuzenine dönüp, 'damla abla annemi çağırır mısın' dedi, kv geldi, bebeği aldı ona bir şey diyemedim o an. Sakinleşmek için lavaboya gittim geldim ama yok yani olmuyor.
Hem beni yok saymasına bozuldum, hem herkesin içinde sanki ben bebeğime bakamıyormuşum gibi oldu hem de en önemlisi ben o an bebeğime sarılma ihtiyacı hissediyorum ve bence o da öyle hissediyordu.
Bana 'ben emrivaki yapmadım ki abla' dedi. Ben de bana soru sorduğunu cevabımı beklemeden kuzenine annesini çağırmasını söylediğini söyledim. Ve annem kaç kere almaya geldi ama ben bu zamanlarda ondan uzak olunca kendimi iyi hissetmiyorum, çocuğuma yakın olmak istiyorum diye izah ettim.
Bebeğin altını açmış, pijamasını giydiriyordu, al o zaman sen giydir dedi. Ben de aldım giydirdim. Üzüldüğünü, bilerek yapmadığını biliyorum ama ben de üzüldüm ve şu an onun hareketine takılmaktan ziyade çocuğuma karşı çok aşırı hissettiğim bir duyguyu engellediği içindi sinirim.
Bunu ilk yapışı da değildi zira, emrivaki olarak değil ama bebeğin gazı var ben gaz masajı yapıyorum rahatlasın diye. Bebek de sevmiyor masaj yaptırmayı ağlıyor. Ben ister miyim çocuğumun ağlamasını, bana diyor ki bence kucağına al. Diyorum ki rahatlasın alacağım, çok iyi geliyor bu masaj. Bence ağlatma al ama yine de sen bilirsin. Ya sen yüz tane çocuk mu yetiştirdin ya da bu konuda eğitim alıp master mi yaptın, neden benimle inatlaşıyorsun?
Sitemim fikrini belirtmesine değil yanlış anlaşılmasın. Israr etmesine ve bilmiş tavırlarına. Biraz üzülmesine üzüldüm ama bir yerde de tepkimi belli etmem gerektiğini düşündüm. Sizce?
Bugün eşimin iki kuzeni ve eşleri bize bebek görmeye geldi. Kayınvalidem ve görümcem de bana yardıma geldiler.
Akşam oldu, akşam dokuz gibi de bebeğim hep gaz sancısı çekiyor son bir haftadır. Ben de bu anlarda ona yakın olmak, kucağımdan indirmemek ve sarılmak istiyorum. Hem o sakinleşsin diye hem de ben de ağladığı için üzülüyorum ondan. Bir on dakika sakinliyor, diğer on dakika ağlıyor böyle bir iki saat geçiyor genelde. Yanımda da eşimin kuzenleri var bebekle ilgileniyoruz( ama bebek benim kucağımda), onların birinin üç çocuğu var biri iç Aylık, diğerinin de iki yaşında bir çocuğu var. Benim ise ilk bebeğim. Yani onlar benim geçtiğim yollardan geçtiler, işte şöyle gazını çıkarmayı deneyelim, ayakta tutalım gibi fikir veriyorlar. Ama dediğim gibi onlar söylüyor ben yapıyorum, bebeği almıyorlar.
Ağladığı zamanlar kv arka arkaya birkaç kez geldi, ilk torun, ilk heyecan biliyorum ağlamasına dayanamadı. Ben dinleniyim diye diyor. Ama biraz tanıyorum, ben sustururum kafasında böyle. Oladabilir, büyük sonuçta ama ben çocuğumu bırakmak istemiyorum hem de kendimi yorgun da hissetmiyorum. Üç kere falan anne yok ben iyiyim, kendimi kötü hissedersem sana seslenirim diye söyledim.
Sonra tekrar ağlamaya başladı, görümcem geldi, görümcem normalde iyi huylu ve bana yardımcı olan bir insan ama biraz herşeyin en iyisini ben bilirim modunda, mesela benim evime gelen misafire sunulacak ikram ile ilgili ben bu kadar yeterli dediğim zaman, fikir olarak abla bence bu kadar yeterli değil diye söylüyor, söylesin tabi ki bunda sıkıntı yok ama sonra ben tekrar hayır bu kadar yeterli dememe rağmen ben mutfaktan çıktığım an annesiyle konuşup yine kendi bildiğini yapıyor.
Gelelim asıl olaya, bebek durmuyor yine ben onunla ilgileniyorum, abla biraz anneme mi versen acaba dedi ben daha evet ya da hayır demeden kuzenine dönüp, 'damla abla annemi çağırır mısın' dedi, kv geldi, bebeği aldı ona bir şey diyemedim o an. Sakinleşmek için lavaboya gittim geldim ama yok yani olmuyor.
Hem beni yok saymasına bozuldum, hem herkesin içinde sanki ben bebeğime bakamıyormuşum gibi oldu hem de en önemlisi ben o an bebeğime sarılma ihtiyacı hissediyorum ve bence o da öyle hissediyordu.
Bana 'ben emrivaki yapmadım ki abla' dedi. Ben de bana soru sorduğunu cevabımı beklemeden kuzenine annesini çağırmasını söylediğini söyledim. Ve annem kaç kere almaya geldi ama ben bu zamanlarda ondan uzak olunca kendimi iyi hissetmiyorum, çocuğuma yakın olmak istiyorum diye izah ettim.
Bebeğin altını açmış, pijamasını giydiriyordu, al o zaman sen giydir dedi. Ben de aldım giydirdim. Üzüldüğünü, bilerek yapmadığını biliyorum ama ben de üzüldüm ve şu an onun hareketine takılmaktan ziyade çocuğuma karşı çok aşırı hissettiğim bir duyguyu engellediği içindi sinirim.
Bunu ilk yapışı da değildi zira, emrivaki olarak değil ama bebeğin gazı var ben gaz masajı yapıyorum rahatlasın diye. Bebek de sevmiyor masaj yaptırmayı ağlıyor. Ben ister miyim çocuğumun ağlamasını, bana diyor ki bence kucağına al. Diyorum ki rahatlasın alacağım, çok iyi geliyor bu masaj. Bence ağlatma al ama yine de sen bilirsin. Ya sen yüz tane çocuk mu yetiştirdin ya da bu konuda eğitim alıp master mi yaptın, neden benimle inatlaşıyorsun?
Sitemim fikrini belirtmesine değil yanlış anlaşılmasın. Israr etmesine ve bilmiş tavırlarına. Biraz üzülmesine üzüldüm ama bir yerde de tepkimi belli etmem gerektiğini düşündüm. Sizce?