Görülmeyen kişi olmak ve eziklik hissi

RunawayMP .!.:

Önemsenmek mi istiyorsun? Bir köpek sahiplen. Sevilmek mi istiyorsun? Bir kedi sahiplen. Seni dinleyen biri mi olsun istiyorsun? Annen ile ya da babanla konuş. Bu kadar basit. İnsanlar iyi oldukları kadar bencil, kıskanç ve korkunç varlıklardır. Kariyer ya da okul hayatında başarılı olmaya bak. Kendi kurduğun hayatında mutlu olmaya bak. Seni bu ruhsal çöküntüye iten varlıklardan uzak dur yoksa kafayı yersin. Bence hayattaki en güzel şey yalnızlığı vermiş olduğu mutluluk. Yani kısacası o kişilerle konuşma.

Genişletmek için tıkla...

Yanıtınız için çok teşekkür ederim yol gösterici tavsiyelere çok ihtiyacım var, bu konuyu açtığımdan itibaren o insanları hayatımdan çıkarmak için ilk adımı attım, devamının geleceğini de hissediyorum

eseross .!.:

Canım benim herkesin karakteri farklıdır. Asla kendinle ilgili ben eziğim ya ezikliğim anlaşılıyor gibi cümleleri bir daha dışardan söyleme hatta kendine bile dillendirme. Özgüven zamanla artar azalır bunlara takılma sen kendini geliştirmeye odaklan. O arkadaşların da genç sen de gençsin heyecanlısınız büyük ihtimalle kötü niyetli bir durum yoktur sen bu düşüncelerini kendine çok söylediysen beynin dışarıda bunu arar.

Genişletmek için tıkla...

Geliştirmek için uğraşacağım inşallah :)) çok teşekkür ederim

Yazdıklarını okuyunca sanki kendimi okudum. Henüz çok gençsin ve umarım bu düşünceleri ve insanları aşarsın. Sen ne hissettiysen ben de aynını hissettim küçüklüğümden şu 31 yaşıma kadar. Hep ezik hissettim hep değersiz, herkes benden üstün veya akıllı veya güzel gelirdi diye hep silik bir tip oldum. Bazen de kendimi akıllı bulur bu insanlar beni yeterince anlamıyorlar diye de farkedilemediğimi düşünürdüm. Şu an iki üniversite mezunu, hayatı boyunca herhangi bir işte çalışmamış, birlikte yaşadığı annesinden harçlık bile isteyemeyen, telefondan başka arkadaşı olmayan hâlâ silik ve ezik bir tipim. Senin yaşlarında iken güzelliğime iltifatlar gelince utanır yere bakardım, şimdi dişlerimi fırçalarken her aynaya baktığımda ince çizgilerin oluşmaya başladığını görüyorum. Bu dünya için fazla durgun ve sessiz hissediyorum. Kişisel gelişimin kitap, edevat dahil ve terapinin her türlüsünü gördüm. Sonuç olarak hiçbişey değişmedi. Umarım senin hayatında bir mucize olur, Rabbim güzel günler gördürsün sana, selamlar

düşünce yapınızı değiştirmeniz lazım. tekrar terapi denemek, kendine yardım kitapları iyi gelebilir. bir de çok iç dünyanıza odaklısınız gibi, enerjinizi kendiniz dışında şeylere vermeye bakın zihninize iyi gelecektir. genelde sizin gibi introvert kişiliklerden harika sanatkarlar çıkar :)
ve unutmayın herkes bazen biraz böyle hisseder kendi hakkında zaman zaman, bu düşünceleri çok da şe'yapmamaya bakın yaw az rahat. o sözümona arkadaşları da dıttır edin. böyle sahte tiplerle okuduğum dönemler yalnız takılmanın aslında ne kadar keyifli olabileceğini farketmiştim. öncesinde bir ton araştırma okuma sonrası kendi kendimin rehberi olup tek başıma yaptığım seyahatler, yolda ayaküstü random yabancılarla sohbet, kafede veya parkta bahçede kitap kahve keyifleri, gittiğim yerlerde oturduğum yerden insanları gözlemleyip hayatları hakkında tahminler yürütüp eğlenmek, yürüyüşlerde doya doya sevdiğim podcastleri dinlemek. kendinizi arkadaş edinmekle başlayın önce, zamanla hayat sizi kendiniz gibilerle buluşturuyor çeşitli vesilelerle