Merhaba konuya nereden başlayacağımı bilmiyorum, sadece biraz iç dökmek ve belki de bu konuda yalnız olmadığımı bilmek istiyorum 23 yaşındayım, yani bir yetişkinim… çocukluğumdan beri görülen ya da fikirleri önemsenen biri değilim, özellikle de akranlarım tarafından, çocukluk yıllarımda bunu çok dert eden birisi değildim üzülmem gereken yerde üzülür geçerdim, ama şimdi bunu yapamıyorum şu yaşımda hâlâ küçümsenmek, dışlanmak ya da baskılanıyor olmak beni çok üzüyor ama elimden de bir şey gelmiyor. Şöyle söyleyeyim arkadaşlarımla birlikteyken gerçekten güzel ve dolu dolu vakit geçiriyorum ama başkalarının olduğu ortamlarda arkadaşlarım beni görmezden geliyorlar, bir şey anlatmak istediğimde beni dinlemiyorlar, sözlerim yarım kalıyor ve susuyorum bunu bile fark etmiyorlar, bende o ortamda dinleyici olarak kalıyorum, kendileri o kadar özgüvenli ve sosyaller ki kendimi onların yanında çok yetersiz hissediyorum çünkü fikirlerimi önemsemiyorlar, çoğu zaman beni düzeltmeye çalışıyorlar ve bunu ben senden daha iyiyim, sen bilmezsin der gibi bir tavırla yapıyorlar, ya da herhangi bir konuda başarılı olayım veya ilgi göreyim, önemsiz bir şeymiş gibi davranıp geçiyorlar hatta çoğu zaman tepki bile vermiyorlar. Sanırım tüm ilgi kendilerinde olsun istiyorlar. Bir defasında benden hoşlandığını söyleyen iki kişi vardı ve ben bunu arkadaşıma açmak istedim, şu an detaya girmeyeceğim ama onun fikrine ve yorumlarına ihtiyacım vardı, olayla ilgili hiçbir şey söylemeden bana direkt dediği şey şu oldu, "valla bizim okulda da bana ilgi gösteren kişiler var fark eder etmez hemen sınırımı çiziyorum " istemiyorsan sınır koy dedi ve bu sadece bir örnek ne zaman bunun gibi ya da pozitif bir şeyden bahsetsem ben de öyleyim, hatta senden daha iyiyim iması yapıyorlar gibi hissediyorum. Sonra da zaten beni baskılamaya bile ihtiyaçları yok aurası yüksek ve sosyaller diyorum, çünkü zaten onların olduğu yerde ben yok oluyorum kimse beni görmüyor bile… kendimi insanların hayatında yedekmişim, cepte görüyorlar ve kimse olmadığında bana geliyorlarmış gibi hissediyorum, bu sadece arkadaşlık ilişkilerimde değil diğer sosyal ilişkilerimde de böyle özellikle çocukken kuzenlerime sürprizler yapılırdı, fotoğrafları, videoları çekilirdi, onlarla şakalaşılır, sohbet edilirdi ama ben kimsenin aklına gelmezdim, heyecanlı heyecanlı sorular sorsam geçiştirilerek cevaplar verilirdi, kimsenin beni görünce gözleri parlamazdı, hep bir köşede öylesine naber denip başı okşanan çocuktum, şu an bir yetişkinim ama inanın hâlâ öyle bu durumlar hiç değişmedi, aile içi sohbetlere bile dahil olamıyorum, her şeye yabancı hissediyorum sessizce oturup dinliyorum sadece, bir ortam kurulduğunda bana sadece nasılsın, nasıl gidiyor, okul nasıl gidiyor diye soruluyor bende onları cevaplıyorum, sonra yok oluyorum sanki birden, bakıyorum kuzenlerle bir muhabbet, sohbet dönüyor diğer aile büyükleri ile gülüyorlar eğleniyorlar. Bazen ilk konuyu ben açmaya çalışıyorum aile, arkadaş vs. fark etmez herhangi bir ortamda ama o kadar zorlama oluyor ki sanki istemeye istemeye cevap veriyorlar gibi hissediyorum kendimi ezik gibi hissediyorum, genel olarak çevreme baktığımda ise başarılı, bilgili ve saygılı olduğum için beni taktir ederler ama yakın çevremde yaşadığım bu durumlardan sonra asla bu taktir ve iltifatları kabul edemiyorum sanki ezikliğim dışarı yansıyor ve insanlar bana acıyor, o nedenle iyi şeyler söylüyor gibi hissediyorum, bazılarının yüzünde çok net bu ifadeyi görebiliyorum, kendimi değiştirmek için çok çabaladım ama asla olmuyor, artık insanlarla bağ kurmakta ve bu bağı sürdürmekte zorlanıyorum, istemsizce kendimi insanlardan izole etmeye başladım ama ne bu durumdan ne de insanların arasına karışmaktan mutluyum, benimde kendimde çok sevdiğim ve gurur duyduğum yönlerim var ama bunlardan bahsetmeye bile çekiniyorum egolu olduğumu ve kendimi övdüğümü söylerler diye çünkü yaparlar, asla kendi potansiyelimi ortaya koyamıyorum, öyle ki kendimi bile savunamıyorum, herkes daha iyi ve sevilmeye layık ama değilim gibi hissediyorum.