Cok tesekkür ederim,
sanirim Kacinci evrede oldugunu bilmek istemiyorum. Cuma ve cumartesi yogun gecti günüm, Ailem geldi gittiler yogundum ve iclerinde onlara teselli veren bendim, ev bosalinca icime korku düsmeye basladi, sanirim şoktan yeni çıkıyorum
Öncelikle geçmiş olsun. Damdan düşen biri olarak damdan düşeni anlayabileceğimi düşünüyorum. (hastalık aynı, tür farklı).
Bana göre bu hastalık psikolojik olarak 4 evrenden oluşuyor.
1-Şok ve korku
2-isyan
3-Kabulleniş ve savaş
4-umursamama
12 sene oldu benim tanı konmasından bu yana geçen süre. 2 sene tedavi sürdü. 10 senedir de kontroller devam ediyor, arasındaki süre açılarak. 1 ay, 3 ay, 6 ay, 1 sene gibi... Artık herkes kadar riskim var. Rutin taramalar harici bir şey yapmıyorum.
Ben ameliyatı reddettim çünkü 33 yaşında menopoza girmek istemedim. Doğru, yanlış. Kemoterapi aldım, iki ertesi gün işe gittim. Bana özel yemekleri yedim, bana özel wc'ye girdim..
Saçlarımın dökülmesini beklemeden gittim kendim kestirdim hala da saçlarımı kısa kullanırım, alışkanlık oldu.
İlk dönemde çok çok az, neredeyse iki elin parmakları kadar insana söyledim. Ah ah vah vahvahlarını gerçekten duymak istemedim. Kimsenin bana "acıyarak" tolerans göstermesini istemedim.
Ağladım, ağladım, ağladım. Tamam yeter diyip açtım bi komedi filmi, toparlanmaya çalıştım.
O dönem 4.5 yaşında olan kızımı ve eşimi aldım yanıma attım kendimi doğaya. Yeni hobiler edindim, kafamı dağıttım.
Evet zor bir süreç. Tedavi süreci yıpratıcı kabul. Ancak bunu yenmek sizin elinizde. Hayata tutunmak ya da vazgeçmek sizin elinizde.
Ben bu hastalığı geçirdiğimi artık çok rahat söyleyebiliyorum. İnsanlar hala "aaaa, çok üzüldüm" diyorlar ben de "geçti, bitti, gitti" diyorum.
Ve lütfen psikolojik destek alın...
Tekrar geçmiş olsun, dualarımız sizinle....